Όταν ο Αρκάς συνάντησε το Πρώτο Θέμα…

Από τη Θεσσαλονίκη
γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Ο Αρκάς είναι ένας καλλιτέχνης που δεν χρειάζεται συστάσεις.

Τα τελευταία δύο χρόνια, με την πολιτικού περιεχομένου σάτιρά του έχει προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις, όπως την οργή των οπαδών της πολιτικής Συριζανέλ (και την συνεπακόλουθη συμπάθεια του «αντίπαλου στρατοπέδου») και τη δυσαρέσκεια ηθικολόγων και λοιπών υπερασπιστών μίας υποτιθέμενης αλλά και επιλεκτικής ουδετερότητας, λες και οφείλει να

εκφράζεται λαμβάνοντάς την υπόψη ή, γενικότερα, λες και έχει να αποδείξει ή χρωστάει κάτι σε οποιονδήποτε.

Ο ίδιος λέει (μέσω της επίσημης σελίδας του στο facebook) ότι κάνει χιούμορ και τίποτα παραπάνω. Εμείς λέμε ότι δεν υπήρχε περίπτωση η χειρότερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης να μην αποτελέσει έμπνευση για τον καλύτερο σκιτσογράφο της ίδιας περιόδου.

Η εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», από την άλλη, επίσης δεν χρειάζεται πολλές συστάσεις· στην κορυφή των πωλήσεων των κυριακάτικων εφημερίδων, με πολλούς, ωστόσο, επικριτές. Δικαίως ή αδίκως, δεν το εξετάζουμε εδώ. Εκτός από την παλιά υπόθεση Ζαχόπουλου, της καταλογίζουν μεροληψία, διαπλοκή, προβολή της Χρυσής Αυγής κ.α.

Από τη στιγμή της ανακοίνωσης της συνεργασίας μεταξύ των δύο, λοιπόν, ξεσπάθωσαν οι κατήγοροι του κορυφαίου γελοιογράφου, και, δείχνοντάς τον με το δάκτυλο, είπαν, «Να ποιος είναι ο Αρκάς!». Για την ακρίβεια, είπαν πολλά και πολύ χειρότερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά το κεντρικό νόημα ήταν ίδιο.

Για ποιο πράγμα ακριβώς κατηγορείται ο Αρκάς εδώ;

Θα δουλεύει όπως δούλευε πάντα και η εφημερίδα θα τον πληρώνει για να δημοσιεύει τα σκίτσα του, όπως συνέβαινε παλιότερα με το Έθνος της Κυριακής.

Έχει καμία ευθύνη για το υπόλοιπο περιεχόμενο της εφημερίδας;

Θα έπρεπε να δουλεύει για κάποια «καλύτερη» εφημερίδα;

Οι τιμητές των πάντων απαντούν προφανώς «ναι» στις δύο παραπάνω ερωτήσεις.

Λογικά, δεν θα ξαναδιαβάσουν Αρκά, αφού δεν ταιριάζει με το άμεμπτο ήθος τους, σωστά;

Με το ίδιο σκεπτικό, επίσης, μάλλον πολλοί από αυτούς θα πρέπει να τα βάλουν περίπου με όλους τους μεγάλους δημιουργούς του κινηματογράφου, αφού οι τελευταίοι έχουν συνεργαστεί (και μάλλον θα συνεχίσουν να συνεργάζονται) με την 20^th Century Fox, του αμφιλεγόμενου (στην καλύτερη περίπτωση) Ρ. Μέρντοχ, στην οποία ανήκει και το άκρως υποστηρικτικό στον Ντ. Τραμπ δίκτυο ειδήσεων Fox News.

Μαζί με τον Αρκά, λοιπόν, αντίο Μάρτιν Σκορσέζε, Τζέιμς Κάμερον, Ντέιβιντ Φίντσερ κτλ…

Αλλά, ας μην πάμε τόσο μακριά. Για αρχή, ίσως πρέπει να κόψουν το Survivor, αφού «παίζει» στον ΣΚΑΪ. Αν αντέχουν…

Αν, δε, θέλουν να πράξουν ό,τι κηρύττουν, οφείλουν να ελέγξουν και το σύνολο των δραστηριοτήτων του εργοδότη τους, άσχετα αν είναι επαγγελματικά εντάξει απέναντί τους, για να μην πούμε να αλλάξουν χώρα…

Ας αφήσουμε τα αστεία, όμως. Υπάρχει όντως μία σημαντική μερίδα κόσμου που πιστεύει ότι ο Αρκάς έχει κάποιου είδους υποχρέωση, μάλλον επειδή είναι πετυχημένος, να επιλέξει μία «φτωχή πλην τίμια» εφημερίδα να τιμήσει με τα σκίτσα του, αν υπάρχει τέτοια, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα αμειφθεί λιγότερο. Πιθανότατα επειδή ο ίδιος κόσμος νομίζει ότι, αφού ο εν λόγω καλλιτέχνης είναι πετυχημένος, είναι και πλούσιος. Και αφού είναι πλούσιος, πρέπει να θέσει εαυτόν στην υπηρεσία των υπολοίπων.

Αυτό θα μπορούσε να συμβεί μόνο σε μία χώρα όπου δαιμονοποιείται το κέρδος και η επιτυχία και όπου η γονική παραίνεση «να είσαι χρήσιμος στην κοινωνία» ερμηνεύεται μόνο ως κάθοδος σε πορείες, διαδηλώσεις και λοιπών μορφών διαμαρτυρίες, ενώ το «καλός πολίτης» έχει εξελιχθεί σε όρο εφάμιλλο με το «καλά Χριστούγεννα».

Εδώ, λοιπόν, υπάρχει μία μεγάλη παρεξήγηση.

Ο Αρκάς, και ο κάθε Αρκάς, στην πραγματικότητα προσφέρει τις υπηρεσίες του στην κοινωνία, απλώς κάνοντας σωστά τη δουλειά του. Φτάνοντάς τη σε υψηλά ποιοτικά επίπεδα, επιβραβεύεται και με την αγάπη του κόσμου, μεταξύ άλλων. Το αν θα επιστρέψει αυτή την αγάπη με τόκο είναι- πρέπει να είναι- εντελώς δική του επιλογή.

Οι υπόλοιποι «πετυχημένοι» στην Ελλάδα, που πιστεύουν ότι δεν αρκεί η δουλειά τους, ίσως επειδή είναι και λίγο ανασφαλείς με αυτή, πηγαίνουν στο Σύνταγμα και υψώνουν τη γροθιά ενάντια στους κακούς ξένους και το κατεστημένο και μετά γράφουν άρθρα για το πόσο μετάνιωσαν ή δηλώνουν σε συνεντεύξεις ότι τους ξεγέλασαν.

Ένας από εκείνους που ξέρουν πως η καταξίωση χρειάζεται κόπο και όχι ηθικολογίες είναι και ο πασίγνωστος Banksy- ο υπαριθμόν ένα αντισυστημικός καλλιτέχνης στη Βρετανία (ίσως και στον κόσμο)- που είπε πολύ εύστοχα ότι «η επιτυχία του συστήματος είναι ότι οι πιο ταλαντούχοι καλλιτέχνες έχουν απορροφηθεί από τον κινηματογράφο και τη διαφήμιση, αφήνοντάς μας πίσω τον κάθε δήθεν και τον κάθε πολιτικοποιημένο φαφλατά να νομίζει ότι είναι καλλιτέχνης».

Οι ταλαντούχοι που δουλεύουν, βλέπετε, δεν χρειάζονται παρά τα έργα τους για να μιλήσουν…