Η σωστή επανάσταση θέλει τους νεκρούς της…

Από τη Θεσσαλονίκη
γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Ο μέσος πολίτης της Δύσης έχει γενικώς μία καλή εικόνα για τον Χριστόφορο Κολόμβο. Αδρομερώς, τον θεωρεί έναν μεγάλο εξερευνητή που απέδειξε ότι η γη ήταν σφαιρική και ανακάλυψε τον Νέο Κόσμο.

Παρ’ όλα αυτά, τίποτα από αυτά τα δύο δεν είναι αλήθεια.

Επιπλέον, είναι πια ιστορικά τεκμηριωμένο ότι ο Κολόμβος δεν ήταν αυτό που λέμε «καλός άνθρωπος». 

Ήταν διαβόητα σκληρός διοικητής για τους

ακολούθους του και, στην αναζήτησή του για χρυσό και λοιπούς πόρους, θανάσιμος για τους ιθαγενείς.

Υπάρχουν αρκετά στοιχεία για να θεωρείται, ανάμεσα σε άλλα, υπεύθυνος για τον αφανισμό ολόκληρων φυλών του Νέου Κόσμου και κάτι σαν πατέρας του διεθνούς δουλεμπορίου.

Παρά ταύτα, καθώς εγκαινίασε μία εποχή έντονης εμπορικής δραστηριότητας στον Ατλαντικό, έγινε το σύμβολο της αποικιοκρατικής Ευρώπης και δεν είναι ακριβώς μυστικό στις μέρες μας ότι τα καθεστώτα φτιάχνουν τους ήρωες που τους εξυπηρετούν.

Γενικότερα, στο μέτρο που μία κοινωνία χρειάζεται σταθερά σημεία αναφοράς, ο μύθος μετατρέπεται σε ιστορία, ακόμα κι αν κάποιες φορές τα γεγονότα απέχουν έτη φωτός μακριά.

Στη χώρα μας, η πραγματική ιστορία υπέφερε από σκοπιμότητες, που προέρχονταν και από τη Δεξιά και από την Αριστερά. Και δεν μιλάμε μόνο για την πρόσφατη ιστορία.

Ωστόσο, αυτά γίνονται και σε άλλες χώρες.

Υπάρχουν και άλλα, όμως, που δεν γίνονται. Τα τελευταία χρόνια ζούμε τόσο σουρεαλιστικές καταστάσεις, συνδυασμένες με μία απίστευτα λαϊκίστικη κυβέρνηση, που έχουμε καταφέρει να ταλαιπωρούμε την Ιστορία μέχρι και αυτή τη στιγμή που μιλάμε, εν έτη 2017 και με την ψηφιακή/ διαδικτυακή επανάσταση εν εξελίξει.

Το καθεστώς της ακροδεξιοαριστεράς, λοιπόν, έχει ήδη ξεκινήσει τη συγγραφή της ολόδικής του εκδοχής της ιστορίας της κρίσης, η οποία εκδοχή, στο βαθμό που αντέχουν στην εξουσία οι εμπνευστές της και πάντα σε συνάρτηση με την τελική έκβαση της ελληνικής περιπέτειας (ανάκαμψη ή καταστροφή), δεν είναι απίθανο να επικρατήσει.

Σαν το παράδειγμα του προλόγου υπάρχουν πολλά για να τεκμηριώσουν ότι η Ιστορία μπορεί να είναι ευάλωτη στα παραμύθια.

Σύμφωνα με τα μικρά και μεγάλα ψέματα της εν λόγω εκδοχής λοιπόν, ούτε μία δεκαετία νωρίτερα, οι ξένοι συνωμότησαν εναντίον μας, σύσσωμος ο ελληνικός λαός βγήκε στους δρόμους αγανακτισμένος, τα παιδάκια στα σχολεία λιποθυμούσαν από την πείνα(ειδικά τέτοιου είδους λεπτομέρειες μένουν στην ιστορία), η αντίσταση απέκτησε διαρκή χαρακτήρα με τη στάση πληρωμών από πλευράς κοινωνίας και πολλοί ιδεαλιστές έπεσαν νεκροί στον αγώνα για αντικειμενική ενημέρωση και το δικαίωμα στη δημόσια τηλεόραση.

Γιατί, επανάσταση χωρίς νεκρούς δεν γίνεται.

Και όταν η Αριστερά ήρθε στα πράγματα, όλα άλλαξαν.

Η επανάσταση επικυρώθηκε με ένα μεγαλειώδες δημοψήφισμα, ο κόσμος άρχισε ενθουσιασμένος να πληρώνει τα χρέη του στο κράτος και, πριν καλά καλά η κυβερνητική θητεία φτάσει στο μέσον της, κατακτήσαμε και το διάστημα!

Έτσι είναι όταν έχεις και το καρπούζι και το μαχαίρι. Κατασκευάζεις από τους ήρωες μέχρι και τις συνθήκες που φαντασιώνεσαι, μαζί με τα στοιχεία που τις υποστηρίζουν.

Δεν σου αρκεί, λ.χ., να δώσεις απλά το όνομα ενός «συναγωνιστή» σε μία σήραγγα. Αλλάζεις και το εορταστικό καλεντάρι, με κομματικές φιέστες στη Βουλή και την επέτειο του δημοψηφίσματος σε ΜΜΕ και μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στήνεις και μνημεία ηρωικών πεσόντων. Γιατί χωρίς μνημείο, είναι σαν να μην έπεσαν, σωστά;

Και μιλάμε για μόλις δύο χρόνια μετά τα «γεγονότα».

Τουλάχιστον, για να ξεκινήσει να γιορτάζεται η μνήμη του Κολόμβου πέρασαν κάπου τρεις αιώνες από τα «επιτεύγματά» του. Όποιος τον ήξερε, είχε πεθάνει για τα καλά.

Ίσως σε κάποιον η αντιστοίχιση μεταξύ ενός δουλεμπόρου που πέρασε για ήρωας και ενός επικίνδυνα άσχετου τσούρμου που προσπαθεί να πείσει ότι είναι επαναστατική κυβέρνηση να φανεί υπερβολικός.

Αν σκεφτείτε ότι ο επικεφαλής της κρατικής τηλεόρασης υποδέχθηκε το μνημείο των νεκρών της ΕΡΤ λέγοντας, «Στα κάγκελα της ΕΡΤ δεν μπήκε το τανκς και κανένας Ντερτιλής δεν δολοφόνησε το Διομήδη Κομνηνό και τα άλλα παιδιά την επομένη του Πολυτεχνείου. Στην ΕΡΤ μπήκε, όμως, το τανκς της ανεργίας και της ανασφάλειας, και αυτή η ανασφάλεια και η ανεργία είναι που έστειλε τους ανθρώπους στον άλλο κόσμο»…

Ο δικός μας παραλληλισμός μια χαρά είναι…