EYAερα: «Mundus vult decipi, ergo decipiatur! Ή αλλιώς: Οι 'μνημειώδεις' μας στιγμές...»

Γράφει
η Εύα Τσαροπούλου

Τις μέρες που προηγήθηκαν ζήσαμε ίσως το μεγαλύτερο τραγέλαφο στην ιστορία της ΕΡΤ, που σίγουρα θα είχε πολύ αξιότερα και σαφώς πιο αξιοπρεπή πράγματα να αφήσει ως παρακαταθήκη στις νεότερες γενιές. Κάποιοι δεν σεβάστηκαν ούτε την ιστορία της, ούτε τους ανθρώπους που πέρασαν απ’ αυτήν, αμαυρώνοντας, κατά το χειρότερο τρόπο, την

ύπαρξή της και καθιστώντας υπόλογους όλους τους συναδέλφους τους, καταδικάζοντάς τους στην απολύτως δικαιολογημένη χλεύη του κόσμου…

Αν ο τρόπος που έπεσε το μαύρο στην ΕΡΤ ήταν το απόλυτο πολιτικό λάθος, αυτό το έκτρωμα που «κοσμεί» την είσοδο του Ραδιομεγάρου είναι η απόλυτη δικαίωσή του!

Θα μπορούσα να δώσω μία δικαιολογία στον ξένο, που διορίστηκε για λίγο κι εξυπηρετεί πολύ συγκεκριμένους σκοπούς, αν και η δική του ιστορία θα έπρεπε να μην του είχε επιτρέψει κάτι τέτοιο. Ωστόσο, το να θέλει να καταστρέψει μια για πάντα την υστεροφημία του, λειτουργώντας ως μαριονέτα για προσωρινά και αμφίβολα οφέλη, είναι απολύτως δικό του πρόβλημα. Θα φύγει, θα περάσει και, δυστυχώς, θα ξεχαστεί, αφού η λήθη χαρίστηκε στους ανθρώπους, όχι μόνο για να μην πονούν, αλλά και για να ξεπλένουν τις ανομίες τους. Δεν υπάρχει καλό, χωρίς κακό, να το ξέρεις, αυτή η λογική του διπλού νομίσματος λειτουργεί ακόμα κι όταν δεν μας συμφέρει…

Δικαιολογίες για τους άλλους όμως, δεν υπάρχουν, αφού αυτοί συνεχίζουν να υπάρχουν! 

Για την αρρώστια που κατατρώει το σώμα της ΕΡΤ, μετατρέποντάς την από έναν τεχνολογικό γίγαντα σε ένα μικρούλη, κρατικοκινούμενο νάνο, δυστυχώς, αποδεικνύεται πως φάρμακο δεν υπάρχει! Το επάρατο σαράκι βρίσκεται μέσα μας, ξεκινάει απ’ τα σπλάχνα μας, είναι οι «δικοί μας» άνθρωποι. Πώς ξεφεύγει κανείς απ’ τους «δικούς του» ανθρώπους; Πώς τους κάνει πέρα; Πώς τους ξεριζώνει;

Δεν αρκεί η ντροπή, φοβάμαι. Δεν αρκεί, διότι πρέπει κι ο διπλανός σου να ξέρει τι είναι η τσίπα, για να μπορεί να αντιληφθεί τη δική σου. Εδώ η τσίπα είναι έννοια άγνωστη. Όταν δεν αντιλαμβάνεσαι την απουσία, πώς να κατανοήσεις την αναγκαιότητα της ύπαρξης;

Δεκάδες συνάδελφοί μου είναι αληθινοί επαγγελματίες. Άνθρωποι που γνωρίζουν τι σημαίνει «ήθος» στη δουλειά, τι σημαίνει «ευθύνη». Άνθρωποι που δεν κοιτάζουν το ρολόι τους να σηκωθούν να φύγουν, όταν τελειώνει η βάρδιά τους, διότι δεν δουλεύουν απλώς, δημιουργούν! Άνθρωποι που προσπαθούν να φτιάξουν όμορφα πράγματα, γιατί ξέρουν πολύ καλά για ποιο λόγο κάνουν αυτό που κάνουν, γιατί οραματίζονται έναν κόσμο καλύτερο, σωστότερο και σοβαρότερο για όλους τους ανθρώπους.

Άνθρωποι που τραβάνε καθημερινά το «κάρο», παρά το ότι σέρνουν από πίσω τους δεκάδες «βαρίδια» αργόσχολων καλοβολεμένων, που νομίζουν ότι θα υπάρχει πάντα κάποιος να τους τρέφει, ενόσω εκείνοι θα χαριεντίζονται περιφερόμενοι στους διαδρόμους.

Ο καθένας μας, βλέπεις, αντιλαμβάνεται διαφορετικά τον «αγώνα». Ακόμα πιο διαφορετικά τους «ήρωες».

Είμαι από εκείνους -και δεν είμαι η μόνη- που αγωνίζομαι να διατηρήσω την ΕΡΤ ανοικτή, υπό συνθήκες πολύ πιο δύσκολες από παλιά, με το μόνο τρόπο που ξέρω: Δουλεύοντας!

Δουλεύοντας, όπως και άλλοι, μέσα σε ένα ρημαδογραφείο ή σε ένα ρημαδοστούντιο ή έξω στο λιοπύρι των γυρισμάτων ή του ρεπορτάζ στο δρόμο. Βάζοντάς τα με δεκάδες «θεριά» καθημερινά, παλεύοντας να έχουμε λόγο ύπαρξης και στο μέλλον.

Για όλους εμάς, που σήμερα μας έχει παρασύρει η μπάλα στο θυμικό του κόσμου…

Για όλους εμάς, που κάθε μέρα μαθαίνουμε κάτι που δεν θα θέλαμε να ξέρουμε…

Για όλους εμάς που δεν θα γνωρίσουμε διάκριση, όταν θα ξαναέρθει εκείνη η μαύρη ώρα που η αχαριστία και η χασούρα της ευκαιρίας θα πληρωθεί…

Για όλους εμάς που δουλεύουμε τόσο καιρό, δίνοντας το δικό μας «αγώνα» να παραχθεί ένα προϊόν, αναγκαίο και χρήσιμο για τον κόσμο, ώστε να μην ξαναζήσουμε τις στιγμές εκείνου του μαύρου του καλοκαιριού…

Για όλους εμάς, κανένα μνημείο δεν θα στηθεί… Δεν χρειάζεται κιόλας. Δεν το θέλουμε. 

Δεν χρειάζονται μνημεία για τα αυτονόητα... Δεν είσαι ήρωας επειδή κάνεις αυτό που κάνουν εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο κάθε μέρα! 

Το να έχουμε κι αύριο τη δουλειά μας είναι αρκετή αναγνώριση του δικού μας αγώνα! 

Το ότι τον δίνουμε ενάντια σε όλους αυτούς που κάθε μέρα μας βάζουν τρικλοποδιές, αρκετά ξεγελασμένοι ή αρκετά ανόητοι, ώστε να ξεχνούν πώς φτάσαμε ως το μοιραίο κλείσιμο, αυτό ναι, αυτό μας κάνει ήρωες!

Φαίνεται, δεν υπήρχε μνημείο τότε για να ανασύρει τις μνήμες του ποιοι μας έφτασαν ως εκείνη τη μαύρη Τρίτη του Ιούνη…

Οι ίδιοι ακριβώς που σήμερα στήνουν ανόητα πανηγυράκια, εκμεταλλευόμενοι τα πραγματικά κόπια χρόνων ολόκληρων, χωρίς οι ίδιοι να έχουν δουλέψει ούτε μία μέρα!

Κάποιος μου είπε: «Είστε περισσότεροι εσείς απ’ αυτούς που σήμερα σας ξεφτιλίζουν».

Δεν είμαι καθόλου σίγουρη γι’ αυτό! Αν ήμασταν περισσότεροι, τώρα ήδη μια μασιά θα είχε κάνει σκόνη και θρύψαλα αυτή τη γελοιότητα. Κι όμως στέκει εκεί, να μας θυμίζει κάθε μέρα πόσο αδύναμοι στεκόμαστε όλοι εμείς οι υπόλοιποι. Όλοι εμείς οι αναγκασμένοι να ζούμε με τούτο το σαράκι πάνω μας, εμείς που επιτρέπουμε στην ανημπόρια μας να κερδίζει την ανικανότητα των άλλων… Όλοι εμείς οι ανόητοι, μικροί, τρομαγμένοι ήρωες...

Η ΕΡΤ είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Η κοινή λογική δεν είναι καθόλου «κοινή». Οι άνθρωποι, ακόμα κι εκείνοι που δεν αντέχουν άλλο, συνεχίζουν να ζούνε φοβισμένοι, νικημένοι απ’ την απόλυτη αλητεία, που όμως έχει τα πλοκάμια της παντού, κυρίως στη Δικαιοσύνη κι αυτό είναι το τραγικότερο απ’ όλα.

Σκηνές όπως αυτή της πρώην καγκελοσκαρφαλωθείσας πολιτικού, που ήρθε με το μαύρο της φορεματάκι και μία ανθοδέσμη, να καπηλευτεί «ανθισμένα» το τεταρτάκι της δημοσιότητας που της αναλογούσε και του πρώην «συντρόφου» της να τη βρίζει χυδαία, όπως δεν αρμόζει φυσικά σε έναν πρόεδρο, που εκπροσωπεί χιλιάδες εργαζομένους, αλλά ούτε καν σε έναν κύριο, θα αποτελέσουν σίγουρα «μνήμες» για το μέλλον ετούτου εδώ του «μαγαζιού».

Κι όλοι αυτοί που παραβρέθηκαν σε τούτη τη βεβήλωση της αληθινής αγωνιστικότητας, ξεπουλώντας ακόμα και τους δικούς τους ανθρώπους, προκειμένου να λάβουν μία θεσούλα στο δημόσιο, όπως τους υποσχέθηκαν, σε μια χώρα που οι άνεργοι φτάνουν σχεδόν τα δύο εκατομμύρια, ξεχνούν πως η ύβρις τιμωρείται.

Να τι είμαστε: Ένα βαρέλι γεμάτο σκατά, με λίγο χρυσό στον πάτο. Πώς θα λάμψει ο χρυσός αν δεν καθαριστεί από δαύτα πρώτα; Ποιος θα τον καθαρίσει, όταν η βρώμα δεν τον αφήνει να πλησιάσει καν το βαρέλι;

Ετούτος ο χρυσός θα μείνει απαξιωμένος, για πάντα στον πάτο του βαρελιού και σίγουρα, μέσα στην τόση βρωμιά, λίγη λίγη θα του φεύγει η λάμψη, θα χάνεται, θα σβήνει. Θα γίνεται ένα με τα σκατά…

Οι άνθρωποι που αγωνίστηκαν –μέσα ή έξω - απ’ την ΕΡΤ, ετούτοι που αγωνίστηκαν όλα τα χρόνια και αγωνίζονται ακόμα, δουλεύοντας γι’ αυτήν, είναι εργαζόμενοι όπως όλοι οι άλλοι. Παντού. Και κάνουν το αυτονόητο: Προσπαθούν να έχουν δουλειά και την επόμενη μέρα. Πολύ φοβούμαι πως δεν θα το πετύχουμε στο τέλος.

Η ιστορία έχει την τάση να επαναλαμβάνεται, όχι από καπρίτσιο· σε μια προσπάθεια να μας διδάξει ή και να μας τιμωρήσει, όταν δεν παίρνουμε από λόγια. Κι εμείς εδώ, μοιάζει να μην πήραμε από λόγια.

"Mundus vult decipi, ergo decipiatur!": Ο κόσμος θέλει να εξαπατηθεί. Άφησέ τον, λοιπόν, να εξαπατείται…

Δεκάδες άχρηστοι διοικητικοί υπάλληλοι, αντί για τεχνικό προσωπικό, εξειδικευμένο στις ανάγκες της εταιρείας. Δεκάδες χιλιάδες ευρώ σε αμφίβολης ποιότητας παραγωγές, δήθεν «ποιοτικές», αντί για μισθώσεις που πραγματικά ανταποκρίνονται στις επιθυμίες του κόσμου που πληρώνει γι’ αυτές. Δεκάδες διοικητικές ανικανότητες, που παράγουν κόστος, αντί ωφέλειας. Γραφειοκρατία, καθυστερήσεις και κανένα κέρδος, ακόμα και από τα μεγάλα, αποκλειστικά συμβόλαια. Αναγκαστικές «εξωτερικές» συνεργασίες, διότι αυτοί που έπρεπε να κάνουν τη δουλειά εντός της ΕΡΤ, προτιμούν να πίνουν ανενόχλητοι τη φραπεδιά τους, αδιαφορώντας ακόμα και να ειδοποιήσουν ότι αυτό που έπρεπε να κάνουν δεν είναι έτοιμο και τινάζοντας ολόκληρο μηχανισμό, τελευταία στιγμή στα βράχια. Ικανοί άνθρωποι στο «ψυγείο», μόνο και μόνο γιατί κάποιοι έκριναν πως δεν ήταν αρκετά «αγωνιστές» και απολύτως άσχετοι στα ηνία, αρκεί που ήταν «αλληλέγγυοι». Αλλά πάντα σχεδόν, οι κεφαλές οι ίδιες, να τα έχουν καλά με όλες τις κυβερνήσεις, να έχουν πλοκάμια παντού, να μην έχει σημασία αν «οι άλλοι ήταν καλύτεροι», λες και δεν έχουμε εμπεδώσει ακόμα πως το ψάρι βρωμάει _και_ απ' το κεφάλι! Καμία αξιολόγηση πουθενά, μόνο οι λέξεις να ευτελίζονται ανέξοδα...

Δεν τιμούμε κανέναν με τούτα τα καραγκιοζιλίκια. 

Και μάλιστα όταν, δύο χρόνια μετά την επαναλειτουργία της εταιρείας στο σύνολό της, δεν έχουν καταφέρει να κλείσουν απολύτως οι «πληγές» στις σχέσεις των ανθρώπων που δουλεύουμε μαζί κάθε μέρα. Ήμασταν όμως σε καλό δρόμο, προσπαθούσαμε κι από τις δύο πλευρές να αποκαταστήσουμε τις εργασιακές, τουλάχιστον, επαφές μας, ώστε να επιτυγχάνεται συνεργασία, αφού η τηλεόραση είναι «ομαδικό άθλημα». 

Τούτη ακριβώς την ευαίσθητη στιγμή, έρχεται αυτό το μνημείο να βάλει οριστική ταφόπλακα σε αυτή την προσπάθεια, αν όχι και στο επαγγελματικό μας μέλλον.Ξανάρχισαν οι αλληλοκατηγορίες, ξαναβγήκαν στην επιφάνεια τα χαντζάρια και, ως άλλοι Ταλιμπάν, προσπαθούμε να φάμε ο ένας τον άλλον, σε ένα κέρδος που σίγουρα δεν το καρπώνονται παρά μόνο οι επιτήδειοι που το έχουν δημιουργήσει. Ποιος έχει συμφέρον από τούτο το «διαίρει και βασίλευε»; Θα ήταν καλό να αναρωτηθούμε όλοι, ακόμα κι εκείνοι που δεν θέλουν να ακούνε ή να βλέπουνε την αλήθεια...

Συνεχίζεται η εξαπάτηση και καλά κάνει τελικώς, αφού μοιάζει να το σηκώνει το πετσί μας. 

Χοροί, μωρέ, να γίνονται κι όλα τα άλλα θα θάβονται στο παχυλό γρασίδι! 

Γράφοντας όλα τούτα, σιγά σιγά, τώρα δα, οδηγούμαι στο συμπέρασμα πως, ακόμα κι αν μπορούσα, τούτο το «μνημείο» δεν θα το έσπαγα. 

Δεν θα το χαλούσα τελικώς.

Θα το άφηνα, εκεί, στην είσοδο, μνημείο αληθινό της παρακμής μας.

Να μας θυμίζει πάντα πως η μεγαλύτερη ντροπή είναι να χάνουμε αυτά που είχαμε, μόνο και μόνο επειδή αποτύχαμε να τα κρατήσουμε δικά μας…

Να μας θυμίζει πως εκείνο το απαράδεκτο «σκάσε», ακούστηκε τόσο δυνατά που μας βύθισε μια μέρα όλους σε μία «μαύρη» σιωπή, για την οποία είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι...

Γιάννης Πουλόπουλος: Το Άγαλμα

Αυτός το είπε καλύτερα. Και το είπε πρώτος: "Με το άγαλμα στο δρόμο προχωρήσαμε. Μου εκούνησε το χέρι και χωρίσαμε"... 

https://www.youtube.com/watch?v=vg_AY9Nx1b4