Ιδανικοί αυτόχειρες

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Πέρασαν κιόλας 43 χρόνια από την αποφράδα ημέρα της εισβολής των Τούρκων στο νησί της Αφροδίτης. 43 χρόνια στα οποία δεν άλλαξε το παραμικρό στο status quo που δημιουργήθηκε τότε.

Τόσο στο βιβλίο  «Hellas Special Άφιλτρο», όσο και στο «Ο γέρος του βοριά» ο γράφων περιγράφει τις μεγάλες χαμένες ευκαιρίες του ελληνισμού να

προσαρτήσει την Κύπρο στην ελληνική επικράτεια. Κι οι αλήθειες είναι ότι οι περισσότερες εξ αυτών χάθηκαν εξ αιτίας εγκληματικών αβελτηριών  της δικής μας πλευράς.

Δυο όμως, διαχρονικά, ήταν οι πιο σημαντικές:

Η πρώτη, το 1915-1916, μετά τους Βαλκανικούς αγώνες και τη συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913) που ουσιαστικά κατέστησε υπό διάλυση την Οθωμανική αυτοκρατορία.

Τότε, οι Άγγλοι μας έδιναν το νησί με αντάλλαγμα την είσοδο της Ελλάδας στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ.

Κάτι που ευνοούσε ο Ελευθέριος Βενιζέλος αλλά συνάντησε την αντίδραση του βασιλιά Κωνσταντίνου δια στόματος του πρωθυπουργού Ζαΐμη.

Η δεύτερη, το 1964, όταν οι ΗΠΑ με το σχέδιο Άτσεσον  πρότειναν την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, έναντι ανταλλάγματος μιας βάσης στη Βόρειο Κύπρο για διάστημα 50 ετών. Πρόταση που ενώ ουσιαστικά είχε αποδεχθεί ο Γεώργιος Παπανδρέου, τορπιλίστηκε από τον Μακάριο κι εξ Ελλάδος από τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Φυσικά, δεν ήταν  μόνο ο Ανδρέας Παπανδρέου κι ο Μακάριος που στάθηκαν απέναντι στο σχέδιο Άτσεσον. Ήταν κι άλλοι  ελλαδίτες που ζούσαν –ακόμη το κάνουν πολλοί- στα παραμύθια μιας αμφίβολης ιστορίας ανάμεσα στο Βυζάντιο, τη Σπάρτη και τις προφητείες για  τους… εξαδάκτυλους  βασιλιάδες  και την… κόκκινη μηλιά….

Ύστερα ήρθε η τραγωδία του 1974 που ενταφίασε οποιαδήποτε προοπτική ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα.

Ας μη αυταπατόμαστε. Όπως με δικά μας εγκλήματα χάσαμε τη Σμύρνη και την Ανατολική Θράκη, έτσι έγινε και με την Κύπρο.

Τον κατοχικό στρατό στην Κύπρο εμείς τον προκαλέσαμε. Εμείς (έστω και δια των ηλιθιοτήτων της χούντας) καταπατήσαμε τις συνθήκες και δώσαμε το δικαίωμα στην Τουρκία (ως εγγυήτρια δύναμη) να διχοτομήσει το νησί. Εμείς έχουμε τις μεγάλες ευθύνες. Και τις πρώτιστες αυτός ο μοιραίος άνθρωπος, ο Μακάριος, που ουδέποτε ήθελε πραγματικά την Ένωση και την τορπίλισε συστηματικά και παντοιοτρόπως. Μια ψύχραιμη και νηφάλια ανάγνωση της ιστορίας το πιστοποιεί απολύτως.

Κι εδώ είναι το τραγελαφικό της δικής μας ιστορίας και της θέσης που βρισκόμαστε σήμερα.

Είμαστε μια χώρα που νικήσαμε σε όποιον πόλεμο εμπλακήκαμε τον προηγούμενο αιώνα.

Κι όμως. Αντί να είμαστε μια χώρα με μεγαλύτερο εδαφικό και πληθυσμιακό ορίζοντα, καταφέραμε να βιώσουμε τρεις εθνικές καταστροφές (1922, εμφύλιο, 1974), τρεις δικτατορίες (1925,1936, 1967), δυο χρεοκοπίες (1932, 2010) και τεράστια συρρίκνωση πληθυσμού.

Ιδανικοί αυτόχειρες!

Κι είναι απορίας άξιο για ποιον λόγο βαυκαλιζόμαστε ακόμη ότι θα λυθεί το ζήτημα της Κύπρου.

Έχουν περάσει 43 χρόνια από την εισβολή και κατοχή του βόρειου κομματιού του νησιού κι ακόμη δεν έχει γίνει το παραμικρό βήμα.

Φοβάμαι πως δεν θα γίνει ποτέ!

Πολύ περισσότερο όταν από εδώ και πέρα οι διαφορές των κοινωνιών θα είναι πιο ορατές με την «έκρηξη» του ισλαμικού φονταμενταλισμού κι όταν σε 4-5 χρόνια από σήμερα όλη η Ευρώπη θα κινείται από το κυπριακό φυσικό αέριο.

Τουλάχιστον οι Κύπριοι προκόβουν…