ΕΥΑερα: "Φοβού το Θεό, αλλά τρέμε τους πιστούς του"

Γράφει
η Εύα Τσαροπούλου

Στην είσοδο της πολυκατοικίας μου, εκεί στα μαγευτικά Πατήσια που ζω, υπάρχει ένα μικρό, κούτσικο «μίνι-μάρκετ», μια «ΕΒΓΑ» όπως το λέγαμε παλιά εμείς, όταν δεν θεωρούνταν διαφήμιση να το πούμε έτσι κι όταν το είχε ο κυρ Μιχάλης και η γυναίκα του η Εύα (η συνονόματη). Ήταν και οι δύο από κάποιο χωριό της Καρδίτσας και κάποτε αποφάσισαν να

γυρίσουν εκεί, οπότε πούλησαν το μικρομάγαζό τους κι έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους, σοφά ποιώντας...

Σήμερα, μετά από διαδοχικές αγοραπωλησίες, το μαγαζάκι το έχει ένας Μπαγκλαντεσιανός· ένας μικροσκοπικός, ευγενικός, ήσυχος -τόσο ήσυχος, που δεν ξέρω καν πώς τον λένε- και πάντα χαμογελαστός άνθρωπος, που ήρθε με τη γυναίκα του στην Ελλάδα και γέννησαν εδώ τα δυο τους αγόρια, παιδιά μεγάλα σήμερα.

Στα χρόνια που προηγήθηκαν και η γειτονιά μας δήθεν «καθαριζόταν από ειδικούς», ο καημένος έφαγε το ξύλο της χρονιάς του από κάτι σωματώδεις, ξυρισμένους τύπους, που έμπαιναν μέρα μεσημέρι και του έκαναν το μαγαζάκι λαμπόγυαλο, κλέβοντάς του το πενιχρό του μεροκάματο. Ποτέ του όμως δεν παραπονέθηκε, ποτέ του δεν μίλησε, ποτέ δεν υπέδειξε κανέναν, διότι στο «καλό» μας κράτος, ως γνωστόν, αν πας να παραπονεθείς για τα δίκαιά σου κι έχεις κάτσει λίγο περισσότερο στον ήλιο –κατά τη ρήση γνωστής, πρώην υπουργού- βρίσκεσαι μπαγλαρωμένος στο άψε σβήσε, σαν να είσαι εσύ ο φταίχτης…

Η γυναίκα του μου έκανε πάντα εντύπωση: Μια όμορφη, αλλά λίγο κακότροπη κοπέλα, ντυμένη από πάνω μέχρι κάτω με χρυσοποίκιλτα πολύχρωμα σάρια, άλλο το πρωί, άλλο το μεσημέρι, άλλο το βράδυ. Υπέρλαμπρη, δεν έκανε ποτέ της τίποτα, μόνο καθόταν έξω απ’ το μαγαζί, σε μία πλαστική καρέκλα –που την είχε περάσει για θρόνο προφανώς- και του υποδείκνυε πού να βάλει τι και πώς να κάνει τι. Από τον τόνο της φωνής της, διότι πού να καταλάβω τι έλεγε, έρχονταν φορές που το λυπόμουν το έρμο το ανθρωπάκι…

Το ζευγάρι αυτό, που αρχικά έμενε στην πολυκατοικία μας, μετακόμισε τελικώς σε μεγαλύτερο σπίτι όταν εκείνη γέννησε τα παιδιά της κι έκτοτε, αν την έχω ξαναδεί μια φορά, ζήτημα είναι…

Δεν έχω άλλη «προσωπική» γνώση για τους Μπαγκλαντεσιανούς, πέρα απ’ αυτή την «επαφή» του «καλημέρα», «καλησπέρα», «σας ευχαριστώ πολύ, καληνύχτα σας», που μπορεί να έχει ένας πελάτης-γείτονας με έναν άλλον. Αντίθετα με τους Πακιστανούς, τους Σύρους, τους Αφγανούς, τους Ινδούς ή τους Νιγηριανούς, που είναι πολλά περισσότερα χρόνια στα μαγευτικά Πατήσια, ετούτοι εδώ οι ήσυχοι, μικροσκοπικοί άνθρωποι, μου είναι σχετικώς «άγνωστοι». Δεν ξέρω ούτε τι πιστεύουν, ούτε πόσο το πιστεύουν, τίποτα για τα ήθη και τα έθιμά τους, πέρα απ’ τα χρωματιστά καφτάνια των γυναικών τους, τα βαριά φαγητά τους και τον ήσυχο τρόπο με τον οποίο «ζουν ανάμεσά μας».

Με βάση την παραπάνω «εμπειρία» λοιπόν, ήταν σοκαριστικό αυτό που διάβασα πριν λίγες μέρες για την κακοποίηση που δέχτηκε η Μπαγκλαντεσιανή Χάβα Ακτέρ από τον 30χρονο σύζυγό της, όταν, στα 21 της χρόνια, εκείνος αποφάσισε να της κόψει τα πέντε δάχτυλα του δεξιού της χεριού, προκειμένου να την εμποδίσει να γράψει για να πάρει το πτυχίο της!

Σύμφωνα με τα πρακτορεία που μετέφεραν την είδηση, ο Ραφίκουλ Ισλάμ (ο σύζυγος) έδεσε, φίμωσε και, αφού ξυλοκόπησε βάναυσα τη γυναίκα του, της έκοψε και τα πέντε δάχτυλα απ’ το δεξί της χέρι, επειδή τον ενημέρωσε ότι σκόπευε να συνεχίσει την ακαδημαϊκή της καριέρα! Μάλιστα, με τη βοήθεια συγγενή του, πέταξε τα δάχτυλα στο σκουπιδοτενεκέ, προκειμένου να μην βρεθούν έγκαιρα και να μην μπορέσουν οι γιατροί να τα ράψουν πάλι στο χέρι της άτυχης κοπέλας!

Ο Ισλάμ, που εργάζεται στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα -και προφανώς, είχε ξεσηκώσει μερικά φερσίματα από εκεί- είχε προειδοποιήσει τη σύζυγό του ότι «θα αντιμετωπίσει τις συνέπειες» αν επιμείνει να συνεχίσει τις σπουδές της. Έτσι, όταν γύρισε στο Μπαγκλαντές πραγματοποίησε τις απειλές του με το βάναυσο αυτό τρόπο.

Όπως λέει η κοπέλα, αλλά και οι αστυνομικοί που ανέλαβαν την υπόθεση, ο σύζυγος ζήλευε αφόρητα, διότι ο ίδιος δεν κατάφερε να περάσει στο κολέγιο και η πρόοδος της γυναίκας του τον εξόργιζε.

Παρά τις αντιδράσεις πολλών μη κυβερνητικών οργανώσεων προάσπισης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και την ομολογία του, ο σύζυγος, που συνελήφθη στην Ντάκα, ουδέποτε τιμωρήθηκε για την πράξη του.

Σήμερα, έξι χρόνια μετά το απίστευτο περιστατικό, η 27χρονη πια Χάβα, προσπαθεί να συνεχίσει τη ζωή της.

Ζει με τους γονείς της, μαθαίνει να γράφει με το αριστερό χέρι, ώστε να μπορεί να συνεχίσει τις σπουδές της και να κατακτήσει τα όνειρά της.

Εξακολουθεί όμως να ξυπνάει τρομαγμένη τη νύχτα, ιδίως μετά τον περασμένο Ιούνιο, όταν έμαθε πως ένας άνεργος συμπατριώτης της έβγαλε τα μάτια της συζύγου του, η οποία είναι βοηθός καθηγητή στο πανεπιστήμιο της Ντάκα, γιατί ήθελε να ακολουθήσει μεταπτυχιακές σπουδές στον Καναδά!

Μια «Ευρωπαία» όπως εγώ, υποδέχεται τέτοιες ειδήσεις με αποτροπιασμό, μην μπορώντας να αποδεχτεί την, ακόμα σκληρότερη αλήθεια, πως για εκατομμύρια άλλες γυναίκες αποτελούν απλή καθημερινότητα!

Θυμωμένη, έτρεξα γραμμή στον «Μπαγκλαντεσιανό της γειτονιάς μου» και ακόμα πιο εκνευρισμένη, του μετέφερα τα «νέα», περιμένοντας τη δική του αντίδραση κι έτοιμη να τον δαγκώσω!

Ο άνθρωπος κούνησε το κεφάλι του λυπημένα και μου είπε το αυτονόητο, αυτό που μέσα στο θυμό μου δεν μπόρεσα να σκεφτώ πρώτη: «Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, τρελοί υπάρχουν παντού!». Για να σπεύσει να συμπληρώσει το εξίσου αυτονόητο: «Όλοι οι μουσουλμάνοι δεν είμαστε τζιχαντιστές! Έχουμε βέβαια συνήθειες που δεν είναι αποδεκτές από σας εδώ, το καταλαβαίνω, ειδικά στο θέμα της ισότητας των φύλων, αλλά αυτό δεν μας κάνει αυτομάτως δολοφόνους. Μας αφήνει απλώς ‘πίσω’»…

Σκεφτόμουν πόσο «πίσω» να είναι το πίσω που εννοούσε.

Μια νέα κοπέλα πλήρωσε την ανικανότητα -και τον κοπλεξισμό που τη συνόδευε- του άνδρα της, ο οποίος μη μπορώντας ο ίδιος να καταφέρει κάτι καλύτερο για τη ζωή του, θεώρησε δικαίωμά του, αλλά και υποχρέωσή του, να την εμποδίσει να κάνει το ίδιο.

Μία άλλη γυναίκα, έχασε τα μάτια της επειδή εκείνη είχε δουλειά και μάλιστα σημαντική, όταν ο άντρας της ήταν άνεργος, άρα εκείνη εμμέσως (πλην σαφώς) τον αποδείκνυε έναντι της κοινωνίας ανίκανο να τη συντηρήσει…

Βαθύτατα συμπλέγματα ενός λανθασμένου ανδρισμού, που καλλιεργείται σε κοινωνίες «κλειστές» και βρίσκουν υποστηρικτές τους την εκάστοτε θρησκεία…

Ωστόσο, όντως, όλοι οι άνθρωποι δεν είναι το ίδιο κι εγώ αυτό έπρεπε να το ξέρω καλύτερα.

Ντροπιασμένη λοιπόν, που τη δική μου «θολούρα» την έβγαλα στον ξένο, στον οποίο προσωποποίησα όλο το «κακό Ισλάμ» και τις συνήθειές του, πήγα σπίτι μου και φρόντισα να κάνω εκείνο που θα έπρεπε να είχα κάνει απ’ την αρχή: Διάβασα για να μάθω!

Σε μία προσπάθεια να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα…

Η πατρίδα του γείτονά μου, με τα 170 εκατομμύρια κατοίκους περίπου, δημιουργήθηκε μόλις το 1971, μετά την απόσχισή της από το Πακιστάν. Είναι η όγδοη πολυπληθέστερη χώρα στον κόσμο και η πέμπτη της Ασίας, παρά το ότι η έκτασή της είναι λίγο μόνο μεγαλύτερη απ’ αυτήν της Ελλάδας. Φιλοξενεί ανθρώπους από διάφορες εθνικές ομάδες και θρησκείες, ωστόσο οι μουσουλμάνοι Μπενγκάλι αποτελούν την πλειοψηφία, με ποσοστό 98%.

Η χώρα συνεχίζει να αντιμετωπίζει έντονη φτώχεια, προβλήματα στην υγειονομική περίθαλψη και στην εκπαίδευση και μαστίζεται, φυσικά, από τη διαφθορά. Παρά ταύτα, θεωρείται μία μέση «οικονομική δύναμη» και ως κράτος χαρακτηρίζεται «αναπτυσσόμενο». Είναι η δεύτερη χώρα εντός της Ασίας στα κέρδη συναλλάγματος, η τρίτη στο προσδόκιμο ζωής και στην ειρήνη, είναι ένα από τα έντεκα κράτη που θεωρούνται ως οι «Επόμενοι Έντεκα», έχει το 46^ο μεγαλύτερο ΑΕΠ σε ονομαστικούς όρους και το 29^ο σε αξία αγοραστικής δύναμης. Είναι σημαντικός προωθητής της περιφερειακής συνδεσιμότητας και συνεργασίας. Είναι μέλος της Κοινοπολιτείας των Εθνών, των Αναπτυσσόμενων Οκτώ Χωρών, του Οργανισμού Ισλαμικής Διάσκεψης, του Κινήματος των Αδέσμευτων, της Ομάδας των 77 και του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου. Το Μπανγκλαντές είναι μια από τις χώρες με τη μεγαλύτερη συνεισφορά στις Ειρηνευτικές Δυνάμεις του ΟΗΕ!

Εντυπωσιακό «βιογραφικό», αλλά το καλύτερο, το φύλαξα για το τέλος:

Το Μπαγκλαντές είναι η πρώτη χώρα, εντός της Ασίας, στην ισότητα των φύλων!

Σε αυτήν την ίδια χώρα, την «πρώτη εντός της Ασίας στην ισότητα των φύλων», ήταν που ο Ραφίκουλ έκοψε τα δάχτυλα του χεριού της Χάβα και ο άλλος έβγαλε τα μάτια της γυναίκας του, για να τις εμποδίσουν να συνεχίσουν τις σπουδές τους. Σε αυτή τη χώρα, την πρώτη στην ισότητα, οι σύζυγοι άσκησαν το «εκ του προφήτη προερχόμενο» συζυγικό τους δικαίωμα πάνω στη ζωή και στο θάνατό τους.

Όπως φαίνεται, η «ισότητα των φύλων» είναι έννοια που την αντιλαμβάνονται πολύ διαφορετικά ακόμα και μεταξύ τους τα μουσουλμανικά κράτη και σίγουρα πολύ διαφορετικά απ’ ότι την αντιλαμβανόμαστε όλοι εμείς οι υπόλοιποι, αν εξαιρέσεις βέβαια την καφρίλα ορισμένων μουστερήδων, όπως αυτός τις προάλλες στο Καλλιμάρμαρο, που δεν δίστασε να χτυπήσει τη γυναίκα του μπροστά σε εκαντοντάδες ανθρώπων, οι οποίοι βέβαια, με τη σειρά τους, δεν θεώρησαν σημαντικό να αντιδράσουν γι' αυτό...

Κατά τη μουσουλμανική θρησκευτική παράδοση, λοιπόν, ο Μωάμεθ είπε χαρακτηριστικά για τη στάση της γυναίκας προς το σύζυγό της: «Αν είχα εξουσία για το προσκύνημα, θα έδινα εντολή να προσκυνά η γυναίκα τον άνδρα της». Κάθε σύζυγος είναι υποχρεωμένη να έχει στάση προσοχής απέναντι στο σύζυγό της και να τον υπακούει, εκτός εάν αυτός θέλει κάτι το οποίο είναι θρησκευτικά απαγορευμένο (!). Διαμένει στην κατοικία του. Χωρίς την άδειά του, δεν μπορεί να κάνει επισκέψεις, ούτε και ελεύθερη επαγγελματική ζωή. Φυσικά μιλάμε πάντα για τη γυναίκα-σύζυγο, μια και στις μουσουλμανικές χώρες το μοντέλο της ελεύθερης, μοναχικής γυναίκας είναι άγνωστο. Το Κοράνι επιτρέπει στους άνδρες να τιμωρούν τις γυναίκες σε περιπτώσεις απείθειας, μη εφαρμογής των καθηκόντων τους, αλλά και για λόγους βελτίωσης του χαρακτήρα! Το Πακιστάν και το αδελφάκι του, το Μπαγκλαντές είναι οι πρώτες χώρες εντός της Ασίας στην εφαρμογή του Κορανίου, ειδικά στα θέματα που αφορούν στις γυναίκες, οπότε κάτι οξύμωρο μυρίζει εδώ πέρα! Αν δηλαδή, αυτοί που πιστεύουν αυτά για τις γυναίκες, λειτουργούν κατά τρόπο ώστε να θεωρούνται και πρώτοι στην ισότητα των φύλων, είναι πολύ εύκολο να αντιληφθεί κανείς τι συμβαίνει αλλού.

Ομαδικοί βιασμοί, σεξουαλική και μη βία, κακοποιήσεις μέχρι θανάτου, απειλητικές για την υγεία συνθήκες διαβίωσης, εξαναγκαστικοί – για θρησκευτικούς και πολιτισμικούς λόγους – ακρωτηριασμοί γεννητικών οργάνων, ένοπλες συγκρούσεις και άλλοι παράγοντες υψηλότατης επικινδυνότητας αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια της καθημερινότητας εκατομμυρίων γυναικών σε όλο τον κόσμο και, ειδικότερα, στις χώρες του μουσουλμανικού κόσμου.

Κάπως έτσι ορίζεται για μένα το «πίσω» του φτωχού Μπαγκλαντεσιανού γείτονά μου, ο οποίος μοιάζει να βιώνει μία διαφορετική καθημερινότητα εδώ στην Ελλάδα, αφού, όπως μου είπε τελικώς, έχει τόσο «θεοποιημένη» τη σύζυγό του, ώστε να την έχει όντως σε θρόνο -κι ας είναι μια πλαστική καρέκλα! «Δεν την αφήνω να κάνει τίποτα», μου είπε περήφανος κι αναρωτιέμαι αν αυτός καταλαβαίνει ή ακόμα, αν εκείνη καταλαβαίνει ότι «τίποτα» σημαίνει στ' αλήθεια τίποτα και δεν διαφέρει και πολύ απ' το τίποτα που μπορούν να κάνουν πίσω στην πατρίδα τους, οι ομόφυλές της.

Βέβαια, αποδεικνύεται καθημερινά ότι και το «μπροστά» των δικών μας, πιο «ανεπτυγμένων» χωρών, είναι πολλές φορές επίσης φρικιαστικό και το δικό μας, μάλιστα, δεν στηρίζεται σε κανένα θρησκευτικό νόμο, δεν φοράει κανένα πολύχρωμο μανδύα δικαιολογίας, απλώς δεν έχει λογική κι ως τέτοιο είναι απολύτως αποδεκτό...

«Φοβού το Θεό, αλλά τρέμε τους πιστούς του», έλεγε ο Λουντέμης και κατά πώς δείχνουν τα πράγματα, δίκιο μάλλον είχε… Οι άνθρωποι τείνουν να δημιουργούν χιλιάδες γελοίες σχέσεις μεταξύ αυτών και των θεών τους, στο όνομα των οποίων κάνουν φριχτά πράγματα και μάλιστα, χωρίς να τους τα έχει ζητήσει κανείς…

Καμιά φορά, χωρίς να υπάρχει καν Θεός να επικαλεστούν...

Hanine - Nostalgia

https://www.youtube.com/watch?v=o0lwmpkpCDI