Συνέδριο διχασμένων

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Έγινε το περιβόητο συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης κι ομολογουμένως γίναμε ελαφρώς σοφότεροι.

Γίναμε σοφότεροι αφού συνειδητοποιήθηκε πλήρως ότι στο ΠαΣοΚ υπάρχουν παντελώς διαφορετικές γνώμες περί των αναγκαιοτήτων της κοινωνίας και της πολιτικής μας ζωής.

Τροφοδοτήθηκε, επί παραδείγματι, ο

διάλογος για τη δημιουργία ενός νέου φορέα.

Όντως, οι περισσότεροι συμφωνούν ότι απαιτείται ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα εξουσίας, που θα ξαναστείλει τον ΣΥΡΙΖΑ στο 3% για να παλεύει αν θα μπει ή όχι στη Βουλή.

Πώς, όμως;

Στο συνέδριο δεν απαντήθηκε το σόι κόμμα θα είναι αυτό. Και προς κατεύθυνση θα πάει.

Αν πάει προς την κατεύθυνση «Αριστερά», όπως ειπώθηκε, τότε θα πάει μόνη της η Φώφη Γεννηματά κι ο μοιραίος Παπανδρέου.

Πώς θα πάει;

Με συνένωση κομμάτων ή  στη βάση μιας κορυφαίας προγραμματικής και μεταρρυθμιστικής συμφωνίας υπό ένα νέο φορέα;  Ο Ψαριανός το αποτύπωσε με την χαρακτηριστική του γλαφυρότητα: «Ναι, να πάμε όλοι μαζί, αλλά προς ποια κατεύθυνση; Προς Βρυξέλες ή προς Χαλκούτσι»;

Από την άλλη πλευρά, ειδικά στην πρώτη ημέρα του συνεδρίου , η εμφάνιση του Γιώργου Παπανδρέου υπό τις ιαχές κλακαδόρων που φώναζαν ρυθμικά το όνομά του, ήταν εικόνα από αλήστου μνήμης εποχές. Ο δε Παπανδρέου έδειξε να το απολαμβάνει κι ήταν σαν να έλεγε «γύρισα για να πάρω πίσω το μαγαζί μου».

Είναι πολλά που πρέπει να συζητηθούν.

Αυτή η τάση για «Αριστερά» που ήταν έκδηλη, αποκόπτει παντελώς το ΠαΣοΚ και τη ΔΗΣΥ από Κεντρώες στοχεύσεις. 

Κουβέντα –πλην Σταύρου Θεοδωράκη, που μάλλον δεν θα ακολουθήσει στο τέλος- για μεγάλες Μεταρρυθμίσεις, κουβέντα για εξοβελισμό του λαϊκισμού, τσιμουδιά για το αναγκαίο «προοδευτικό Κέντρο»…

Κι εδώ που τα λέμε, από τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, μόνο ο Σταύρος Θεοδωράκης βάζει συστηματικά –και το πληρώνει βεβαίως- το χέρι  επί τον τύπο των ήλων και είναι σαφής στα προγραμματικά ζητήματα. Μόνο ο Θεοδωράκης μιλάει γενναία για απολύσεις στο δημόσιο αν οι υπάλληλοι δεν ανταποκρίνονται στα καθήκοντά τους, μιλάει για τις καταστροφικές συντεχνίες και το θλιβερό πελατειακό κράτος, αναφέρεται στις αναγκαίες ιδιωτικοποιήσεις, στις σχέσεις Εκκλησίας-κράτους, στα μη κρατικά πανεπιστήμια κλπ.

Πόσοι από αυτούς που ήταν μέσα στην αίθουσα συμφωνούν μαζί του και έχουν αποκολληθεί από το πασοκικό dna, ούτως ώστε να μπορούν να πορευτούν μ’ ένα νέο και σύγχρονο κόμμα αν κι όταν δημιουργηθεί;

Η δε Φώφη Γεννηματά που υποτίθεται ότι εξήγγειλε τη… μεταρρύθμιση για να περάσουν οι φόροι του ΕΝΦΙΑ στην αυτοδιοίκηση και να γίνει αυτή αυτοτελής, δεν θυμήθηκε ή δεν ήξερε ότι έτσι κλέβει την ιδέα –πρόταση Σαμαρά από το 2014, ο οποίος με τη σειρά του την είχε κλέψει από τη Δράση του Στέφανου Μάνου από το 2012.

Η οποία Δράση είναι … νεοφιλελεύθερη κι ο νεοφιλελευθερισμός εχθρός της Φώφης και του λαού!

Πώς το λέει ο λαός; Τρικυμία εν κρανίω…

Α, η Φώφη επέδειξε μέγιστη απρέπεια κι απέναντι στον Βενιζέλο.

Όταν μιλούσε εκείνος, η πρόεδρος του ΠαΣοΚ ήταν σε διπλανή αίθουσα του συνεδρίου σ’ ένα …εργαστήρι θέσεων της Νέα Γενιάς!!! Και μπήκε στην κυρίως αίθουσα λίγο πριν ολοκληρώσει την ομιλία και την παρουσίαση της πλατφόρμας του για την «Ελλάδα Μετά», ο πρώην πρόεδρος του ΠαΣοΚ!

Κάτι ακόμη: Ο πρώην «κηπουρός» του μοιραίου Παπανδρέου, ο Γιάννης Ραγκούσης, «πούλησε» όπως αναμενόταν τον Φλωρίδη και τη Διαμαντοπούλου και προσήλθε στο σύνεδριο. Μίλησε κι αμέσως μετά οι μηχανισμοί του ΠαΣοΚ μοίρασαν την ομιλία του εν ριπή οφθαλμού.

Εν συνεχεία, μάλιστα,  δήλωσε περιχαρής:

«Το μέλλον της χώρας δεν μπορεί να είναι ο Άδωνις κι ο Βορίδης»!!!

Από τους παρισταμένους, ουδείς του είπε ότι το μέλλον της χώρας δεν μπορεί να είναι ο ίδιος ή οι διπλανοί του Πετσάλνικος, Καρχιμάκης, Ρέππας, Βάσω Παπανδρέου και λοιπά πρωτοπαλίκαρα του βαθέως ΠαΣοΚ…

Ούτε ότι την ώρα που η χώρα βουλιάζει ή διακορεύεται συστηματικά από έναν πρωθυπουργό που θεωρεί τη δικαιοσύνη θεσμικό εμπόδιο κι  έναν συγκυβερνήτη που συναλλάσσεται με ισοβίτες ή κάποιον Πολάκη που δίνει τον τόνο, αυτός θεωρεί ότι το πρόβλημα είναι «η παλινόρθωση της δεξιάς»...

Εν κατακλείδι: Το συγκεκριμένο συνέδριο κατέδειξε ένα διχασμένο σώμα.

Ένα σώμα όντως σύγχρονο –το οποίο όμως κατά βάση είναι εκτός ΠαΣοΚ- κι ένα σώμα βαθύτατα μουχλιασμένο που δείχνει να έχει μείνει στους μπαξέδες της 3^ης Σεπτέμβρη και με παλαιοκομματική κουλτούρα φοβάται μη συμβεί η … παλινόρθωση της Νέας Δημοκρατίας!

Αυτό το δεύτερο σώμα, είναι σαφές ότι θα επικρατήσει.

Εκτός, αν Διαμαντοπούλου, Φλωρίδης και Θεοδωράκης με το καθαρά μεταρρυθμιστικό τους πολιτικό πλαίσιο, αποφασίσουν να μπουν στο «παιγνίδι» και ενεργοποιήσουν τις νεότερες γενιές.

Και τη φωνή  ΚΑΙ του Νίκου Ανδρουλάκη…