ΕΥΑερα: «Ο χρυσός κανόνας των ‘τεσσάρων’»

Γράφει
η Εύα Τσαροπούλου

Αποφεύγω να γράφω για «σχέσεις», διότι θεωρώ τον εαυτό μου εντελώς αναρμόδιο προς τούτο, καθ’ ότι οι δικές μου έχουν αποτύχει με εξαιρετική επιτυχία! 

Ένας καλός φίλος όμως, μοιράστηκε κάποτε, μαζί μου τη θεωρία του, ε, και καταλαβαίνεις, όταν πρόκειται για θεωρίες, σηκώνω πάντα τα μανίκια, έτοιμη να τις καταρρίψω, σαν τον Σούπερμαν, πριν προλάβει να του κόψει τη φόρα ο κρυπτονίτης!

Ο φίλος αυτός, διαθέτων ένα εξαιρετικό κοινωνικό προφίλ (ευειδής, μορφωμένος, καλή δουλειά, σοβαρός, μετρημένος και «εμπιστοσύνης») είχε

αναπτύξει αυτή τη θεωρία χρόνια πριν, ομολογώ, χωρίς να την έχει ανάγκη. 

Ο λόγος για τον οποίο εγώ την ανασύρω τώρα, εκτός που η άλλη επιλογή θα ήταν να γράψω για το «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» του Βούτση και είναι καλοκαίρι και γιατί να το κάνω αυτό τώρα, είναι διότι είδα πρόσφατα δυο ταινίες, το σενάριο των οποίων βασιζόταν σε παρόμοιες θεωρίες· μόνο οι χρόνοι άλλαζαν. Αποδεικνύεται μάλλον, πως ο κινηματογράφος μιμείται τη ζωή και πάντως «απίστευτα» σενάρια φαίνεται πως δεν υπάρχουν. Όλα μέσα στη ζωή είναι!

Η θεωρία του φίλου μου αφορά στις ερωτικές συνευρέσεις των ανθρώπων, όχι στις σχέσεις μεταξύ τους ή καλύτερα, η θεωρία δημιουργήθηκε ακριβώς για να αποφευχθούν οι «σχέσεις» μεταξύ τους, πράγμα που την καθιστά αυτομάτως «θεωρία σχέσεων», απλώς με αρνητικό πρόσημο. 

Έλεγε λοιπόν, πως υπάρχει ένας μαγικός, σίγουρος και αποτελεσματικός κανόνας συνευρέσεων, ο χρυσός κανόνας του αριθμού 4!

Η θεωρία μπορεί να «εισηγηθεί» είτε από το ένα μέρος, είτε απ’ το άλλο και δουλεύει κάπως έτσι:

Συνεύρεση 1^η, η «διερευνητική»: Το «ζευγάρι» έχει την πρώτη του, αναγνωριστική «πτήση». Αυτή μπορεί να μην πάει καλά ή να πάει μέτρια, οι άνθρωποι δεν «δένουν» σεξουαλικά με την πρώτη φορά, δώκε του άλλη μία ευκαιρία, αφού υπάρχει αμοιβαία έλξη κι έτσι, φτάνουμε γρήγορα-γρήγορα στη…

Συνεύρεση 2^η, της «δεύτερης ευκαιρίας»: Εδώ, με δεδομένο πάντα το αμοιβαίο γουστάρισμα, θα μετρηθούν οι «δυνάμεις» της επαφής. Το «ζευγάρι» είναι πιο χαλαρό, δεν έχει το άγχος της πρώτης φοράς, δεν υπάρχουν οι ντροπές για το πώς μπορεί να δείχνει ο ένας ή η άλλη, έχουν ήδη στο περίπου αντιληφθεί τι αρέσει στον άλλον κατά τη διαδικασία και τέλος πάντων, το πράγμα κυλάει πιο εύκολα και πιο αβίαστα και στο τέλος, δείχνει κιόλας τα «προικιά» του.  

Συνεύρεση 3^η, η καθοριστική! Το στάδιο της απόλαυσης (αν το «ζευγάρι» ταιριάζει σεξουαλικώς) ή του ξεκαθαρίσματος (αν -μακριά από μας- αυτό δεν έχει συμβεί). Αν στη δεύτερη συνεύρεση τα πράγματα έχουν πάει καλά, τότε ετούτη η φορά είναι πραγματική απόλαυση και μάλιστα πολύ δυνατή. Τα νερά έχουν χαρτογραφηθεί και ο ένας δίνει και παίρνει ουσιαστική ευχαρίστηση απ’ τον άλλον, αφού τα σώματα είναι πια γνώριμα, το ίδιο και οι αντιδράσεις τους. Ετούτη η φορά γίνεται για να την ευχαριστηθούν, βρε αδελφέ! 

Αν τώρα, στη δεύτερη επαφή, τα πράγματα ήσαν καταστροφικά, τότε ετούτη η φορά είναι μάλλον για να μην πάει άκλαυτη η συνολική διαδικασία, διότι, φυσικά, δεν φτάνεις στον κανόνα των τεσσάρων χωρίς προηγούμενη «επαφή» άλλου τύπου, κοινωνική, πίρι-πίρι, ψηστήρι και πάει λέγοντας. Ε, αυτός ο χρόνος δεν θέλεις να πάει και τελείως ανέμου κακού… Τιμής ένεκεν, λοιπόν, δίνεις στον άλλον κάτι να θυμάται…

Συνεύρεση 4^η, η αποχαιρετιστήρια! Συνήθως, σε αυτήν φτάνουν τα «ζευγάρια» που έχουν περάσει πολύ καλά στις άλλες τρεις, διότι αν ανήκουν στην περίπτωση όπου τα πράγματα δεν «τσουλάνε» μεταξύ τους, το ρόλο της αποχαιρετιστήριας φοράς τον παίζει η τρίτη, η καθοριστική και σιγά μην χάσουμε κι άλλο χρόνο με τούτους!

Οι άλλοι λοιπόν, οι ταιριαστοί και ευχαριστημένοι, έχουν αυτή την 4^ησυνεύρεση, προκειμένου να αποχαιρετίσουν ο ένας τον άλλον με όμορφο και αξιομνημόνευτο τρόπο. Δίνουν επιπλέον στον εαυτό τους τη δυνατότητα να απολαύσουν ακόμα μία φορά τη συγκλονιστική εμπειρία της τρίτης και να κάνουν όλη αυτή την επαφή μία ξεχωριστή ανάμνηση, την οποία θα διηγούνται ενδεχομένως κάποια στιγμή, πολλά χρόνια αργότερα, στον κολλητό τους φίλο, πίνοντας ζεστή σοκολάτα ή κόκκινο κρασί, μπροστά απ’ το τζάκι, μια κρύα νύχτα του χειμώνα…

Κι εδώ κάπου ανάβουν τα κόκκινα φώτα, αρχίζουν τα καμπανάκια να βαράνε και γενικώς, επικρατεί ένας προειδοποιητικός χαμός, διότι ετούτη η τέταρτη φορά, δοθείσης της οικειότητας που αρχίζει να δημιουργείται, μπορεί να οδηγήσει σε εθισμό, τον οποίο δεν τον θέλουμε και φτου κακά και μακριά από μας τέτοια συμφορά!

Κάπου εδώ, εξαντλείται ο κανόνας των τεσσάρων: Τέσσερις φορές είναι αρκετές για να σου φύγει ο καημός και η κάψα, να το ευχαριστηθείς και να την κάνεις με ελαφριά πηδηματάκια, για τον επόμενο/η, πριν αρχίσεις να δένεσαι με τον άλλον, σε σημείο που να αναλάβουν δράση τα στερητικά: Με πήρε, δεν με πήρε, γιατί δεν στέλνει μήνυμα, τι να κάνει τώρα, με ποιαν/ποιον βρίσκεται, γιατί είναι τόσες ώρες ανενεργή/ός, γιατί περνάει καλά χωρίς εμένα και πάει λέγοντας…

Ξέχασα! Απαραίτητη προϋπόθεση για να δουλέψει ο κανόνας αυτός, είναι τα εμπλεκόμενα μέρη να τον γνωρίζουν απ’ την αρχή! Έτσι εξασφαλίζεται μία «ειλικρινής» διάσταση στο -όπως λέγεται- αυτό το πράγμα που θα συμβεί, ουδείς εκ των μερών έχει περαιτέρω προσδοκίες ή, αν έχει, ξυδάκι, δεν δικαιούται να τις απαιτήσει και τέλος πάντων, η όλη φάση είναι «ξεκαθαρισμένη».

Ομολογώ πως τότε που άκουσα για πρώτη φορά αυτή τη θεωρία, έπαθα μία εσωτερική «υστερία», διότι προερχόμουν από ένα περιβάλλον εντελώς διαφορετικό (μόνιμη σχέση χρόνων που οδήγησε σε γάμο με τον «πρώτο» μου, φίλοι όλοι ζευγάρια από το σχολείο κλπ), ήμουν χρόνια εκτός «αγοράς» και διαθεσιμότητας, μετά το διαζύγιό μου και γενικώς, μου ήρθε ο μαύρος νταμπλάς! Εξωτερικώς όμως, δεν έδειξα τίποτα, είπα: «Βαθιά ανάσα, Εύα, κορίτσι μου, μην μας πάρουν και για βλάχες, έτσι δουλεύει τώρα το πράγμα, συνήθισέ το, μην πάρει χαμπάρι ότι σου τελειώνει το οξυγόνο» και μάλιστα, το κορόιδεψα κιόλας αρκούντως, διότι είμεθα και μονδέρνα κορίτσια εμείς και δεν μας τρομάζει ό,τι και να ακούσουμε…

Τώρα πια, βέβαια, έχοντας δει το αποτέλεσμα αυτής της θεωρίας σε αρκετούς φίλους, μετά από εκείνον, τον πρώτο, τον εμπνευστή, διότι δεν ήταν και τόσο πρωτότυπος τελικώς, έχοντας δει και τις προαναφερθείσες ταινίες που είχαν ένα τέτοιο περίπου περιεχόμενο (οι χρόνοι άλλαζαν μόνο και αιτιολογούνταν αντίστοιχα) και γνωρίζοντας πολλούς περισσότερους ανθρώπους (άνδρες και γυναίκες) απ’ ότι τότε, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι όλες αυτές τις εξαιρετικά δομημένες θεωρίες, τις έχουν φτιάξει οι άνθρωποι για να προστατεύσουν τον εαυτό τους απ’ τον πόνο. Ποιον πόνο; Τον πόνο της απόρριψης, τον πόνο της αποτυχίας, τον πόνο της μοναξιάς. Κι απ’ αυτούς τους τρεις μεγάλους και ορατούς πόνους και δεν ξέρω κι εγώ τους πόσους άλλους μικρότερους και αόρατους υπάρχουν μέσα σ’ αυτούς, δεν αντιλαμβάνομαι ποιος είναι ο πιο σημαντικός και δεν έχει και σημασία εξάλλου, αφού όλοι, ουσιαστικά, ένα πράγμα δείχνουν: Την ανασφάλειά μας.

Η ανασφάλειά μας, καμουφλαρισμένη πίσω απ’ τον προφανή φόβο της δέσμευσης, είναι εκείνη που ορίζει τα βήματά μας και μας αποτρέπει απ’ τα κάθε λογής συναισθηματικά ρίσκα, που οδηγούν στην ανάληψη της ευθύνης του ποιοι ακριβώς είμαστε και του τι ακριβώς θέλουμε.

Το να έρθουμε με τον άλλον κοντύτερα απ’ ότι επιτρέπει το προστατευτικό μας κουκούλι, λειτουργεί σαν διαδρομή με το τρενάκι του τρόμου: Λευκά φαντάσματα θα σκάσουν από μία γωνιά που δεν τα περιμένεις και θα σου κόψουν τη χολή, θα σε καταστήσουν αδύναμο, τρομαγμένο, θα σε κάνουν να κατουρηθείς επάνω σου, θα σε κάνουν ρεζίλι, αποδεικνύοντας ότι κι εσύ έχεις μία πλευρά που δεν είναι τόσο δυνατή, όσο ισχυρίζεσαι ή –ακόμα χειρότερα, όσο νομίζεις!

Είναι εκείνα ακριβώς τα φαντάσματα απ’ το δικό μας παρελθόν, οι μνήμες απ’ όλα εκείνα που μας πλήγωσαν κάποτε και μας έφτασαν ως εδώ, γεμίζοντάς μας πόνο και τα οποία προφανώς, ποτέ δεν καταφέραμε να νικήσουμε μέσα μας, ολότελα. Απλώς τα «σκουπίσαμε» κάτω απ’ το χαλί της συνείδησής μας και του «έλα μωρέ, αν δεν κάτσει αυτός, θα κάτσει ο επόμενος, τι είναι; μόνο άνθρωποι»· δεν καθαρίσαμε ποτέ πραγματικά καλά το μυαλό μας ή την καρδιά μας, οπότε λογικό είναι να προτιμούμε ετούτος ο κουρνιαχτός να μην αναταραχτεί απ’ οποιοδήποτε φρέσκο αεράκι φυσήξει στη ζωή μας. Κι έτσι, απλώς δεν του δίνουμε την ευκαιρία να φυσήξει, κρατώντας ερμητικά κλειστά τα παράθυρά μας, παραβλέποντας την απλή αλήθεια ότι τον αέρα δεν μπορείς να τον σταματήσεις. Θα τη βρει τη χαραμάδα της ψυχής σου και θα μπουκάρει, θες δεν θες...

Αυτή δε η ανάγκη μας ο άλλος να το γνωρίζει, να είναι όλα ξεκάθαρα απ’ την αρχή, να έχουμε πει τα σύκα – σύκα και τη σκάφη – σκάφη, αυτή η «εξαντλημένη απ' το άγχος, επιτηδευμένη ειλικρίνεια» ουσιαστικά δεν είναι, παρά άλλο ένα μέτρο προστασίας απ’ το να μας ζητηθούν ευθύνες γιατί πληγώσαμε τον άλλον. Αυτός είναι ένας διπλός και ύπουλος φόβος: Φόβος απέναντι στην ευθύνη και πραγματικός, ουσιαστικός, πλην όμως ανομολόγητος φόβος να μην πληγωθεί στ’ αλήθεια ο άλλος (όπως αντίστοιχα είχαμε πληγωθεί εμείς παλιότερα), κάτι που μας κάνει λιγότερο παλιοχαρακτήρες απ’ όσο νομίζαμε ότι ήμασταν, αλλά το διορθώνουμε αμέσως, με τις εξτραβαγκάντ μπούρδες που του λέμε...

Δεν είμαι ψυχολόγος και δεν γνωρίζω αν πίσω απ’ αυτές τις συμπεριφορές μπορεί να κρύβονται κι άλλα, πολύ χειρότερα σενάρια από αυτό της εγκατάλειψης ή της απόρριψής μας στο παρελθόν: Κακοποίηση στα παιδικά χρόνια, έντονη ενδοοικογενειακή βία, τραυματικά διαζύγια στον περίγυρο, εγκλεισμοί-τιμωρίες, υπερπροστατευτικό περιβάλλον, θρησκευτικοί περιορισμοί και νουθεσίες.

Υπάρχουν δεκάδες αιτίες που μπορεί να μας οδηγούν σε αυτό το δήθεν ανέμελο κυνήγι της ελευθερίας και του «να περνάω καλά», αψηφώντας την πολύ σημαντική αλήθεια ότι η ελευθερία συνεπάγεται και προαπαιτεί την ανάληψη ευθύνης.  Οι υγιείς επαφές, που τελικώς οδηγούν στο «να περνάμε καλά», είναι εκείνες που εμπεριέχουν και ρίσκο και λίγη αποτυχία και πολύ γέλιο και λίγο δάκρυ και όλα εκείνα που τα λένε «οικειότητα». Όλα αυτά που εμπεριέχουν οπωσδήποτε και κάποιον άλλον:Χειμωνιάτικα χουζουριάσματα κάτω απ’ τα σκεπάσματα, σου βάζω λίγο χέρι μέσα στο σινεμά, παρέες που παίζουν επιτραπέζια, κοινές διακοπές, ταξίδια στον κόσμο, κοινά γούστα και άλλα πολλά τέτοια, αλλά το κυριότερο: Χωρίς περιττές δηλώσεις!

Δεν έχει καμία αξία να αναπτύξεις στον άλλον μία θεωρία, προειδοποιώντας τον απ’ την αρχή γι’ αυτό που εσύ έχεις σχεδιάσει να «πάθει», ζητώντας του εμμέσως τη συγκατάθεσή του, ώστε να αναλάβει μέρος της ευθύνης, για να μην κατηγορηθείς στο τέλος για το «φόνο». 

Και δεν έχει καμία αξία, διότι αν είναι ένας άνθρωπος ευαίσθητος, που ούτως ή άλλως θα πασπαλίσει τις κινήσεις των γεννητικών του οργάνων και με λίγο συναίσθημα, θα πληγωθεί, όπως και να έχει! Θα πληγωθεί δε διπλά, με όλες αυτές τις ανόητες, εκ προοιμίου, δηλώσεις. Αν πάλι και διόλου ευαίσθητος δεν είναι και «εκτελεστής» σαν κι εσένα είναι, τότε απλώς του τη σπας αφόρητα με την «πολυλογία» και τους τόσους κανόνες και εξηγήσεις, αφού ένα one night stand ήρθε να κάνει ο χριστιανούλης/α και τσουρέκια του/της τα έχεις κάνει!

Το κυριότερο είναι ότι όλο αυτό δεν γεννά καμία αξία για σένα τον ίδιο, αφού στην πραγματικότητα από τίποτα δεν προστατεύεσαι. 

Αν ο άνθρωπος, με τον οποίο θα συνευρεθείς, δεν σε ενδιαφέρει περισσότερο από τόσο, απλώς κοιτάς να ευχαριστηθείς εσύ, να ευχαριστήσεις κι εκείνον και να έχετε από κοινού μία ωραία στιγμή. Η οποία θα τελειώσει όπως άρχισε, όταν το θελήσετε, χαλαρά, ήσυχα και θα θυμάται μόνο το πόσο καλά πέρασε μαζί σου και δεν θα λέει «μωρέ, καλά ήτανε, αλλά ήτανε και λίγο μάλαξ ο τύπος» (Ομοίως και για τα θηλυκά).

Αν πάλι είναι πολύ καλός, σίγουρα θα θελήσεις περισσότερα ο ίδιος και θα έχεις εγκλωβιστεί μετά στις ανόητες δηλώσεις σου. Διότι και ο άλλος, που θα φέρει τις δικές του συναισθηματικές βαλίτσες -τι νόμιζες; μόνο εσύ είσαι;- θα θελήσει να προστατεύσει τον εαυτό του, ιδίως όταν του έχει γίνει σαφώς ξεκάθαρο ότι πρέπει να το κάνει! Και θα αμυνθεί, πληρώνοντάς σε με το ίδιο νόμισμα! 

Κι όλο τούτο θα γυρίσει μπούμερανγκ, μάντεψε σε ποιον…

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι καλοί οι χρυσοί κανόνες, των δύο, των τεσσάρων, των δεν ξέρω πόσων φορών, χρόνων, σχέσεων, αριθμών στο κρεβάτι και λοιπά και λοιπά…

Αλλά δεν λειτουργεί καλά έτσι. Οι άνθρωποι χρειάζεται να βρίσκονται, όταν θέλουν να βρίσκονται, όταν είναι σε φάση να το κάνουν, χωρίς να φοβούνται, χωρίς να σέρνουν πίσω τους τρένα από ανασφάλειες, κακές εμπειρίες, απορρίψεις, εγκαταλείψεις και πάει λέγοντας… Όταν είναι «καθαροί».

Ναι, αυτά συμβαίνουν! Μπορεί να συμβούν και να ξανασυμβούν! Ε, και; Και;;;

Όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι, για να τους τσουβαλιάζεις και να ενοχοποιείς τον επόμενο γι’ αυτά που σου έκαναν οι 3.233 προηγούμενοι και -παρ' όλα αυτά- ακόμα εσύ να μάθεις! Αυτός ο κύκλος, που δικαίως ονομάστηκε «στάβλος» (κάνεις σχέση, σου φέρεται σαν μουλάρι, πληγώνεσαι-φεύγεις, κάνεις άλλη σχέση, του φέρεσαι σαν βόδι, πληγώνεται-φεύγει, κάνει άλλη σχέση, φέρεται σαν γαϊδούρι, πληγώνει-φεύγει και πάει λέγοντας), δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει, αν δεν πάρουμε απόφασηότι την ευκαιρία που θα δώσουμε, δεν θα την δώσουμε στον άλλον: Τη δίνουμε σε μας! Ή –το χειρότερο, το πιο αυτοκαταστροφικό- τη στερούμε από μας!

Διότι μαζί με τον άλλον, μέσα απ’ τον άλλον, εξαιτίας αυτού του άλλου, θα περάσουμε καλά εμείς! Και δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να κάνουμε περιττές δηλώσεις που εκχυδαΐζουν κάτι πριν ακόμα ξεκινήσει, ξεκαθαρίζουν κάτι που, αν είναι να βρωμίσει, θα βρωμίσει, μας βάζουν σε περιττές «δεσμεύσεις» (ναι, φίλε, ακόμα και η «ξεκαθαρισμένη άρνηση» είναι τελικώς δέσμευση), τις οποίες δεν θα μπορούμε να τις πάρουμε ποτέ πίσω, διότι ήδη θα τις έχουμε ξεστομίσει….

Δεν χρωστάμε τίποτα, να πρέπει κάποιος –για να μας πηδήξει το κάτω κεφάλι μας- να μας έχει πηδήξει πρώτα τον εγκέφαλο, την ψυχή ή τη λογική μας…  

Οι αληθινά χαλαροί και υγιείς άνθρωποι δεν φοβούνται ούτε τις συνευρέσεις, ούτε την πραγματική, ουσιαστική επαφή, που αυτές μπορεί να φέρουν. Δεν χάνουν χρόνο, καταστρέφοντας τον εαυτό τους και τους άλλους, μέσα από ατέρμονες σιωπές κι εξεζητημένες αναζητήσεις του πώς να βαφτίσουν αυτό που ζούνε, ώστε να μην «παρεξηγηθεί» ή να μην δώσει λάθος μήνυμα (που ανάθεμα κι αν ξέραν κι οι ίδιοι, ποιο είναι το λάθος και ποιο είναι το σωστό)! Δεν εκθέτουν τον εαυτό τους και τους άλλους σε περιττούς κινδύνους, διότι απ' όλο αυτό το συρφετό, όλο και κάποιος τρελός θα υπάρξει, που θα σου κάνει αργότερα μαύρη τη ζωή και καλά να είναι μόνο η δική σου, ο άλλος τι σου φταίει!

Περνάνε απλώς «πραγματικά καλά», ευχαριστιούνται τον άλλον κι εδώ είμαστε πάλι, να αναλάβουμε τα ρίσκα, να τα γελάσουμε, να τα κλάψουμε, να τα κάνουμε τραγούδι, μυθιστόρημα ή ταινία στο σινεμά και να πούμε κι ευχαριστώ που τα ζήσαμε…

Και δεν ξέρω πόσο αποτελεσματικός είναι ένας κανόνας των τεσσάρων, που ουσιαστικά δουλεύει ενδεχομένως, μόνο όσο δουλεύει το όργανό σου ή οι αντοχές σου κι όταν αυτά παρέλθουν, με τη φυσική φθορά του χρόνου, σε κλαίω καημένο μου πουλί, αλλά υπάρχει ένας τουλάχιστον κανόνας που ισχύει στα σίγουρα:

Ετούτη η ζωή περνάει, η ρημάδα, πολύ γρήγορα και δεν γίνεται μεγαλύτερη, ούτε καλύτερη για σένα, αν τη φορτώσεις με όσο το δυνατόν περισσότερους μπορείς. 

Κι αν αναρωτιέσαι πότε είναι η καλή η ώρα να ξεκινήσεις να την ευχαριστιέσαι και με ποιον τρόπο, η απάντηση είναι: «Χθες και ουσιαστικά, για να είναι στ' αλήθεια αμετανόητα, βλάκα»!

ΗΡΩ - ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΚΡΑΤΑΣ 

https://www.youtube.com/watch?v=P2ibvQdXoAE