Δεν χαρίζω την ελευθερία μου στον ΣΥΡΙΖΑ

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Τι είπε ο Βούτσης και σηκώθηκε αχός που παραλίγο να ρίξει την κυβέρνηση;

Είπε ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να βασίζεται σε ατζέντα τύπου «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» ή «Πατρίς θρησκεία, οικογένεια». Είπε, ακόμη, ότι η θρησκευτική συνείδηση είναι κάτι ιδιαίτερο για κάθε άνθρωπο.

Ομολογώ ότι για πρώτη φορά συμφωνώ μαζί του.

Και ντράπηκα επειδή κάποια στελέχη της Νέας Δημοκρατίας

βρήκαν στα λόγια του πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης. Ντράπηκα επειδή φιλελεύθεροι όντες (υποτίθεται ) παραδίδονται στον βαθύτατο – αν όχι σκοταδιστικό- συντηρητισμό μόνο και μόνο για να ασκήσουν αντιπολίτευση και να θωπεύσουν την εκκλησία που συστηματικά μοιράζει ψηφάκια…

Ντράπηκα επειδή όσοι δεν είμαστε με τον ΣΥΡΙΖΑ ΔΕΝ σημαίνει ότι στηρίζουμε το αναχρονιστικό «ορθόδοξο κράτος», που έχουμε φτάσει στο σημείο να το έχουμε με βούλα στο Σύνταγμά μας.

Ναι, το έχουμε ξαναπεί: Είμαστε το μόνο κράτος της Δύσης που μπλέκουμε τις θρησκευτικές πεποιθήσεις με τη λειτουργία του. Είμαστε το μόνο κράτος της Δύσης στο οποίο οι πολιτικοί – Αριστεροί και Δεξιοί- επιτρέπουν στην εκκλησία να καθορίζει ακόμη και την εκπαιδευτική πολιτική του. Είμαστε το μόνο κράτος της Δύσης στο οποίο η εκκλησία έχει λόγο ακόμη και στη σύνθεση της κυβέρνησης, ενώ κατέχει και υπουργείο!

Όμως, όσο κι αν συμφωνεί κάποιος με τον πρόεδρο της Βουλής στην συγκεκριμένη του άποψη, δεν μπορεί παρά να εξοργίζεται από τη διατύπωσή του, όταν ο ίδιος και το κόμμα του συνεργάστηκαν και συνεργάζονται με ένα εθνοκεντρικό κόμμα για να καταλάβουν και να παραμένουν την εξουσία. Κι όταν ο αρχηγός αυτού του κόμματος ζήτησε να γίνει δεκτή –και έγινε- η απαίτηση της εκκλησίας να αλλάξει υπουργός Παιδείας!

Αν ο πρόεδρος της Βουλής ήθελε να περιορίσει το «ορθόδοξο ελληνικό κράτος» που επικρίνει, δεν είχε παρά αυτός και το κόμμα του να συνεργαστούν με άλλες πολιτικές δυνάμεις (Ποτάμι ή μέρος της Νέας Δημοκρατίας και του ΠαΣοΚ) και να καθαρίσουν την εκπαίδευση και την υπόλοιπη κοινωνία από τα φονταμενταλιστικά της στοιχεία που έρχονται από άλλες εποχές.

Όχι μόνο δεν το ήθελαν αλλά συμπορεύτηκαν  με τον Πάνο Καμμένο, ακόμη και με τη Χρυσή Αυγή σε εθνικιστικές εξάρσεις και τυμπανοκρουσίες.

Κάτι ακόμη: Μπορεί να αγανακτώ με την υποκρισία του ΣΥΡΙΖΑ και των στελεχών του, μα αυτό δεν σημαίνει ότι ενώνω τη φωνή μου με όσους αισθάνονται αυτόκλητοι σωτήρες του «ορθόδοξου έθνους» και προβάλλουν την ευσέβειά τους απέναντι στους …βλάσφημους Συριζαίους. Στην ουσία και πρακτικά, τόσο οι μεν όσο και οι δε τηρούν ίδια στάση απέναντι στη διαχρονική ισχύ της εκκλησίας και τη θέλησή της να ασκεί εκείνη πολιτική.

Σέβομαι την εκκλησία, αλλά ο καθείς εφ ω ετάχθη. Ο καθείς στον ρόλο του.

Γνωρίζω ότι ανήκω στους λίγους που στηρίζουν με «νύχια και με δόντια» την απεξάρτηση του κράτους από την εκκλησία και δεν αποδέχομαι τον άκρατο συντηρητισμό ενός φονταμενταλιστικού ορθόδοξου κράτους ως αυτό που έχουμε, που τύποις φορά ευρωπαϊκή φορεσιά.

Γνωρίζω ότι ανήκω στους λίγους που αποδέχονται την κατάργηση παρελάσεων, πρωινών προσευχών, «υποχρεωτικών» εκκλησιασμών και άλλων παράδοξων για την εκπαιδευτική διαδικασία «τελετουργιών». Και το πράττω με πεποίθηση φιλελεύθερου ανθρώπου και όχι στη βάση των ιδεοληψιών της Αριστεράς ή της ταξικής της εκδικητικότητας…

Ομολογώ, ότι σ’ αυτό το κράτος της βαθιά ανατολίτικης κοινωνίας και της προσήλωσης του μεγάλου μέρους της κοινωνίας στους βυζαντινισμούς, ουδείς ελεύθερος άνθρωπος μπορεί να ελπίζει ότι θα αναζητήσουμε την… ανατολή της … Δύσης και τα υπέροχα φώτα του Διαφωτισμού.

Όταν προσκυνάς παντόφλες, κάστανα, και φιλάς σκελετούς και κομμένα κόκκαλα για να δείξεις την ευσέβειά σου και μετά καταπατάς όλα τα διδάγματα των ιερών βιβλίων, δεν μπορεί παρά να έχεις πάρει διαζύγιο από κάθε ίχνος λογικής.

Κι έχω βαρεθεί να απαντώ στο ερώτημα φίλων και γνωστών, «Πώς γίνεται ένας Δεξιός να είναι άθεος και εναντίον της εκκλησίας»;

Δεν είμαι Δεξιός, δεν είμαι άθεος, δεν είμαι υπέρ ή κατά της εκκλησίας. Ορθολογιστής είμαι.

Κι  (φιλ)ελεύθερος άνθρωπος, τόσο με την πνευματική όσο και με την πολιτική έννοια του όρου…