Θα παίξουν μπάλα χωρίς τον … Ρονάλντο;

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Όταν το ΠαΣοΚ πέρασε στα χέρια του ολίγιστου Γιώργου Παπανδρέου και ταυτοχρόνως έκανε τις μοιραίες επιλογές για τη χώρα, έμεινε με ελάχιστους οπαδούς και ψηφοφόρους. 

Όταν ο μοιραίος Παπανδρέου το διέσπασε κι έφτιαξε το προσωπικό του κόμμα που θεώρησε ότι ήταν… κίνημα και ονόμασε ΚΙΔΗΣΟ, αυτοί οι ψηφοφόροι

έμειναν ακόμη λιγότεροι.

 Όταν ο αντικαταστάτης του Γ. Παπανδρέου, ο Ευ. Βενιζέλος έκανε το μεγάλο –πλην απολύτως σωστό και άκρως ρεαλιστικό-  άλμα της συγκυβέρνησης με τη Νέα Δημοκρατία, οι παλαιοκομματικοί και άκρως βολεμένοι την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια για τον ΣΥΡΙΖΑ.  

Κι όταν το ΠαΣοΚ επιχείρησε να μετεξελιχθεί σε  «Ελιά» για να μη δημιουργούνται συνειρμοί πέριξ του «κακόφημου» brand name που είχε δημιουργήσει, το εγχείρημα απέτυχε παταγωδώς, σε συνδυασμό με το εκρηκτικό μίσος που ενέσπειρε στην κοινωνία ο ΣΥΡΙΖΑ. 

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση και τελικά αποδείχθηκε το τεράστιο κενό αέρος της Αριστεράς κι ήταν κατά πολύ χειρότερη από  εκείνους που κατάγγειλε ως … γερμανοτσολιάδες και… προδότες,  φάνηκε περίτρανα το πολιτικό κενό στην Κεντροαριστερά.

Αντί λοιπόν, το ΠαΣοΚ να μετεξελιχθεί σε ένα σύγχρονο Κεντροαριστερό – Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, που θα είχε ως πρώτιστη αρχή την αναγκαιότητα αλλαγών και μεταρρυθμίσεων στον τόπο, πολύ περισσότερο αφού ήταν απαλλαγμένο από την στελεχιακή «δευτεράντζα» που είχε μετακομίσει στον ΣΥΡΙΖΑ, έγινε… Δημοκρατική Συμπαράταξη. Με ηγέτη την Φώφη Γεννηματά, η οποία χρησιμοποιώντας φρασεολογία της δεκαετίας του ’80 αδυνατεί να πείσει το εκλογικό σώμα που απευθύνεται, ότι είναι ικανή να διοικήσει ακόμη κι ένα περίπτερο.

Τώρα, υπάρχουν μεγάλα ποσοστά εκλογικού σώματος που δεν έχουν που την κεφαλή κλίναι, αλλά η Φώφη Γεννηματά στην επιχείρηση ανασύστασης και μετεξέλιξης της Αριστεράς δεν μπορεί να τα στεγάσει, ούτε με το νέο εγχείρημα της «Δημοκρατικής Συμπαράταξης», καθώς ο πολιτικός λόγος που εκστομίζει είναι ξύλινος, παιδικά αφελής κι ουδόλως ελκυστικός.

Η Φώφη Γεννηματά, λοιπόν, θα είναι υποψήφια πρόεδρος της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.

Κι επειδή είναι κοινό μυστικό ότι ΚΑΙ η Κεντροαριστερά ελκύει μνηστήρες που θεωρούν ότι είναι μεσσίες, υποψήφιος θα είναι κι ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος, πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, της μιας φούχτας ψηφοφόρων.

Υποψήφιος θα είναι, όπως λέγεται, κι ο Δημήτρης Ρέππας με τις πλάτες του μοιραίου Παπανδρέου.

Υποψήφιος, ακούγεται, ότι θα είναι κι ο Παύλος Γερουλάνος, ο οποίος αντιτίθεται στην διάλυση του ΠαΣοΚ κι όντως αποτελεί έναν πολιτικό με μεταρρυθμιστικό πρόσημο.

Υποψήφιος, όπως ανακοινώθηκε, θα είναι και ο πιο αποτυχημένος δήμαρχος που πέρασε από την Αθήνα, ο Γιώργος Καμίνης, που ουσιαστικά δεν έχει καν δημοτική ομάδα λόγω εσωτερικών προστριβών.

Ταυτοχρόνως, δεν αποκλείεται η υποψηφιότητα του ευρωβουλευτή Νίκου Ανδρουλάκη.

Άρα, αυτή τη στιγμή με τα δεδομένα που υπάρχουν οδηγούμαστε σε μια τελική εκλογική μονομαχία της Φώφης Γεννηματά με τον Γιώργο Καμίνη. Τουτέστιν, τουτέστιν του «μηδενός» εναντίον του «ελαχίστου».

Η αναμέτρηση θα έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

Τη Φώφη Γεννηματά είναι προφανές ότι θα στηρίξει η «φυλή» του ΠαΣοΚ. Με κύριο κριτήριο την καταγωγή, το όνομα της και την φόβο μη τυχόν περάσει το κόμμα στα χέρια «ξένων».

Τον Γιώργο Καμίνη θα στηρίξουν κάποιες ελίτ του χώρου που δεν είναι ενταγμένες στη «φυλή» και σε γενικές γραμμές του αναγνωρίζουν ότι δεν έχει στενή σχέση με τον λαϊκισμό που εκπέμπει η αντίπαλός του.

Η κάθοδος του Γιώργου Καμίνη δημιουργεί και μια άλλη παράμετρο. Δημιουργεί σαφή Κεντρογενή τάση καθώς αναπληρώνει μερικώς τα πολιτικά χαρακτηριστικά που εκλείπουν από το ΠαΣοΚ και εν πολλοίς εκφράζουν ο Σταύρος Θεοδωράκης κι η Άννα Διαμαντοπούλου με τον Γιώργο Φλωρίδη. Άρα, δημιουργείται εκ των πραγμάτων και το ερώτημα μήπως αυτοί αναδιατάξουν τα σχέδιά τους.

Τι λείπει από όλους αυτούς τους σχεδιασμούς;

Λείπει η κορυφαία μορφή της Κεντροαριστεράς όλα αυτά τα τελευταία χρόνια.

Λείπει ο Ευ. Βενιζέλος. Δηλαδή ότι καλύτερο διαθέτει η Κεντροαριστερά σε παραταξιακό και κοινοβουλευτικό επίπεδο. Παρ’ όλα τα λάθη του μακρινού του παρελθόντος και κυρίως αυτόν τον καταστροφικό νόμο περί ευθύνης υπουργών.

Είναι δυνατόν, λοιπόν, να παίξει μπάλα μια ομάδα χωρίς τον κορυφαίο παίκτη της;

Είναι δυνατόν να παίξει η Ρεάλ χωρίς τον Ρονάλντο, η Μπαρτσελόνα χωρίς τον Μέσι και στη θέση τους να πρωταγωνιστήσουν οι Κασιμίρο και Πικέ αντιστοίχως;

Οι απαντήσεις μέσα στο γήπεδο… Άλλωστε ακόμη βρισκόμαστε στην προθέρμανση…