Η Ελλάδα της προσποίησης

Από τη Θεσσαλονίκη
γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Υπάρχουν πράγματα που μαρτυρούν ότι υπάρχει ελληνικό κράτος. Πχ., οι σφραγίδες πάνω σε επίσημα έγγραφα· σε μία υπεύθυνη δήλωση  ή στα «ραβασάκια» της εφορίας κτλ.

Από την άλλη, από τη στιγμή που ο καθένας κάνει περίπου ό,τι θέλει χωρίς να αντιμετωπίζει τις ανάλογες συνέπειες, μάλλον απλά προσποιούμαστε ότι υπάρχει κράτος, για να μπορούμε να ζούμε μέσα σε μία κανονικότητα, την οποία λίγο πολύ όλοι (νομοταγείς και μη) θέλουμε.

Ο ίδιος άνθρωπος, λ.χ., που

παρκάρει πάνω σε ράμπα ΑμεΑ ή σπάει βιτρίνες στην Ερμού χωρίς να έχει μάθει ποτέ στη ζωή του τι θα πει η λέξη «κυρώσεις», θέλει να ξέρει πως όταν πάει σε μία δημόσια υπηρεσία, εκείνη θα είναι στη θέση της, με κάποιους, έστω λίγους, υπαλλήλους να την λειτουργούν.

Ή μάλλον, να προσποιούνται ότι την λειτουργούν.

Γιατί, ξέρουμε ότι το κατά πόσο θα εξυπηρετηθούμε σε μία υπηρεσία δεν βασίζεται τόσο στην λειτουργικότητά της, όσο στο προσωπικό αίσθημα ευθύνης (αν όχι στα κέφια) του υπαλλήλου.

Οπότε, κάπου εδώ γίνεται φανερό ότι προσποιούμαστε, επίσης, ότι υπάρχει δημόσιος τομέας.

Εξαρτώμενος από τις διαθέσεις των ατόμων που τον απαρτίζουν, είναι, εν τοις πράγμασι, ξεκάθαρα ιδιωτικός. Όταν, φερ’ ειπείν, η ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ μπορεί να κατεβάσει τους διακόπτες του ηλεκτρικού ρεύματος όποτε επιλέξει, εννοείται ότι το ρεύμα είναι δικό της. Δεν είναι δημόσιο αγαθό.

Άρα, θα πείτε, τουλάχιστον υπάρχει ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα. Ναι, αν μιλάμε για το Δημόσιο! Αν μιλάμε για τον ιδιωτικό τομέα όπως τον εννοούν σε άλλα κράτη, τότε, όχι.

Απλώς προσποιούμαστε ότι υπάρχει ιδιωτικός τομέας, καθώς κατ’ ουσίαν είναι δημόσιος…

(Εδώ είναι μάλλον περιττό να γράψουμε κάποιο συγκεκριμένο παράδειγμα, από τα αμέτρητα που δείχνουν την παρεμβατικότητα του ελληνικού κράτους στα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.)

Ε, και αφού γενικότερα προσποιούμαστε ότι ζούμε σε μια οργανωμένη κοινωνία, εντελώς φυσιολογικά, προσποιούμαστε ότι είμαστε πολίτες- ότι, δηλαδή, μας ενδιαφέρει και κάτι άλλο πέρα από τον μικρόκοσμο του διαμερίσματός μας- και πηγαίνουμε και ψηφίζουμε.

Το επόμενο στάδιο θα ήταν να προσποιούμασταν ότι είμαστε και ενεργοί πολίτες, αλλά για να φτάναμε μέχρι εκεί, θα σήμαινε ότι έχουμε πείσει στον ρόλο μας ως απλοί πολίτες, τουλάχιστον.

Δεν πείθουμε. Μία σύντομη βόλτα στον ελληνικό δημόσιο χώρο μαρτυρά ότι δεν πείθουμε καθόλου. Και αν η καθημερινότητα παραείναι σχετική για κάποιον ώστε να βγάλει συμπεράσματα, μπορεί να ρίξει μια ματιά στους πολιτικούς που επιλέγουμε.

Εκείνοι προσποιούνται ότι εκπροσωπούν το έθνος.

Αστεία πράγματα. Τον λαό, μπορεί. Πάντως, το Σύνταγμα για έθνος λέει. Ήτοι, για τις προηγούμενες, την τρέχουσα και τις επόμενες γενιές.

Και, τέλος, πολύ λογικά, η κυβέρνησή μας προσποιείται ότι κυβερνά.

Για την ακρίβεια, προσποιείται ότι κυβερνά την Ελλάδα της κρίσης.

Στην πραγματικότητα, βρίσκεται σε άλλη περίοδο. Μπορεί να βρίσκεται και σε άλλη χώρα. Την Βενεζουέλα του Τσάβες ας πούμε. Λέει ότι «περνάμε τον δύσκολο κάβο» και ότι οι επενδύσεις είναι στο δρόμο, αλλά ως διοίκηση παραπέμπει στο ΠαΣοΚ της δεκαετίας του ‘80. Μοιράζει χρήματα που δεν υπάρχουν και εισάγει αλλαγές που δεν αλλάζουν.

Προσποιείται ότι διαπραγματεύεται, ενώ με το που ανέλαβε, σχεδόν αμέσως, υποθήκευσε τη δημόσια περιουσία για έναν αιώνα…

Προσποιείται ότι κάνει μεταρρυθμίσεις, ενώ απλά ψηφίζει νομοσχέδια που δεν εφαρμόζει…

Προσποιείται ότι προσπαθεί να εφαρμόσει κάποιες… («Στείλαμε τα φύλλα αξιολόγησης αλλά δεν τα πήραν οι δημόσιοι υπάλληλοι…»)

Προσποιείται ότι μας έσωσε ήδη…

Μένει να προσποιηθούμε ότι πειστήκαμε…