Ο δικός μας Τραμπ

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

To Twitter, επειδή επιτρέπει στους χρήστες του να στέλνουν και να διαβάζουν πολύ σύντομα μηνύματα, είναι ένα πολύ διεισδυτικό μέσο. 

Την εποχή του διαδικτύου η αναγνωσιμότητα ενός μηνύματος είναι αντιστρόφως ανάλογη με το μέγεθος και την πολυπλοκότητά του. 

Δεν μπορούσε λοιπόν παρά να γίνει (ένα ακόμη) όπλο στη φαρέτρα των απανταχού λαϊκιστών.

Πρώτος και σημαντικότερος στη χρήση του, ο Ντόναλντ Τραμπ.

 Η ιστορία της κρίσης παγκοσμίως, άλλωστε,

έδειξε πως όταν θέλεις να μιλήσεις στη ψυχή του λαού, δεν χρειάζονται πολλά λόγια, μόνο υψηλοί τόνοι. Αρκούν λοιπόν μερικά συνθήματα με κεφαλαία στο Twitter.

Άξιος εκπρόσωπος αυτής της μόδας στη χώρα μας, βεβαίως, o υπουργός της Άμυνας, που θεωρεί ότι είναι προτιμότερο να «τουϊτάρει» τον εν ώρα υπηρεσίας θάνατο του σμηναγού από το λογαριασμό του, προτού ακόμα ανακοινωθεί επισήμως από το Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας.

Όταν όμως έχεις να κάνεις με άνδρες τέτοιου πολιτικού ήθους, τα συνθήματα και οι ανακοινώσεις στα social media είναι τα μικρότερα από τα προβλήματά σου.

Εν προκειμένω, υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να ηγείται της χώρας σου ένας τύπος που «πετάει» δημοσίως ανυπόστατες και εμπρηστικές ανοησίες απλά για να κάνει εντύπωση;

Πριν λίγο καιρό η απάντηση θα ήταν όχι. Αλλά από ό,τι φαίνεται, μπορεί και να υπάρχει:

Ένας τύπος που «πετάει» ανυπόστατες και εμπρηστικές ανοησίες τη στιγμή που ηγείται των ενόπλων δυνάμεων της χώρας σου, έχοντας ως προϊστάμενο τον κύριο «βγήκε ο ήλιος, τα λέμε από Σεπτέμβρη» και απέναντι έναν επιθετικό δικτάτορα…

Η σύγκριση επιβαρύνει τον δεύτερο ακόμα περισσότερο, αν σκεφτούμε ότι ο πρώτος είναι ηγέτης της μεγαλύτερης υπερδύναμης του κόσμου και έχει έναν ολόκληρο στρατό μαζί του με αποκλειστική δουλειά να μαζεύει τα συντρίμμια που αφήνει πίσω του με τις γκάφες του.

Και τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα αν περάσουμε από τη θεωρία στην πράξη. Η δουλειά του προέδρου των ΗΠΑ είναι τόσο σοβαρή, που δεν γινόταν να μην υπάρχει ένα περιβάλλον εξίσου σοβαρών ανθρώπων να φιλτράρει τις διαταγές του.

Ακόμα και τώρα που ο πρόεδρος Τραμπ αλλάζει το προσωπικό γύρω του περίπου κάθε μήνα (μέχρι να βρει κάποιους που θα κάνουν ακριβώς ό,τι τους λέει), υπάρχει ένα ευρύτερο θεσμικό πλέγμα γύρω του που διασφαλίζει πως δεν μπορεί απλά να πραγματοποιηθεί αμέσως το οτιδήποτε που θα περάσει φευγαλέα από το μυαλό του.

Δεν λέμε ότι η προεδρία Τραμπ είναι χωρίς κόστος για τις ΗΠΑ και τον υπόλοιπο πλανήτη. Λέμε ότι υπάρχουν μηχανισμοί που έστω επιβραδύνουν την εφαρμογή εμφανώς λάθος αποφάσεων και αυτό από μόνο του μπορεί να αποδειχθεί σωτήριο.

Παρενθετικά, αποδείχθηκε ήδη επί Νίξον, και μάλιστα δύο φορές: Την πρώτη, ο υπουργός του της Άμυνας έκρινε σκόπιμο να κωλυσιεργήσει, δηλαδή να μην εφαρμόσει αμέσως τη διαταγή για προετοιμασία χρήσης πυρηνικών στο Βόρειο Βιετνάμ, μέχρι που ο πρόεδρος το ξέχασε. Τη δεύτερη, που ο Νίξον το είχε ρίξει στο ποτό, το περιβάλλον του απλά αποφάσισε να μην παίρνει τις διαταγές του τοις μετρητοίς.

Στην Ελλάδα, υπάρχει κανείς που να συγκρατεί τον υπουργό της Άμυνας;

Εδώ δεν υπάρχει για να συγκρατεί τον υπουργό Παιδείας που Δευτέρα-Τετάρτη καταργεί τις Πανελλαδικές Εξετάσεις και Τρίτη-Πέμπτη τις επαναφέρει...

Υπάρχει μόνο ο προσφάτως διορισθείς αναπληρωτής υπουργός, αλλά αν περιμένουμε να συγκρατηθεί αυτός ο υπουργός Άμυνας από τον συγκεκριμένο αναπληρωτή, είναι σαν να περιμένουμε ο Τζο Ντάλτον να συγκρατηθεί από τον Άβερελ.

Για «καουμποϊλίκια» (αγαπημένη λέξη του υπουργού) μιλάμε άλλωστε…

Και, όπως είπαμε, το ζήτημα δεν είναι μόνο οι λεκτικοί τσαμπουκάδες. 

Η προ τριμήνου ρίψη στεφάνου ανοικτά των Ιμίων, φέρ’ ειπείν, με τις βραχονησίδες περικυκλωμένες από το τουρκικό ναυτικό, ήταν ένα μεγάλο λάθος και ακόμα μεγαλύτερο η δημοσίευση των σχετικών φωτογραφιών. Δεν υπήρχε κανένας να κοιτάξει προηγουμένως αυτές τις φωτογραφίες; 

Μόνος του τις εμφάνισε ο υπουργός και τις παρέδωσε στα ΜΜΕ;

Περαιτέρω, στον συγκεκριμένο, ευαίσθητο τομέα, κάτι χειρότερο και από τις ίδιες τις πράξεις και βεβαίως τις εμπρηστικές δηλώσεις, μπορεί να είναι η καταφανής άγνοια. 

Το υπουργείο Άμυνας, δηλαδή, πολλές φορές δίνει την εντύπωση ότι πολύ απλά δεν ξέρει τι του γίνεται, σε θέματα που δεν είναι ποτέ τίποτα λιγότερο από πολύ σοβαρά.

Αν τα αναλύσουμε ένα-ένα δεν φτάνουν ούτε τρία άρθρα μαζί, αρκεί όμως να πούμε ότι τουλάχιστον η πολιτική αντιμετώπιση όλων από το υπουργείο έχει κοινά σημεία τις ασαφείς δηλώσεις, τις ανεπίσημες διαρροές, την πληροφόρηση μέσω Twitter και, κυρίως, μία ανυπόφορη διγλωσσία. 

«Σε ομηρία οι Έλληνες στρατιωτικοί», ο υπουργός· «δεν είναι σε ομηρία», ο αναπληρωτής· «δεν θα πάμε να παίξουμε ένα παιχνίδι έντασης», ο υπουργός· «Είμαστε σε ακήρυχτο πόλεμο με την Τουρκία», ο αναπληρωτής και ο υπουργός μαζί…!

Τέλος, αν για κάτι μπορεί να περηφανεύεται ο Ντ. Τραμπ είναι ότι μένει συνεπής. 

Τον ψήφισαν για να κάνει τον νταή στους άλλους, τους μουσουλμάνους, τους Βορειοκορεάτες, τους Δημοκρατικούς κ.α., και αυτό ακριβώς κάνει.

Τον υπουργό μας της Άμυνας όμως τον ψήφισαν για να κάνει τον νταή στην Ευρώπη - έστω να της στείλει έναν τζιχαντιστή… - κι εκείνος «τρολάρει» την Τουρκία.

Θα λέγαμε «προκαλεί», αλλά τα «τρολ» έχουν το επιπλέον χαρακτηριστικό γνώρισμα ότι αφού προκαλέσουν, τρέχουν και κρύβονται…