Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 168)

Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 168)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost

δια χειρός Πέμης Γκανά

Δίπλα στο ευλαβικό κερί του Αλ6

Καλημέρα, καλημέρα....

-Χριστός ανέστη!
-Αληθώς ο κύριος!

Άσχετο, τώρα:
Εκεί, στο νοτιότερο άκρο της Ευρώπης, την Τήλο δηλαδή, το λέει η γεωγραφία και ουχί εγώ, πέρασα τις ημέρες του Πάσχα παρέα με τον πράιμ, την Περιστέρα και όλη την κουστωδία του.
Την στιγμή που ο ιερέας έψελνε το «Χριστός Ανέστη» γύρισα η ταλαίπωρη, εν μέσω θρησκευτικής κατάνυξης, και είπα σε μια τύπισσα -που καθόλου νησιώτισσα δεν μου φάνηκε:
-Χριστός Ανέστη, μαντάμ!
-Επίσης, μου απάντησε το ιντελεκτουάλ κορίτσι που κρατούσε παραμάσχαλα την «Αυγή».
Έμεινα κάνα δίλεπτο απορημένη μπας και καταλάβω τι μου ευχήθηκε, αλλά, για να είμαι απολύτως  ειλικρινής, δεν το ΄πιασα!

Την είδα, μετά,

στην παρέα της Μπέτυς και έτσι, όταν μιλήσαμε με τον Αλ6 (καθώς ως γνωστόν με έχει σε μεγάλη εκτίμηση και υπόληψη, και συχνά, συχνότατα, αναζητεί την άποψή μου για τα τεκταινόμενα) τον ρώτησα.

Απορημένος ο πράιμ, μου εξομολογήθηκε πως όποιος του έλεγε «Χριστός Ανέστη», απ’ τον κύριο νομάρχη, την μαντάμ δήμαρχο, αλλά και τον μπαρμπα Μαθέ, εκείνος τους απαντούσε «επίσης»...
-Νο, ντίαρ, του απάντησα, το σωστό είναι το, «Αληθώς Ανέστη».

-Σοβαρολογείς, με ρώτησε έκπληκτος.
- σου ορκίζομαι στη Μενεγάκη που αγαπάει κι ο Καρανίκας…

 -Γκαντ, δεν κάναμε θρησκευτικά, τότε στην κατήχηση της ΚΝΕ...

-Ενώ, εμείς στο Ρήγα κάναμε διατριβές!
-Πιο προχώ πάντως ο Ρήγας, μου είπε, κουνώντας το κεφάλι του με νόημα.
-Εννοείται, είπα βαριεστημένα καθώς θυμήθηκα τις ατέλειωτες ώρες και τα βαθιά, κρυφά χασμουρητά...

Πήγαμε και μια βόλτα με τον πράιμ...

Στην παραλία.

Η φωτό που όλοι θαυμάσατε με τον κουρασμένο πρωθυπουργό στα βράχια στην ακροθαλασσιά, να λιάζεται αγναντεύοντας το ατέλειωτο γαλάζιο, με την μια ποδάρα μες την θάλασσα, εγώ την τράβηξα.

Βέβαια!
Ζω μεγάλες στιγμές!

Σαν τον Πάνο Καμμένο ντυμένο εύζωνο, ένα πράμα.
Κι όχι, σας απαντώ πριν με ρωτήσετε, δεν μου πέρασε στιγμή από το μυαλό να τον «ζμπρώξω» να πάει στην ευχή του Ποσειδώνα, απορώ, μάλιστα με το μυαλό σας...

-Γιαβάριτς, πως σου φαίνεται η κατάσταση με την Τουρκία; με ρώτησε σε ανύποπτη στιγμή.
-Εσένα; του αντιγύρισα, σιγά μην του έλεγα την άποψή μου, έχει στρατηγικό σύμβουλο να του πει. Κι άλλωστε είπαμε. Φίλοι φίλοι αλλά η σκιά των γκουλάγκ πέφτει βαριά ακόμα...

-Κουλ, μου απάντησε.

Κι εγώ συμφώνησα.

Σιγά μαντάμ, μη και δεν συμφωνούσες και συ με τον φωστήρα!

Όπως καταλαβαίνετε ήμασταν μια ωραία ατμόσφαιρα...

Κουλ.

Και στον Εσταυρωμένο πήγαμε, και τον επιτάφιο προσκυνήσαμε, και κερί κρατήσαμε, και σταυροφιληθήκαμε.

Και αφού τον σταυρώσαμε τον Ιησού μας και φέτος, υποδεχτήκαμε το άγιο φως, μαρτυρία της Ανάστασης του, που έφτασε από τα Ιεροσόλυμα, με ειδική πτήση και με τιμές αρχηγού κράτους.
Πλάι στον ιερέα ο μέγιστος Λαγός, αυτός των χρυσάβγουλων...
Κοίταξα μην στεκόταν και ο γνωστός «Καιάδας» αλλά δεν καλοείδα,, και την γλύτωσε και φέτος η τιβι μας....

Περάσαμε, το λοιπόν, ένα τυπικό Ελληνικό Πάσχα.

Αυγά τσουγκρίστηκαν, τσουρέκια συναγωνίστηκαν, νοικοκυρές κονταροχτυπήθηκαν για την καλύτερη μαγειρίτσα.
Αρνιά σουβλίστηκαν, κοκορέτσια φαγώθηκαν.

Στο τέρμα τα κλαρίνα τα μερακλίδικα, αχταρμάς οι μουσικές με τον Πάριο και την ένδοξη οικογένεια των γνωστών Κονιτοπουλαίων να συναγωνίζονται στη διαπασών.

Και να οι αμανέδες, και τα τσιφτετέλια των νεαρών κορασίδων με πόζα ντακ φέις και βλέμμα λάγνο ανατολίτικο, και οι θείοι να φέρνουν ζεϊμπέκικες γυροβολιές με το τσιγάρο στην άκρη των χειλιών τους, και όλα αυτά  πλάι σε ανοικτές τηλεοράσεις, μην και χάσουμε επεισόδιο της Αννέ, Ερίφ, Κεμάλ, Μουσταφά, κάπου στα βάθη της Ανατολίας...
(Πως το είπε ο πράιμ, με την Τουρκία είμαστε «κουλ»)
Και οι συμπεθέρες πλάι-πλάι ρίχνοντας φαρμακερά βλέμματα προς πάσα κατεύθυνση.

Τα παιδιά ξαμολημένα, τα σκυλάκια της παρέας τρελαμένα από το ντρον του έφηβου που βαριέται του θανατά και στέλνει την κάμερα πάνω από τα κεφάλια των νοικοκυραίων. 

Και η κόκα κόλα να ρέει άφθονη μαζί με το κρασί που όλο και κάποιος θείος, συνήθως αυτός που θέλει να κάθεται με την «νεολαία», το νερώνει με σπράιτ...

Μετά τρεις μέρες, σόδες μαζί κρύο αρνί, και η ερώτηση σαν πέλεκυς να κρέμεται από πάνω μας:

-Ζυγιστήκατε;

Κάπως έτσι πάντα μέσα στην υπερβολή τελείωσε και αυτή η εβδομάδα των Παθών φίλοι καλοί και αγαπημένοι σ αυτήν στην νοτιότερη γωνιά της Ευρώπης.

Απ’ όλα συγκρατώ την φράση του παιδιού μου μπρος τον επιτάφιο:

-Ντρέπομαι, μαμά, ντρέπομαι... (όχι δεν ρώτησα τι εννοούσε, ό,τι και να μου απαντούσε είχε εξ ορισμού δίκιο)

Σας εύχομαι Φως να φωτίζει τις ζωές σας, υγεία, χαμόγελα και καλοσύνη...

ΥΓ. Θυμίστε μου να μην πω ποτέ κακή κουβέντα για τον μπος Σκελλαρό!

Η τριλογία του (Μεγάλη Παρασκευή, Μεγάλο Σάββατο και Πάσχα), απλά, τα έσπασε!!!

Γουέλνταν μπος!!!