Κι ο χάρος δάκρυσε …

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Συμπληρώθηκαν είκοσι χρόνια από την ημέρα που ο γέρο χάρος έκλεισε το φως του ήλιου από τα μάτια του Κωνσταντίνου Καραμανλή και σκέφτηκα να καταθέσω κάποιες σκέψεις μου.

Όταν πριν από κάποια χρόνια άρχισα την έρευνα με στόχο την καταγραφή σε βιβλίο της λαϊκής βιογραφίας του

Κωνσταντίνου Καραμανλή («Ο γέρος του Βοριά»), δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο μεγαλόθυμη ήταν η ζωή, για εκείνον και την Ελλάδα.

Ο Καραμανλής με το διάβα του από την πολιτική ζωή του τόπου, έκλεισε το κουαρτέτο των μεγάλων κυβερνητών στη σύγχρονη ιστορία του. Ένα κουαρτέτο του οποίου η πολιτική οπτική δεν έφτανε απλώς μέχρι εκεί που έφτανε η ματιά τους, μα εκεί που δεν μπορούσαν να δουν άλλοι.

Καποδίστριας, Τρικούπης, Βενιζέλος, Καραμανλής.

Η ωδή της ευτυχίας για την Ελλάδα. Και της δυστυχίας συνάμα, αφού οι συμπατριώτες τους δεν μπορούσαν ν’ αντιληφθούν τα πολιτικά τους οράματα για τον τόπο.

Ο Καραμανλής, έχει δυο μεγάλα πλεονεκτήματα έναντι των άλλων.

1. Αναγνωρίστηκε από τους πάντες όσο ήταν εν ζωή.
2. Ήταν ο μοναδικός που δεν είχε καταγωγή από τζάκι. Αυτοδημιούργητος!

Από την φτωχική και ταπεινή Πρώτη Σερρών.

Μα με ματιά που ξεκινούσε από εκεί κι έφτανε στα πέρατα της οικουμένης.

 Στο μέλλον.

Στην Ευρώπη και δη στην Ενωμένη Ευρώπη.

Άνθρωπος μονοκόμματος, απότομος, σκληρός με τους συνεργάτες του μα πρωτίστως με τον εαυτό του. Η φράση του «στέγνωσα την ψυχή μου για να κυβερνήσω», πέρα για πέρα αληθινή. Μετρημένοι στα μισά δάκτυλα ενός χεριού εκείνοι που τον είδαν συγκινημένο, εκείνοι που τον είδαν να βρίσκεται σε συναισθηματική φόρτιση ή έξαρση.

Ασυμβίβαστος, περήφανος!

Ισοϋψής συνομιλητής των κορυφαίων πολιτικών της υφηλίου, κατέστησε την Ελλάδα πραγματικά ισότιμο εταίρο των χωρών τους.

Ήξερε ότι η ακινησία δημιουργεί τέλμα.

Κι εκείνος προχωρούσε σε συνεχείς ρήξεις.

Ρήξεις με το κόμμα του, με το παλάτι, με τον λαϊκισμό, με το ψέμα, με την αυτοκαταστροφική νοοτροπία των συμπατριωτών του.

Ο Καραμανλής δεν άφησε τυχαία το έντονο αποτύπωμά του στην Ελλάδα, αλλάζοντας το μέλλον της.

Μόνος του δημιούργησε το πεπρωμένο της.

Ακόμη και σήμερα, 39 ολόκληρα χρόνια μετά την υπογραφή της κορυφαίας του επιλογής, της ένταξης στην τότε ΕΟΚ, η χώρα ζει κι αναπνέει απ’ αυτό…

Κι έπρεπε να περάσουμε το καταστροφικό καλοκαίρι του 2015, για να κατανοήσουμε ΟΛΟΙ πόσο τεράστια ήταν η επιλογή του Καραμανλή, όταν οι αντίπαλοί του μιλούσαν για …αδέσμευτους τύπου Καντάφι…

Ο Καραμανλής έμαθε στους Έλληνες ότι η ιστορία γράφεται από εκείνους που δεν τη φοβούνται. Από εκείνους που δεν αναφέρονται απλώς στις σελίδες της,  αλλά τις διαμορφώνουν .

Διαμόρφωσε τη σύγχρονη ελληνική ιστορία και μπήκε στις αιώνιες σελίδες της…

Ως επίλογο αυτών των σκέψεων, θα καταθέσω τον επίλογο του βιβλίου «Ο γέρος του Βοριά»:

«Το τέλος»

Στις 23 Απριλίου του 1998, το Πάσχα των Ελλήνων ήταν βουβό.
Ο Καραμανλής, πλήρης ημερών, ετοιμαζότανε σ’ ένα δωμάτιο του νοσοκομείου «Υγεία» για άλλη μια μεγάλη υπέρβαση.
Ήταν συνηθισμένος.
Μια ολόκληρη ζωή έκανε προσωπικές υπερβάσεις και κατάφερε να κάνει τη μικρή Ελλάδα δυνατή, μεγάλη, άτρωτη.
Οι μοίρες παίζανε κρυφτό με τα σύννεφα εκείνο το απόγευμα, θαρρείς για να μη τις δουν οι άνθρωποι νάναι βουρκωμένες.
Ήταν οι ίδιες μοίρες που είχαν προικίσει το μωρό που γεννήθηκε πριν ενενήντα χρόνια στη φτωχική Πρώτη Σερρών.
Ο ίδιος είναι σχεδόν βέβαιο ότι έβλεπε τη μάνα, τον πατέρα του.
- Τα κατάφερα γέρο… Θυμάσαι που θύμωσες όταν σου είπα ότι θ’ ασχοληθώ με την πολιτική; Θυμάσαι που καυγαδίζαμε όταν σου πρωτοείπα ότι θέλω να προσφέρω στον τόπο μου; Θυμάσαι που μου είπες ότι δεν θα με ψηφίσεις;
Φίλοι κι εχθροί είχαν ένα σφίξιμο στο στήθος εκείνες τις ώρες.
Ο γεροθάνατος είχε φορέσει το κατάμαυρο κουστούμι του κι είχε φτάσει σχεδόν έξω από την Κηφισιά.
Άρχισε να κατεβαίνει την Κηφισιάς.
Το σφίξιμο στα στήθη των Ελλήνων έγινε κόμπος.
Κι εκείνος, κοντός, σκοτεινός, ασχημομούρης, έφτασε στο Υγεία.
Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του «Θεού» όταν ο μαυροφόρος μπήκε στο δωμάτιο κι έφτασε κοντά του.
Ακόμη κι ο γεροθάνατος βλαστημούσε την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκε τέτοιος.
Ο Καραμανλής ήταν έτοιμος.
Πήρε μια βαθειά ανάσα.
Το τελευταίο επίγειο οξυγόνο.
Ύστερα παραδόθηκε στα απλωμένα χέρια του γερο-θάνατου και ξεκίνησε το μεγάλο του ταξίδι για την αιωνιότητα…
Ο βιολογικός του κύκλος είχε τελειώσει.
Κι άρχιζε η αθανασία…».