Πρώτη Φορά Υπαρξιστικά

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Ερωτώμενος για την εγκληματικότητα, ο υπουργός αντέταξε μία μεγάλη και φιλοσοφημένη αλήθεια – μένοντας πιστός στο πνεύμα της κυβέρνησης που θέλει τα στελέχη της, όταν πιέζονται, να απαντούν με γενικόλογες μπαρούφες – λέγοντας ότι δεν ζούμε σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο…

Μεγάλες κουβέντες από έναν

μεγάλο πλέον στοχαστή της Πρώτης Φοράς.

Ακόμα μεγαλύτερη αξία στη δήλωση προσδίδει το γεγονός ότι μιλάμε για τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη. Αν δεν ήταν πολιτικός και ήταν γιατρός, θα καλωσόριζε τους ασθενείς με ένα ωραιότατο «όλοι μας κάποτε θα πεθάνουμε».

Ώστε λοιπόν εκεί έγκειται η απραξία της κυβέρνησης...

Στο βάρος της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης…

Στον παράλογο τούτο κόσμο που το δημιουργεί και ενέπνευσε και προβλημάτισε τους μεγαλύτερους φιλοσόφους της νεότερης δυτικής ιστορίας.

Γιατί κάποιοι κακοπροαίρετοι μιλούν για κυβερνητική ανικανότητα. Η αλήθεια είναι ότι με τόσο εξεζητημένες δικαιολογίες, είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς αν δεν θέλουν ή αν δεν μπορούν.

Το σίγουρο πάντως είναι ότι το φιλοσοφούν. Πολύ. Τόσο, που όταν τα προβλήματα δεν ξεφεύγουν από τον έλεγχο, χρονίζουν. Συμβαίνει κάτι δυσάρεστο και το συζητούν μέχρι τελικής πτώσης για να το χωνέψουν, σαν σε σενάριο του Φώσκολου...

 - Κόπηκε το νερό στη Θεσσαλονίκη Γιάγκο.

- Κόπηκε το νερό στη Θεσσαλονίκη;

- Ναι, κόπηκε το νερό στη Θεσσαλονίκη.

- Τι εννοείς, Βίρνα; Ότι κόπηκε το νερό στη Θεσσαλονίκη;

 Όπου «κόπηκε το νερό στη Θεσσαλονίκη», μπορείτε να αντικαταστήσετε με «χύθηκε πετρέλαιο στον Σαρωνικό» ή «πλημμύρισε η Μάνδρα» και άλλα παρόμοια. Δεν αλλάζει κάτι. Όταν τελειώσουν με τα εν οίκω, θα πετάξουν εν δήμω μία παιδική δικαιολογία μεταμφιεσμένη σε κουλτουριάρικο συμπέρασμα που θα στέλνει την ευθύνη αλλού· στον καπιταλισμό συνήθως.

Αλλά ό,τι και να λέμε, ό,τι και να γράφουμε, για τον φιλόσοφο σημασία δεν έχει αν τον πιστεύουν, σημασία έχει να τα πει. Και ο πόνος, για αυτόν τον κόσμο που πήρε τον κακό το δρόμο, ξεχειλίζει ολοφάνερα από τον υπουργό Προστασίας. Είναι μεγάλο το βάρος και δεν τον αφήνει να δουλέψει κι εκείνος τόσο μικρός μέσα στο χάος του μη αγγελικού κόσμου. Ματαιότης ματαιοτήτων…

Τον καταλαβαίνουμε. Το να ξέρεις τόσα πολλά και να είσαι πολύ αδύναμος για να κάνεις κάτι, αυτό πονά, το είπε και ο Ηρόδοτος. Δεν τα βάζεις με το σύμπαν, με τη φύση. Μας το λένε συνέχεια:

Για τα κακά της χώρας φταίει η ανθρώπινη απληστία που, στην εποχή μας, οι μυημένοι της έχουν δώσει το όνομα «Νεοφιλελευθερισμός». Άραγε οι «προηγούμενοι» είναι θύματα της ίδιας της ανθρώπινης φύσης τους και τον υπηρετούν εσκεμμένα ή είναι πτωχοί τω πνεύματι και νομίζουν ότι κάτι όντως μπορεί να αλλάξει στη χώρα και τον κόσμο;

Ερωτήσεις, επερωτήσεις, ανακοινώσεις, τηλεοπτικά πάνελ, κοινοβούλια, όλα τόσο μάταια... Το είπε πρόσφατα και ο πρωθυπουργός. «Αναρωτιόμουν όλη μέρα αν άξιζε να έρθω (σ.σ.: στο Κοινοβούλιο) και να σπαταλήσω μέρος του πολύτιμου χρόνου μου…»

Το είπε και παλιότερα. «Πού να βρω εγώ τώρα ποιος δουλεύει και ποιος δεν δουλεύει στο δημόσιο;»

Αξίζει να περνά έτσι η ζωή, με τέτοιες μικρότητες, όταν είναι τόσο σύντομη;

Μόνο ο στοχασμός και η λογοτεχνία που παράγει μπορούν να της δώσουν λίγο νόημα. Λίγα λόγια, αληθινά και μεστά, προς Θεού όμως, όχι πράξεις…:

Ένα ποίημα του υπουργού Εξωτερικών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μία πατρική συμβουλή γεμάτη από σοφία και εμπειρία από τον υπουργό Παιδείας στα παιδιά που τα σπάνε στα πανεπιστήμια, ένας προβοκατόρικος μονόλογος από τον ανατρεπτικό σουρεαλιστή υπουργό της Άμυνας, ο ισχυρός συμβολισμός πίσω από κάθε λέξη του υπουργού των Οικονομικών, δεν υπάρχει κάτι που να λέει και να μπορείς να το πάρεις κυριολεκτικά, ακόμα και ο βουβός λυρισμός που εκπέμπει η υπουργός του Πολιτισμού, από το ντύσιμό της μέχρι το διώξιμο της «κακής ενέργειας»· όλα υπό τη σκέπη ενός υπαρξιστικού, άρρητου μεν πανταχού παρόντος δε, «έτσι είναι η ζωή, τι να κάνουμε;»…

Κι αν με την απραξία δεν μένει ακριβώς «έτσι», αλλά χειροτερεύει, υπάρχει πάντα και ο μεγαλύτερος υπαρξιστής από όλους για να δανειστούν το επόμενο, και πιο εύστοχο, τσιτάτο: «Ας πάει ο κόσμος στο διάολο, φτάνει μόνο να μπορώ να παίρνω το τσάι μου!»*

* “Σημειώσεις από το Υπόγειο” (1864), του Φ. Ντοστογιέφσκι