Ανερμάτιστοι κυβερνώντες & συνδικαλιστές

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Δεν ξέρω κατά πόσο αντιληφθήκατε μέσα από το θρησκευτικό κλίμα των τελευταίων ημερών κάποια περιστατικά που συνέβησαν δίπλα μας το τελευταίο διάστημα.

Όπως:

1.      Τις νέες αθρόες προσλήψεις περισσοτέρων από 8 χιλιάδων μονίμων υπαλλήλων στο δημόσιο και δη στους ΟΤΑ που ανακοίνωσαν υπουργοί της κυβέρνησης.

2.      Τη συγκέντρωση συνδικαλιστών της ΑΔΕΔΥ για να

επεκταθούν τα επιδόματα  «βαρέων κι ανθυγιεινών» στους δημοσίους υπαλλήλους που … τα δικαιούνται! Ποιοι, κατά την ΑΔΕΔΥ, τα δικαιούνται; Πλην των εργαζομένων στην καθαριότητα κι όλοι οι άλλοι (!!!!) που εργάζονται σε γραφεία που συνορεύουν διοικητικά με υπηρεσία συγκομιδής απορριμμάτων!!! Δηλαδή, λογική της απόλυτης παράνοιας!

3.      Τη διαμαρτυρία των συνταξιούχων της Εθνικής Τράπεζας με … δίκαιο αίτημα να συνεχίζουν να λαμβάνουν επιπλέον επικουρικό επίδομα (περίπου 400 ευρώ μηνιαίως). Το οποίο καλυπτόταν από εισφορές των εργαζομένων (με γεια τους με χαρά τους) αλλά ΚΑΙ με τη συμμετοχή της Τράπεζας, δηλαδή όλων μας. Ζητούν, δηλαδή, να συνεχίζεται ένα προνόμιο που δεν έχουν όλοι οι Έλληνες.

4.      Την συγκέντρωση συνδικαλιστών της ΠΟΕΔΗΝ (δηλαδή των εργαζομένων στα νοσοκομεία) με …δίκαιο αίτημα να μη σταματήσει η λειτουργία βρεφονηπιακού σταθμού εντός του νοσοκομείου Παίδων της Πεντέλης. Που φιλοξενούσε, φυσικά, παιδιά των εργαζομένων. Με δαπάνη των ίδιων (με γεια τους με χαρά τους) αλλά ΚΑΙ με συμμετοχή σ’ αυτή του νοσοκομείου, δηλαδή όλων μας. Ζητούν, δηλαδή, ένα προνόμιο που δεν έχουν όλοι οι Έλληνες.

5.      Τις συνεχείς πιέσεις των συνδικαλιστών των εκπαιδευτικών και των γιατρών για μαζικές προσλήψεις και μονιμοποιήσεις στους χώρους τους. Δηλαδή, νέα μεγέθυνση του δημοσίου που είναι ο αίτιος της κρίσης.

6.      Τον σοβαρό τραυματισμό συμπολίτη μας από τις σφαίρες ληστών μέσα στο σπίτι του.

7.      Τις  δηλώσεις του Τόσκα για το συμβάν, απλώς παραπέμπουν στην ταινία» ο ηλίθιος κι ο πανηλίθιος».

Κι εδώ προκύπτουν ερωτήματα:

Είναι δυνατόν όλοι αυτοί να μην έχουν καταλάβει το παραμικρό τόσα χρόνια κρίσης;

Είναι δυνατόν να μην κατανοούν ότι δεν είναι δυνατόν πια να απολαμβάνουν προνόμια και να θεωρούν το δημόσιο ξέφραγο αμπέλι που τους μοιράζει τα χρήματα όλων μας;

Είναι δυνατόν να διαθέτουν τόσο ανερμάτιστη σκέψη και να μην αντιλαμβάνονται πως δεν γίνεται μια ολόκληρη κοινωνία να είναι αιχμάλωτη των προνομιούχων συντεχνιών του δημοσίου;

Από την άλλη πλευρά, σκέφτομαι ότι επικρίνουμε τους ανερμάτιστους συνδικαλιστές, όταν ανερμάτιστη κι επιπόλαιη είναι πρωτίστως η κεφαλή της κυβέρνησης. Κι οι περισσότεροι συνοδοιπόροι της.

Ξεχνάμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας αποτελεί τον πρωταθλητή του βολονταρισμού; Κι ότι στις παλινωδίες του προέβαλλε ως δικαιολογία την αυταπάτη του;

Μήπως δεν ήταν επικίνδυνη κι άκρως ανερμάτιστη η επιλογή του Βαρουφάκη;  Ή η επιλογή του Καμμένου; Ή του Τόσκα;

Ποιος σοβαρός πρωθυπουργός θα τους είχε επιλέξει ποτέ για να ασκήσουν, ο ένας  οικονομική πολιτική κι ο άλλος ν’ αναλάβει την ευθύνη της άμυνας της χώρας κι ο τρίτος την ασφάλειά της;

Ο ένας, έκανε την τεράστια ζημιά του κι έφυγε για… διεθνή καριέρα με διαλέξεις έναντι πολλών χιλιάδων δολαρίων κι ευρώ εκάστη. Και τώρα ξαναγυρίζει με κόμμα για να μας… ξανασώσει…

Ο άλλος, έκανε και κάνει ότι μπορεί για να μη χάσει την καρέκλα. Επειδή ξέρει ότι με σοβαρό πρωθυπουργό δεν θα την ξαναδεί ποτέ.

Κι ο τρίτος, από ορτινάτζα των υπουργών Άμυνας του ΠαΣοΚ και κυρίως του Μπεγλίτη, έγινε ο ίδιος υπουργός!!! Επειδή το ζήτησε ο Κοτζιάς!

Δεν είναι ανερμάτιστες επιλογές αυτές;  Για να μη μιλήσω για άλλες επιλογές υπουργών με τις οποίες γελάει η κοινωνία.

Δεν αποτελεί ανερμάτιστη πολιτική αυτή που κτίστηκε επάνω σε … «κρεμάλες», με «γερμανοτσολιάδες», με το «εμείς ή αυτοί», με «πατριώτες και προδότες» και κάθε είδους αφροσύνη;

Άρα, όταν η ίδια η πολιτική ηγεσία είναι ανερμάτιστη, απαίδευτη κι επιπόλαιη, ίσως δεν πρέπει να μας ξενίζει που οι συνδικαλιστές του δημοσίου είναι το ίδιο στο πολλαπλάσιο.

Άλλωστε, δεν πρέπει να λησμονάμε ότι οι περισσότεροι από δαύτους έχουν εκκολαφθεί μαζί με τους κυβερνώντες, στα ίδια εργαστήρια της Αριστεράς.

Κι έχουν μάθει να στέλνουν σ’ εμάς τον λογαριασμό των …δίκαιων (πάντα) αιτημάτων τους και των… αγιοποιημένων... αγώνων τους.