Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 169)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost

δια χειρός Πέμης Γκανά

Ο Πετράν που μας ξεβλάχιασε…

Ήταν, που λέτε, 27 Ιανουαρίου του 1998, ημέρα Παρασκευή και ώρα 3 και 48 το πρωί.

Ημερομηνία σταθμός στην ζωή μου!
Ήμουν σ ένα από αυτά, τα τότε, «γκλάμουρους» κλαμπ των ένδοξων Κολωνακίων.
Μεγάλη παρέα, ταπεινών χαμουτζήδων, που διασκεδάζαμε (λέμε τώρα) όρθιοι πατημένοι σαν σαρδέλες, εκστασιασμένοι από τον μονότονο και εκκωφαντικό ήχο της μουσικής, πίνοντας άφθονα ποτά. Και τα κεράσματα, σφηνάκια καρπουζάκια, πηγαινοέρχονταν.
(Λεφτά είχαμε τότε, δεν είχαμε

μνημόνια και κρίση, που μας την φέρανε οι ξένοι).

Εκεί κατά τις 4 το πρωί άλλαζε το πρόγραμμα, κι άρχιζε το τραγικό λαϊκοσκυλάδικο, με τις τότε φίρμες της εποχής, όλες επιβαλλόμενες, κατά κάποιον τρόπο, από τα μίντια...
Σ αυτό το σημείο εγκαταλείπαμε τα κλαμπ και φεύγαμε τρέχοντας.

Εξαίρεση δεν θα αποτελούσε και 27η Ιανουαρίου...
Εμείς φεύγαμε και εκείνος μόλις περνούσε το κατώφλι.
Και ναι, τον είδα μπροστά μου!
Τι τον είδα, μούρη με μούρη πέσαμε.
(Όχι δεν με πρόσεξε μαντάμ, ένα ταπεινό χαμομηλάκι είμαι, 1, και με το ζόρι, 60.
Άντε και με το εφτάποντο να έδινα εντύπωση σκάρτη 1.65...)
Ευθυτενής, εκείνος, φιτ, με τα τατού και τις πουράκλες του (όχι, μαντάμ, δεν απαγορεύονταν τότε τα καπνίσματα στους κλειστούς, δημόσιους χώρους, ΠΑΣΟΚ είχαμε, όχι παίξε γέλασε) τα λοξά, πονηρά, χαμόγελά του, τα γένια των τριών ημερών και ουχί των τριών Ιεραρχών, τα καλοραμμένα ΚΕΝΖΟ κοστούμια, μα πάνω απ όλα το ύφος του χιλίων πλας καρδιναλίων «ποιος είμαι πια»!!!
(Τι ποιος είσαι; αυτός που έχεις δηλώσει είσαι)
Περιτριγυρισμένος από ένα σωρό αυλικούς που προσδοκούσαν λίγη από την δική του (Βολιώτικη) λάμψη, και καρικατούρες μοντέλες to be, προπομποί των γυναικών του σημερινού power love…

Ξεβλάχεψα πάραυτα!
Τι και αν ήδη μετρούσα σπουδές στις Μεγάλες Βρετανίες, τι και αν ήδη είχα κάνει πάμπολλα ταξίδια στην ένδοξη Ευρώπη. Τι και αν είχα «ξεστραβωθεί»...
Αρκούσε μια ματιά του Κωστό, για να ξεβλαχέψεις, αν μάλιστα αγόραζες και το ΦΛΙΤ του, σόρρυ ΚΛΙΚ του, ήθελα να πω, έπαιζες την σόουμπιζ (εγχώρια και παγκόσμια) στα δάκτυλα.
Ήξερες τα φάσιον ίκον!

Τα τρέντι μαγαζιά.

Τα γκουρμέ!

Ποτέ πια το γιουβέτσι δεν θα είναι το ίδιο, καθώς μάθαμε πως λέγεται κριθαρώτο.
Πετάξαμε τον φραπέ και τον αντικαταστήσαμε με τον φρέντο εσπρέσσο!
Τι εξέλιξη.

Μάθαμε τα Τζάκσονς και τα μπέργκερς
Τα τάι, τα σούσι!!!

Μάθαινες, από διασταυρωμένες πληροφορίες, δημοσιογραφία γαρ, με ποιόν τρόπο θα γινόταν η έναρξη της Βανδή στο Ρεξ, είκοσι μέρες πριν την πρεμιέρα!!!

Τα ιν στέκια που σύχναζαν οι πανελιτζούδες της γνωστής Τατιάνας, και οι ποδοσφαιριστές της κάτω Παναγιάς.
Άσε που φιλοξενούσε συχνά πυκνά συνεντεύξεις του παγκοσμίου φήμης ζεύγους, Γαρμπή -Σχοινά...
Ακολουθούσες τις συμβουλές του, και ίσως ίσως να γινόσουν Ρούλα στην θέση της Ρούλας.

Πώς νομίζετε πως έγινε γνωστή η Λίτσα Μπελίτσα από τον Μπίθουλα;
Ήταν τυχερή βεβαίως λόγω καταγωγής- μητέρα Σερραία, πατέρας Θεσσαλός 1 και 73 η ίδια- κάτι οι πράσινοι φακοί επαφής που πρότεινε το περιοδικό του, σελίδα 198, κάτι το 25 άρι οξυζενέ στο μαλλί με 4 ισιωτικές και 12 τρέσες, κάτι το φούξια κραγιόν νο 347 (το ΚΛΙΚ το θεωρούσε must), κάτι τα μίνια και τα αβυσσαλέα μπούστα, βουαλά η γυναίκα πρότυπο.
Κλώνος της Μενεγάκη.
Της διάσημης τηλεπερσόνας του τροχού της τύχης, του γκόσιπ, και της διαφήμισης...
Της μούσας του Κωστό, που φιγουράριζε στα εξώφυλλα του κάθε Χριστούγεννο, Πάσχα, εθνική εορτή και σχόλη!
Έτσι πρόσταζε ο Κωστό πως πρέπει να είναι οι γυναίκες, έτσι, ξεβλαχεμένες, γίνονταν.

Έτσι ήταν κι η κολλητή του, η Δήμητρα Λιάνη.

Κι ο φίλος του ο Λαλιώτης, εκστασιαζόταν με τις ικανότητές του.

Ευχαριστώ ίνδαλμα των νάιντις, μας έκανες Ευρώπη.
Πετάξαμε τα ταγάρια και τα ζαγάρια και πιάσαμε τα τσερόκια!
Βάλαμε (ψευτο) γκλαμουριά στην ζωή μας.
Κάναμε μαστ το απόλυτο τίποτα που προσγειώνεται για τον γάμο του με ελικόπτερο στην Μύκονο...
Ρισπέκτ Κωστό, έβαλες, είναι αλήθεια, και εσύ το λιθαράκι σου σ όλο αυτό το χάλι...

Πηγαίνοντας βέβαια στην Ευρώπη δεν συναντάς τόσο ξανθό μαλλί, τόσο ντακ φέις, και τόση φιάπα..
Βλέπεις αποενοχοποιημένες απ τα κιλά τους γυναίκες, με ήρεμο πρόσωπο και αθλητικά παπούτσια, πάρκα που οι άνθρωποι τρέχουν πριν να πάνε στην δουλειά τους, οδηγούς που σέβονται τον κοκ, τις διαβάσεις, τους πεζούς και τα ποδήλατα.

Που η λαμογιά και η πονηριά  δεν είναι συνώνυμη με την εξυπνάδα. 

Καλές μουσικές στην νέα σας δουλειά μεσιέ Κωστόπουλε!
Καλά ξεκινήματα, και καλά μυαλά, γενικότερα, πάντα μιλώντας.
Α! Και καλές συνεντεύξεις σας εύχομαι στο πρόσωπο, επιτομή, της Ελληνικής ξεβλαχεμένης κουλτούρας, τον Μένιο τον Φουρθιώτη, με τ’ όνομα.