Ουκρανική κρίση: Η ντροπή της ελληνικής Αριστεράς

  Γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής

 Έχουμε πει πολλές φορές ότι, τη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης, η Αριστερά δεν έχει να προτείνει εφικτές λύσεις για τα σύγχρονα προβλήματα, παρά βρίσκει ρόλο απλώς διαμαρτυρόμενη για τα πάντα. Συνεπώς, είναι αναμενόμενο να εκπροσωπεί, σε μεγάλο βαθμό, εκείνους που είναι δυσαρεστημένοι με το σύστημα. Κι επειδή εκείνοι που είναι περισσότερο δυσαρεστημένοι με το σύστημα ανήκουν συνήθως και στα πιο αδύναμα κομμάτια της κοινωνίας, είναι ευρέως αποδεκτό ότι η Αριστερά είναι η φωνή των αδύναμων. Το ακούμε αρκετά συχνά και στην

Ελλάδα αυτό. Πολλοί λένε ότι η Αριστερά, με όλα τα στραβά της, είναι χρήσιμη στην πολιτική επειδή εκφράζει τους ανίσχυρους και τους αδικημένους. Λοιπόν, που λέτε, από την ώρα που ξεκίνησε ο πόλεμος στην Ουκρανία, πάει και αυτό το παραμύθι. Μας τελείωσε…

Σε έναν πόλεμο που υπάρχει καθαρά ισχυρός και ανίσχυρος, μεγάλος και μικρός, επιτιθέμενος και αμυνόμενος και, κυρίως, βόμβες από τη μία και θύματα αμάχων από την άλλη, η Αριστερά ξέχασε να υπερασπιστεί τους αδύναμους και θυμήθηκε την αρετή της «ουδετερότητας.» Σε ό,τι αφορά λοιπόν την εισβολή της Ρωσίας του Πούτιν στην Ουκρανία, στην Αριστερά λένε ότι δεν παίρνουν το μέρος κανενός και είναι μόνο «με την ειρήνη.» Για αυτό και είναι απαράδεκτο, λέει, να στέλνουμε όπλα στους Ουκρανούς.

Εν τω μεταξύ, μιλάμε για την ελληνική Αριστερά… Για την πολιτική δύναμη, δηλαδή, που δικαιολογούσε την τρομοκρατική οργάνωση της 17 Νοέμβρη υποστηρίζοντας ότι τα εγκλήματά της ήταν «πολιτικά» και στόχευαν το κεφάλαιο. Με άλλα λόγια, η Αριστερά μάς έλεγε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι ο Κουφοντίνας και οι φίλοι του, με τις ρουκέτες τους, υπερασπίζονταν την φτωχολογιά. Κάθε φορά, δε, που αντέτεινε κάποιος «συγγνώμη, αλλά η 17 Νοέμβρη σκότωνε άοπλο κόσμο», ξέρετε ποια ήταν η κουλτουριάρικη απάντηση; Ότι η Ελλάδα έχει τον ένοπλο αγώνα βαθιά εγγεγραμμένο στην ιστορία της (ή στο DNA της… Ανάλογα ποιον αριστερό καθηγητή θα ρωτήσετε). Τώρα στην Αριστερά έγιναν ξαφνικά πασιφιστές, οπότε η Ελλάδα προφανώς πρέπει να διαγράψει τον ένοπλο αγώνα από την ιστορία της και να στέλνει αγάπες και λουλούδια σε Ρώσους και Ουκρανούς εξίσου, επειδή «η ειρήνη είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση.»

Οπότε, για να το συνοψίσουμε: Σύμφωνα με το αριστερό σκεπτικό, στην Ουκρανία που οι άνθρωποι δεν κάνουν επανάσταση στον καπιταλισμό αλλά προσπαθούν να αμυνθούν σε ξένα τανκς, δεν μιλάμε για «ένοπλο αγώνα», αλλά για αδικαιολόγητη συνέχεια του πολέμου. Όσο, δε, για την Ελλάδα, η έμπρακτη στήριξή της προς την ουκρανική πλευρά δεν είναι στήριξη στους αδύναμους αυτής της σύγκρουσης, αλλά πρόκληση στη μητέρα Ρωσία. Μόνο η Ρωσία είναι «αδύναμη» σε αυτόν τον άδικο και καπιταλιστικό κόσμο. Για αυτό και όταν μπαίνει με στρατό και τανκς μέσα σε μία άλλη, πολύ μικρότερή της χώρα, δεν είναι ούτε εισβολή ούτε ιμπεριαλισμός. Είναι σκέτο πόλεμος και καλό θα είναι να μην την προκαλούμε, μήπως και τον σταματήσει. Βλέπετε, οι ίδιοι άνθρωποι που μας λένε ότι η Ρωσία είναι μία ανυπεράσπιστη και αδικημένη χώρα, μας ζαλίζουν συχνά-πυκνά ότι αυτή η ίδια Ρωσία είναι κράτος-υπερδύναμη. Τρέχα γύρευε…

Εν κατακλείδι, η Αριστερά δεν είναι απλά μία πολιτική πρόταση που ανήκει στο παρελθόν, αλλά ένας οργανισμός που πάσχει από άνοια: Οι κοινωνοί της ζουν σε έναν κόσμο που έχει πάψει να υπάρχει εδώ και τουλάχιστον τριάντα χρόνια, για αυτό και φαίνονται διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν το θρυλούμενο «ηθικό πλεονέκτημά» τους παρά να τολμήσουν να δυσαρεστήσουν έναν πρώην πράκτορα της ΚαΓκεΜπε. Μια ζωή αντίδραση, μια ζωή αγώνες στο πεζοδρόμιο και ξύλο με τα ΜΑΤ, μια ζωή θεωρίες για τους αδύναμους αυτού του κόσμου και «της γης τους κολασμένους» και όλα αυτά, για τι; Ούτε καν για την ιδεολογία τους. Όλα, για να κάνουν καλή εντύπωση στο Κρεμλίνο. Είτε έτσι γεννήθηκε είτε έτσι έγινε στην πορεία, αυτή την Αριστερά ντρέπεσαι να την βλέπεις…