Μακρόν και Μητσοτάκης απέναντι στον αλαλάζοντα λαϊκισμό

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος 

Ένα μήνα πριν τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, ο δρόμος του Μακρόν προς αυτές έδειχνε ανέφελος. Ξαφνικά όμως, κι ενώ ο πόλεμος στην Ουκρανία ήταν σε φάση κορύφωσης, ξεκίνησε μια εκτεταμένη και κυρίως ταχύτατη αμφισβήτηση του Μακρόν. Οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι θ’ αμφισβητηθεί η κυριαρχία του από την ομοφοβική, βαθιά συντηρητική και Ακροδεξιά στα περισσότερα πεδία πολιτικής , Μαρί Λεπέν. Όπως έδειχναν και άνοδο του λαϊκισμού στη Γαλλία, όχι μόνο με τη Λεπέν αλλά και με τον Μελανσόν της παλαβής Αριστεράς κι άλλους υποψηφίους.

«Βάστα Μανόλη» γράφαμε, ενώ

 οι  περισσότεροι αρθρογράφοι και σχολιαστές της Ευρώπης και των ΗΠΑ έκαναν λόγο για προσπάθεια ρωσικής διείσδυσης στις γαλλικές εκλογές, παρόμοια με αυτή στην εκλογή του Τραμπ. Κι αποκαλύφθηκαν κιόλας μυστικά και φανερά δάνεια της Λεπέν από τον Πούτιν. Προφανώς με την ήττα Μακρόν και την άνοδο Λεπέν στην προεδρία της Γαλλίας και ίσως Μελανσόν ενισχυμένου, οι Ρώσοι να εκτιμούσαν ότι θα ξεκινήσει η κατακρήμνιση της Ευρώπης.

Ο Μανόλης βάσταξε! Ο λαϊκισμός απέτυχε ν’ αλώσει τη γαλλική δημοκρατία και προκαλέσει μέγα σοκ στην Ευρώπη.

Ο Μανόλης βάσταξε επειδή τον στήριξαν κοινωνικά ρεύματα ακόμη και με διαφορετικά ιδεολογικά χρώματα που δεν επιθυμούν τη διάλυση της Ευρώπης αλλά την ενίσχυση του ρόλου της στην υπεράσπιση των αρχών κι αξιών της δημοκρατίας, της πολυφωνίας, της διαφορετικότητας και του σεβασμού. Δηλαδή, κοινωνικά ρεύματα παρόμοια μ’ αυτά που εμφανίστηκαν στην Ελλάδα το 2016 κι εξέλεξαν πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας τον Μητσοτάκη. Αυτά τα κοινωνικά ρεύματα δεν είχαν κοινή πολιτική αφετηρία κι αργότερ, τις ώρες της σκληρής και λούμπεν επέλασης του λαϊκισμού, τον στήριξαν για να γίνει πρωθυπουργός.

Είναι και κάτι ακόμη κοινό.

Όπως το 2019 στην Ελλάδα παρατηρήσαμε το τέλος εποχής των όρων Δεξιά- Αριστερά και την ανάδειξη ΄-κυριαρχία του Φιλελεύθερου Κέντρου απέναντι στον Αριστερό/Δεξιό λαϊκισμό, έτσι ακριβώς συνέβη και στη Γαλλία. Λεπέν και Μελανσόν βρήκαν ισχυρά αναχώματα στην κοινωνία, παρά το γεγονός ότι τα ποσοστά τους (στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών) δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητα. Της Λεπέν μάλιστα, οι ψήφοι του δευτέρου γύρου, σχεδόν 13 εκατομμύρια, προβληματίζουν και φοβίζουν για το τι πρόκειται να σημαίνουν αναφορικά με το θλιβερό μοντέλο της.

Το ίδιο συνέβη και στη χώρα μας, με τον Τσίπρα.  Κι όπως εδώ ο Μητσοτάκης διαθέτει την προσωπικότητά που είναι καταλυτική στην πολιτική μας ζωή, έτσι συμβαίνει και στη Γαλλία με τον Μακρόν. Κι οι δυο έχουν απέναντί τους τον υπάρχοντα κι αλαλάζοντα λαϊκισμό, ο οποίος παρότι βρίσκεται  στο καναβάτσο πολεμά παντοιοτρόπως. Με ψέματα, με υπερβολές, με υποσχέσεις που είναι ανεκπλήρωτες και ουσιαστικά με ότι θέλει να ακούει ο καθένας.

Είναι ευτυχής συγκυρία για την Ελλάδα να έχει πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη, την ώρα που ο Μακρόν δείχνει να είναι ο πρόεδρος της Γαλλίας που μετά από πολλά χρόνια μπορεί να έχει τον ισχυρότερο ίσως λόγο στην Ευρώπη. Είναι δυο άνθρωποι που ανήκουν στην ίδια γενιά, επιζητούν συναινέσεις και πολιτική σταθερότητα, ενώ ταυτίζονται ως προς την Κεντρογενή πολιτική καταγωγή. Είναι δυο άνθρωποι που συνετέλεσαν τα μάλα στην αντιμετώπιση των συνεπειών της πανδημίας με το κοινό ευρωπαϊκό ταμείο. Ο δε Μακρόν στηρίζει παντοιοτρόπως την Ελλάδα στα προβλήματά της στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο.

Είναι ευχής έργο και για τον Μακρόν να έχει η Ελλάδα πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη. Μαζί άλλωστε θα δώσουν τη μάχη για να δημιουργηθεί το ευρωπαϊκό πλαίσιο ανακούφισης του συνόλου των νοικοκυριών στην Ευρώπη, που δέχονται κι υφίστανται μεγάλες πιέσεις από την αύξηση των τιμών της ενέργειας εξ αιτίας του Πούτιν. Κι όταν είναι ήδη οι δυο, είναι κι η Ιταλία με τον  Ντράγκι στην ίδια ρότα, διαμορφώνεται ένα ισχυρό μέτωπο για να μπορέσει να «κτίσει» πλειοψηφίες στην Ευρώπη.

Κάτι τελευταίο. Ο Μακρόν με τον Μητσοτάκη είναι οι δυο κατ’ εξοχήν Ευρωπαίοι ηγέτες που έχουν συναντίληψη αναφορικά με την κοινή ευρωπαϊκή άμυνα και την στρατιωτική αυτονομία της Ευρώπης. Ο δε Γάλλος πρόεδρος –ίσως κι ο Ντράγκι- υπερασπίζεται με πάθος την δική μας θέση, ότι τα σύνορα της Ελλάδας είναι ευρωπαϊκά σύνορα. Όλοι οι άλλοι, με πρωτεργάτες του Γερμανούς, βρίσκονται στο επίπεδο των μισόλογων.

Μέγα ευτύχημα λοιπόν  η εκλογή Μακρόν. Ο Μανόλης βάσταξε. Για τη χώρα του, την Ευρώπη μα και την Ελλάδα. Η παρουσία του στο μεταπολεμικό σκηνικό θα είναι κρισιμότατη για τις αξίες της Δύσης.