Ο Βασιλιάς απέθανε, ζήτω η δημοκρατία

 Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Πολύς ο λόγος τις τελευταίες ημέρες για το πού θα ταφεί και πώς θα ταφεί ο βασιλιάς Κωνσταντίνος. Πολύς ο λόγος κι αν έπραξε σωστά η κυβέρνηση που δεν θα ταφεί σήμερα με τιμές αρχηγού κράτους. Έδωσε την ευκαιρία σε διάφορους ακροδεξιούς «στρατόκαυλους» να υβρίζουν τη δημοκρατία, να γράφουν για «αρρωστημένο ψυχισμό» του …Μητσοτάκη και διάφορες τέτοιες φαιδρότητες.  Κάποιοι άλλοι, της ίδιας ακροδεξιάς συνομοταξίας, γράφουν ότι

… ο Παύλος είναι… διάδοχος του θρόνου της Ελλάδας! Ανοησίες! 

Μα η ουσία δεν είναι αυτοί. Αυτοί δεν γεμίζουν ταξί που λέει κι η λαϊκή φράση. Η ουσία είναι ότι η καλύτερη δημοκρατία στην μεταεπαναστική του ’21 περίοδο (έργο της Δεξιάς και Κεντροδεξιάς κυρίως) δεν κινδυνεύει από τον τρόπο που θα ταφεί ένας βασιλιάς. Κι η αλήθεια είναι ότι η δημοκρατία περισσότερο κινδυνεύει από όσους αναζητούν τους …αρμούς της εξουσίας και ομιλούν για …ανατροπές κι επαναστάσεις.

Εδώ έχουμε να κάνουμε και μ’ ένα οξύμωρο γεγονός. Φωνάζουν οι ακροδεξιοί (μάλλον δικαίως) για το ότι δεν αποδίδονται στον Κωνσταντίνο τιμές αρχηγού κράτους ! Μα είναι οι τελευταίοι που πρέπει αν φωνάζουν. Εκείνοι αρχικά έδιωξαν –χούντα Παπαδόπουλου- τον Βασιλιά. Κι αργότερα στη μεταπολίτευση ο ελληνικός λαός.

Νοσταλγεί κάποιος σήμερα τη βασιλεία; Και δη την ελληνική, που από την βασιλεία του Κωνσταντίνου Α΄ δημιούργησε μόνο δεινά στην Ελλάδα; Που ταυτίστηκε με ότι πιο σκοτεινό στον τόπο; Με τον εθνικό διχασμό, με τις αρνήσεις στον συνταγματικά εκλεγμένο πρωθυπουργό Βενιζέλο. Με την Μικρασιατική καταστροφή. Με την δικτατορία Μεταξά. Με ανατροπές κυβερνήσεων, συνωμοσίες, με τόσα και τόσα. Ακόμη κι ο ιδρυτής της δυναστείας, ο Γεώργιος Α΄ που πολλοί τον χαρακτηρίζουν συνετό, ήταν εκείνος που άνοιξε τον χορό των βασιλικών παρεμβάσεων στην πορεία της Ελλάδας. Εκείνος ξεκίνησε τον ελεεινό χαβά με την παύση μιας κυβέρνησης, αναλόγως των διαθέσεών του. Κι ύστερα ταλαιπώρησαν την Ελλάδα οι γιοί του, η νύφη Φρειδερίκη κι ο δισέγγονός του.

Παλάτι στην Ελλάδα σήμαινε σκοτάδι. Ποια αντίφαση ε, με τη θεωρητική λάμψη του θεσμού;  Το παλάτι, ο Κωνσταντίνος είχαν την μεγάλη ευκαιρία να μιμηθούν τους συγγενείς του στη Δανία, τη Σουηδία, τη Βρετανία. Μα ως ηγέτης ήταν μικρός, ελάχιστος, σχεδόν τιποτένιος… Κάποιοι τον παρουσιάζουν ως… αρχιστράτηγο κι αυτός ήταν μια ελαχιστότητα που παραδόθηκε στους τρεις χουντικούς που μπήκαν άοπλοι στο γραφείο του…

Ναι δεν νοσταλγούμε σχεδόν τίποτα από τη βασιλεία. Ούτε καν από τις ελάχιστες καλές στιγμές της, όπως οι παιδουπόλεις της Φρειδερίκης που πράγματι έσωσαν πολλά παιδιά από την πείνα ή τη δυστυχία και τους έδωσαν κάποια εφόδια να επιβιώσουν στη ρημαγμένη από τον εμφύλιο Ελλάδα. Δεν νοσταλγούμε το παραμικρό από την κληρονομικώ δικαιώματι ή ελέω Θεού βασιλεία, στην οποία  μπορούσε ακόμη κι ένας βλάξ να γίνει βασιλιάς, χωρίς να μπορεί να τον αντικαταστήσει κάποιος.

Σήμερα που κηδεύεται ο τελευταίος βασιλιάς, ένα μπορούμε να πούμε:  

Ο Βασιλιάς απέθανε. Ζήτω η Δημοκρατία!