Ο Πύρρος της Χιμάρας, της Ελλάδας και όλων μας

 Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

 Όταν αποφάσισα να γράψω για τον Πύρρο Δήμα, με αφορμή την επίσκεψη/επιστροφή του στη Χιμάρα, μαζί με τον Κυριακό Μητσοτάκη, σκέφτηκα ότι έχουν περάσει δεκαετίες από εκείνη την πρώτη γνωριμία μας, κάπου στη Νέα Σμύρνη. Έχει σταθεί χωρίς μπάρα και κιλά σε παρουσιάσεις βιβλίων μου, έχω βιώσει μαζί του αγωνίες, πόνους προπόνησης, πείνα (εκείνος δηλαδή που έπρεπε να χάνει κιλά), συγκίνηση… Έχω ακούσει για εκείνον χιλιάδες επαίνους από το στόμα του κορυφαίου ειδικού, Χρήστου Ιακώβου.

Να πω την αλήθεια, τη μεγαλύτερη συγκίνηση, μέχρι βαθμού αμηχανίας, την ένιωσα μετά

τον τελευταίο του αγώνα και το μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας, όταν έφτασε στο γραφείο μου η φωτογραφία με τον ίδιο δαφνοστεφανωμένο και δακρυσμένο. Έπρεπε να φτιάξω εξώφυλλο της εφημερίδας και σε κλάσματα δευτερολέπτου ήρθε η έμπνευση του τίτλου: «Ευχαριστούμε ρε μάγκα!».

Ο Πύρρος πάντα ήταν το υπόδειγμα ανθρώπου, φίλου, οικογενειάρχη, πατέρα και από τότε που «έφυγε» η Αναστασία έγινε και μητέρα για τα παιδιά του. Δίπλα τους άγρυπνος φρουρός.

Ο Πύρρος, που άγνωστος μεταξύ αγνώστων, τον Αύγουστο του 1992, κρέμασε το ολόχρυσο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης, αφού πρώτα κάθισε κάτω από τη μπάρα κι έβγαλε από την ψυχή του τη φράση: Για την Ελλάδα!

Ο Πύρρος όλων μας. 

Ο Πύρρος που έφτασε στα έδρανα της Βουλής, που ύψωσε το ανάστημά του στους άθλιους –θρασύδειλους  Χρυσαυγίτες  μέσα στον ιερό ναό της Δημοκρατίας. Ο Πύρρος που έφτασε να γίνει εθνικός προπονητής των ΗΠΑ!

Ο Πύρρος που έφτασε και πάλι στη Χιμάρα, συνοδεύοντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που μετά τον πατέρα του έγινε ο μόνος πρωθυπουργός που επισκέφτηκε την περιοχή. Ο Πύρρος βουρκωμένος, κοίταζε νοσταλγικά τα σοκάκια που έπαιζε αμέριμνος πιτσιρικάς,  υπό το άγρυπνο βλέμμα της γιαγιάς Ελένης!

Ο Πύρρος που βίωσε στο «πετσί» του τη φτώχεια και την ανέχεια που οδήγησε την αλβανική κοινωνία ο κομμουνισμός, με 700 δολάρια στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ της χώρας. Με κουπόνια σίτισης και ουρές εκατοντάδων μέτρων για να παραλάβουν τις προμήθειες του μήνα. Δέκα αυγά, ένα κιλό κρέας… εξαθλίωση. Τα σύνορα ασφυκτικά κλειστά, όποιος τολμούσε ν’ αποδράσει από τον… παράδεισο έχανε τη ζωή του κι οι δικοί του γνώριζαν τ’ ανήλιαγα κελιά του Χότζα ή αργότερα του Αλία.

Ο Πύρρος που ντροπαλός πιτσιρικάς, πήγε σχολείο χωρίς να γνωρίζει μια αλβανική λέξη! Που τον έδιωξαν για να μάθει πρώτα αλβανικά και μετά να γυρίσει.

Ο Πύρρος που ερωτεύθηκε την άρση βαρών επτάχρονο παιδόπουλο και δεν την αποχωρίστηκε ποτέ. Που πήγαινε στην προπόνηση όπως ένας έφηβος τρέχει να συναντήσει τη μεγάλη του αγάπη. 

Ο Πύρρος που αγάπησε το άθλημά του, επειδή σ’ αυτό συνάντησε τη Δικαιοσύνη. «Στην άρση βαρών», έλεγε από παιδάκι, «δεν έχει σημασία ποιος είσαι, αλλά τι μπορείς να καταφέρεις»… Κι έτσι ήταν, έτσι είναι. Ο άνθρωπος αντιμέτωπος με τα κιλά.

Ο Πύρρος που σε μια τουαλέτα (!!!) ενός σταδίου στο Άαλμποργκ της Δανίας,που γινόταν το Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα κι αγωνιζόταν με την Αλβανία, παρακάλεσε τον Γιάννη Σγουρό, πρόεδρο της ελληνικής ομοσπονδίας: «Είμαι Έλληνας, θέλω να αγωνιστώ για την Ελλάδα»!

Κι ύστερα η επιστροφή στον… σοσιαλιστικό παράδεισο. Κι η αναζήτηση χαρτιών – με κάθε τρόπο- που θα τον έβγαζε από εκεί μαζί με την οικογένεια του.  Η τύχη που κάποιος «Σπύρος Δήμας» είχε κάνει αίτηση για βίζα προς Ελλάδα, που την πήρε ο Πύρρος. Που έφτασε στην Κακαβιά με τη γάτα του στο αθλητικό του σακίδιο! Με τον χρόνο «παγωμένο» μη τυχόν και τον πιάσουν…  Εκείνη η νύχτα ήταν εφιάλτης μα όταν ξημέρωσε αντίκρισε τον ήλιο της Ηπείρου… Με τα Ιωάννινα στο βάθος, μια αδραξιά δρόμο…

Ο Πύρρος που στην Ελλάδα ήταν ο Αλβανός που τον έδειχναν με το χέρι φοβισμένοι Έλληνες από ανομίες εξαθλιωμένων και πεινασμένων ανθρώπων που είχαν φτάσει στη χώρα μας.

Ο Πύρρος που ο Γιάννης Σγουρός πήγε στον Μίλωνα. Που δούλεψε στις οικοδομές για ένα κομμάτι ψωμί. Που δεν του έδιναν διαβατήριο. Μέχρι και λίγο πριν την έναρξη των Ολυμπιακών της Βαρκελώνης, ήταν ερωτηματικό η συμμετοχή του. Χρειάστηκε η παρέμβαση του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη –με επιμονή του  Κυριάκου Βιρβιδάκη-  για να πολιτογραφηθεί Έλληνας και ν’ αγωνιστεί στη Βαρκελώνη.

Ο Πύρρος! Της Χιμάρας, της Ελλάδας, όλων μας. Δώδεκα φορές στο βάθρο παγκόσμιων πρωταθλημάτων! Κι ο μοναδικός στην ιστορία που κατέκτησε σε συνεχόμενους Ολυμπιακούς αγώνες τέσσερα μετάλλια. Τρία χρυσά κι ένα χάλκινο!

Ο Πύρρος που τον είπαν «λιοντάρι της Χιμάρας», «Άτλαντα», «13^ο Θεό»! Που δεν γονάτισε ποτέ! Που πήγε πάλι στη Χιμάρα, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, για να ενώσει τη φωνή του και να φωνάξουν μαζί,  ότι η ένταξη της Αλβανίας στην ΕΕ έχει ως μονόδρομο τον σεβασμό  των δικαιωμάτων της ελληνικής μειονότητας.

Ο Πύρρος  όλων μας, που μέχρι στιγμής ουδείς άφρων τον αποκάλεσε … Δούρειο Ίππο…

Α, παρεμπιπτόντως, διαβάστε το βιβλίο «ΠΥΡΡΟΣ, με το μικρό μου όνομα», των εκδόσεων Παπαδόπουλος, που μόλις κυκλοφόρησε.