Ο επιδραστικός Τερίμ κι ο άτολμος Καρβαλιάλ

 

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Πριν ξεκινήσει το παιγνίδι ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό στο Φάληρο, έμοιαζαν να είναι φαβορί για την πρόκριση οι Πειραιώτες. Όχι επειδή έπαιζαν στο γήπεδό τους, που ούτως η άλλως ήταν άδειο, όχι επειδή οι Αθηναίοι προέρχονταν από ένα ντέρμπι  μεγάλης αγωνιστικής έντασης με την ΑΕΚ, αλλά είχαν και χαρακτηριστικές απουσίες. Από τον καλύτερο παίκτης τους, τον Ιωαννίδη, μέχρι τον Παλάσιος, τον Τζούρισιτς, τον Τσέριν και τους συνήθεις Μάγγνουσον και Πάλμερ. Βεβαίως, είχαν κι οι Πειραιώτες τις απουσίες των Ρέτσου και Ελ Αραμπί, αλλά όπως και

να το κάνουμε στο ισοζύγιο των απουσιών ο Παναθηναϊκός ήταν εξ αρχής ελλιπής.

Η πραγματικότητα στο χορτάρι ήταν διαφορετική. Σε όλη τη διάρκεια των 90΄λεπτών ο Παναθηναϊκός έδειχνε να θέλει περισσότερο το παιγνίδι και τελικά έχασε σημαντικές ευκαιρίες να νικήσει. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι ο τερματοφύλακας του Ολυμπιακού ήταν ο καλύτερος παίκτης του, δείχνει πολλά.  Χώρια το γεγονός που δεν περιποιεί τιμή για τον Ολυμπιακό, ότι δηλαδή δεν νίκησε μια ομάδα που έπαιζε στην παράταση χωρίς επιθετικό , με κεντρικό αμυντικό ως επιθετικό και πέντε παίκτες να παίζουν σε θέσεις που δεν είχαν παίξει ποτέ στη ζωή τους.

Εκεί λοιπόν έγινε κι η μεγάλη διαφορά των δυο ομάδων. Ο Παναθηναϊκός είχε έναν παρεμβατικό προπονητή που έπαιζε μαζί με την ομάδα του κι ο Ολυμπιακός έναν προπονητή απλό παρατηρητή του παιγνιδιού, που έκανε αλλαγές/παρεμβάσεις παντελώς αψυχολόγητες.  Η μια ομάδα είχε προπονητή προσωπικότητα, η άλλη τον πρώην προπονητή του Αστέρα Τρίπολης. Ο Παναθηναϊκός ήταν προετοιμασμένος ψυχολογικά και αγωνιστικά για κάθε ενδεχόμενο.  Ακόμη κι όταν έμεινε χωρίς την επίθεσή του, αφού  Σπόραρ,  Βιλένα, Βέρμπιτς και Μπερνάρ βρέθηκαν εκτός παιγνιδιού κι επειδή δεν υπήρχαν άλλοι αντικαταστάθηκαν  από… αμυντικούς και τον κάκιστο Αϊτόρ.

Ο Ολυμπιακός από την πλευρά του διέθετε ένα σωρό επιθετικογενείς αλλά έδειχναν χαμένοι στο διάστημα. Ουδείς γνωρίζει τι έκαναν στο γήπεδο οι αλλαγές του προπονητή του. Γιόβετιτς, Καρβάλιο, Μάρτινς και Ποντένσε ήταν σκιές στο φως του «Καραϊσκάκης», ενώ Ιμπόρα και Βρουσάι ουδείς κατάλαβε γιατί μπήκαν. Χώρια που μύριζαν … ναφθαλίνη ακόμη και μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης. Επιπλέον, όσο κουρασμένος κι αν είναι ο ηγέτης μιας ομάδας, δεν αντικαθίσταται λίγο πριν το τέλος. Πολύ περισσότερο όταν είναι ο Φορτούνης, ο παίκτης που μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα με μια απόφαση ή με μια ενέργειά του.

Ανεξαρτήτως της κακής ποιότητας ποδοσφαίρου που είδαμε, ανεξαρτήτως της έκβασης στα πέναλτι, η ουσία είναι ότι στο γήπεδο η μια ομάδα είχε προπονητή κι η άλλη όχι. Κι αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό, ακόμη και για το εγγύς μέλλον.

Κάτι τελευταίο. Ο προπονητής του Παναθηναϊκού πιστώνεται το φαινόμενο Κώτσιρα. Που τόσο με την ΑΕΚ, όσο και με τον Ολυμπιακό ήταν ο καλύτερος παίκτης των «πρασίνων».  Στο Φάληρο, ξεκίνησε αμυντικός χαφ, έγινε οκτάρι, μετά εξτρέμ, ύστερα δεκάρι, ενώ εκτέλεσε και ένα εξαιρετικό πέναλτι. Το μόνο που δεν έκανε ήταν να …οδηγήσει το πούλμαν στην επιστροφή…  Αντιθέτως, ο προπονητής του Ολυμπιακού δεν έχει εμφανίσει τον δικό του … Κώτσιρα.