Οι … δραχμίστας…κι οι...μικρές δυσκολίες!

Από τη Θεσσαλονίκη
γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

«Η έξοδος από την κρίση ξεκινά στα θρανία» τιτλοφόρησε ο ΣΕΒ προχθεσινή έκθεσή του. 

Σωστή πρόταση επί της αρχής, αλλά ανεπίκαιρη. 

Δεν προλαβαίνουμε να ξεκινήσουμε από εκεί. 

Καλό είναι να ψάχνουμε τρόπους να βελτιώσουμε την παιδεία μας, αλλά, έτσι όπως πάμε, η έξοδος από την κρίση θα ξεκινήσει από την ουρά για το συσσίτιο.

Επειδή, όμως, δεν πιανόμαστε από πουθενά και μπορεί κι εκεί να λέμε «άτιμοι ξένοι, πού μας φτάσατε…», η ανάκαμψη θα έρθει αφού περάσουμε ολόκληρη την κρίση, σε όλο της το μεγαλείο, σε όλη της την

αγριότητα, με όσους την αντέξουν να προσπαθούν να φτιάξουν κάτι ελπιδοφόρο από την αρχή.

Γιατί, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα ορθοποδήσουμε. Δείτε την Ιστορία. Τετρακόσια χρόνια υπόδουλο στους Τούρκους ήταν το ελληνικό έθνος και ακόμα υπάρχει. Δεν θα αντέξουμε μία κρίση δέκα, είκοσι, τριάντα ετών; Στο κάτω κάτω, και ατομική βόμβα να πέσει στη χώρα, κάποιοι από εμάς θα επιβιώσουν και θα τη ξαναχτίσουμε την Ελλάδα.

Αυτό λένε κατ’ ουσίαν και οι δραχμιστές: «Θα δυσκολευτούμε στην αρχή…».

Καιρό είχαμε να τους δούμε· να, όμως, που πάλι βρήκαν τις κατάλληλες συνθήκες να ακουστούν δυνατά και καθαρά, χάρη στην εκπληκτική έμπνευση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣυΡιζΑ για «νομισματική» συζήτηση στη Βουλή.

Και η δραχμή είναι ξανά μπροστά μας. Αυτή τη φορά, πιο κοντά από ποτέ.

Τι εννοούν, άραγε, «θα δυσκολευτούμε στην αρχή»; Πόσο; Και για πόσο καιρό; Και τώρα δυσκολευόμαστε, αλλά τώρα μπορούμε να εισάγουμε πετρέλαιο, φάρμακα και ένα σωρό άλλα απαραίτητα πράγματα.

Με το νέο νόμισμα να υποτιμάται συνεχώς, πώς θα τα εισάγουμε;

Μη φοβάστε, λένε, θα έχει ισοτιμία 1:1 με το ευρώ. Φοβερή ιδέα. Θα θέλει η δραχμή να υποτιμηθεί κι εμείς δεν θα την αφήνουμε. Εκεί, με το ζόρι. Γιατί όμως τέτοια τσιγκουνιά; Γιατί όχι 100:1; Να κάνει μία δραχμή όσο εκατό ευρώ. Με ένα νόμο κι ένα άρθρο.

Και μετά, «θα μας παρακαλάνε» να αγοράσουμε τα προϊόντα τους οι ξένοι.

Επίσης, οι δραχμιστές υποστηρίζουν ότι θα είμαστε οργανωμένοι, γιατί «θα εξοικονομήσουμε επιπλέον χρήματα από δημόσιους πόρους».

Στη χώρα που μόλις πρόσφατα άνοιξε το λεξικό να δει τι σημαίνει πλεόνασμα, αυτό μπορεί να εκληφθεί και ως χιούμορ. Υπάρχει και η δήμευση των ιδιωτικών περιουσιών ως μια κάποια λύση, αλλά αν το πει κάποιος αυτό, δεν θα γελάσει κανείς.

Ωστόσο, δημεύσεις, πλεονάσματα, εισαγωγές, είναι ψιλά γράμματα για τον μέσο Έλληνα οπαδό της δραχμής. Σημασία έχει η «αξιοπρέπεια» (σε εισαγωγικά η συγκεκριμένη).

Αν τον ρωτήσεις τώρα, μάλλον θα θέλει να στείλουμε πίσω και τα φάρμακα, που προβλέπει το σχέδιο διάσωσης Σόιμπλε σε περίπτωση Grexit.

Γιατί, για εκείνον, αυτό που μετράει είναι «να είμαστε ανεξάρτητοι».

Θα του διέφυγε μάλλον η εκστρατεία του Α. Τσίπρα στο εξωτερικό, τους πρώτους μήνες της πρωθυπουργίας του, για να βρει δανεικά πριν συγκρουστεί με την Ευρώπη. Πούτιν και Ολάντ το επιβεβαίωσαν, άλλωστε, και για τους πιο δύσπιστους.

Γιατί, χωρίς συναλλαγματικά διαθέσιμα, το νέο νόμισμα δεν μπορεί να στηριχθεί πουθενά.

Αν είναι, λοιπόν, με τη δραχμή να έχουμε νέους δανειστές, γιατί όχι αυτούς που έχουμε ήδη, για να γλιτώνουμε και από όλη τη φασαρία της νομισματικής αλλαγής;

Προφανώς, γιατί αυτοί μας έχουν σπάσει τα νεύρα να μας πιέζουν.

Ανεξαρτησία είναι να έρθουν καινούριοι!

Οι καινούριοι, οι της δραχμής, δεν θα μας ζαλίζουν για μεταρρυθμίσεις.

Μόνο κάποιες εγγυησούλες θα θέλουν, πάντα ανάλογες με την ανάγκη μας για δανεικά, αλλά αυτές θα αφορούν το μισητό κράτος, όχι εμάς.

Εμάς θα μας αφήσουν ήσυχους να προσαρμοστούμε. Πολύ ήσυχους…

Υπερβολικά ήσυχους... Υποχρεωτικά ήσυχους.

Η ησυχία θα έχει επιβληθεί νωρίς νωρίς, περίπου την ίδια ώρα που θα συρρέουμε στις τράπεζες να βγάλουμε τα ευρώ μας. Τι να την κάνεις όμως την πολιτική ελευθερία, όταν μόλις πρόσφατα θα έχεις τονώσει το εθνικό σου φρόνημα με το ολόδικό σου νόμισμα; Χαλάλι…

Οπότε, με νέο νόμισμα και νέα δανεικά, έχουμε, υποθήκευση δημόσιας περιουσίας, γεωπολιτικού τύπου ανταλλάγματα (η δημόσια περιουσία πιθανώς να μην είναι αρκετή, ούσα αρκετά υποτιμημένη και με σημαντικό μέρος αυτής υποθηκευμένο στους προηγούμενους) και πώληση «κοψοχρονιά» των ιδιωτικών περιουσιών σε εισαγόμενα κεφάλαια.

Μπορεί οι ελληνικές επιχειρήσεις να κλείσουν, αλλά, εντάξει, μπορεί να αποκτήσουμε πύργο Trump.

Και, το καλύτερο, οι μισθοί του δημοσίου και οι συντάξεις μας δεν θα κοπούν από κανέναν.

Μόνο οι τιμές στα προϊόντα θα ανεβαίνουν μέρα με τη μέρα. Και εκεί θα είμαστε μόνοι μας. Ανεξάρτητοι, ελεύθεροι… Θα γευόμαστε κάθε μέρα την ελευθερία του να βγαίνεις και να ψάχνεις μόνος σου για το φαγητό σου και, όταν δεν το βρίσκεις, θα απολαμβάνεις τη συντροφικότητα στην ουρά για το συσσίτιο. Η ανθρώπινη ζωή στα καλύτερά της.

Μεροκάματο στον ιδιωτικό τομέα, δίκαιο. Όσα μπορούν θα σου δίνουν, όσο μπορείς θα δουλεύεις. Ούτε εξευτελιστικοί κατώτατοι μισθοί ούτε ξένοι να μας λένε πως δεν παράγουμε. Είδαμε και τα ευρωπαϊκά κεκτημένα, που θα μας εξασφάλιζαν ένα επίπεδο ζωής, και τα ΕΣΠΑ, που θα βοηθούσαν την παραγωγή. Αυτά χαλούσαν την πιάτσα.

Τώρα θα φανούν οι προκομμένοι.

Από ψυχολογία, δε, θα ανασάνουμε. Τέλος τα προβλήματα του πρώτου κόσμου, τέλος τα άγχη για ανοησίες. Έχετε δει το χαμόγελο στα πρόσωπα των κατοίκων της δυτικής Αφρικής; Ευτυχισμένοι άνθρωποι. Αρκεί να βρουν το νερό που θα τους βγάλει το 24ωρο και φτιάχνει η μέρα τους.

Όλα τα παραπάνω σίγουρα τα σκέφτηκε ο κόσμος που λέει, «δεν πάει άλλο, ας γίνουν όλα άνω κάτω». Εμπιστεύεται τις ικανότητές του. Ειδικά οι νέοι.

Ο ικανός νέος δεν χάνεται. Τώρα βέβαια, με ένα πτυχίο ελληνικού πανεπιστημίου και το χωριό να το έχει δει μόνο ως screen saver στον υπολογιστή, πιο πιθανό είναι να βρεθεί σε μια φρεγάτα να κυνηγάει Τούρκους στο Αιγαίο (α ναι, θα έχουμε και τέτοια), παρά να βρει τους πόρους να πάει στο εξωτερικό. Είπαμε, ο μπαμπάς θα έχει την τύχη να δουλεύει για την επιβίωσή του και όχι για ταξιδάκια· και θα είμαστε και εκτός ΕΕ.

Ε, και μετά από αυτές τις μικρές δυσκολίες, όλα καλά...