ΕΥΑερα: "Res nullius"

Γράφει
η Εύα Τσαροπούλου

Όταν κάθομαι και σκέφτομαι το Σύμπαν, μερικές φορές τρομάζω απ’ το μέγεθός του, σε σχέση με το πόσο μόνοι είμαστε μέσα σ’ αυτό. Άλλες φορές πάλι, τρομάζω με το μέγεθός του, σε σχέση με το ότι μπορεί και να –μην- είμαστε τελικώς μόνοι μέσα σ’ αυτό. 

Είτε έτσι, είτε αλλιώς, είναι μια σκέψη μεγαλειώδης…

Στο δικό μου μυαλό, μέσα στην απλότητά του και στη μαυρίλα του, παραμένει ένα αξιοθαύμαστο δημιούργημα, ένα εξαιρετικά όμορφο μέρος που, απλώς -αν τελικώς αληθεύει ότι κατοικείται μόνο

από το ανθρώπινο γένος- έκανε το λάθος να έχει πολύ χαμηλούς στόχους και να συμβιβαστεί με πολύ λίγα... Με μια κουβέντα, κακόπεσε λιγάκι...

Πολλές οι θεωρίες που το συνοδεύουν. Οι πρακτικές:

Πώς δημιουργήθηκε; Από τι αποτελείται;

Κοντά σ’ αυτές και οι ηθικές: Πόσο ασήμαντο είναι το άτομο μέσα σ’ αυτό; Πόσο σχετικά είναι τα πράγματα; Κατά πόσο αυτό συνωμοτεί κάθε φορά που εμείς επιθυμούμε διακαώς κάτι;

Ανεξαρτήτως του αν δίνονται ή -πολύ περισσότερο- αν υπάρχουν ικανοποιητικές απαντήσεις στις παραπάνω ερωτήσεις, γεγονός είναι πως ακόμα και για να φτιάξεις μία απλή τυρόπιτα εκ του μηδενός, πρέπει ούτως ή άλλως, πρώτα να δημιουργήσεις το σύμπαν.

Με τούτη την αναγκαία συνθήκη κατά νου, εύκολα μπορεί κανείς να δικαιολογήσει την κυβέρνηση, η οποία –μετά του κυβερνητικού της εκπροσώπου- αποφάσισε να ιδρύσει την Ελληνική Διαστημική Υπηρεσία, με νομοσχέδιο που θα κατατεθεί άμεσα στη Βουλή από το Υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών & Ενημέρωσης. 

Πιο συγκεκριμένα, αποφάσισε τη δημιουργία μίας Ανώνυμης Εταιρείας που θα λέγεται «Εθνικό Κέντρο Διαστημικών Εφαρμογών» και, όπως χαρακτηριστικά είπε ο υπουργός, «έρχεται να καλύψει το μεγάλο έλλειμμα της χώρας μας στο συγκεκριμένο τομέα, πράττοντας το αυτονόητο, διότι είναι απλώς αδιανόητο η Ελλάδα να μην διαθέτει σήμερα διαστημική υπηρεσία».

Προς επίρρωση των λεγομένων, δόθηκαν διάφορα επιχειρήματα:

Περί δημιουργίας εμπορικών ευκαιριών από την εκτόξευση του δορυφόρου Hellas Sat και τη μίσθωση των αναμεταδοτών.

Περί αξιοποίησης ερευνητικών και επιστημονικών εφαρμογών, που θα προκύψουν από τις πολιτικές για το διάστημα, με βασικό γνώμονα την πολιτική προστασία, τόσο από την παρακολούθηση της Γης, όσο και από τη συμπαραγωγή οπλικών συστημάτων από την ΕΑΒ και το ΝΑΤΟ.

Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση προσβλέπει και στα ευρωπαϊκά κονδύλια που δίδονται για τη διαστημική έρευνα και τεχνολογία από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Κι αν όλα αυτά δεν μας έπεισαν, υπάρχει πάντα το γεγονός ότι η Τουρκία έχει –ήδη- φτιάξει το δικό της Οργανισμό Διαστημικής Πολιτικής, καθώς και το ότι εδώ και είκοσι χρόνια δαπανούμε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για τη συμμετοχή μας σε ευρωπαϊκά προγράμματα, τα οποία δεν αξιοποιούμε, διότι, λέει, δεν έχουμε το απαραίτητο εξειδικευμένο προσωπικό για να μας εκπροσωπήσει στις σχετικές με τη διαστημική πολιτική επιτροπές!

Η αλήθεια είναι πως τα επιχειρήματα θα ήταν προς συζήτηση, αν δεν υπήρχε εκείνο το «αυτονόητο». Ίσως μάλιστα και να αντιστεκόμουν σε όλα τα γελαστικά που, από προχθές, έχουν κατακλύσει όλα τα κοινωνικά δίκτυα, αλλά βλέπεις, στο μυαλό μου έρχεται πρώτη μία παροιμία που μπορεί να απαντήσει σε αυτό το «αυτονόητο»: 

«Βρακί δεν είχε ο κ… μας, γαρύφαλλο στ’ αυτί μας»!

Αν έπρεπε, ωστόσο, να δώσω βάση σε αυτά τα επιχειρήματα, έχω να εγείρω κάποιες μικρές, καθημερινές, συμπαντικές απορίες:

Το ότι η Γη «παρακολουθείται» οδηγεί σε πολλά επιτεύγματα, που προάγουν την επιστήμη. Ωστόσο, δεν μπορώ να παραγνωρίσω πως ο Μεγάλος Αδελφός που με παρακολουθεί, δεν το κάνει μόνο προς όφελός μου, αν υποτεθεί ότι αυτό τον απασχολεί καθόλου, αλλά για τα δικά του, προσωπικά οφέλη. Οπότε και η ιδιωτικότητά μου πλήττεται και τα αποτελέσματα δεν είναι πάντα θετικά για μένα.

Τρανό παράδειγμα τούτου, όλα τα «χτυπήματα» που έχουν γίνει σε διάφορα σημεία του πλανήτη, που παρακολουθούνται στις μικρές και μεγάλες τους λεπτομέρειες, με μόνο χρειαζούμενο το πάτημα ενός κουμπιού! Χτυπήματα που έχουν οδηγήσει σε όλες τις σύγχρονες «πληγές» της ανθρωπότητας: Θανάτους μικρών παιδιών, που λογίζονται «παράπλευρες απώλειες» ακατανόητων πολέμων, κατασκευασμένες αρρώστιες, θυσία στο βωμό των «μεγάλων» πειραμάτων, άτακτες μετακινήσεις πληθυσμών, που θαλασσοπνίγονται προκειμένου να βρουν διέξοδο σε άλλη χώρα και τόσα άλλα επικίνδυνα…

Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε κάτι μόνο και μόνο διότι το έχει ήδη δημιουργήσει κάποιος άλλος. Ναι, δεν έχω αντίρρηση, να παρακινούμαστε από τα «καλά» παραδείγματα. Αλλά δεν ξεχνώ πως αυτό το κυνήγι μαγισσών με την Τουρκία μας έχει οδηγήσει τόσα χρόνια στη δαπάνη δισεκατομμυρίων για την άμυνα και τους εξοπλισμούς, στερώντας μας τη δυνατότητα καλύτερης παιδείας και καλύτερης υγείας. Όπως επίσης, δεν μπορώ να μην πω πως η «μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες», αφού δεν συγκρίνεται η δική μας οικονομική κατάσταση με αυτή των άλλων χωρών που είναι συνεπείς προς το «αυτονόητο», της Τουρκίας συμπεριλαμβανομένης!

Κι όσο να πεις για εξειδικευμένο προσωπικό, φυσικά και υπάρχει, απλώς δεν μένει πια εδώ… Τόσοι και τόσοι νέοι επιστήμονες, εξαιρετικά καταρτισμένοι σε σχετικά θέματα, έχουν αναγκαστεί να μεταναστεύσουν, διότι ακόμα κι αν κάποιος τους έδινε δουλειά εδώ, θα φρόντιζε να τους πληρώνει –στην καλύτερη- με 1000 ευρώ το μήνα κι άντε μετά να κατακτήσεις εσύ τα άστρα με τόσα… 

Εξάλλου, ακόμα κι αν ίσχυε αυτό, αν δηλαδή όντως δεν είχαμε εξειδικευμένο προσωπικό, τι είδους δικαιολογία θα ήταν ετούτη, για το ότι δεν έχουμε ανταποδοτικό όφελος τόσα χρόνια απ' τα εκατομμύρια που ήδη έχουν δαπανηθεί; Δηλαδή τι; Σε άδειο βαρέλι τα ρίχναμε όταν υπογράφαμε τις διεθνείς συμβάσεις; 

Εντάξει, έχουν αργήσει να μας πούνε ότι «χάος παραλάβανε», άσε που αυτή τη φορά θα κυριολεκτούσαν κιόλας...

Όταν ήμουνα μικρή, η γιαγιά μου συνήθιζε να μου λέει το παραμύθι με τους σαράντα δράκους, το θυμάσαι; Τρομακτικό παραμυθάκι (όπως όλα, ας ήξερα γιατί τα λέμε στα παιδιά μας) κυρίως στο σημείο που η γιαγιά μου γούρλωνε τα μάτια της και έλεγε με βαριά φωνή: «Χμμμμ! Ανθρώπινο κρέας μου μυρίζει…».

Ε, να, κάτι τέτοιες στιγμές, κι εμένα «ανθρώπινο κρέας μου μυρίζει»!

Γιατί δεν μπορώ να μην σκεφτώ, πως στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, έπρεπε να δημιουργήσουμε πρωτίστως μία ανάγκη, ώστε μετά να υπάρξει η καλή δικαιολογία για να προσλάβουμε λίγους ακόμα, που θα μας βοηθήσουν να την ικανοποιήσουμε.

Ασχέτως αν είναι συζητήσιμο το κατά πόσο τελικώς θα το έκαναν κιόλας!

Παλιά τακτική και χιλιοφορεμένη! Βλέπεις, πολλά μπορείς να πεις για τους «θεσμούς μας», πρωτότυπους όμως δεν θα τους πεις με τίποτα!

Για να δώσω την κατάσταση που ζούμε με όρους «συμπαντικούς», τους μόνους που φαίνεται να καταλαβαίνουν οι ιθύνοντες:

Λένε πως η θεωρία του «Μπιγκ Μπανγκ» δεν λαμβάνει υπόψη της το μπανγκ, δεν λέει τίποτα για το τι είναι αυτό που έκανε μπανγκ, γιατί έκανε μπανγκ, πώς έκανε μπανγκ και βεβαίως, πουθενά δεν αποδεικνύεται αν έκανε ποτέ πραγματικά μπανγκ…

Παίζει και στο πιο τραγουδιστικό: "Bang bang! You shot me down"...

Δεν πειράζει, αδελφέ.

Αν όλα τα άλλα δεν δουλέψουν, τουλάχιστον θα μας μείνουν οι καλές ατάκες, που θα γεμίσουν τις επιθεωρήσεις του καλοκαιριού…

Σε όσα θέατρα, δηλαδή, τολμάνε ακόμα να ανεβάζουν καινούργιες παραστάσεις, αφού ο πολιτισμός είναι ένα απ’ τα πρώτα θύματα της κρίσης, τόσο της οικονομικής, όσο και των αξιών μας…

Αλλά έτσι είναι, βλέπεις· η κατάκτηση του διαστήματος κοστίζει… και δεν παίρνεις και τίποτα δηλαδή, αφού το σύμπαν είναι “res nullius”…Απλώς δεν ανήκει σε κανέναν… 

SPACE ODDITY - DAVID BOWIE

https://www.youtube.com/watch?v=1joWmeMU18Y