Γράφει
η Εύα Τσαροπούλου
η Εύα Τσαροπούλου
«Η
βλακεία συχνά γλιτώνει τον άνθρωπο απ’ την τρέλα», έλεγε ο Όλιβερ Χολμς,
αλλά προφανώς μιλούσε για τον ίδιο άνθρωπο, διότι η βλακεία του ενός ανθρώπου
μπορεί να στείλει στην τρέλα εκατομμύρια άλλους, ανετότατα!
Κάπως έτσι,
πολύ κοντά στη τρέλα (ή στη δίδυμη αδελφή της, την απόγνωση) ήρθα τις προάλλες,
όταν ανακοινώθηκε η γνωστή ιστορία του ΕΟΠΥΥ.
Ζητά, λέει, να αναγράφεται το
προσδόκιμο ζωής του καρκινοπαθούς στις ηλεκτρονικές συνταγές που τους δίνουν οι
γιατροί. Έτσι μόνο θα θεωρούνται έγκυρες και τα φάρμακα θα χορηγούνται με
«σειρά προτεραιότητας», αφού προηγουμένως, με βάση το προσδόκιμο, αξιολογηθεί
το περιστατικό!
Πόσο εξωφρενικό μπορεί να είναι αυτό; Συνάμα, πόσο ανήθικο;
Να πηγαίνει
ο καρκινοπαθής να παραλάβει τη συνταγή για ένα φάρμακο που ελπίζει να τον κάνει
καλά και πάνω να αναγράφει: «Του απομένει τόσος χρόνος ζωής»…
Πόση αθλιότητα κρύβει αυτό και πώς το ανέχεσαι ακόμα, φίλε;
Έχεις ζήσει
από κοντά τον καρκίνο;
Έχει τύχει,
σε σένα ή σε κάποιον δικό σου; Σου εύχομαι να μην σου τύχει!
Να μην
ζήσεις τη φρίκη της πρώτης, διστακτικής ανακοίνωσης απ’ το γιατρό σου.
Το φόβο της
πρώτης, υποχρεωτικής επέμβασης.
Τον πόνο της
πρώτης, αναγκαστικής θεραπείας.
Την
αποκρουστικότητα του θεάματος των πρώτων μαλλιών πάνω στη βούρτσα σου.
Αυτή τη
διαρκή ανακατωσούρα στο στομάχι σου.
Τη λαχτάρα
της αναμονής μιας εξέτασης, έξι μήνες μετά.
Την αδημονία
της έγκρισης ενός φαρμάκου.
Κι αν όλα
αυτά κάποιος έχει αποφασίσει να τα ζήσεις υποχρεωτικά, σου εύχομαι γρήγορα να
τα ξεπεράσεις.
Χωρίς να
βγεις εξαθλιωμένος από αυτό.
Χωρίς να
ζήσεις την ανημπόρια να βοηθήσεις το δικό σου άνθρωπο.
Χωρίς να
ζήσεις την τραγωδία να τον αποχαιρετίσεις…
Η ζωή παίζει απίστευτα παιχνίδια κι όσο μοιρολάτρης κι αν δεν είμαι,
αναγνωρίζω πως όλα δεν περνάνε απ’ το δικό μου χέρι πάντα. Γι’ αυτό, όσο άσχημα κι αν πηγαίνουν τα πράγματα, η καλή υγεία, η δική
μου κι όλων όσων αγαπώ, είναι πάντα ένας καλός λόγος να είμαι ευγνώμων…
Η αρρώστια
δεν κάνει διάκριση ούτε στο φύλο, ούτε στην ηλικία. Τα νοσοκομεία είναι γεμάτα
από ανθρώπους που δίνουν κάθε μέρα τη μάχη της ζωής. Άνιση μάχη, πολλές φορές
και μάταιη. Αλλά ποιος θα πει πως δεν θα τη δώσει;
Ανάμεσά τους
ολοένα και νεότεροι. Ανάμεσά τους πάρα πολλά παιδιά…
Που δεν
έχουν προλάβει ακόμα να ζήσουν τίποτα απ’ αυτή τη ζωή, την οποία καλούνται να
υπερασπιστούν με νύχια και με δόντια.
Πώς γίνεται
να υπάρχει κάποιος τόσο απάνθρωπος που θα αποφασίσει αυτοί οι άνθρωποι, αυτά τα
παιδιά να περιφέρουν σαν στιγματισμένα ένα χαρτί που θα γράφει ότι τους
απομένει τόσος χρόνος ζωής, στερώντας τους κάθε ελπίδα;
Ποιος είναι
εκείνος που μπορεί να αποφασίσει πόσος χρόνος ζωής απομένει στον καθένα;
Ποιος έχει
την εξουσία να ανακηρύξει κάποιον «ξεγραμμένο»;
Ποιος έχει
τόσο πολύ παρεξηγήσει τον όρκο που έδωσε στον Ιπποκράτη, ώστε να μην προσπαθεί
μέχρι τελευταία στιγμή να σώσει αυτό που με τίποτα δεν σώζεται;
Εκατοντάδες
είναι τα περιστατικά όπου οι γιατροί χάρηκαν που διαψεύστηκε η πρόβλεψή τους
περί του «εναπομείναντος χρόνου» ζωής. Γιατί πρώτοι εκείνοι έχουν ορκιστεί να
παλεύουν για αυτή την ίδια τη ζωή!
Κι αυτό δεν
έγινε τυχαία. Έγινε χάρη στη χορήγηση φαρμάκων, ακόμα και πειραματικών, που
έδωσαν στους ανθρώπους, αυτούς τους «ξεγραμμένους», τη δύναμη να συνεχίσουν και
την ευκαιρία να νικήσουν εκείνο που τους χτύπησε. Αυτά τα φάρμακα, που σήμερα,
κάποιος φωτεινός παντογνώστης της κυβέρνησης αποφάσισε ότι πρέπει να
αξιολογείται το ποιος «δικαιούται» να τα πάρει…
Λες και το δικαίωμα στη ζωή σηκώνει αξιολόγηση…
Λες κι ο
άλλος ζει με τα δικά _σου_ χρόνια και πρέπει να τον ξεφορτωθείς για να πας εσύ
παρακάτω…
«Ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει», παιδιά..
Στ’ αλήθεια,
τσίπα δεν έχετε;
Εσείς που
μας μιλούσατε για «υπερηφάνεια», ξεχάσατε μωρέ, ότι η ντροπή είναι ο μανδύας
που την προστατεύει;
Εσείς που
τάζατε αξιοπρέπεια, ξεχάσατε πως δεν έχει ημερομηνία λήξης;
Ξεχάσατε ότι
ο άνθρωπος δεν φτάνει να ζει με αξιοπρέπεια, πρέπει και να μπορεί να πεθάνει με
δαύτην;
Δεν
αισχύνεστε καθόλου;
Όλα τα
πήρατε, θέλετε κι άλλα; Πάρτε κι άλλα! Να δω τι άλλο θα μείνει να μας πάρετε,
αφού και για την υγειά μας υπόλογους μας καταντήσατε!
Εξοργίζομαι
με δαύτους, φίλε, μα εσένα πια δεν σε καταλαβαίνω διόλου!
Τι άλλο,
στην ευχή, περιμένεις για να τους δώσεις μια να πάνε στα τσακίδια;
Πόσος θυμός
ακόμα σου λείπει για να κάνεις το αυτονόητο;
Οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, μα οπουδήποτε αλλού, αν αυτό ακουγόταν
μόνο, θα ήταν αιτία για να πέσει η κυβέρνηση! Κι εδώ ούτε ρουθούνι δεν άνοιξε!
Εδώ ουδείς
είχε τη ντροπή να πει: «Μα καλά, τι κάνουμε; Αυτό ήρθαμε να κάνουμε; Αυτά
υποσχεθήκαμε;» Και να δηλώσει παραίτηση, γιατί δεν αντέχει να είναι μαϊμού σε
τούτο το τσίρκουλο! Έτσι, για την αξιοπρέπειά του, ρε γαμώτο!
Τι είδους
άνθρωποι είστε εσείς που, για την αγάπη μιας καρέκλας, επιτρέπετε στο μέλλον τα
παιδιά σας να διαβάζουν πως ήσασταν μαζί με αυτούς που έγραψαν ετούτη την
αναίσχυντη ιστορία;
«Αιδώς, Αργείοι»!
Είμαι πολύ
θυμωμένη, εξοργισμένη και δυστυχώς, μόνο λογικά δεν θα μιλήσω…
Δεν ξέρω σε
τι πιστεύετε ή τι μπορεί να σας φοβίζει, όμως να ξέρετε:
Όλα τούτα,
ατιμώρητα δεν μένουν! Κι όλα ακριβώς _εδώ_ πληρώνονται.
Η ζωή έχει
τη δύναμη να μας παίζει απίστευτα παιχνίδια και να εκδικείται με το χειρότερο
τρόπο. Οι αρχαίοι το έλεγαν «Θεία Δίκη», κάποιοι το λένε «Τύχη», άλλοι το
βαφτίζουν «Κάρμα».
Δεν ξέρω, με
σας που έμπλεξα, μέχρι κι εγώ θα αρχίσω να παρακαλώ να υπάρχει κάτι, να σας
δώσει μια σκουντιά να συνέλθετε!
Δεν
πρόκειται ποτέ να καταλάβετε πόσο τραγικό, αξιοθρήνητο, ανήθικο, απαράδεκτο
ήταν αυτό που αποφασίσατε, μέχρι να συμβεί και σε σας. Μέχρι να γδάρει και το
δικό σας το πετσί!
Και μην
πείτε: «Αυτό δεν θα συμβεί σε μένα», διότι η ζωή έχει έναν εκπληκτικό τρόπο να
μας διαψεύδει σε κάτι τέτοια και να γελάει με την έπαρσή μας.
Όμως, δεν
εύχομαι για κανέναν άνθρωπο κακό. Ούτε καν για σας, που μόνο άνθρωποι δεν
λογάστε με τούτα που αποφασίζετε.
Και η
αρρώστια είναι κακό μεγάλο, ακόμα κι αν την ξεπεράσεις.
Δεν εύχομαι
να λάβει κανείς μία δόση απ’ το δικό του φάρμακο κι ας την αξίζει.
Εύχομαι μόνο
να ξυπνήσω μια μέρα και όλα αυτά τα παράλογα να έχουν εξαφανιστεί. Όλα αυτά τα
απαράδεκτα να μην ακούγονται πια.
Όλοι όσοι
μας έφεραν ως εδώ να έχουν σβηστεί απ’ το χάρτη!
Κι όλοι όσοι
έφεραν ως εδώ αυτούς που μας έφεραν ως εδώ, να ξυπνήσουν επιτέλους!
Γιατί το βλέπεις πια, φίλε, καθαρά, είναι ζήτημα «ζωής και θανάτου» να
τελειώνουμε με όλα τούτα!
KADEBOSTANY – CASTLE IN THE SNOW
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου