Έχουν μαλώσει με την αλήθεια…

Από τη Θεσσαλονίκη
γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι του χρόνου τον Αύγουστο θα βγούμε από τα μνημόνια.

Το επαναλαμβάνει συνέχεια και παντού.

Οι εταίροι, στο μεταξύ, έχουν καταλάβει ότι τίποτα από όσα λέει δεν έχει σημασία, για αυτό απλά κουνάνε το κεφάλι με συγκατάβαση (με δηλώσεις όπως, «ευελπιστούμε ότι του χρόνου… [εισάγετε υπεραισιόδοξο σενάριο της επιλογής σας]»).

Και, αφού πες- πες κάτι μένει και η

οικονομία διψάει για κανονικότητα, συζητιέται στα ΜΜΕ το ενδεχόμενο πλήρους επιστροφής της χώρας στις αγορές τον Αύγουστο του ‘18, λες και πρόκειται για ρεαλιστικό σενάριο.

Άνοιξε σε μία τυχαία σελίδα ο Αλέξης Τσίπρας το ημερολόγιο με εξώφυλλο τον Άρη, έπεσε στον Απρίλιο και είπε «πολύ κοντά»· ξαναδοκίμασε, βρήκε Δεκέμβριο και είπε «πολύ αργά»· και, σαν άριστος γνώστης της τέχνης τού «περίπου» που είναι, μοίρασε την απόσταση για να καταλήξει στον Αύγουστο.

Αρκετά μακριά για να μην χρειάζεται να διευκρινίσει πολλά και αρκετά κοντά για να ελπίζουμε.

Η εκτίμησή του δεν μπορεί να βασίζεται κυριολεκτικά πουθενά αλλού.

 Κατ’ αρχάς, έχει καταστεί σαφές ότι θα είμαστε υπό επιτροπεία για πολλά χρόνια ακόμα.

Κατά δεύτερον, έχουν προγραμματιστεί νέα μέτρα και για του χρόνου.

Κατά τρίτον και σημαντικότερον, η οικονομία έχει τα χάλια της.

Αν κάποιος περιμένει κανονικότητα τον Αύγουστο, στην καλύτερη περίπτωση θα είναι, με ελάχιστες διαφορές ίσως, σαν την σημερινή (αν, εννοείται, δεν μεσολαβήσουν εκλογές).

Ήτοι, χωρίς Grexit στις ειδήσεις, με τη μαύρη αγορά λίγο πιο μεγεθυμένη και ακόμα πιο απαραίτητη για να υπάρχει οικονομική δραστηριότητα, λουκέτα περισσότερα μεν, με περισσότερες καφετέριες και σουβλατζίδικα να κρατούν το λήμμα «επιχείρηση» στο ελληνικό λεξικό δε και τις εισαγωγές να αυξάνονται, όσο οι εξαγωγές παλεύουν μόνες τους και για το 0,01% παραπάνω απέναντι στην παγκόσμια οικονομία.

Και δεν είναι μόνο ότι το κυβερνητικό παραμύθι (επαξίως το «παραμύθι» παίρνει τη θέση της λέξης «αφήγημα») αγνοεί εκτιμήσεις σαν τις παραπάνω, μαζί με τα στοιχεία που τις στηρίζουν, αλλά τις κατηγορεί και ως κινδυνολογία που έχει στόχο την αστάθεια της χώρας.

Ωστόσο, η αλήθεια είναι πως, ακόμα κι αν σκοπός ήταν να ρίξουμε την κυβέρνηση, η λογική και οι οικονομικοί δείκτες είναι ανεπαρκή όπλα.

Κάτι σαν μία πολιτισμένη συγκέντρωση των «Παραιτηθείτε».

Η ρητορική του ΣυΡιζΑ παίζει σε άλλη κατηγορία. Το αντίπαλο δέος τού «όπου να ‘ναι βγαίνουμε από τα μνημόνια» είναι το «του χρόνου τέτοιο καιρό δραχμή» και όχι η συγκρατημένη απαισιοδοξία.

Ή μάλλον, όχι απαισιοδοξία, αλλά ρεαλισμός, αφού η ελληνική οικονομία χρειάζεται ένα θαύμα για να συνέλθει στο εγγύς μέλλον.

Ενδεικτικά, ενώ τα περισσότερα προαπαιτούμενα της τρίτης αξιολόγησης αφορούν την εφαρμογή συμφωνημένων μεταρρυθμίσεων, από τις τουλάχιστον 15 αλλαγές στις οποίες θα έπρεπε ήδη να έχει προχωρήσει η ελληνική κυβέρνηση, έχουν ολοκληρωθεί οι δύο.

Μένουν άλλες 13 μέχρι το τέλος Οκτωβρίου…!

Ε και; Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, γιατί ο κ. Δραγασάκης δεσμεύτηκε ότι μέχρι το επόμενο Eurogroup (6 Νοεμβρίου) «θα έχει ολοκληρωθεί το 80% των προαπαιτούμενων»!

Ογδόντα τοις εκατό!

Προφανώς είναι πολύ θρήσκος και πιστεύει δυνατά είτε στα του Θεού θαύματα είτε στην άποψη που έχει περί αλήθειας το κόμμα- και η Αριστερά θρησκεία είναι άλλωστε.

Στη δεύτερη περίπτωση ακολουθεί το παράδειγμα του φωτισμένου ηγέτη, συνεπώς, το 50% ακουγόταν λίγο, το 100% ήταν υπερβολή, οπότε έκλεισε στα 80%.

Κάπως έτσι έγινε και το 2015 που θα βγαίναμε από τα μνημόνια το ‘16, το ‘16 θα βγαίναμε πριν από ένα μήνα- επίσημη εξήγηση καμία για το τι πήγε στραβά φυσικά- και τώρα, ετοιμαζόμαστε να βγούμε μέσα του ‘18.

Μόλις μπει το ‘18, θα βγούμε στο τέλος του έτους και μετά, επειδή θα πλησιάζουμε σε εκλογές, θα έχουμε βγει και δεν θα το ξέρουμε.

Συμπερασματικά, η μάχη που δίνει η κυβέρνηση απέναντι στην αλήθεια είναι φοβερή, σχεδόν αξιοθαύμαστη, προφανώς γιατί τα μέλη της έχουν τη συγκεκριμένη κυνική αντίληψη για την πολιτική· ή μάλλον, για την καταστροφή.

Πολιτικός άλλωστε, όπως έχει πει ο Τσόρτσιλ σε έναν από τους δυσμενείς ορισμούς τού «επαγγέλματος», είναι εκείνος που μπορεί να εξηγήσει πειστικά, γιατί αυτό που προέβλεψε τελικά δεν συνέβη.

Εδώ δεν υπάρχει καμία πρόθεση για εξηγήσεις ή επιχειρήματα και γενικότερα για πολιτικό λόγο που βγάζει νόημα και, αν κάποιοι από δαύτους μπουν στον κόπο κάποια στιγμή να μιλήσουν σοβαρά, θα είναι γιατί δεν θα έχουν τίποτα να χάσουν, δηλαδή θα έχουν προηγουμένως αποτύχει παταγωδώς, μαζί και η χώρα.

Σε κάθε περίπτωση, καταστροφή τώρα, εξηγήσεις αργότερα.