Κράτος νάνων

Από τη Θεσσαλονίκη
γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Υπάρχουν δύο ειδών ηγέτες.

Εκείνοι που θέλουν να περιστοιχίζονται από ικανά στελέχη, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι μπορεί να είναι και ικανότερα από τους ίδιους κι εκείνοι που προτιμούν συνειδητά τους λιγότερο ικανούς, έως και ανίκανους.

Στη δεύτερη περίπτωση, έχουμε μία διοίκηση συγκεντρωτική, τα στελέχη της οποίας θα

μακροημερεύσουν στο πόστο τους, όχι στο μέτρο που εκτελούν ορθά τα καθήκοντά τους, αλλά που χαϊδεύουν τα αυτιά και ικανοποιούν την εγωπάθεια του επικεφαλής τους.

Κάπως έτσι, μέσα στη Βουλή μπορούν να συνυπάρξουν γελωτοποιοί υπουργοί, γεμιστά με φέτα στα έδρανα και ένας ηγέτης «παγκόσμιας ακτινοβολίας». 

 Ένα τσίρκο, δηλαδή, που δεν θα αφορούσε κανέναν, αν δεν προΐστατο μίας ολόκληρης κοινωνίας.

Εάν βέβαια στην εν λόγω κοινωνία ο συντηρητισμός χτυπάει κόκκινο (η επιλογή του χρώματος είναι τόσο τυχαία όσο και το παράδειγμα), δεν είναι ακριβώς παράλογο οι πολιτικοί εκπρόσωποι να είναι της ίδιας νοοτροπίας και, όταν οι συγκυρίες είναι δυσμενείς, πιθανόν ακόμα χειρότερης.

Ως εκ τούτου, μπορεί το δημόσιο να αδυνατεί να ανταποκριθεί σε μία μεταρρύθμιση ή μία μεγάλη ιδιωτικοποίηση, επένδυση κ.α., αλλά, επιπλέον, θα έχει και πολιτικούς που θα επενδύουν την άρνηση στην αλλαγή με υποτίμηση της νοημοσύνης και του τελευταίου πολίτη ή και με χυδαίες ύβρεις.

Ομοίως, εάν στην ίδια κοινωνία ο ανταγωνισμός απαγορεύεται διά ροπάλου (κυριολεκτικά), είναι μάλλον μάταιο να περιμένουμε οι εκλεγμένοι της προϊστάμενοι να επιλέγουν ικανούς συμβούλους ή συνεργάτες. Ειδικά αν έχουν σκοπό να μείνουν για πολύ, μακάριοι στις θέσεις τους.

Όπως λοιπόν στον ιδιωτικό τομέα προσλαμβάνεται συνήθως ο γνωστός του γνωστού και στον δημόσιο βάζουμε τα «δικά μας παιδιά» και, όταν αυτό είναι αδύνατον να γίνει, γεμίζουμε τις υπηρεσίες με διοικητικούς, έτσι και στην πολιτική, προάγουμε τον ράπερ του οποίου οι παππούδες κόλλησαν ένσημα «αγωνιστικότητας» στον εμφύλιο, διορίζουμε υπουργό όποιον φωνάζει πιο δυνατά υπέρ του κόμματος και του αρχηγού, έχουμε συμβούλους στρατηγικού σχεδιασμού άτομα όπως εκείνον που έγραψε «των ειδήμων» και ότι η καριέρα είναι χολέρα και, το τελευταίο χτύπημα, προσλαμβάνουμε για διευθυντή του γραφείου τύπου του Πρωθυπουργού τον κύριο «γ…ώ το Χάρβαρντ».

Ο ηγέτης λοιπόν που περιβάλλεται από τέτοιες προσωπικότητες, δεν μπορεί παρά να αισθάνεται εκπληκτικός τύπος και να είναι σίγουρος ότι όλα πηγαίνουν τέλεια.

Όσο για τον «οργανισμό» του οποίου προΐσταται…;

Η απάντηση μπορεί να δοθεί και με την- διάσημη πλέον στις ΗΠΑ- προειδοποίηση που έδινε ο Ντέιβιντ Όγκιλβι στους υφισταμένους του.

Πληροφοριακά, ο κ. Όγκιλβι έφτιαξε από το μηδέν την πιο σημαντική παγκοσμίως εταιρεία επικοινωνίας. Αυτά τα «από το μηδέν» και «ΗΠΑ» είναι σαν να λέμε «ανάλγητος νεοφιλελεύθερος» βέβαια, άλλα, ποιος ξέρει, μπορεί μέσα σ’ όλα να είπε και κάτι χρήσιμο ο κακομοίρης.

Αυτός ο κύριος λοιπόν, όταν προσλάμβανε ένα καινούριο στέλεχος, του έστελνε ένα σημείωμα που έγραφε:

«Αν ο καθένας μας προσλαμβάνει κάποιον χειρότερό του, θα γίνουμε μία εταιρεία νάνων».

Ό,τι δεν έπαθε η εταιρεία το παθαίνουμε εμείς, καθημερινά, και αν δεν αλλάξουμε ηγεσία, δεν πρόκειται να ψηλώσουμε.