Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 143)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost

δια χειρός Πέμης Γκανά

Ότι του φανεί του Λωλοστεφανή…

Γκουντ μόρνινγκ!

Τι κάνετε;

Πως είστε;

Που σας βρίσκει αυτό όμορφο πρωινό;

Πήγαμε, που λέτε, στις ένδοξες Κηφισιές, με την φίλη Αθηνούλα να πιούμε ένα φρέντο εσπρέσο, με εφτάμιση νιφάδες σοκολάτας και στέβια, καθώς και φρεσκοστυμμένη λεμονάδα, της γιαγιάς, με τζίντζερ, λέει, και δυόσμο, δίχως ίχνος γλυκαντικού, έτσι για την δίαιτα.
Πήραμε και μια σπανακόπιτα γιατί σαν

να μας έπεσε βαριά η στέβια, και στο καπάκι φάγαμε και τρία κρουασάν για να ματαγλυκαθούμε...

Ήρθε κι ο σερβιτόρος, μας είδε έτσι μπουκωμένες, και πολύ το χάρηκε!

Θα μας βάλουν, λέει, στους μεγάλους χορηγούς του καταστήματος...

Τώρα καλό είναι αυτό, κακό, δεν ξέρω, δεν το έχω επεξεργαστεί για να σας απαντήσω...

Ένιγουέι, εκεί που πίναμε τον καφέ μας και κουτσομπολεύαμε κουνιάδες, συννυφάδες, ξαδελφάδες, και αδελφάδες, τσουπ βλέπουμε, στο tv, το αγόρι το έμορφο, που εσείς -για να ξηγιόμαστε-  ψηφίσατε για πρωθυπουργό!
Φορούσε, εκτός το αστραφτερό του χαμόγελο, (αλήθεια, είχε το ίδιο όταν διάβασε στην El pais την kolotoumba και το όνομά του πλάι πλάι; -κλείνω παρένθεση) και στολή πιλότου...

-Ζούλεψε την δόξα του Π.Π (Πρόεδρος Πάνος, για όσους ξέχασαν, επειδή δεν τον βλέπουμε πχια δεν σημαίνει πως ξεχνάμε τις παντοτινές και πρώτες μας αγάπες, π.χ αμυγδάλου, Π.Π, μαθηματικά και φυσική), αναφώνησα!

Μπήκε που λέτε στο Απάτσι, ή F16 ή  F26, σόρρυ γκάις δεν τα ξεχωρίζω επακριβώς, τέλος πάντων πολεμικό αεροπλάνο ήταν, και αντί οι έξυπνοι να τον βάλουν να κάτσει εκεί όπου πέφτουν οι βόμβες ή ακόμα και τα αέρια με τα οποία ψεκάζουν τους ψεκασμένους, τον βάλανε να καθίσει στο πιλοτήριο.

Πέταξε, λοιπόν, το αγόρι, που από μικρό είχε χούι να παίζει με στρατιωτάκια κι αεροπλανάκια playmobil, και δεν τον πέταξαν...

Χάθηκε η ευκαιρία μαντάμ...

Τέλος πάντων να το λήξω εδώ μη μου βγει καμιά ρετσινιά πως προτρέπω το κόσμο να βιαιοπραγεί...

Εγώ, που είμαι η ήσυχη και ευσυνείδητη πολίτης του ένδοξου τούτου τόπου, που πλήρωσα τον ΕΝΦΙΑ -δανείστηκα από την μάμα μου- τον ΕΦΚΑ -δανείστηκα από το μπαμπά μου- και τον φόρο εισοδήματος- δανείστηκα από τους κουμπαράδες των παιδιών μου...

Δεν χρωστώ, το λοιπόν, τίποτα στο κράτος!

Τι μου χρωστά το κράτος;

Τίποτα ιδιαίτερο, μόνο ένα χαμένο μέλλον...

Πήρε η μαντάμ Εφθαλί, η γνωστή, της γειτονιάς μας, τον ανήφορο των πολύπαθων Άνω Βριλησσίων, κρατώντας μια εικόνα του Αγίου Φανουρίου στο δεξί και ένα κερί αναμμένο, στ αριστερό...

Έκανα πως δεν την είδα και πήγα να στρίψω σε λάθος στενό...

Με είδε όμως εκείνη...

-Τα σόδομα και τα γόμορα, ούρλιαξε...
-Πήγατε;

-Όχι, εδώ είναι...Ακούς ο Γιωργάκης να γίνει Γεωργία...

-Καλά δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα κ. Ευθαλία μας, ψιθύρισα γιατί έτσι που κρατούσε την εικόνα, φοβήθηκα η έρμη, μην μου την φέρει στην κεφάλα...

-Πάει ο τόπος μας, πάνε οι εκκλησιές μας, πάει η παράδοση μας.

-Όλα αυτά θα τα κάνει ο Γιωργάκης;

Με αγριοκοίταξε, που λέτε..

-Σαν δεν ντρέπεσαι και του λόγου σου, και έχεις και αγόρια, να τα πας να τους δώκει ευχή ο παππούλης, να μην έχεις μπλεξίματα...

-Μάλιστα κυρία Ευθαλία...

-Και συ να πας να μεταλάβεις, όχι έτσι, να νηστέψεις πρώτα, και να ξομολογηθείς, άντε να σε χαρώ, για τα παιδιά σου κάντο, μάνα είσαι, γιούς έχεις, και που σαι, φτιάξε μια φανουρόπιτα να σου φανερώσει φυσιολογικά παιδιά ο Άγιος...

Την αποχαιρέτησα, ασπάστηκα και την εικόνα του αγίου (αν ήθελα ας έκανα και αλλιώς) κι έφυγα κουνώντας το κεφάλι...

Πάει, το αποφάσισα, θ’ αλλάξω δρόμο για ν’ αποφεύγω πρωινές  συναντήσεις «εξωγήινου» τύπου...

Μπήκε, λέει, κι ο τιμωρός ο αστικός, η φωνή της συνείδησης, ο Ρουβικώνας, στην Ισπανική πρεσβεία...

Διαμαρτυρήθηκαν τα παιδιά για την Καταλονία...

Ή αλλιώς, ότι του φανεί του Λωλοστεφανή...

Βρε σεις πάντα τόσο τζαζ ήμασταν εμείς οι Έλληνες ή τώρα με τους αεροψεκασμούς το πάθαμε;

Είσαι και λεβέντης, βρε συ Λεβέντη...

Κλίνετε μαζί μου:

Ενεστώτας: Παραιτούμαι

Συντελεσμένος μέλλοντας-: Θα έχω παραιτηθεί

Ενεστώτας (ξανά): Δεν παραιτούμαι τώρα, κάποια στιγμή, ίσως, στο μέλλον!

Βράχος στις απόψεις του πρόεδρος, είναι και λεβέντης....

Παίζαμε, που λέτε, όνομα- ζώο- πράγμα με τα παιδιά μου.

Στο γράμμα ζ, λοιπόν, πετάχτηκε ο φωστήρας Παναγιωτάκης:
-Ζώο: Ζμέρνα...

-Σμέρνα, τον διορθώνω...

Σκάνε στα γέλια, με τον άλλον τον σταυραετό, τον Δημητράκη.

-Η μαμά δεν πήγε σχολείο δεν ξέρει την ζμέρνα.

-Σμέρνα, ξαναδιορθώνω.

 Γελάνε δυνατότερα...

Κλαίνε τώρα....

Επανάληψη, γλώσσα, μελέτη, ιστορία, καιιιι θρησκευτικά...

Έτσι, γιατί οι μανούλες ξέρουν, οι μανούλες γελάνε πάντα τελευταίες, και εννοείται, καλύτερα...

Σας μερσώ για την συντροφιά σας, σας ασπάζομαι σταυρωτά, και ανανεώνω το ραντεβού μας για το επόμενο Σάββατο...