H ηγεμονία Μητσοτάκη…

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Μου έλεγε προσφάτως αγαπημένος μου φίλος, διαφημιστής κορυφαίων επιχειρήσεων, του τόπου του και της Ελλάδας: «Είσαι φανατικός Μητσοτακικός»!!!

Ομολογώ ότι γέλασα από τον χαρακτηρισμό γιατί εκτός των φιλελεύθερων πεποιθήσεων μου ουδέποτε ταυτίστηκα με πρόσωπα ή καταστάσεις. Ούτε καν όταν

έγραψα τον «Γέρο του Βοριά», την λαϊκή βιογραφία του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Από την άλλη πλευρά η αλήθεια είναι ότι ο Μητσοτάκης είχε δώσει πολλά «σήματα» κανονικότητας, ως πολιτικός.  Είχε δώσει δείγματα κι ότι δεν είναι οπαδός της αδράνειας και της ακινησίας ενώ σε επίπεδο γνώσεων και σπουδών είναι ο πιο μορφωμένος Έλληνας πρωθυπουργός της ιστορίας. Σημαντικά εχέγγυα για να τον παρακολουθεί στενά κάποιος.

Από την εκλογή του ως πρωθυπουργός δίνει  αλλεπάλληλα δείγματα επάρκειας, γνώσης, σοβαρότητας όχι μόνο ως πολιτικός αλλά κι ως ηγέτης,  δεδομένου ότι ο ηγέτης διακρίνεται στις κρίσιμες στιγμές και δη όταν καλείται να λάβει κρίσιμες αποφάσεις.  Ο Μητσοτάκης λοιπόν, έλαβε σωστές κρίσιμες αποφάσεις. Στον Έβρο, στην πανδημία, στο διπλωματικό πεδίο και στα 72 δις που φέρνει στην Ελλάδα από το ταμείο στήριξης για την πανδημία. Χώρια που όλοι πλέον έχουμε κατανοήσει ότι ως πολιτικός, ως προσωπικότητα κι ως ηγέτης μπορεί να διαμορφώνει γεγονότα και να μην σύρεται από αυτά. 

Τα γεγονότα της θητείας του υπήρξαν ανατρεπτικά και δημιούργησαν απρόσμενες μεταβολές στην κοινωνία.  Ε, αυτά τα χειρίστηκε άριστα.

Προσέξτε, ας προσέξει κι ο καλός φίλος: Σε όλες ανεξαρτήτως τις έρευνες κοινής γνώμης, ο Μητσοτάκης εμφανίζεται να διαθέτει πρωτοφανή αποδοχή από την κοινωνία.  Όχι μόνο από τους εκλογείς του κόμματός του αλλά και από τους ψηφοφόρους άλλων κομμάτων;

Πού και πότε συνέβη κάτι τέτοιο στα χρόνια της μεταπολίτευσης;

Προσέξτε, ας προσέξει κι ο καλός φίλος:  Σε όλες τις  έρευνες κοινής γνώμης, ο Μητσοτάκης εμφανίζεται να διαθέτει ποσοστό άνω του 40% εκείνων που μόνοι τους χαρακτηρίζονται ψηφοφόροι της Κεντροαριστεράς!  Οι οποίο κρίνουν το έργο του θετικά!

Πού και πότε συνέβη κάτι παρόμοιο στα χρόνια της πολιτικής μας ζωής;

Προσέξτε, ας προσέξει κι ο καλός φίλος: Ο Μητσοτάκης δεν λαΐκισε, δεν δημαγώγησε, δεν έταξε και μίλησε ορθολογικά.  Έτσι απέκτησε διακριτή ταυτότητα απέναντι στους πολιτικούς του αντιπάλους.

Πού και πότε συνέβη για τελευταία φορά αυτό; Θα πρέπει να πάμε στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης ή στις «μπρουτάλ» ημέρες του πατέρα του…

Προσέξτε, ας προσέξει κι ο καλός φίλος: Ο Μητσοτάκης κατάφερε με τη γνώση, τις εξειδικευμένες παρεμβάσεις του και την σοβαρότητά του να δημιουργήσει θετικό κλίμα στην Οικονομία, που ανεκόπη από την επέλαση της πανδημίας. Ας μη ξεχνάμε ότι αυτή τη στιγμή το επιτόκιο δανεισμού της Ελλάδας βρίσκεται στο 0.3%, όταν το παρέλαβε σχεδόν στο 4,5%,

Πού και ποιος άλλος πρωθυπουργός είχε δημιουργήσει τέτοια διεθνή οικονομική εμπιστοσύνη; Όταν μάλιστα είναι νωπές ακόμη οι πολεμικές ιαχές με τα νταούλια;

Αυτή τη στιγμή λοιπόν, σε συνδυασμό με την απόλυτη ανυπαρξία της αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά και το μικρό πολιτικό βεληνεκές της ηγεσίας της ελάσσονος αντιπολίτευσης, ο Μητσοτάκης παίζει μπάλα μόνος του! Είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της χώρας! Κι αυτό δεν έτυχε, αλλά εκκολάφθηκε, γεννήθηκε, μεγάλωσε, ωρίμασε και τελικά πέτυχε.

Όμως, υπάρχουν και τα όμως. Όσα έρχονται μπροστά μας καθιστούν δύσκολη την επόμενη περίοδο.  Οι πληγές στην οικονομία και την εργασία θα φανούν από το φθινόπωρο και μετά. Οι επιπτώσεις της υγειονομικής κρίσης αναμένονται δραματικές. Τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα θα είναι ιδιαίτερα οξυμένα.

Εκεί λοιπόν, θα ξανακριθεί ο ηγέτης. Άλλωστε κρίνεται καθημερινά…

Προσέξτε κι αυτό: Ο Μητσοτάκης με τον ορθολογισμό που τον διακρίνει και απαλλαγμένος από τις ιδεοληψίες από τις οποίες πνίγονται οι πολιτικοί του αντίπαλοι, διαθέτει κι άλλο πλεονέκτημα απέναντί τους. Ότι μπορεί και υιοθετεί πλειοψηφική ατζέντα θεμάτων ευρισκόμενος σε απόλυτη αρμονία με την οικονομία και την κοινωνία.

Κάτι που δεν μπορεί να κάνει η αξιωματική αντιπολίτευση που εξ αιτίας των ψεμάτων που έχει πει στην κοινωνία, των ανερμάτιστων κυβερνητικών της πολιτικών  αλλά και όσων συνεχώς αποκαλύπτονται, ευρίσκεται σε κατάσταση πολιτικής ασφυξίας κι αποδόμησης. Βλέπουμε δημοσκοπικά ότι δικοί της ψηφοφόροι μεταπηδούν στον Μητσοτάκη και τον ενισχύουν ακόμη περισσότερο…

Προσέξτε κι αυτό,  ας προσέξει κι ο καλός φίλος: Ο Μητσοτάκης διευρύνει το φάσμα των ανθρώπων που απευθύνεται. Κι ας είναι ήδη ένα χρόνο πρωθυπουργός και δη με τόσες …. στραβές στη βάρδια του…  Ενώ ταυτοχρόνως ελέγχει το κόμμα του και τις βαρονίες της Δεξιάς.

Πού και πότε συνέβη κάτι αντίστοιχο; Προσωπικά, όσο κι αν τσαλαβουτώ στα άδυτα της ιστορίας των τελευταίων δεκαετιών, δεν βρίσκω…

Κάτι ακόμη:  Θα μπορούσε να καταλογιστεί στον Μητσοτάκη αργοπορία αναφορικά με τη συρρίκνωση του κράτους. Κάτι που είναι αναγκαίο.

Αλλά, εδώ παρατηρούμε κάτι άλλο που επιχειρεί. Και το οποίο εκδηλώνεται σταδιακά,  μεθοδικά και κυρίως σοβαρά: Τη συνύπαρξη του πολιτικού φιλελευθερισμού (κι όσων σπουδαίων ιδανικών εκφράζει) με τις κοινωνικές ματιές της συνεπούς κι υπεύθυνης σοσιαλδημοκρατίας!

Αυτό, προφανώς, αποδεικνύει για ποιον λόγο ο Μητσοτάκης έχει την καθολική αποδοχή στον φιλελεύθερο χώρο και ταυτοχρόνως διεισδύει σε τόσο μεγάλο ποσοστό στις τάξεις της Κεντροαριστεράς…