Κων. Μητσοτάκης – Α. Παπανδρέου, κι η αγωγή Τσίπρα

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

 Ευθυμήσαμε πάλι! Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε εξοντωτικές αγωγές σε δυο δημοσιογράφους (Κουρτάκη και Παπαχρήστο), με νόμο που … θα καταργούσε!! Αλλά, προφανώς ούτε αυτό πρόκανε να κάνει!  Η αιτία των αγωγών είναι όσα έγραψαν  για την υπόθεση της βίλας στο Σούνιο, επειδή έθιξαν την τιμή και τη υπόληψή του! Και όχι μόνον από ένα εκατομμύριο, αλλά και δέκα χιλιάδες ευρώ για κάθε φορά που θα αναφέρουν κάτι περί του προσώπου του στα κείμενά τους κι ο ίδιος θα το θεωρεί δυσφημιστικό!

Δεν έχω καμιά διάθεση συντεχνιασμού εξ ου κι εξ αρχής θα τονίσω ότι

οι δημοσιογράφοι δεν μπορούν να είναι ανεξέλεγκτοι, να κατασκευάζουν fake ειδήσεις, και να ζητούν να έχουν το ακαταδίωκτο με τη δικαιολογία ότι έπεσαν θύμα παραπληροφόρησης. Ειδικά όταν τίθενται ζητήματα ηθικής τάξης. 

Όμως, η προστασία του Αλέξη Τσίπρα και του κάθε Τσίπρα θα μπορούσε να είναι μια μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση κι όχι η επίκληση του τυποκτόνου νόμου. Άλλωστε αυτός θεσπίστηκε ως νομική ασπίδα του ανίσχυρου πολίτη που κονιορτοποιείται  η τιμή, η αξιοπρέπεια κι η οικογενειακή του υπόληψη από τον κίτρινο Τύπο. Ο νομοθέτης είναι σίγουρο ότι δεν φανταζόταν ότι θα τον χρησιμοποιήσει ο Αλέξης Τσίπρας!

Θυμάμαι πόσα είχε ακούσει  και διαβάσει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Πόσα ο Ανδρέας Παπανδρέου. Πόσα, ο Γεώργιος Ράλλης με την «Αυριανή» να κατεδαφίζει καθημερινά την τιμή και υπόληψη της συζύγου και της οικογένειάς του για τους δασμούς των Lacocte!

Ο Μητσοτάκης, στις εκλογές του 1985 παρουσιάστηκε σε πρωτοσέλιδο της «Αυριανής» ως προδότης, συνεργάτης των Γερμανών στην κατοχή! Τον παρουσίασαν ακόμη κι ως…. αρχαιοκάπηλο, όταν ήταν παγκοίνως γνωστό ότι διέθετε άδεια συλλέκτη κι όταν αυτή η συλλογή δωρίστηκε κι εκτίθεται στο Μουσείο των Χανίων. Τα αντιμετώπισε αυτά χωρίς να καταφύγει στη Δικαιοσύνη, παρά το ότι, αν το έκανε, μπορούσε ακόμη και να κλείσει την επιτομή του κίτρινου Τύπου, την «Αυριανή».

Ο Ανδρέας Παπανδρέου κατονομάστηκε ως αρχηγός της 17Ν! Ενώ, με το σκάνδαλο Κοσκωτά τον εμφάνισαν χωρίς σαφή στοιχεία ως δωρολήπτη! Ούτε αυτός κατέφυγε στη Δικαιοσύνη, ενώ τη δημοσιογράφο που υπέγραψε το περιβόητο άρθρο «Ο γέρος και το τσόκαρο» (για τη σύντροφό του Δήμητρα Λιάνη) την προσκάλεσε και της έκανε το τραπέζι στο σπίτι του!

Ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να ακολουθήσει άλλο δρόμο. Έκανε ότι έκανε η κυβέρνησή κι οι υπουργοί του. Επιχείρησαν να ελέγξουν την πληροφόρηση. Να την κατευθύνουν με γνωματεύσεις κάποιων… Ινστιτούτων Φλωρεντίας! Να τη φιμώσουν!  Να κάνουν παιγνίδι με τα  troll και τα fake news. Κι όσοι δημοσιογράφοι δεν ήταν στοιχισμένοι πίσω τους, δέχονταν την λάσπη σωρηδόν! Κυρίως ως μίσθαρνα όργανα!

Προσέξτε: Δεν στρέφονταν εναντίον των Μέσων ή των εκδοτών (μ’ αυτούς συνέτρωγε ο Αλέξης Τσίπρας, ενίοτε παρουσία και … γατών Αγκύρας) αλλά εναντίον των δημοσιογράφων για να εκφοβιστούν ή να μειωθούν ηθικά.

Είναι σαφές –κι όχι μόνο εξ αυτής της περίπτωσης- ότι ο Αλέξης Τσίπρας αδυνατεί να επιδείξει πολιτική ωριμότητα, παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει τόσα χρόνια από την εποχή του χαλαρού κι ανεύθυνου νιάτου των καταλήψεων! Αδυνατεί ν’ αντιληφθεί ότι έχει περάσει κι η εποχή της ακρότητας. 

Ο Αλέξης Τσίπρας αδυνατεί να κατανοήσει και κάτι ακόμη: Ότι η επιλογή της δικαστικής διαμάχης με τα ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους αποτελεί εκδικητική τακτική και δείχνει ολοκληρωτική αντίληψη που δεν αρμόζει σε πολιτικό μιας χώρας της Δύσης με φιλελεύθερα αστικά χαρακτηριστικά. Επιδεικνύει διάθεση εκφοβισμού εκ μέρους του.

Στο σημείο αυτό να τονίσουμε την παρέμβαση του Ευάγγελου Βενιζέλου με αρθρογραφία του. Γράφει ανάμεσα σ’ άλλα: «Ο κ. Τσίπρας έκανε ένα τόσο μεγάλο πολιτικό λάθος. Κατέστησε με δική του πρωτοβουλία τη μίσθωση της θερινής παραθαλάσσιας κατοικίας του αντικείμενο δικαστικής διερεύνησης. Αν είχε γνήσια και όχι υποκριτική ευαισθησία για την ελευθερία του Τύπου και της πληροφόρησης, καθώς και για τη διαφάνεια, θα έπρεπε να έχει ενημερώσει εγκαίρως και με δική του πρωτοβουλία την κοινή γνώμη για τις συνθήκες της δεύτερης κατοικίας του. Γνώριζε ότι θα υπάρξει εύλογο ενδιαφέρον για την αλλαγή των ειδικότερων συνθηκών της στην περιοχή της Λαυρεωτικής, καθώς το ενδιαφέρον αυτό είχε εκδηλωθεί και είχε προκαλέσει δημόσια συζήτηση με τη συμμετοχή του εκμισθωτή και του υπεκμισθωτή της προηγούμενης κατοικίας του».

Υπό αυτή την έννοια, αν ο Αλέξης Τσίπρας ένιωσε ότι προσβάλλεται από τα γραφόμενα κι ότι τίθεται ζήτημα ηθικής τάξης,  θα μπορούσε να κινηθεί με ευελιξία και πολιτική «πονηριά». Να κάνει αγωγή και να ζητήσει αποζημίωση … πενήντα λεπτών!  Κι όχι να θελήσει την εξόντωση των δημοσιογράφων…

Προσέξτε: Το χειρότερο δεν είναι το ιλιγγιώδες ποσό του ενός εκατομμυρίου που ζητά από κάθε δημοσιογράφο. Είναι η απαίτηση να καταβάλλονται στον Αλέξη Τσίπρα από  δέκα χιλιάδες ευρώ οσάκις θ’ αναγράφεται το όνομά του κι εκείνος θεωρεί ότι θίγεται! Εξ ου και μιλάμε για προσπάθεια φίμωσης. Κάθε φορά που θα τον ενοχλεί μια κριτική θα ζητά δέκα χιλιάρικα! Τουτέστιν σκασμός!

Θα ξαναπούμε, κλείνοντας αυτές τις σκέψεις, ότι είμαι απόλυτα σύμφωνος πως δεν μπορεί ο καθείς να γράφει ότι θέλει, ειδικά για ζητήματα ηθικής τάξης. Άλλο, όμως αυτό κι άλλο η επιχείρηση εκφοβισμού και οικονομικής εξόντωσης των δημοσιογράφων που τολμούν ν’ ασκήσουν κριτική!  Χώρια που εκφοβίζεται και προειδοποιείται ο επόμενος που θα σκεφτεί να ψάξει ή να γράψει κάτι…