Η επαναλαμβανόμενη ιστορία καταντά φάρσα

 Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

 Η συνέντευξη του Αντώνη Σαμαρά στην «Καθημερινή, λίγες ώρες πριν ξεκινήσει ο 61^ος γύρος  των διερευνητικών επαφών Ελλάδας-Τουρκίας, μόνο στους ανυποψίαστους προκάλεσε απορίες. Απλά, επιβεβαίωσε αυτό που παθαίνουν οι περισσότεροι Έλληνες πρωθυπουργοί όταν εγκαταλείπουν τον θώκο. Δηλαδή, δεν συνειδητοποιούν ότι είναι παρελθόν και νομίζουν ότι αυτοί κυβερνούν, αυτοί αποφασίζουν, αυτοί κινούν τα νήματα στα κόμματα και τις κοινοβουλευτικές τους ομάδες. Αδυνατούν να κατανοήσουν ότι

περνούν στην πίστα των βετεράνων, ειδικά όταν είναι στην ηλικία του Σαμαρά.  Κι αν κάθε λίγο και λιγάκι αναζητούν υστερικά την πολιτική τους επιβεβαίωση, το ζήτημα πολλές φορές λαμβάνει χαρακτήρα υπονόμευσης των παρατάξεών τους.

Τι μας είπε ο Σαμαράς; Προανήγγειλε κυβερνητική κρίση  αφού άφησε ανοικτό να καταψηφίσει τους εφαρμοστικούς νόμους της  ψηφισμένης συμφωνίας των Πρεσπών, ενώ διαφοροποιείται πλήρως από την κυβέρνηση στο ζήτημα των διερευνητικών επαφών και της προοπτικής προσφυγής στη Χάγη. Ουσιαστικά ψέγει την κυβέρνηση επειδή κάθισε να συζητήσει (όχι να διαπραγματευθεί κάτι) σε νέους γύρους διερευνητικών επαφών. «Τον επεκτατιστή δεν τον κατευνάζεις. Γιατί έτσι γίνεται πιο αδίστακτος», ανέφερε ο Αντώνης Σαμαράς. Νομίζω ότι αυτό θα είχε νόημα και βαρύτητα αν ο ίδιος δεν είχε κάνει διαφορετικά απ’ ότι λέει σήμερα.

Ξέρετε κάτι; Μπορεί να μην υπάρχουν αισιόδοξες προοπτικές για συμφωνία με την Τουρκία, αλλά οι δηλώσεις Σαμαρά στοιχειώνουν το εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας και θα συνεχίσουν να το κάνουν. Μόνο και μόνο για να υπενθυμίζει ότι αφήνει πολιτική παρακαταθήκη.

Μα ο Σαμαράς μιλά σήμερα όταν εκείνος για σχεδόν τρία χρόνια χειρίστηκε αυτά τα θέματα και βίωσε τη δική του στιγμή της «αλήθειας» τον χειμώνα του 2012.

Να θυμηθούμε;

Ήταν η εποχή που όλη η Νέα Δημοκρατία ήταν ο ίδιος ο Σαμαράς, ο Λαζαρίδης κι ο Δημήτρης Σταμάτης. Κι επικρατούσε τότε η άποψη ότι ο νόμος Μανιάτη  (για την οργάνωση σε θαλασσοτεμάχια του χώρου στα νότια της Κρήτης), δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για δύο διπλωματικές πρωτοβουλίες και μια ρήξη:

Α. η πρώτη διπλωματική πρωτοβουλία ήταν η κατάθεση στον ΟΗΕ των συντεταγμένων των εξωτερικών ορίων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.

Β. η δεύτερη ήταν η τμηματική ανακήρυξη της ΑΟΖ.

Η ρήξη με την Τουρκία ήταν μια άλλη επιλογή, με την μονομερή ανακήρυξη της ΑΟΖ!

Ο Σαμαράς κι οι Ηρακλειδείς του δεν έκαναν τίποτα! Οι δε πληροφορίες αναφέρουν ότι με τους τρεις διαφωνούσε σφόδρα ο τότε υπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Αβραμόπουλος αλλά κι ο εκ των εταίρων του Σαμαρά στην κυβέρνηση Ευάγγελος Βενιζέλος. Που επέμεναν ότι δεν πρέπει να εγκαταλειφθούν οι επαφές με την Τουρκία. Οι δε εντάσεις έφτασαν σε δυσθεώρητα… ντεσιμπέλ…

Τότε, λοιπόν, ο Σαμαράς συντάχθηκε με τη γνώμη των Αβραμόπουλου και Βενιζέλου αφού συνειδητοποίησε ότι αν ακολουθείτο η πολιτική του θα κατέρρεαν οι δίαυλοι επικοινωνίας με την Τουρκία, ενώ θα προκαλούνταν κι αντίποινα που η Ελλάδα τότε δεν θα μπορούσε ν’ αντέξει.

Συζήτησε λοιπόν σε διερευνητικές ενώ πήγε και στην Τουρκία να συναντήσει τον Ερντογάν.

Προσέξτε: Τότε ήταν η πρώτη φορά που η Λιβύη ανέφερε ως απειλή προς την Ελλάδα κάτι περί… τουρκολιβυκού συμφώνου ΑΝ η χώρα μας προχωρούσε σε ανακήρυξη  ΑΟΖ στα νότια της Κρήτης, όπως προβλεπόταν με τον νόμο Μανιάτη.  Οι Λίβυοι έλεγαν τότε ότι για την  οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών, είχαν λόγο και άλλες χώρες της περιοχής, όπως η Αίγυπτος και… η Τουρκία.  Τι έκανε τότε ο σημερινός αρνητής του διαλόγου Σαμαράς;

Ξέρετε τι έκανε; Πήγε στη Κωνσταντινούπολη (ην Άνοιξη του 2013) και συνάντησε τον Ερντογάν, θέτοντας  ως πρώτη του προτεραιότητα τις  διερευνητικές επαφές για την υφαλοκρηπίδα.

Αργότερα, όταν έφυγε η ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση και ο Αβραμόπουλος για Βρυξέλλες, ο Βενιζέλος ως νέος υπουργός Εξωτερικών – με τη σύμφωνη γνώμη του Σαμαρά- άλλαξε την μεθοδολογία των διερευνητικών, θέτοντας την συμφωνία για υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ πριν από τα χωρικά ύδατα.  

Σήμερα, λοιπόν, ο Αντώνης Σαμαράς θυμήθηκε ότι διαφωνεί σε κάτι που ουσιαστικά ακολούθησε κι ο ίδιος.  Θα είχε νόημα η άρνηση κι η διαφοροποίησή του αν ο ίδιος δεν είχε διαπραγματευθεί κι αν επί των ημερών του δεν είχαν γίνει έξι (6) ολόκληροι γύροι διερευνητικών επαφών.

Προσέξτε: Ότι έκανε η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου ακολουθεί κι ο Μητσοτάκης. Δεν έχει αλλάξει το παραμικρό.

Όμως είναι και κάτι ακόμη: Τι ζητά ο Σαμαράς; Νέα τακτική ακινησίας; Αν ναι, γιατί δεν την εφήρμοσε ο ίδιος;  Τι ζητά; Να μη συζητάμε; Να επιτεθούμε να πάρουμε την Πόλη με τα όπλα που αγόρασαν εκείνος κι ο Τσίπρας; Που έμειναν χωρίς ανταλλακτικά τα αεροπλάνα;  Τι ζητά; Να ξανακάνει την Πολιτική Άνοιξη; Να κάνει κόμμα τουρκοφάγων; Μα αν ήταν τουρκοφάγος δεν μας το έδειξε (και μπράβο του επειδή αυτό ήταν υπεύθυνη στάση) όταν ήταν αρχηγός και διαπραγματευόταν. 

Τι ζητά ο Σαμαράς και πολλοί απόστρατοι …στρατηλάτες που ζητούν ...γιούρια;  Ποιος από δαύτους παραιτήθηκε όταν οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν είχαν όπλα και τα χρήματα πήγαιναν σε …αριστεροδέξια επιδοματάκια; Και μη πει κάποιος ότι δεν υπήρχαν λεφτά στην Ελλάδα της κρίσης, όταν σήμερα είναι εξ ίσου κρίσιμη η κατάσταση αλλά εγώ βλέπω ν’ αγοράζει αεροπλάνα και φρεγάτες ο… ενδοτικός που κάνει διερευνητικές…

Αλήθεια, τι ζητά τελικά ο Σαμαράς; Να μη κάνει Κεντρώα ανοίγματα ο Μητσοτάκης; Τι ζητά; Να συνεχίσουμε να πορευόμαστε με ψευδαισθήσεις για την κόκκινη μηλιά; Έχει θυμώσει πουν δεν έγινε πρόεδρος της Δημοκρατίας, όπως ζητούσαν κάποιοι από το στενό του περιβάλλον; Εξ ου και δεν πήγε να ψηφίσει τη νέα πρόεδρο της Δημοκρατίας;  Έχει κακιώσει που δεν έγινε Επίτροπος; Τι θέλει; Και γιατί δεν ελέγχει κάποιους σφόδρα δικούς του (Βαρτζόπουλο, Γκιουλέκα) ή τον ιστότοπο που τον εκφράζει και επιτίθεται συστηματικά στον Μητσοτάκη;

Ας λέμε, λοιπόν, τα πράγματα με το όνομά τους. Σε μια κορυφαία πολιτικά στιγμή, με τη Νέα Δημοκρατία ν’ αποτελεί τη μοναδική συμπαγή πολιτική δύναμη του τόπου και τον πρωθυπουργό να απολαμβάνει αποδοχής που ξεπερνά κατά δεκάδες ποσοστιαίες μονάδες τα στενά όρια του κόμματός του του, δεν είναι και το πιο σοφό να δημιουργείται εσωστρέφεια και θεωρητικοί κλυδωνισμοί.  

Θα υπέθετα ότι ο Αντώνης Σαμαράς θα είχε καταστήσει μάθημα πολιτικού ρεαλισμού την κυβερνητική του εμπειρία. Μα δεν! Οι θέσεις που εκφράζει σήμερα, εκτός του ότι είναι άλλες από αυτές με τις οποίες πολιτεύθηκε, είναι σχεδόν ταυτόσημες με αυτές της εθνικιστικής Ακροδεξιάς.  Κι αδικούν την προσπάθεια που έκανε μαζί με τον Βενιζέλο για να διασωθεί η χώρα (2012-2014).

Δεν γνωρίζω αν ο Σαμαράς αφήνει τον εσωκομματικό κλεφτοπόλεμο και ξεκινά κανονικό εναντίον του Μητσοτάκη σε μια επίδειξη νέου αυτοχειριασμού.

Το έχει ξανακάνει άλλωστε πριν 30 χρόνια στον πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού. Κι όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται, μόνο ως φάρσα καταλήγει…