Το ευθυμογράφημα του Νίκου Μαραντζίδη

 Γράφει  ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

 Ο «παθιασμένος  έρωτας» του καθηγητή Νίκου Μαραντζίδη με τον Αλέξη Τσίπρα αποτελεί κορυφαίο παράδειγμα ξαφνικής πίστης! Κι όπως όλοι οι μεγάλοι  έρωτες, υπερβαίνει τη λογική και θυμίζει Σοφοκλή και Αντιγόνη.

Ο καθηγητής που είχε φάει ανείπωτο ξύλο από αριστερόπουλα επειδή κατέκρινε την Αριστερά, ξαφνικά εδώ και κάμποσο διάστημα (πριν ακόμη από τις προηγούμενες εκλογές) «ηράσθη» πολιτικά τον Αλέξη Τσίπρα. Οι ύμνοι και τα ευχολόγιά του σε μεγάλη συχνότητα, έγιναν συνώνυμα του ονόματός του. Άκουγες κι ακούς κάτι θετικό για τον Τσίπρα και ξέρεις ότι η ούγια γράφει Μαραντζίδης.

Προχθές, έγραψε ένα άρθρο στην «Καθημερινή» και από

τον τίτλο ακόμη κατέθεσε την συναισθηματική του φόρτιση, την προσδοκία και την ελπίδα του για επάνοδο του Αλέξη Τσίπρα! Ο τίτλος ήταν  «Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς» κι ουσιαστικά προέβλεψε επάνοδο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην εξουσία.

Προσέξτε:  Δεν στήριξε αυτή την προσδοκία κι ελπίδα του σε γεγονότα, σε ενδείξεις ή έστω σε κάποια πολιτική προσέγγιση αλλά σε μια ιερόσυλη ταύτιση του Τσίπρα με τους Ελευθέριο Βενιζέλο, Κωνσταντίνο Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου!!

Τι γράφει ο Μαραντζίδης;

Γράφει  ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος, που έχασε τις εκλογές του 1920, επέστρεψε το 1928 με το 63% των ψήφων της κοινωνίας!

Γράφει ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, μετά την ήττα του το 1963, επέστρεψε θριαμβευτής το 1974 αφού … «ξαναζέστανε τη σχέση του με τους ψηφοφόρους»!

Γράφει ότι το 1993 επέστρεψε ο Ανδρέας Παπανδρέου μετά την ήττα του το 1989 κι ενώ πολλοί είχαν προδικάσει το άσχημο πολιτικό του μέλλον λόγω της υπόθεσης Κοσκωτά.

Όλα αυτά φυσικά, ουδεμία σχέση έχουν με τις προσδοκίες και το όνειρό του για επάνοδο Τσίπρα. Αφενός επειδή δεν μπορείς να συγκρίνεις ανόμοια πολιτικά μεγέθη κι αφετέρου επειδή οι εποχές είναι άλλες. Όπως άλλες είναι και οι πολιτικές συνθήκες.

Ας θυμηθούμε κι ας δούμε πόσο άστοχος είναι ο συλλογισμός του αξιότιμου καθηγητή.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος έχασε τις εκλογές του 1920 κι ενώ είχε θριαμβεύσει διπλωματικά, έχοντας υπογράψει τη συνθήκη των Σεβρών, που αποτελούσε την  απόλυτη δικαίωση της Μεγάλης Ελλάδας. Έχασε εξ αιτίας του λαϊκισμού των αντιπάλων του, της κόπωσης  του λαού εξ αιτίας του σχεδόν δεκαετούς συνεχούς πολέμου αλλά και της μεγάλης  πολιτειακής διένεξης. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την περίοδο Τσίπρα; Τι σχέση έχει ο Βενιζέλος με τον Τσίπρα; Σε ποια τρίχα της γενειάδας του Βενιζέλου ομοιάζει ο Τσίπρας;  Ας αφήσουμε δε ότι η επάνοδος Βενιζέλου μετά από οκτώ χρόνια έγινε αφού είχε μεσολαβήσει η φρικτή μικρασιατική καταστροφή που χρεώθηκε στους αντιπάλους του (εξ ου και η εκτέλεση των 6 αλλά κι η εκ νέου πτώση του θεσμού της Βασιλείας) αλλά και οι καταστροφικές συνέπειες της δικτατορίας Πάγκαλου. Που κολλάει σ’ αυτά ο Τσίπρας; Υπονοεί άραγε κάτι ο κύριος καθηγητής;

Πάμε παρακάτω, στην περίπτωση Καραμανλή. Ξεχνά ο κύριος καθηγητής ότι ο Καραμανλής γύρισε σχεδόν ως παράκλητος του τότε υπάρχοντος πολιτικού συστήματος; Ξεχνά ότι το «Καραμανλής ή τανκς» μπορεί να το εκστόμισε ο Μίκης αλλά ουσιαστικά ήταν κοινωνικό κέλευσμα; Ξεχνά ότι μεγάλο μέρος της κοινωνίας είχε συνειδητοποιήσει πια ότι ο λαϊκισμός του αποκαλούμενου «γέρου της δημοκρατίας» κι η πνευματική ανωριμότητα του παλατιού, είχαν οδηγήσει στην πτώση Καραμανλή και στη δικτατορία;  Ξεχνά, ακόμη, ότι ο Καραμανλής του 1974 είχε στο πολιτικό του παρελθόν την πιο αναπτυξιακή οκταετία που γνώρισε η χώρα στον 20^ο αιώνα; Πόθεν πώς μπορεί να συγκριθεί ο Τσίπρας; Πολύ περισσότερο που ο Καραμανλής έκανε τιτάνιο αγώνα (όχι …. καταστροφικών 17 ωρών) για να βάλει την Ελλάδα στην Ευρώπη κι ο Τσίπρας δημοψήφισμα για να τη βγάλει!

Είναι κι ο Παπανδρέου. Ο κύριος καθηγητής αναφέρει μεταξύ άλλων ότι ο Ανδρέας όχι μόνο επανήλθε κερδίζοντας τις εκλογές του 1993, αλλά διέψευσε την κοινωνία που πίστευε ότι το σκάνδαλο Κοσκωτά θα επέφερε το πολιτικό τέλος του.

Απολύτως άστοχος! Αν προσέγγιζε σωστά την ιστορία (δεν αμφιβάλουμε ότι τη γνωρίζει, αλλά την ερμηνεύει επιλεκτικά) θα ήξερε ότι μόνο η Νέα Δημοκρατία κι ο Συνασπισμός θεωρούσαν τελειωμένο τον Παπανδρέου. Η δε κοινωνία αντέδρασε με το θυμικό της αφού θεώρησε ότι τα δυο κόμματα επιχείρησαν άγαρμπα να διαμοιράσουν τα ιμάτια του ΠαΣοΚ.  Πού κολλάει ο Τσίπρας; Που έκανε διεύρυνση με την Παπακώστα και την Ραχήλ Μακρή ενώ ο Παπανδρέου με τον Μαύρο, τον Μπούτο ή τον Γλέζο! 

Είναι και κάτι άλλο. Οι τρεις ηγέτες που επικαλείται ο Νίκος Μαραντζίδης για να αποδείξει τον συλλογισμό του περί επιστροφής Τσίπρα στην εξουσία, εκπροσωπούσαν συγκεκριμένα ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα. Ο Τσίπρας τι εκπροσωπεί; Τους αγανακτισμένους;  Απλά, προσπαθεί να διεισδύσει στην Κεντροαριστερά με υλικά φθαρμένα. 

Ας δούμε κι αυτό: Τι σχέση έχει ο Τσίπρας με την πολιτική κουλτούρα των ιερών πολιτικών τεράτων; Τι σχέση έχει το πνευματικό του επίπεδο με το δικό τους; Τι σχέση έχουν οι κορυφαίοι συνεργάτες τους με τους Καρανίκες; Και πόσο μπορεί να προσεγγίσει τον πολιτικό ρεαλισμό και το πολιτικό ένστικτο των τριών κορυφαίων του 20^ου αιώνα; Τα σχέση έχει ο ιδεοληπτικός και βαθιά διχαστικός του λόγους με τον λόγο των τριών ακόμη και στην πιο ακραία μορφή του σε περιόδους προεκλογικής έντασης; 

Αναλογιστείτε και αυτό: Το ψέμα! Από πού κι ως πού ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να παραλληλιστεί, ειδικά με τους Βενιζέλο και Καραμανλή; Ιεροσυλία!

Κάτι ακόμη: Βλέπει άραγε κάτι ο Νίκος Μαραντζίδης που ουδείς άλλος σώφρων βλέπει; Δεν έχει διακρίνει ότι τόσο στις εκλογές συνετρίβη τετράκις ο εκλεκτός του κι ότι στα ρεύματα (δημοσκοπήσεις), ο Μητσοτάκης εισπράττει  διπλάσιο ποσοστό πρωθυπουργικής καταλληλότητας, ενώ  ο  «έρωτας» του κυρίου καθηγητή είναι τρίτος και τον ξεπερνά κι ο  «κανένας»; Δεν διαβάζει ως σωστός δημοσκόπος ότι περισσότερο από το 60% της ελληνικής κοινωνίας επιθυμεί συνεργασία με την ΝΔ και …. 8% υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ (Τσίπρα); Δεν κατανοεί ότι ακόμη κι όταν βρέθηκε στην κορύφωση της δημοτικότητάς του επειδή θα έσχιζε μ’ ένα νόμο κι ένα άρθρο τα μνημόνια, χρειάστηκε η θεσιθήρας  «Λαϊκή Δεξιά» για να κυβερνήσει;

Τι να πούμε; Μάλλον ισχύει αυτό που λέει ο λαός μας. Πού ‘σαι νιότη που ‘δειχνες πως θα γινόμουν άλλος!

Πάντως, διαβάζοντας το υμνολόγιο του σεβαστού καθηγητή στον Αλέξη Τσίπρα, θυμήθηκα τον τίτλο ενός βιβλίου του («Στο όνομα της αξιοπρέπειας») και σκέφτηκα ότι η ζωή κάνει πολλά παιγνίδια, ακόμη και φάρσες! Συνειδητοποιώ δε, ότι το υμνολόγιο αδικεί τον Καμμένο που δικαίως θα βγει στην αναφορά παραπονούμενος…

Προχωρήστε κύριε καθηγητά! Η στήλη σας δεν απέχει πολύ από το να χαρακτηρίζεται πια  ευθυμογράφημα!