Ουδείς άμωμος

Γράφει
ο Γεώργιος Κ. Στεφανάκης





Ι. Ανακοινώθηκαν διώξεις οικονομικών εγκλημάτων, εκτεταμένες.
Υπό πρίσμα κράτους δικαίου η εφαρμογή του νόμου αποκαθιστά την κοινωνική ευρυθμία. Μακάρι να επρόκειτο περί αυτού και ενταύθα.


ΙΙ. Βαρύ το λάθος (και) του 1982.
Επιδιώχθηκε τόνωση της  μεταποίησης, με μέτρα κεϋνσιανά.
Αυξήθηκε υπέρμετρα η αμοιβή της  εργασίας, ώστε αντιστοίχως να επιταθεί η ζήτηση. Άρα και να αυξηθεί η ελληνική παραγωγή.
Είχε, όμως, παροραθεί ότι η οικονομία (ως εκ της συμμετοχής στην τότε ΕΟΚ) είχε γίνει εξωστρεφής. Οι αυξήσεις, λοιπόν, τροφοδότησαν εισαγωγές.
Αναλόγως εξήγαγαν αθρόως τον  εθνικό πλούτο (!!!).
Η αστοχία υπήρξε μνημιώδης. Η ελληνική μεταποίηση κατέρρευσε.
Ζητήθηκε, για πρώτη φορά, αρωγή των εταίρων για κρατική ενίσχυση.
Η άδεια παρεσχέθη …«… προς άρση σοβαρής διαταραχής της οικονομίας κράτους μέλους …»… Αυθωρεί (1983) ιδρύθηκε ο Οργανισμός Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ).
Υπήχθησαν δεκάδες άλλοτε κορυφαίες επιχειρήσεις.
Άνοιξε κύκλος συστηματικής καταδολίευσης εθνικών και ευρωπαϊκών πόρων.
Δαπανήθηκαν δισεκατομμύρια.
Ουδεμία επιχείρηση ανασυγκροτήθηκε (!!!).
Ουδείς, ουσιαστικά, λογοδότησε για τα τεράστια χρέη.
Στο αυτό παραβατικό κλίμα, κατ’ άρθρ.27 ν.3185/03 “δεν ασκούνται ποινικές διώξεις κατά μελών δ.σ. Ολυμπιακής για χρέη προς το Δημόσιο.”
Περάσαμε, λοιπόν, σε φάση θεσμικής παρανομίας.
Νόμοι αντισυνταγματικοί, νόμοι, εν τούτοις, επιτρέπουν σ΄ ”εκλεκτούς” την παραβίαση άλλων νόμων. Εκείνων, μάλιστα, που στοιχειοθετούν το λαβείν του Κράτους (!!!). 
Ουδείς εισαγγελεύς ασχολήθηκε με υπουργούς που εισηγούντο, αλλά και βουλευτές που ψήφιζαν τέτοια μέτρα συνταγματικής ανατροπής (άρθρ. 93 § 4 Σ). 
Αλλ’ ασφαλώς κραυγαλέα υπήρξε, η παράβαση καθήκοντος.


ΙΙΙ. Κάθε κατήφορος (και ο θεσμικός) γλιστρά. Ο σταματημός είναι δύσκολος.
Το 1999 έχουμε την φούσκα του Χρηματιστηρίου.
Είμεθα (πάντα) σε φάση θεσμικής παραβατικότητας.
Προς συγκράτηση των τιμών που πέφτουν, επινοούνται μετοχοδάνεια.
Χρηματοδοτήσεις, δηλαδή, μετόχων εισηγμένων προς στήριξη των μετοχών τους.
Αυτή είναι η φούσκα της φούσκας.
Ποιος, δηλαδή, θα κοροϊδέψει τον άλλο, ώστε να σκάσει, τελικά, η μετοχή στα δικά του χέρια (!). Έχει κρατικώς ευλογηθεί ό,τι είναι ο κλέψας του κλέψαντoς. Τα ολέθρια επήλθαν.
Χάθηκε αξία ίση προς το σημερινό 80% του ετησίου μας ΑΕΠ (δις € 160).
 Έλεγχος, έστω, πολιτικός ουδείς υπήρξε.
Κατά τούτο ορθή η επισήμανση της Ένωσης των Δικαστών (Εστία 10 τρεχ.).


IV. Η ζωή θεμελίωσε κοινωνική καταδολιευτική προδιάθεση.
Ο ε.τ. Αντιπρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου κ. Κ.Χ. Τράκας σε μακρά ανάπτυξη (“Εστία” 8.5.12) εκθέτει αναλυτικά τα της έκθεσμης συμφωνίας με την Goldman Sachs το 2001 για την …«… φαινομενική μείωση του δημοσίου (μας) χρέους …»… αυτό δε προς ένταξή μας στην Ευρωζώνη. Καλείται η Ένωση δικαστών να σκύψει στις σκέψεις επίλεκτου, επί τέλους, μέλους της.


V. Οι κακές συνθήκες δύσκολα κόβονται.
Περάσαμε – όπως περάσαμε – στην Ευρωζώνη.
Γεμίσαμε τον κόσμο με ομόλογα έκδοσής μας, δηλαδή με υποσχέσεις πληρωμής.
Η έλλειψη αντικρίσματος – δηλαδή – φερεγγυότητάς μας υπήρξε δεδομένη.
Ομόλογα αξίας 107 δις έμειναν απλήρωτα.
Συνολικά η Ελλάς  ζούσε με προϊόν καταδολίευσης των πιστωτών της.
Ζούσαμε με μαύρα, με δανεικά και αγύριστα (!!!).
Μ΄αυτά χρηματοδοτήθηκε ο δημόσιος τομέας. Έτσι πληρώθηκαν (και) οι μισθοί των λειτουργών, δικαστικών και άλλων.
΄Ηταν ασφαλώς έκδηλη η αύξηση της καταναλωτικής δαπάνης ερήμην παραγωγής, έναντι (δηλαδή) αέρα φρέσκου. Ήταν το πράγμα φανερό.
 Έχει δίκαιο ο κ. Θ. Πάγκαλος: “Όλοι μαζί τα φάγαμε”.
Οι επιτήδειοι, ασφαλώς, περισσότερα.
Αλλ΄η διαφορά είναι ποσοτική, όχι ποιοτική. Όλων, αυξήθηκε το επίπεδο ζωής.


VI. Οι κοινωνίες σωριάζονται συνολικά. Δεν νοούνται τάξεις, τότε, στο δέον ύψος.
Προ επταετίας ο κ. Νικόπουλος, αναλαμβάνων την προεδρία του ΑΠ, εξήγγειλε ότι θα ελεγχθεί το σύστημα. Ότι θα εξοβελισθούν επίορκοι και ανεπαρκείς.
Τα χρόνια πέρασαν. Η ηγεσία οχλήθηκε, επίσης και ο κορυφαίος Εισαγγελεύς.
Την όχληση διαδέχθηκαν χαμόγελα αμηχανίας.
Πρέπει, όμως, κάποτε να διευκρινισθεί τι οδήγησε τον Πρόεδρο στην εγκατάλειψη του εξαγγελθέντος.


VII. Η στήλη έχει επισημάνει. Και επιμένει.
Η κοινωνία δεν θα ανασυγκροτηθεί εάν δεν αποκατασταθεί η αξιοπρέπεια της εντιμότητας. Καταστολή νοείται μόνο για την εξαίρεση. Ουδέποτε για όλη την κοινωνία.





Πηγή: Εστία