Αυτογκόλ των «58», ο έμμεσος «αποκλεισμός» των φιλελευθέρων!

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος


Από την αρχή που ξεκίνησαν οι διεργασίες για την κίνηση των «58», την αντιμετωπίσαμε θετικά ως προς τις αναγκαιότητες της πολιτικής μας ζωής κι επιφυλακτικά ως προς τις επιδιώξεις της.

Θυμάμαι ότι είχα επικριθεί από τους «συντρόφους», όταν είχα εκφράσει την άποψη, πως η ταμπέλα «προοδευτικός χώρος» δεν σημαίνει ότι κατ’ ανάγκη κάποιος ασπάζεται τις σοσιαλιστικές απόψεις.
Δηλαδή, είχα γράψει, ο φιλελεύθερος δεν είναι προοδευτικός;

Κι αν αυτές οι σκέψεις ανήκουν στο πρόσφατο παρελθόν, τότε που δημιουργήθηκε η κίνηση των «58», οι επιφυλάξεις που είχαμε διατυπώσει επιβεβαιώθηκαν τώρα, ειδικά μετά την χθεσινή απόφαση.

Οι «58», κάποιοι σαρξ εκ της σαρκός του θλιβερού πολιτικού παρελθόντος, καταδεικνύουν πλέον σαφέστατα ότι οι επιδιώξεις τους δεν είναι η δημιουργία ενός πολιτικού σχηματισμού που θα στεγάζει «καθαρές», άφθαρτες και ειλικρινείς συνεργασίες, αλλά το «μάντρωμα» των μη σοσιαλιστών στο δικό τους κεντροαριστερό- σοσιαλιστικό στρατόπεδο.
Ο ηγεμονισμός τους, έναντι των υπολοίπων.

Οι εσωτερικές πολιτικές και κοινωνικές αναγκαιότητες γίνονται θυσία στη δική τους επιβίωση και στις πολιτικές τους αγκυλώσεις.

Ρίχνουν στην κάλαθο των αχρήστων την καντιανή αρχή που αναφέρει «τόλμησε να σκεφτείς και σκέψου ο ίδιος με τις δικές σου δυνατότητες».

Καταδεικνύουν ότι ακόμη κι εκείνοι, πολλοί εκ των οποίων άνθρωποι με ευρύ πνεύμα, αδυνατούν να αποδεχθούν στην πράξη και στην ουσία ότι και η σοσιαλδημοκρατία μπορεί να είναι φιλελεύθερη και ο φιλελευθερισμός μπορεί να υπερασπίζεται την κοινωνία, αφού λάβουμε ως δεδομένο ότι αφετηρία τους είναι ο άνθρωπος και η ελευθερία τους μέσω της ισότητας ευκαιριών.

Άλλωστε, η πραγματική προτεραιότητα του φιλελευθερισμού (το ελεύθερο και αυτόνομο άτομο), αποκτά πραγματική αιτία όταν συμπορεύεται με τον δημοκρατικό σοσιαλισμό (κοινωνικοποίηση του αυτόνομου ατόμου).

Ο γράφων είναι εξ εκείνων που πιστεύουν βαθύτατα στις συναινέσεις.

Πολύ περισσότερο στη σημερινή εποχή, που εκ των πραγμάτων είναι περισσότερο αναγκαίες από άλλες, όπου υπήρχαν οι «ηγεμόνες» της κοινωνίας.

Κι όταν λέμε συναινέσεις  εννοούμε ότι:

1. Οι φιλελεύθεροι θα ρίξουν νερό στο κρασί τους και δεν θα υψώνουν τα λάβαρα της εμμονής στον αυτοματισμό της αγοράς.
2. Οι σοσιαλδημοκράτες θα ρίξουν νερό στο κρασί τους και δεν θα επιμένουν στον ισοπεδωτικό κρατισμό, αλλά θα παντρέψουν την ελευθερία με την ισότητα.

Κάτι τέτοιο, έχω την βεβαιότητα ότι απαιτείται για τον τόπο.

Μια φιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία, όπως όλο και περισσότεροι αναφέρουν.

Εξ αυτού είχα κι εξακολουθώ να έχω την πεποίθηση ότι δημοκρατικός σοσιαλισμός και φιλελευθερισμός είναι δυο πολιτικά ρεύματα αλληλοσυμπληρούμενα.

Όμως, η στάση και οι αποφάσεις των «58», δεν επιτρέπουν την ουσιαστική προσέγγιση και συνεργασία.

Επιχειρούν ηγεμονικά να καλύψουν την συγκεκριμένη αναγκαιότητα.

Η ανακοίνωσή τους, είναι σαφής και ξεκάθαρη:

«Οι "58" και οι συνεργαζόμενες κινήσεις αποφάσισαν να υποστηρίξουν το σχηματισμό της Προοδευτικής Δημοκρατικής Παράταξης ως κοινού φορέα που θα διεκδικήσει την ψήφο των πολιτών στις επερχόμενες ευρωεκλογές.

»Σε αυτή μπορούν να συναντηθούν, όπως τονίζαμε στην αρχική έκκληση - πρόσκληση, όλες οι δυνάμεις που κινούνται στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, της δημοκρατικής αριστεράς, του φιλελεύθερου κέντρου, της πολιτικής οικολογίας, του προοδευτικού ευρωπαϊσμού».

» Το ψηφοδέλτιο της Παράταξης θα αναφέρεται στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα και οι ευρωβουλευτές που θα εκλεγούν θα ενταχθούν στην αντίστοιχη ευρωπαϊκή κοινοβουλευτική ομάδα».

Και μόνο, λοιπόν, η τελευταία παράγραφος, αποκλείει, είτε λόγω κουταμάρας είτε συνειδητά, την κοινή πορεία με όλους εκείνους που επ’ ουδενί θα επιθυμούσαν να συνταχθούν με τους σοσιαλιστές. Όλους εκείνους που αυτοπροσδιορίζονται ως φιλελεύθεροι, ως κεντρώοι, ως οικολόγοι ή σκέτο –νέτο προοδευτικοί πολίτες.
Αυτοί, οι οποίοι καλούνται να στηρίζουν την προσπάθεια των 58, για ποιον λόγο να μην αναφέρονται στα ευρωπαϊκά κόμματα της πολιτικής τους καταγωγής;
Για ποιον λόγο, σώνει και καλά, πρέπει να γίνουν με το ζόρι σοσιαλιστές;
Για ποιον λόγο οι εκλεγμένοι βουλευτές πρέπει να ενταχθούν, υποχρεωτικά, στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα;
Για ποιον λόγο «απαγορεύεται», επί παραδείγματι, στους φιλελεύθερους να απευθύνονται στο ALDE και πρέπει σώνει και καλά να συνταχθούν με τους σοσιαλιστές;
Για ποιον λόγο οι οικολόγοι να μη μπορούν να απευθύνονται στις αντίστοιχες ευρωπαϊκές ομάδες και κόμματα;
Και σε τελική ανάλυση, για ποιον λόγο καλούνται οι φιλελεύθεροι να συνεισφέρουν με τις δυνάμεις τους, όταν ήδη από την αρχή έχει προσδιοριστεί η σοσιαλδημοκρατική τοποθέτηση του εγχειρήματος;
Για να γίνει επικοινωνιακό «παιγνίδι»;
 Ή για να αποτελέσουν μια συνιστώσα έξω από τα νερά της;
 Ή για να επιχειρηθεί αναβίωση, ως φάρσα,  της πάλαι ποτέ Ένωσης Κέντρου;

Σημαντικό αυτογκόλ, που θα έχει τις συνέπειές του.