Τα προεόρτια μιας…επανάστασης χωρίς ορατό τέλος....

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Θυμάμαι λίγο μετά τις εκλογές του 1977.

Η Βιομηχανική Σχολή, πριν μετεξελιχθεί σε Πανεπιστήμιο Πειραιά, λειτουργούσε στο κέντρο της πόλης, στη διασταύρωση των  οδών Καραολή και Δημητρίου με τη Δεληγιώργη.

Κτίριο γκρίζο, από εκείνα τα σχεδόν εγκαταλελειμμένα της προπολεμικής περιόδου, που έπαιρνε χρώμα από τις κόκκινες σημαίες της ΚΝΕ και κάθε αριστεροαυτόνομης φοιτητικής παράταξης.

Όποιος φοιτητής τολμούσε να αυτοχαρακτηριστεί φιλελεύθερος ή έστω Δαπίτης, ήταν βέβαιο ότι θα ένιωθε στο πετσί του την μέγιστη δημοκρατία που οραματιζόντουσαν εκείνοι που είχαν αναλάβει την ιδεολογική προετοιμασία των φοιτητών για την… επερχόμενη …επανάσταση.

Ομηρικές οι μάχες στα αμφιθέατρα, καυγάδες, μπουγελώματα και άγριο ξύλο ήταν στην ημερήσια διάταξη.

Όποιος δεν «προσκυνούσε» στα «κόκκινα» τραπεζάκια με το υλικό της Αριστεράς και κυρίως της ΚΝΕ, την είχε… «βάψει»…

Εκεί, λοιπόν, λίγο πριν τα Χριστούγεννα κι εντελώς ξαφνικά, ξεκίνησε ένα χειμωνιάτικο πρωινό ένας ασυνήθιστος καυγάς.

Εμφανίστηκαν από την λεωφόρο Ηρώων Πολυτεχνείου (για όσους δεν γνωρίζουν είναι ο δρόμος που περνάει μπροστά από το Δημοτικό Θέατρο) καμιά εικοσαριά τύποι που είχαν καλυμμένα τα πρόσωπα και στα χέρια τους κρατούσαν σιδερένιους λοστούς και ξύλα.

Έφτασαν μπροστά στην πόρτα της Σχολής!

Τα βλέμματά τους πρόδιδαν ασίγαστο μίσος προς τους πάντες και τα πάντα.

Άρχισαν να βρίζουν χυδαία τους …Κνίτες και να προπηλακίζουν τους Ρηγάδες. Ταυτοχρόνως, έσπαγαν τζάμια της Σχολής, διέλυαν ταμπλό με ανακοινώσεις των φοιτητικών παρατάξεων, πέταγαν πέτρες κλπ κλπ.

Κορωνίδα όλων ήταν η συγκέντρωση πέντε έξι κάδων σκουπιδιών, στους οποίους έβαλαν φωτιά!

Χαμός, καταμεσής στην καρδιά του Πειραιά….

Τους νεοεμφανιζόμενους, οι εφημερίδες της εποχής, η αστυνομία αλλά κι οι φοιτητικές παρατάξεις τους χαρακτήρισαν αναρχικούς…

Ήταν τα προεόρτια μεγάλων γεγονότων βίας, τόσο στα Πανεπιστήμια, όσο και στους δρόμους της Ελλάδας…

Είχαν προηγηθεί οι δολοφονίες από την πρωτοεμφανιζόμενη τρομοκρατική οργάνωση «17Ν», του Ρίτσαρντ Γουέλς, σταθμάρχη της CIA στην Αθήνα και του αστυνομικού και βασανιστή της χούντας, Ευαγγ. Μάλλιου.

Δυο χρόνια μετά, τα Πανεπιστήμια όλης της χώρας ήταν υπό κατάληψη.

Οι φοιτητές αντιστεκόντουσαν –όπως πάντα άλλωστε- στον εκπαιδευτικό νόμο 815.

Όμως, ω του θαύματος, πρωταγωνίστρια δεν ήταν η ΚΝΕ  κι η οργάνωσή της στα Πανεπιστήμια, η Πανσπουδαστική, ούτε καμιά από τις άλλες παραδοσιακές Αριστερές φοιτητικές παρατάξεις.

Ήταν κάποιες ελάχιστες μειοψηφίες που αυτοχαρακτηρίζονταν αυτόνομες και σε κάθε τους φράση υπήρχε αναφορά για επανάσταση με βία, ενώ έδειχναν να εμπνέονται από ένοπλες ομάδες που δρούσαν στη Λατινική Αμερική.

Η διαφοροποίησή τους με την ΚΝΕ και τις λοιπές Αριστερές παρατάξεις ήταν χαρακτηριστική.

«Το μόνο κόκκινο Πανεπιστήμιο είναι αυτό που καίγεται», έλεγαν.

Χαρακτήριζαν τους Κνίτες συντηρητικούς, τους Ρηγάδες αστούς, τους Δαπίτες φασίστες!

Οι καταλήψεις ξεκίνησαν από το Χημείο, όπου είχε γεμίσει από προκηρύξεις του ΕΛΑ.

Συνεχίστηκαν στη Νομική, στην Βιομηχανική στον Πειραιά και σιγά σιγά ένα τσουνάμι απ’ αυτές κάλυψε όλα τα Πανεπιστήμια της χώρας.

Ουδείς ασχολήθηκε σοβαρά.

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας για να μη κατηγορηθεί…φασιστική, η δε αντιπολίτευση για να μη χαλάσει το… όνειρο των αφιονισμένων αυτοαποκαλούμενων αυτόνομων.

Σιγά σιγά, η βία έγινε καθεστώς σε κάθε εκπαιδευτική δραστηριότητα.

Στοίχειωσε τον τόπο.

Βρήκε και κάποιους, δυστυχώς, που της βρίσκουν ελαφρυντικά!

Κι είναι βέβαιο ότι τότε, σημειώθηκε η μεγάλη στρατολόγηση των εκτελεστών της τρομοκρατίας.

Κάπου εκεί, ο Γιωτόπουλος κι ο Κουφοντίνας βρήκαν τον Χριστόδουλο Ξηρό και τα υπόλοιπα παιδιά του παπά από τη Χαλκιδική….

Κι ύστερα οι υπόλοιποι…Κι οι υπόλοιποι….Κι οι άλλοι….

Που μπορεί να έχασαν κάθε προσωπικό στοίχημα που είχαν βάλει, αλλά επιζητούν την δική τους ρεβάνς…

Είναι περισσότερο από βέβαιο ότι αυτή η ρεβάνς δεν θα έρθει ποτέ.

Η κοινωνία και γνωρίζει  και αντιδρά.

Η αιματηρή βία της τρομοκρατίας είναι και απεχθής και ατελέσφορη.

Φοβάμαι, όμως, ότι οι αβελτηρίες της ελληνικής Δικαιοσύνης που άνοιξαν τον δρόμο στην απόδραση του αρχιεκτελεστή Ξηρού και στην αποφυλάκιση των Μαζιώτη και Ρούπα, θα αναγκάσει την κοινωνία να κλάψει κάποιον νέο Θάνο Αξαρλιάν, ένα Νέο Μπακογιάννη, ένα νέο Αγγελόπουλο, ένα νέο Περατικό, Αθανασιάδη, Μομφεράτο, Βαρή….

Μακάρι να διαψευστώ….