Οι λαϊκιστές, οι αριθμοί κι η υπηρεσία της Συνταγματικής αναθεώρησης

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Την εβδομάδα που πέρασε, είχαμε τρία σημαντικά γεγονότα τα οποία αμέσως ή εμμέσως αφορούν τη χώρα μας.

Το πρώτο και σημαντικότερο (σε επίπεδο βραχύβιου συμφέροντος), αφορά την ανακοίνωση της Moody’s, ότι από την 1^η Αυγούστου θα αναβαθμίσει την ελληνική οικονομία.

Το δεύτερο, αφορά την επενδυτική επιχείρηση των Κινέζων στη χώρα μας κι η δημόσια δέσμευσή τους ότι θ’ αγοράσουν ελληνικά ομόλογα, την ώρα που είναι παγκοσμίως γνωστό ότι τα μόνα κρατικά ομόλογα στα οποία επενδύουν είναι τα γερμανικά.

Το τρίτο, αφορά τις πρωτοβουλίες των Ρέντσι και Ολάντ, απέναντι στις πολιτικές του Βερολίνου, με στόχο την χαλάρωση του ασφυκτικού βρόγχου που προκαλεί η γερμανική πολιτική με την δημοσιονομική πολιτική που επιβάλλει.

Τα τρία γεγονότα, σε συνδυασμό με όσα αναμένεται να προσφέρει στην χώρα ο τουρισμός, δημιουργούν τα καλά νέα.

Από την άλλη πλευρά, είναι τα κακά νέα.

Μπορούμε να τα καταφέρουμε με την παράδοσή μας στους λαϊκιστές;

Δεν μας έφταναν όσα έλεγαν σε πλατείες και τηλεπαράθυρα και δημιουργούσαν κλίμα αναταραχής στην κοινωνία και δη σε κρίσιμες μάζες, τους βάλαμε και στην κυβέρνηση.

Κι όλα αυτά, τη στιγμή που είναι ηλίου φαεινότερο ότι πρέπει να τρέξουμε μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να έχουμε κάνει χωρίς την επιβολή τους από Μνημόνια ή άλλες «εντολές».

Ποιος θα κάνει τις αλλαγές στο δημόσιο; Ποιος θα δημιουργήσει το νέο χάρτη αρμοδιοτήτων του; Ο Αργύρης Ντινόπουλος;

Ποιος θα προχωρήσει την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ, το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές (που τόσο ωφέλησαν την αγορά), το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων; Ο Γεράσιμος Γιακουμάτος;

Ποιος θα κρατήσει υπό έλεγχο την δημόσια δαπάνη στον τομέα του φαρμάκου και θα συγκρουστεί με συντεχνίες, συμφέροντα και…κεκτημένα δικαιώματα; Ο Μάκης Βορίδης και δη στο πνεύμα που λειτούργησε με τους …ταξιτζήδες στην κυβέρνηση Παπαδήμου;

Ποιος θα συγκρουστεί με την τρόικα, όταν όλοι γνωρίζουμε ότι ουκ ολίγοι πολιτικοί (ακόμη και στην αξιωματική αντιπολίτευση) λειτουργούν ως «βαποράκια» της πολιτικής κι επιχειρηματικής εξουσίας;

Ποιος απ’ όλους αυτούς της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης έχει το θάρρος να βγει και να πει ότι «εγώ θα κάνω αυτά που πρέπει για τον τόπο κι ας μην εκλεγώ ποτέ ξανά»; Ουδείς, αφού όλοι θέλουν να είναι «αιωνίως» σωτήρες του τόπου κι όλων ημών κι ασκούν πολιτική δια μέσου αρνήσεων και δημαγωγίας.

Είμαστε κι εμείς εδώ.

Από τη μια δηλώνουμε απέχθεια για το παλιό, το φθαρμένο και κουρασμένο κι από την άλλη ψηφίζουμε τον λαϊκισμό!

Από τη μια έχουμε τους φθαρμένους κι από την άλλη –στην αξιωματική αντιπολίτευση- τους πρωταθλητές του αμοραλισμού, της διγλωσσίας και της μάχης αναφορικά με ποιος θα καθίσει στις καρέκλες την…επόμενη ημέρα. Χώρια οι ναζιστές κι οι λούμπεν.

Τίποτα δεν θ’ αλλάξει ακόμη κι αν όλα λειτουργήσουν ρολόι.

Τίποτα δεν θ’ αλλάξει ακόμη κι αν αύριο μας χαρίσουν όλα τα χρέη οι εταίροι μας.

Για τον απλούστατο λόγο ότι οι θεσμοί κι οι έννοιες παραμένουν σε βαθειά παρακμή.

Έχω την αίσθηση, ότι η μεγαλύτερη υπηρεσία που θα μπορούσε να προσφέρει ο Σαμαράς στη χώρα, είναι να προχωρήσει στην συνταγματική αναθεώρηση.

Υπό άλλες συνθήκες, αν επί παραδείγματι ήταν αποσυνδεμένη η εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας από διάλυση της Βουλής, θα μιλούσε ο Τσίπρας ή ο Καμμένος για  εξαγορά βουλευτών; Αν οι υπουργοί δεν ήταν β(ο)υλευτές, θ’ ανθούσε επί δεκαετίες το πελατειακό σύστημα και θα εξυπηρετούνταν μόνο οι στόχοι επανεκλογής τους;

Γι αυτό, λέω ότι πρέπει ν’ αποφασίσουμε πρωτίστως τι πολιτικό σύστημα επιθυμούμε.

Πολύ περισσότερο, όταν ο τόπος μας έχει χάσει τα χρόνια της κρίσης το 35% του ΑΕΠ!

Γεγονός που σημαίνει ότι ακόμη κι αν περάσουμε σε ρυθμούς ανάπτυξης, θα πρέπει αυτοί να τρέχουν με 3,5% τον χρόνο,για να επανέλθουμε εκεί που είμαστε το 2010…Οπότε θα χρειαστούμε δέκα χρόνια….

Τα αντέχουμε με το σημερινό –εν συνόλω- πολιτικό σύστημα;