Ιδιοτελείς…

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι δικαίωμα των δυο βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ να συμπαρασταθούν σε όποιον θέλουν, όπως θέλουν κι όταν θέλουν.

Ακόμη κι ν πρόκειται για τον τρομοκράτη –δολοφόνο Σάββα Ξηρό.

Όπως είναι δικαίωμα και δικό μου, αλλά και της κοινωνίας να τους ασκεί δριμύτατη κριτική για την ενέργειά τους. Πολύ περισσότερο όταν οι ίδιοι δεν έχουν εκφράσει ούτε καν μια φράση –έστω κι απλής συμπάθειας- προς τα θύματα που άνανδρα και πισώπλατα εκτέλεσε ο τρομοκράτης.

Επιπλέον, οι Τάσος Κουράκης και Βασιλική Κατριβάνου, δεν έχουν δείξει την ίδια ζέση για τόσους και τόσους που σαπίζουν πίσω από τα κάγκελα με αντίστοιχα προβλήματα, όπως επί παραδείγματι ο προφυλακισμένος Λαυρεντιάδης, γεγονός που καταδεικνύει ιδιοτέλεια και σκοπιμότητα.

Ποια είναι η ιδιοτέλεια και ποια η σκοπιμότητα;

Το εκλογικό τους ακροατήριο.

Το ακροατήριο εκείνο που δείχνει «ανοχή» και συμπάθεια στον τρομοκράτη.

Το ξέρουν, το ξέρουμε όλοι, το ξέρουν και στο ΣΥΡΙΖΑ, ότι τέτοιο ακροατήριο και φωνές σαν αυτές των δυο βουλευτών, υπάρχει πέριξ της Κουμουνδούρου.

Εξ ου και η αμηχανία που αντιμετωπίστηκε η υπόθεση των δυο βουλευτών και του Ξηρού.

Αμηχανία που εκπορεύεται από το ίδιο το γεγονός σε συνδυασμό με την εσχάτως πιο μετριοπαθή στάση του προέδρου Τσίπρα σε διάφορα ζητήματα, που προκαλεί και τα λογής μανιφέστα διαφόρων συντρόφων του, που βλέπουν το φως της δημοσιότητος.

Είναι σαφές, ότι το 3% του αυθεντικού ΣΥΡΙΖΑ, έχει τη δική του περπατησιά κι αδυνατεί να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και στην «κατάληψη» του κόμματος από τους ξένους.

Όμως, είναι και κάτι ακόμη που πρέπει να τονίσουμε.

Ο Σάββας Ξηρός κι οι σύντροφοί του, δεν έχουν δείξει το παραμικρό ίχνος μεταμέλειας για όσα προκάλεσαν στην ελληνική κοινωνία.

Αμετανόητοι και θρασείς, βρίσκουν εύκολα στέγη σε διάφορα ΜΜΕ, απ’ όπου δημοσιοποιούν τις απόψεις τους, κάνουν την προπαγάνδα τους, παρεμβαίνουν στην άσκηση πολιτικής, αλληλοβρίζονται…

Αλλά, μια ταπεινή συγγνώμη δεν έχουν ζητήσει.

Ακόμη και για τα «εκτός στόχων» θύματά τους (Αξαρλιάν, Βαρής κλπ), τα θεωρούν …παράπλευρες απώλειες.

Έχουν, συνεπώς, το δικαίωμα να ζητούν αποφυλάκιση για ανήκεστο βλάβη της υγείας τους;

Νομικά κι ίσως ανθρωπιστικά (με δεδομένο ότι μια κοινωνία διαφορετική απ’ αυτή που ονειρευόντουσαν οι τρομοκράτες, δεν μπορεί να εκδικείται ή να εξοντώνει) το έχουν.

Ηθικά όμως;

Κοντολογίς, οι τρομοκράτες από τη φυλάκισή τους δεν έχουν σωφρονιστεί.

Κι όχι μόνο αυτό.

Με τη μη έκφραση μιας απλής συγγνώμης, ανθρώπινης κι από ψυχής, δείχνουν κάτι περισσότερο:

Την επιθυμία τους να διατηρούν επάνω από τα κεφάλια τους το φωτοστέφανο των επαναστατών.

Αυτούς, λοιπόν, τους «επαναστάτες», έσπευσαν να στηρίζουν οι δυο βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.

Βρήκαν, μάλιστα, κι άλλη συνοδοιπόρο, τη συνάδελφό τους Ζωή Κωνσταντοπούλου, που με το γνωστό εισαγγελικό ύφος της, τόνισε μέσα στη Βουλή, ότι «τρομοκρατία είναι η κυβέρνηση»…

Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε…