Αντιφάσεις κι οσμές μούχλας…

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Ο Χατζηδάκης, που συγκρούστηκε με κατεστημένα συμφέροντα κι επιχείρησε με νύχια και με δόντια να προχωρήσει στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, πήγε σπίτι του.

Το ίδιο κι ο υφυπουργός του, ο Σκορδάς.

Ο Γεωργιάδης, που «πολέμησε» αρρωστημένες καταστάσεις εντός και πέριξ της Υγείας, επιχείρησε εξορθολογισμό στον χώρο του φαρμάκου κι «έσπασε αυγά», πήγε σπίτι του. Θυμάμαι ότι εναντίον του υπήρξαν  ακόμη και πρωτοσέλιδα…αθλητικής εφημερίδας γνωστών συμφερόντων, ενώ ο πρόεδρος των φαρμακοποιών που έτρεχε από εκδήλωση σε εκδήλωση της Ρένας Δούρου… αγωνιούσε αναφορικά με …αν θα κάνει χαρές ο υπουργός για την…επιλογή του να σταθεί δίπλα στην υποψήφια (τότε) περιφερειάρχη του ΣΥΡΙΖΑ!
Η Ζέτα Μακρή, που
έδωσε μάχες στον χώρο πέριξ κι εντός του ΟΚΑΝΑ, πήγε σπίτι της!

Ο Τσαυτάρης, που προωθούσε στη γεωργία σοβαρές μεταρρυθμίσεις αφήνοντας σε δεύτερο πλάνο τη χρεοκοπημένη πολιτική των φαύλων επιδοτήσεων του «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά», πήγε σπίτι του.

Ηθικό δίδαγμα:

Δεν πρόκειται να προχωρήσει καμιά μεταρρύθμιση, αφού ο ίδιος ο πρωθυπουργός κι ο κυβερνητικός εταίρος του τις…κατασυκοφάντησαν, αλλάζοντες όσους τις επεδίωξαν.

Ουδείς υπουργός, από εδώ και στο εξής, θα δώσει οποιαδήποτε μάχη για μεταρρυθμίσεις και φυσικά δεν θα τις υποστηρίξει δημοσίως.

Πολύ περισσότερο, όταν στα κρίσιμα υπουργεία τοποθετήθηκαν υπουργοί κι υφυπουργοί με ελάχιστο ειδικό πολιτικό βάρος, που συν τοις άλλοις όλοι γνωρίζουμε ότι είναι υπερασπιστές του πελατειακού συστήματος κι εχθροί των μεταρρυθμίσεων.

 Γνωστές άλλωστε οι θέσεις τους από τις μάχες που έδιναν στα τηλεπαράθυρα, μέχρι προσφάτως.

Όλα αυτά, τη στιγμή που και τα μηνύματα του πρωθυπουργού είναι άκρως αντιφατικά:

Στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο, ο Αντώνης Σαμαράς τόνισε ότι η κατεύθυνση της κυβέρνησης παραμένει ίδια, ότι πρέπει να γίνουν πολλές τομές και να επισπευστούν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Κι αμέσως μετά, πρόσθεσε «κλείνοντας το μάτι στον λαϊκισμό», ότι πρέπει να διορθωθούν οι αδικίες που έγιναν!

Αναρωτιέμαι με ποιους υπουργούς ή ποια «εργαλεία» θα κάνει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που κι ο ίδιος ομολογεί ότι πρέπει να γίνουν.

Με το νέο υπουργό Οικονομικών, που σε όλη του τη σταδιοδρομία ήταν ένας ευθυνόφοβος άνθρωπος, απολύτως ερωτευμένος με τη βολή του και κλασικός «yes-men»;

Με το νέο υπουργό Υγείας, που όταν είχε γίνει υπουργός Μεταφορών στην κυβέρνηση Παπαδήμου, το δείγμα γραφής του ήταν ο άμεσος συμβιβασμός με τους ιδιοκτήτες ταξί;

Με το νέο υφυπουργό Ανάπτυξης, που ήταν λάβρος στα τηλεπαράθυρα εναντίον της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ και μόλις ορκίστηκε έδωσε αμέσως δείγμα γραφής, λέγοντας ότι…δεν την έχει διαβάσει;

Με το νέο υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης, που προφανώς εξαργύρωσε τις «επαναστάσεις» του εναντίον κάθε αλλαγής;

Αστεία πράγματα.

Κι από την άλλη πλευρά, πώς θα συμβιβαστούν τα ασυμβίβαστα;

Μπορεί για μια καρέκλα ο νέος υπουργός Εσωτερικών να μπορεί να μεταμορφώνεται σε Νάντια Κομανέντσι, αλλά εμείς δεν μπορούμε να ξεχνάμε όσα έσουρνε στον Βενιζέλο για το θέμα των υποβρυχίων.

Πώς διάολο θα κάθονται τώρα παρεούλα;

Μπορεί για μια άλλη καρέκλα η νέα κυβερνητική εκπρόσωπος να επιθυμεί να συρρικνώσουν οι Έλληνες τη μνήμη τους, αλλά δεν είναι εύκολο να ξεχαστούν όσα έσουρνε εναντίον του νυν συναδέλφου της στο υπουργείο Οικονομικών. Από εθελόδουλο μέχρι αναλυτή των ψυχαναγκαστικών προβλημάτων των δανειστών της Ελλάδας…

Μπορούν να συνυπάρχουν και δη στο ίδιο υπουργείο ένας υπουργός με τον υφυπουργό του, όταν πριν λίγο καιρό που ο δεύτερος συνελήφθη για χρέη της οικογενειακής του επιχείρησης θεώρησε ότι ο πρώτος έφταιγε και του έσερνε τα εξ αμάξης;

Πώς στο καλό θα συγκεραστούν όλα αυτά;

Πώς θα συνεργαστούν άνθρωποι που μέχρι προχθές ήταν στα χαρακώματα;

Πώς θα προχωρήσουμε στη συνάντηση του μέλλοντος, όταν ξεθάβονται πρόσωπα και νοοτροπίες που το μόνο στόχο που φαίνεται να έχουν, είναι ο επαναπατρισμός αδέσποτων ψηφοφόρων στα κομματικά μαντριά;

Κι από την άλλη πλευρά, η αντιπολίτευση.

Αν σκεφτούμε ποια πρόσωπα μπορεί να στέκονταν μπροστά στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον παπά για να ορκιστούν υπουργοί, τότε σίγουρα θα γίνουμε εραστές με την… κατάθλιψη!

Ζούμε την κορύφωση της ελληνικής τραγωδίας.

Κι έχω την αίσθηση ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Ως φάρσα, αλλά επαναλαμβάνεται.

Η νέα κυβέρνηση μου θυμίζει έντονα την αντίστοιχη του Γεωργίου Ράλλη, παραμονές της λαίλαπας που ενέσκηψε με το ΠαΣοΚ.

Όχι σε ποιότητα, ούτε σε κύρος.

Αλλά στις «οσμές» του χαροπαλεύοντος….