«Η παγίδα των χρωμάτων», από τον Μένιο Σακελλαρόπουλο

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Λιβάνη», το ενδέκατο βιβλίο του αγαπημένου μου αδελφού Μένιου, με τίτλο «Η παγίδα των χρωμάτων».

Μετά από συνεχή «πάλη» με τις λέξεις και τη δημοσιογραφία, από τα μικράτα του και για 35 ολόκληρα χρόνια, ο Μένιος Σακελλαρόπουλος ξαναφέρνει άλλο ένα μυθιστόρημά του, για να γίνει κι αυτό best seller, όπως λέει ο Ηλίας Λιβάνης.

Προηγήθηκαν τα:

 «Είκοσι Χρόνια Ταξίδια με τον Παναθηναϊκό»,

«The Game Boy – Το Μοιραίο 10»,

«Θα Πεθάνεις, Ρε!»,

«Η Νύχτα της Λώρας»,

«Μαύρο Φιλί»,

«Φεγγάρι από Πέτρα»,

«Δυο Μαύρα Πουκάμισα»,

«Πορφυρός Κώδικας»,

«Ένοχες Ζωές».

Ένα βιβλίο κάθε χρόνο!

Σπάνιο επίτευγμα ακόμη και για τον πλέον παραγωγικό και δημιουργικό συγγραφέα, που δεν διστάζει να σπάζει άβατα, να τσαλαβουτά σε δράματα, χαμόγελα και να ψάχνει εναγωνίως τις λέξεις που θ’ αποτυπώνουν επακριβώς όσα θέλει να δώσει στον αναγνώστη του.

«Η παγίδα των χρωμάτων» περιστρέφεται γύρω από ένα «αερικό», όπως τη χαρακτήριζαν πολλοί, τη Βενετία Παππά, που πάντα όσο θυμόταν τον εαυτό της είχε γεμάτα τα χέρια και τη ψυχή της με μπογιές και χρώματα.

Τα πινέλα και τα χρώματα ήταν το καταφύγιό της, στα εύκολα και στα δύσκολα. Εκείνο που δε θυμόταν ήταν τη μητέρα της, που δε γνώρισε ποτέ.

Της είπαν ότι πέθανε στη γέννα.

Την ψυχή της γιάτρευε η ζωγραφική.

Όταν πίστεψε ότι άγγιξε την ευτυχία, τον έρωτα και τον Μιχαήλ Άγγελο φοιτώντας στην περίφημη Σχολή Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας, ένα μυστικό που ξέθαψε τυχαία, σκληρό και κοφτερό σαν τα βράχια της Πειραϊκής, διέλυσε τον καμβά της ζωής της.

Όλα μέσα της βάφτηκαν κόκκινα, στο χρώμα του πόνου, και το μυαλό της πήρε αλλόκοτους δρόμους.

Βυθίστηκε στο μαύρο, μπήκε στον κόσμο των σκιών και πάλεψε να βγει για να εκδικηθεί με έναν απίστευτο τρόπο.

Μια περιπλάνηση της ψυχής μέσα σε σκοτεινά και φωτεινά χρώματα, με πλοκή και τέλος που καθηλώνουν.

Έβαψε το σώμα της γοργόνας και µετά πέρασε µε κόκκινο χρώµα την ουρά της. Αυτό το έντονο κόκκινο έφευγε από την ουρά και κατέληγε στα βράχια, σαν ρυάκι από αίμα.

Έβαλε και την τελευταία πινελιά, εκεί στην ουρά, και ξαναπήγε στο πιο µακρινό κρεβάτι.

Η ψυχή της γέµισε ικανοποίηση και τα µάτια της δάκρυα µπροστά στη γοργόνα που αγνάντευε πικραµένη τη θάλασσα δίχως να µπορεί να µπει µέσα…

Της ήρθαν λυγµοί, και µάλιστα δυνατοί…

Η συνέχεια επί των σελίδων….

Με την ευχή να είναι κι αυτό καλοτάξιδο!