Τι έχει η μπάλα μέσα ρε παιδιά;

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος


Δεν θα ξεχάσω ποτέ την κυρία με τα διαμαντένια βραχιόλια –που ένας Θεός ξέρει με ποιον τρόπο είχε βρει θέση στα δημοσιογραφικά θεωρεία- την ώρα του παιγνιδιού της εθνικής μας με την Γαλλία (Euro 2004), με ρωτούσε σε ποια εστία …βάζουμε…τρίποντο!

Ούτε τόσους και τόσους που ξαφνικά ανακάλυψαν ότι το ποδόσφαιρο από άθλημα της αλητείας μετατράπηκε σε άθλημα …εθνικής πρηφάνειας.

Είμαστε λαός των άκρων.

Δεν μας πιάνεις πουθενά και ποτέ.

Σε όλες μας τις εκδηλώσεις, είτε αφορούν την προσωπική μας ζωή, είτε τα πολιτικά μας δρώμενα είτε ακόμη και την μπάλα.

Καθένας μας και μια γνώμη.

Μέχρι κι οι κυριούλες με το οξυζενέ στο μαλλί, εξέφραζαν γνώμη κι άποψη χθες τη νύκτα, στο ρεπορτάζ του Μega, από τη γνωστή καφετέρια της Καστέλας, που όλως συμπτωματικά είναι και το στέκι του ρεπόρτερ του και κάθε βράδυ κάνει δωρεάν διαφήμιση.

Για να μη σας πω για το διαδίκτυο και τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης, όπου ο κάθε πικραμένος αμολάει μια αρλούμπα κι ας μη ξέρει τι έχει μέσα η μπάλα…

Για να μη σας πω για τους πανηγυρισμούς και τους διθυράμβους, λες και κατακτήσαμε το παγκόσμιο κύπελλο!

Εντάξει ρε παλικάρια και κοπελιές.

Περάσαμε στους 16.

Μεγάλη και πρωτοφανής επιτυχία.

Αλλά, μέχρι εκεί.

Αν ξέραμε μπαλίτσα, θα ξέραμε και θα λέγαμε ότι η νίκη –πρόκριση επιβεβαίωσε εκείνους που έλεγαν ότι αυτή η ομάδα αποτελεί την κορωνίδα των ισορροπιών, με κάποιους τελειωμένους παίκτες να έχουν πάρει φανέλες σπίτια τους.

Μόλις οι ισορροπίες διαταράχτηκαν από συμπτώσεις (τραυματισμοί και τιμωρίες), φάνηκε πεντακάθαρα η πραγματικότητα.

Επί παραδείγματι ο Κατσουράνης.

Παίκτης που πλέον δεν παίζει ούτε καν στην ομάδα του, αλλά έπρεπε να παίζει οπωσδήποτε στην εθνική, κάνοντας άνω κάτω συστήματα και τακτικές.

Κι όμως, χρειάστηκε ν’ αποβληθεί στο προηγούμενο παιγνίδι, για ν’ αναγκαστεί ο προπονητής να κάνει τ’ αυτονόητα και ν’ αλλάξει τη μορφή της ομάδας, κάνοντάς την μ’ ένα γρήγορο μέσο (Χριστοδουλόπουλος) πιο δημιουργική και παραγωγική.

Άλλη περίπτωση ο Σάμαρης.

Που ήταν ακατανόητη η μη χρησιμοποίησή του.

Χρειάστηκε να τραυματιστεί ο αργοκίνητος -και χωρίς ομάδα - Κονέ, για να μπει στο γήπεδο και με την ταχύτητά του να αλλάξει τη μορφή του παιγνιδιού.

Να μη πω για τον πρώην ποδοσφαιριστή Γκέκα, ο οποίος πήρε τη θέση του πολύ νεότερού του Αθανασιάδη, με μια ακατανόητη απόφαση του Σάντος.

Να μη πω για τη μη κλήση του καλύτερου αριστερού μπακ του ελληνικού πρωταθλήματος, του Γιαννούλη, που δικαιωματικά είχε θέση σ’ αυτή την ομάδα, αλλά την έχασε από κάποιον Τζαβέλα, που η μόνη διάκρισή του όλη τη χρονιά, ήταν η συμμετοχή του σε καυγάδες.

Για να μη πω άλλα κι άλλα….

Δεν είναι της παρούσης στιγμής.

Ούτε κι οι διάφορες ανοησίες περί του ανύπαρκτου πέναλτι με το οποίο κερδίσαμε….

Από την άλλη πλευρά, ισχυριζόμαστε ότι παίξαμε μπάλα.

Πράγματι έτσι φάνηκε.

Κάναμε ευκαιρίες, είχαμε δυόμιση δοκάρια (του Τοροσίδη που κάποιοι χρεώνουν ως τρίτο, ήταν μια σέντρα που πήρε λάθος δρόμο), είχαμε αλληλοκάλυψη και σχετική ταχύτητα.

Θάθελα, όμως, να τη ξαναδώ αυτή την εμφάνιση και δη μ’ αντίπαλο άλλη ομάδα, που κλείνει χώρους, μαρκάρει κι έχει στοιχειώδεις αγωνιστικούς προσανατολισμούς.

Η Ακτή Ελεφαντοστού ήταν μια ομάδα με απίστευτη αναρχία, βαριά κορμιά και τεράστια κενά σ’ άμυνα κι επίθεση, χωρίς επαναφορές, χωρίς προπονητή (δεν έχει προπονήσει ούτε καν παιδική ομάδα), που έπαιξε ποδόσφαιρο παλαιμάχων.

Αν οι κυριούλες κι οι σχολιαστές του διαδικτύου ήξεραν τι έχει η μπάλα μέσα και κάποια στοιχειώδη ντεσού του ποδοσφαίρου, θα κατανοούσαν ότι με την Κόστα Ρίκα η εθνική μας δεν θα ξαναβρεί διαδρόμους να επιτεθεί, δεν θα ξαναβρεί παίκτες που να μη μαρκάρουν, δεν θα ξαναβρεί παίκτες που ο καθένας θέλει μια μπάλα, αδιαφορώντας για το σύνολο.

Μ’ όσα αναφέρω δεν μειώνω επ’ ουδενί την πρόκριση της ομάδας σε μια φάση παραπέρα. Και δη όταν κάτι παρόμοιο δεν έχει ξανασυμβεί.

Απλά, εκφράζω την απόλυτη διαφωνία μου με τις υστερίες και τους διθυράμβους, ακόμη κι εκείνων που πριν λίγες ημέρες ανέβαζαν και κατέβαζαν τους Έλληνες παίκτες άμπαλους, χωρίς οι περισσότεροι να έχουν παίξει μακρύτερα από τη γειτονιά τους ή να έχουν οσμιστεί την ιδρωτίλα των αποδυτηρίων…

Κι επιπλέον, κρατώ μικρό, πολύ μικρό καλάθι…επειδή αντιλαμβάνομαι τις καθαρά ποδοσφαιρικές μας δυνατότητες.

Ίσως οι ίδιοι που σήμερα αποθεώνουν τους παίκτες, να είναι οι ίδιοι που την Κυριακή το βράδυ ή ακόμη και μια άλλη στιγμή παρακάτω, θα τους κράζουν…

Είπαμε: είμαστε λαός των άκρων, των αντιφάσεων και του συναισθήματος….

Κι όσο κι αν μας κοστίζει, δεν λέμε να βάλουμε μυαλό…