Κεντροαριστερά του λαϊκισμού

Από τη Θεσσαλονίκη
γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Μετά την παραίτηση του Γιώργου Α. Παπανδρέου (στο εξής ΓΑΠ) από την πρωθυπουργία, το 2011, δύο ήταν οι λόγοι που κάποιος ψηφοφόρος θα συνέχιζε να τον ακολουθεί.

Είτε ο ίδιος θα ήταν ακραιφνής μνημονιακός και, αναγνωρίζοντας το βαρύ πολιτικό κόστος που πλήρωσε ο ΓΑΠ, θα είχε συγχωρήσει τα λάθη του είτε θα είχε τη φωτογραφία του Ανδρέα Παπανδρέου στο εικονοστάσι, παρέα με τους λοιπούς αγίους.

Με την κατεύθυνση που έδωσε στο ΠαΣοΚ ο Ευ. Βενιζέλος, καθ’ όλη τη διάρκεια της

θητείας του ως αρχηγός, και την συνεπακόλουθη ίδρυση του ΚιΔηΣο, ο πρώτος λόγος εξαφανίστηκε.

Ως τρίτο λόγο, θα μπορούσε κανείς να προσθέσει και το φετίχ με τα δημοψηφίσματα, αλλά για αυτό υπάρχει ο μετρ του είδους Α. Τσίπρας.

Λαμβάνοντας (και) το τελευταίο υπόψη, μπορούμε πια όλοι να πούμε αυτό που φοβόμασταν ότι συμβαίνει και δεν ήμασταν σίγουροι, μέχρι που η Δημοκρατική Συμπαράταξη καλωσόρισε τις προάλλες τον ΓΑΠ:

Το ΠαΣοΚ άρχισε να μοιάζει με ΣυΡιζΑ, ο οποίος, όπως είναι τοις πάσι γνωστό, μοιάζει καταπληκτικά με ΠασοΚ! Το παλιό, καλό. Το ορίτζιναλ…

Κάπου εδώ γίνεται σαφές ότι η Δημοκρατική Συμπαράταξη έχασε την ευκαιρία να γίνει η μόνη σοβαρή σοσιαλδημοκρατική πρόταση για τη χώρα. Μπορεί ο ΓΑΠ, φεύγοντας από το κόμμα του πατρός του, να πήρε μαζί του ένα σωρό ψήφους, ωστόσο, ταυτόχρονα, το απάλλαξε σε σημαντικό βαθμό από την ρουσφετολογική του ταυτότητα.

Επειδή όμως το να γίνεις (και να παραμείνεις) υπεύθυνη πολιτική δύναμη θέλει περισσότερη δουλειά από το να γίνεις ψηφοθήρας, όνειρο ήταν και πάει.

Η συνεργασία μεταξύ του ΠαΣοΚ και του ΣυΡιζΑ φαντάζει πλέον ως το επόμενο λογικό βήμα, καθώς το πρώτο υπέκυψε στον τρόπο που πολιτεύεται ο δεύτερος, κάτι που μαρτυρούν και οι δηλώσεις της κ. Γεννηματά.

Οι διστακτικές και αμήχανες αοριστολογίες περί νεοφιλελευθερισμού και δημοκρατικής παράταξης έγιναν, από τη μέρα του «γάμου» κιόλας, άφοβα κατεβατά χωρίς ουσία, χωρίς αρχή και τέλος (για περισσότερα περί του «περιεχομένου» τους, βλ. «Ο κούφιος λόγος της Φώφης και του ΠαΣοΚ…» από Νίκο Σακελλαρόπουλο: https://grpost.blogspot.gr/2017/01/blog-post_17.html), τα οποία αρχίζουν παράλληλα να αναδεικνύουν ως σοβαρότερο υποψήφιο εκπρόσωπο της ελληνικής Κεντροαριστεράς τον… Βασίλη Λεβέντη!

Τουλάχιστον η Ένωση Κεντρώων έχει κάποιες συγκεκριμένες προτάσεις (και διπλά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις από το Ποτάμι)…

Ο λαϊκισμός των καιρών, λοιπόν, φαίνεται να κατάπιε και την εν Ελλάδι (κατ’ ευφημισμόν) σοσιαλδημοκρατία και, συνεπώς, γεννάται εύλογα το ερώτημα: Τι ακριβώς έχει να προτείνει τώρα η Δημοκρατική Συμπαράταξη που δεν προτείνει ο ΣυΡιζΑ;

Γιατί, θεωρητικά, και ο ΣυΡιζΑ υπέρ της παραμονής στο ευρώ είναι. Απλά είναι ενάντια στη λογική που θέλει την Ελλάδα να εργάζεται σκληρά για να την αξίζει.

Το ΠαΣοΚ, ως τώρα, έστω και διά της εις άτοπον απαγωγής, φαινόταν να διαφωνεί με αυτό. Μπορεί να έστεκε αμήχανο, αδυνατώντας να διατυπώσει συγκροτημένη εναλλακτική πρόταση μεταρρυθμίσεων έναντι της ΝΔ, ωστόσο, δεν απέρριπτε τις αλλαγές.

Κάτι τέτοιο παύει να ισχύει, από τη στιγμή που ποντάρει την ύπαρξή του στον παπανδρεϊσμό.

Και, ο μόνος τρόπος να αποσπάσεις το παλαιοπασοκικό κοινό από τον ΣυΡιζΑ- ενώ αυτός δεν έχει ακόμα καταρρεύσει- είναι να υποσχεθείς περισσότερα.

Η ασυνάρτητη ρητορική της αρχηγού λοιπόν, είναι μόνο η αρχή.

Στο μεταξύ, η χώρα χρειάζεται ακριβώς τα αντίθετα.

Όπου αλλού υπήρξε μνημόνιο, συγκροτήθηκαν κομματικές συμμαχίες με μεταρρυθμιστικό πρόσημο και τα αποτελέσματα τα ξέρουμε όλοι.

Εδώ, το πρόσημο είναι εθνικολαϊκιστικό, οπότε η απόστασή μας από τον ρεαλισμό, αντί να μικραίνει, μεγαλώνει. Και αυτή τη φορά, δεν φταίει ο συνήθης ύποπτος, δηλαδή η κοινωνία και η νοοτροπία της.

Στην προκειμένη περίπτωση, φταίνε ξεκάθαρα κάποιοι ολίγιστοι πολιτικοί.