ΕΥΑερα: Ή θα βρέξει ή θα χιονίσει ή καλό καιρό θα κάνει...

Γράφει
η Εύα Τσαροπούλου

Χιόνισε λοιπόν και είδαμε στην κυριολεξία μία άσπρη μέρα κι εμείς οι Αθηναίοι.

Για μία μόνο μέρα προλάβαμε να βιώσουμε διάφορα συναισθήματα, από την απόλυτη χαρά της λευκής σπανιότητας, έως την απόλυτη απόγνωση του αποκλεισμού στα σπίτια μας! 

Όλα προλάβαμε να τα ζήσουμε, αφήνοντας τα παιδιά μας να κυλιστούν στο χιόνι, αφού τα

σχολεία παρέμειναν κλειστά σχεδόν σε ολόκληρη την πόλη, ενώ τα κανάλια φρόντιζαν να κάνουν τηλεμαραθώνιους αφιερωμένους στον ιστορικό χειμώνα!

Αν υπήρξε ένα δίδαγμα απ' αυτή τη μοναδική χιονισμένη μέρα, είναι το ότι για άλλη μία φορά, η πρωτεύουσα ήταν ανέτοιμη να ανταπεξέλθει ακόμα και στη μικρότερη παρέκκλιση απ' την κανονικότητά της, ωστόσο αυτό δεν το λες και σπάνιο συμπέρασμα!

Θα ήθελα να ήμουν μια μυγίτσα στον τοίχο ενός Φλωρινιώτικου σπιτιού, για να διαπιστώσω τα γέλια που θα έκαναν με τους ανόητους και τόσο θορυβημένους πρωτευουσιάνους που, ως συνήθως, δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τους πόντους απ' τα μέτρα και φασκιώνονται σαν τα ξερά κρομμύδια προκειμένου να κατέβουν μέχρι την αυλή τους, για να προλάβουν μερικές νιφάδες, πριν αυτές σκάσουν ως νεράκι πάνω στις γλαστρούλες τους. Και δεν θέλω καθόλου να γνωρίζω τι ακριβώς θα λένε για μας οι λοιποί Ευρωπαίοι -και δη οι Βόρειοι- για τους οποίους σίγουρα αποτελούμε μια καλή αφορμή για ανέκδοτο…

Ωστόσο, αν η πρωτεύουσα ήταν λίγο υπερβολική στις αντιδράσεις της σε αυτό το τόσο σύντομο χιονιά που τη χτύπησε, υπάρχουν περιοχές σε όλη τη χώρα, οι οποίες περνάνε πολύ δύσκολα κι αυτό δεν είναι καθόλου χαριτωμένο. 

Κι εκεί ακόμα υπάρχουν διαβαθμίσεις στη δυσκολία που βιώνουν οι άνθρωποι. 

Είναι εκείνοι που μένουν εντός της ασφάλειας και της ζέστης που τους παρέχουν οι τέσσερεις τοίχοι του σπιτιού τους, όσο φτωχικό κι αν είναι αυτό.

Αλλά είναι κι εκείνοι οι άλλοι, που εξακολουθούν να κοιμούνται μέσα σε αντίσκηνα που τα έχει θάψει το χιόνι, εκείνοι οι άλλοι που γίνονται αιτία να ξεφωνίζεται, από τα ξένα μέσα, για άλλη μια φορά η χώρα που τους φιλοξενεί, ως ανίκανη να διαχειριστεί την οποιαδήποτε κρίση, πολύ περισσότερο δε, μια κρίση που αφορά στον κακό της τον καιρό…

Θλιβερές εικόνες έχουν γεμίσει το διαδίκτυο από τις άθλιες συνθήκες στα λεγόμενα hot spots, που μόνο hot δεν είναι, όπως αποδείχτηκε.

Οι Γιατροί χωρίς Σύνορα επισημαίνουν καθημερινά -και σε όλους τους τόνους- τους κινδύνους για την ασφάλεια και την υγεία των προσφύγων.

Οι αναφορές στην έλλειψη συντονισμού και οργάνωσης που καταγγέλλονται απ' τα ξένα μέσα πολλαπλασιάζονται καθημερινά.

Οι δήμαρχοι στα νησιά που έχουν δεχτεί το μεγάλο βάρος της φιλοξενίας τόσων ανθρώπων έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά και προσπαθούν να δώσουν πλέον λύσεις σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης και με ίδια κονδύλια, προσπαθώντας να διατηρήσουν και τις εσωτερικές ισορροπίες των περιοχών τους.

Όλα τα παραπάνω ενισχύουν την άποψη πως η ελληνική κυβέρνηση, που υποτίθεται ότι έχει το γενικό πρόσταγμα, αλλά και την ευθύνη, αδυνατεί να δώσει λύση σε ένα πρόβλημα για το οποίο, ωστόσο, έχει λάβει αρκετά κονδύλια από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και ένα σωρό διεθνείς ανθρωπιστικές οργανώσεις.

Βέβαια, έχει αναπτυχθεί αρκετή φιλολογία ως το προς τα πού έχουν κατευθυνθεί αυτά τα κονδύλια, πού δόθηκαν, πότε δόθηκαν, πόσα τελικώς δόθηκαν και πώς τα διαχειρίστηκαν αυτοί που τα πήραν. Και φυσικά, σε μία άλλη ζωή, όταν η ιστορία το επιτρέψει, όλα αυτά θα μετρηθούν και θα κριθούν. Ίσως πάλι και όχι.

Ωστόσο, καθημερινά κινδυνεύουν να χαθούν ανθρώπινες ζωές απ' το ψύχος και τις κακές συνθήκες διαβίωσης, παρά τις αρχικές διαβεβαιώσεις του κ. Μουζάλα ότι η κυβέρνηση είναι απολύτως προετοιμασμένη να διαχειριστεί την κατάσταση, ώστε να μην υπάρξει ούτε ένας πρόσφυγας εκτεθειμένος στο κρύο, για να παραδεχτεί αργότερα, όταν το ζήτημα έφτασε στη Βουλή, ότι η κατάσταση στα κέντρα φιλοξενίας είναι απογοητευτική…

Ανεξαρτήτως του πώς μοιράστηκαν αυτά τα κονδύλια που, υπό άλλες συνθήκες ή σε αλλωνών τα χέρια, θα έφταναν για να ισοσκελίσουν ολόκληρο τον προϋπολογισμό της Πορτογαλίας (τυχαίο το παράδειγμα), η ελληνική κυβέρνηση έχει τη γενική δικαιοδοσία για τις εργασίες στα κέντρα φιλοξενίας, άρα και την τελική ευθύνη για το “πού πήγαν, βρε γυναίκα, τα λεφτά”.

Αν υπάρχει κάτι πιο ανήθικο απ' τον πόλεμο, που ανάγκασε αυτούς τους ανθρώπους να ξεριζωθούν, αυτό είναι η εκμετάλλευσή του απ' όσους καλούνται να προστατεύσουν τα θύματά του...

Για να πω την αλήθεια, ομολογώ ότι δεν μπορώ να διανοηθώ καμία θεωρία συνωμοσίας που να λέει ότι κάποιος, ακόμα και σε αυτήν την επιπόλαιη κυβέρνηση, μπορεί να επιχειρεί να κερδίσει, αφήνοντας μικρά παιδιά να κοκκαλώνουν μέσα στο κρύο και στο χιόνι. Γιατί αυτό θα ισοδυναμούσε με “εν ψυχρώ” (στην κυριολεξία) δολοφονία και δεν έχω κανέναν ικανό για κάτι τέτοιο. Βέβαια, η ιστορία έχει δείξει πως σε πολλές περιπτώσεις έχουν υπάρξει αντίστοιχες “δολοφονίες”, οπότε μπορεί απλώς να έχω περιορισμένη φαντασία...

Επιλέγω, ωστόσο, να μιλήσω για αδυναμία διαχείρισης, που δεν παύει να κάνει κακό το αποτέλεσμα, απλώς δεν καταδικάζει απόλυτα την πρόθεση. Κοινώς, επιλέγω να ρωτήσω γιατί δεν κάναμε κάτι έγκαιρα με τους πόρους που μας διέθεσαν, πριν πλακώσει ο χιονιάς “που τ' αρνάκια παγώνει” και να δικαιολογήσω, αλλά όχι να αθωώσω, τους κατηγορούμενους λόγω...βλακείας!

Ανεξάρτητα από το πώς θα το δω εγώ ή το πώς θα το κρίνει η ιστορία, αυτοί οι συγκεκριμένοι πρόσφυγες, που ξέφυγαν απ' τα χέρια ενός μανιακού “Θεού”, που τους κυνηγούσε να τους εκκαθαρίσει και κατάφεραν να φτάσουν ως εδώ, για να κρυφτούν σε μια τρύπα μέσα στο χιόνι, είναι τραγικά πρόσωπα.

Κυρίως επειδή σ' αυτούς, το “Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος...”, τους καθιστά από χέρι χαμένους...