Η Αλεξίου, ο Κραουνάκης & τ’ άλλα παιδιά…

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Από την εποχή της αντιπολίτευσης του πεζοδρομίου ακόμη, ο ΣΥΡΙΖΑ ως εν δυνάμει κυβερνητικό κόμμα είχε αρχίσει να συσπειρώνει πέριξ του διάφορους καλλιτέχνες. Καλλιτέχνες ποιοτικούς, «ποιοτικούς», κορυφαία ή δευτερότριτα ονόματα, εναλλακτικούς ή «κλασικούς».

Είναι γνωστή άλλωστε η επί δεκαετίες τακτική με τους καλλιτέχνες που στρατεύονταν στην Αριστερά, εξασφαλίζοντας

αναγνώριση, κύρος, επιδότηση δουλειάς (κρατικές συναυλίες κλπ) και δημοτικότητα.

Πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, η Χαρούλα Αλεξίου, εξαιρετικά δημοφιλής και διαχρονική πλέον καλλιτέχνις, φόρεσε κόκκινα γάντια και εμφανίστηκε συνοδεία τηλεοπτικών καμερών στην διαδήλωση που έκαναν οι καθαρίστριες που είχαν απολυθεί από το υπουργείο Οικονομικών. Είχε δώσει συναυλία κι είχε κάνει και δηλώσεις υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, αναφορικά με το πόσο θα άλλαζαν τα πράγματα αν έπεφτε η τότε κακή κυβέρνηση.

Λίγο καιρό μετά τις εκλογές κι ενώ είχαν μεσολαβήσει όλες οι παλινωδίες με τη διαπραγμάτευση των «πουκαμίσων έξω» η Χάρις Αλεξίου μετάνιωσε και είπε (Athens Voice):

«Οι γυναίκες αυτές μου ζήτησαν να πάω να τραγουδήσω και το δέχτηκα. Δεν φαντάστηκα πως θα το οικειοποιηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θεωρώ λάθος που πήγα να τραγουδήσω για μια μερίδα απολυμένων γυναικών ούτε με νοιάζει η κακόβουλη κριτική, έχω μέσα μου τη δική μου φωνή δικαιοσύνης που με ησυχάζει. Αλλά, βρε παιδί μου, δεν έπρεπε να πάω στο Σύνταγμα. Λειτουργώ αυθόρμητα και καμιά φορά και παρορμητικά. Μόνο σε ό,τι έχει να κάνει με συναυλίες φιλανθρωπικού τύπου είμαι πολύ προσεχτική πλέον, γιατί έχουν δει κι εκεί τα μάτια μου...».

Πάμε παρακάτω.

Ο Γιάννης Μποσταντζόγλου, ηθοποιός, φώναζε υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ και τώρα λέει να του κοβόταν το χέρι!

Ο Σταμάτης Κραουνάκης, μέλος της επιτροπής που είχε φτιάξει η Ζωή Κωνσταντοπούλου για το… επονείδιστο χρέος και τις γερμανικές αποζημιώσεις, βγήκε και είπε ότι  «η κωλοτούμπα έγινε μόδα πριν τον ΣΥΡΙΖΑ, απλά ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε μόδα επί κωλοτούμπας»!

Η Δήμητρα Ματσούκα, ηθοποιός γνωστή και για τις τολμηρές σκηνές της, εξέφραζε το ίδιο διάστημα την απόλυτη στήριξή της στα σχέδια του Αλέξη Τσίπρα.

Κι ο Γιάννης Ζουγανέλης, γνωστός αοιδός, παρουσιαστής, γελωτοποιός, μοσχαναθρεμμένος με τα ιδανικά του κομμουνισμού, για τον ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε.

Κι ο Στάθης Δρογώσης, κι ο Κλέων Γρηγοριάδης και πολλοί άλλοι. Ο πρώτος βγήκε τώρα κι είπε ότι τελικά «αδικήσαμε τον Σαμαρά»!!!

Όλοι … εκατομμυριούχοι αντισυστημικοί που …αγωνίζονταν υπέρ του οράματος του «δίκαιου» κόσμου που βρίσκεται ….μόνο εντός του… Αριστερού ιδεώδους. Όλοι ουτοπιστές και οπαδοί της Αριστερής μυθοπλασίας και του κατεργασμένου «έντεχνου» επαναστατικού λαϊκισμού. Όλοι περίμεναν να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ και να φυτρώσουν τα λεφτόδεντρα και να κοκκινήσει η υφήλιος, αφού κι αυτή θα την άλλαζε ο Τσίπρας.

Και τώρα;

Τώρα όλοι μετανιώνουν, αποτάσσονται τον σατανά και βγαίνουν ένας ένας και το δηλώνουν.

Όμως, τι να το κάνει αυτό τώρα η ελληνική κοινωνία που «εξαπατήθηκε» από όλους αυτούς που σε μικρό ή μεγάλο βαθμό την επηρέασαν και την επηρεάζουν;

Προσέξτε και κάτι ακόμη.  Δεν μετανιώνουν ισχυριζόμενοι ότι τους κορόιδεψε ο Τσίπρας κι εκείνοι επιστρέφουν στον ορθολογισμό. Μετανιώνουν ισχυριζόμενοι ότι τους κορόιδεψε ο Τσίπρας εις βάρος του ανανταπόδοτου μύθου που πιστεύουν.

Άρα, όλοι αυτοί, αναζητούν την επόμενη στέγη τους –ομού μετά των εκατομμυρίων και …πισινών τους- σ’ εκείνους που θα εγγυηθούν το ονειρικό τους δρώμενο. Στον ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στη Ζωή, στον Λαφαζάνη… στο κάθε παραμύθι.

Δεν ήταν αυθόρμητες οι τότε στηρίξεις όλων αυτών των καλλιτεχνών. 
Ούτε αυταπάτες είχαν, όπως ο Αλέξης Τσίπρας.

Ήταν αφελείς ή και στοχευμένες κινήσεις στην αναζήτηση λίγων λεπτών δημοσιότητας. 
Έστω κι αν όλοι αυτοί, θεωρητικά, δεν την έχουν ανάγκη.

Ήταν «επιχείρηση» να αναδειχθούν πασιονάριες ή και επαναστάτες.

Ήταν στον δρόμο του ρεύματος.

Άλλωστε, όπως ήδη είπαμε, όλοι γνωρίζουμε ότι σημαντικό μέρος των καλλιτεχνών είχε βολευτεί μια χαρά στο σύστημα. 
Άλλοι μισθοδοτούνταν πλουσιοπάροχα από τα – κατά τα άλλα επάρατα- τηλεοπτικά κανάλια, άλλοι επιβίωναν επί δεκαετίες από κρατικές χορηγίες, άλλοι ασκούσαν καλλιτεχνία με πληρωμένες από δήμους συναυλίες και παραστάσεις και όλοι απολάμβαναν την επαγγελματική καταξίωση και μακροζωία που διασφάλιζαν οι Αριστερές πεποιθήσεις και «πεποιθήσεις» τους.

Το να δηλώνει κάποιος καλλιτέχνης Αριστερός, αποτελούσε το μέγιστο διαβατήριο σταδιοδρομίας.

Κι ας ήταν οι βασιλιάδες γυμνοί.

Κι η Αριστερά πιο πολύ.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα;

Στο φεστιβάλ της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, το 2015, κορυφαίο πολιτισμικό δρώμενο ήταν οι συναυλίες με την Πίτσα Παπαδοπούλου και τον Γιώργο Μαργαρίτη.

Κι αμέσως μετά, η συναυλία στο Σύνταγμα.

Υπέρ του «Όχι» στο βλακώδες δημοψήφισμα, δηλαδή υπέρ της καταστροφής του τόπου.

Με τους Θάνο Μικρούτσικο,  Ελένη Βιτάλη,  Χρήστο Θηβαίο,  Αλκίνοο Ιωαννίδη,  Σωκράτη Μάλαμα,  Γιώργος Κιμούλη,  Πασχάλη Τσαρούχα κι ένα σωρό άλλους…

Α, ένα τελευταίο: Δεν έχω ακούσει τη σημερινή θέση του εκ των υποστηρικτών του ΣΥΡΙΖΑ μέγιστου ηθοποιού, Κώστα Γκουσγκούνη!

Κι ομολογώ ότι έχω ένα έλλειμμα….