ΠαΣοΚ: Η ηθική κι ο κυνικός τυχοδιωκτισμός…

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Γύρισε ο μοιραίος για τη χώρα Γιώργος Παπανδρέου στο ΠαΣοΚ.

Γύρισε κι ο Λεωνίδας Γρηγοράκος που είχε διαγράψει η Φώφη Γεννηματά, προσχώρησε κι ο Αχμέτ Ιλάν που ήταν στο Ποτάμι.

Κι όπως λένε από τη Χαριλάου Τρικούπη, όλα αυτά έχουν δημιουργήσει κλίμα ευφορίας!

Αστεία πράγματα, αφού όλο αυτό το σκηνικό μοιάζει αναπαλαίωση.

Θέλει το ΠαΣοΚ να κάνει νέο ξεκίνημα και

μαζεύει όλους τους παλαίμαχους.

Σαν να λέει, ότι ο Παναθηναϊκός πάει να πάρει το πρωτάθλημα και βάζει στο γήπεδο την ομάδα του Γουέμπλεϊ…

Έργο Φώφης και Λαλιώτη.

Με ένα και μόνος στόχο.

Να συνεργαστούν μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως βοά το παρασκήνιο, όπως ζητούσε επιτακτικά ο μοιραίος Παπανδρέου κι όπως ακόμη και τώρα δηλώνει.

Η Φώφη Γεννηματά, άβουλη και μικρή, όχι μόνο για πρόεδρος του ΠαΣοΚ αλλά ακόμη και για αντιπροσώπευση της κοινωνίας από τα βουλευτικά έδρανα, κατέστησε το κόμμα της κόμμα του …μπες – βγες.

Κόμμα πασαρέλα. Στο οποίο όποιος θέλει λέει ότι θέλει, βρίζει, λοιδωρεί, το χρεώνει εκατομμύρια, φεύγει και γυρίζει μετά τιμών…

Η επιστροφή του μοιραίου Παπανδρέου στο μαντρί, μπορεί πρόσκαιρα να δώσει κάτι στο κόμμα της, αλλά είναι βέβαιο ότι μεσομακροπρόθεσμα οι ασμές της μούχλας θα κυριαρχήσουν.

Αλήθεια, μπορεί η Γεννηματά κι ο Λαλιώτης να πιστεύουν ότι με την επιστροφή Παπανδρέου θα δημιουργηθούν προσδοκίες ανάκαμψης του ΠαΣοΚ;

Θα δημιουργηθεί ρεύμα επιστροφής όσων το εγκατέλειψαν;

Θα δημιουργηθούν οράματα για την επόμενη ημέρα;

Όταν ο συγκεκριμένος άνθρωπος άφησε μόνο πικρές αναμνήσεις σε όλους τους Έλληνες; Όταν έχει αποδειχτεί ένας κορυφαίος λαϊκιστής που πέραν του καταλυτικού «λεφτά υπάρχουν», επαγγέλθηκε μια σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία και άφησε πίσω του συντρίμμια και χρέη στο κόμμα του;

Όταν στην πιο κρίσιμη στιγμή του τόπου πρότεινε πρωθυπουργό τον… Πετσάλνικο για να ελέγχει μέσω αυτού τα πάντα;

Όταν πλασαριζόταν ως κοσμοπολίτης πολιτικός και τελικά ήταν εχθρός κάθε εκσυγχρονισμού;

Όταν φώναζε «λεφτά υπάρχουν» και όπως αποδείχτηκε είχε συμφωνήσει με τον Τρος Καν την εμπλοκή του ΔΝΤ στην Ελλάδα;

Όταν εμφανιζόταν ως ευρωπαϊστής και σχεδίαζε κρυφά το δημοψήφισμα εξόδου από την ΕΕ;

Που ακόμη και τώρα ερωτοτροπεί ανίερα με τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ;

Που αποδείχθηκε ένας ελεεινός κρατιστής, με αυλή κολλητών και συνοδοιπόρων;

Αλλά, τι να λέμε τώρα;

Ο μοιραίος Παπανδρέου που έγινε πολιτικό ανέκδοτο, είναι πλέον στον φυσικό του χώρο. Στο κόμμα ανέκδοτο… Που, όπως λένε, θα εξαφανιστεί μόνο την τελευταία στιγμή της συντέλειας του κόσμου, μαζί με τις… κατσαρίδες.

Πράγματι, η επιστροφή του μοιραίου Παπανδρέου στο ΠαΣοΚ, δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική.

Και προσβάλλει όσους έμειναν πιστοί στις θέσεις τους και έδωσαν αγώνες υπέρ του κινήματος, όταν εκείνος έφυγε (και δεν βγήκε καν βουλευτής) κι οι άλλοι που μετακόμισαν για ίδια οφέλη στον ΣΥΡΙΖΑ, έδειχναν πρωτοφανή μικροψυχία.

Ο μοιραίος για τον τόπο Παπανδρέου, όφειλε μια συγγνώμη. Απέναντι σε όσους τίμησαν το επίθετό του και τον ανέδειξαν πρόεδρο λόγω αυτού. Όμως, ούτε αυτό έκανε.

Κι η επιστροφή του αποδεικνύει ότι στο κόμμα του όλα γίνονται και όλα ξεχνιούνται στον βωμό των σκοπιμοτήτων. Οι περισσότερες των οποίων είναι προσωπικές.

Πώς αλλιώς, επί παραδείγματι, θα ήταν πάλι υποψήφιος στη Σοσιαλιστική Διεθνή, αν δεν τον υποδείκνυε το ΠαΣοΚ;

Είναι και κάτι ακόμη:

Η επιστροφή του μοιραίου Παπανδρέου αποτελεί προσβολή και για όσους επωμίστηκαν τα ιστορικά βάρη του κινήματος αλλά και την ιστορική και αναγκαία συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία που έβγαλε τη χώρα από την πορεία στον γκρεμό. Για όσους υπέμειναν ακραίες αθλιότητες όταν εκείνος ασχολείτο με το κανό και έκανε ποδήλατο…

Στους καιρούς μας, η ηθική είναι όντως ζήτημα ιστορικής αυτοσυνειδησίας. Και δεν μπορεί να παραμένει στις ράγες του κυνισμού και του τυχοδιωκτισμού.