Συλλαλητήρια για τα συζητήσιμα & τσιμουδιά για τα τετελεσμένα

Από τη Θεσσαλονίκη
γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Η ευθύνη για την όξυνση της τουρκικής προκλητικότητας στο Αιγαίο βαραίνει, εκτός από την ίδια την Τουρκία φυσικά, πρωτογενώς την Ελλάδα και δευτερογενώς την Ευρωπαϊκή Ένωση. (Για την ΕΕ τα έχουμε πει από τον Δεκέμβριο του 2016, εδώ: https://grpost.blogspot.gr/2016/12/blog-post.html)

Μιλώντας για την Ελλάδα ειδικά, η ευθύνη βαραίνει την κυβέρνηση Συριζανέλ και, μιλώντας για τη συγκεκριμένη κυβέρνηση ειδικότερα, βαραίνει τον υπουργό Άμυνας και βεβαίως τον ίδιο τον πρωθυπουργό.

Κατ’ αρχάς, είναι σκόπιμο να διευκρινίσουμε ότι η προκλητικότητα ως πρόβλημα έχει

ήδη ξεπεραστεί από τα γεγονότα. Τα Ίμια περικυκλώθηκαν πριν δύο εβδομάδες από τουρκικά πλοία, τα οποία παραβίασαν τη συμφωνία που η ίδια η Τουρκία υπέγραψε το 1996· η ελληνική πλευρά τα είδε και όχι απλά δεν έκανε το ελάχιστο των ελαχίστων καθήκον της, ένα τυπικό διάβημα, όχι απλά νομιμοποίησε τα τετελεσμένα με τον υπουργό Άμυνας να παρακολουθεί εν ηρεμία, αλλά τα έβγαλε φωτογραφίες και τις δημοσίευσε στον τύπο ως να μην έγινε κάτι ιδιαίτερο.

Αυτές οι φωτογραφίες, ας το γνωρίζουμε, θα χρησιμοποιηθούν αργά ή γρήγορα από την Τουρκία στο ΝΑΤΟ και μάλλον πάνω από μία φορά, όσα διαβήματα κι αν κάνουμε από εδώ και πέρα. Όσο υπάρχουν καβγάδες, θα υπάρξουν και οι αφορμές.

Το πρόβλημα όμως ξεκίνησε πολύ νωρίτερα.

 Όταν  ο πρωθυπουργός μας ανέμελος δήλωνε ότι η θάλασσα δεν έχει σύνορα. Από τότε, ρυθμιστής της ασφάλειας στο Αιγαίο έγινε η Τουρκία, τόσο απλά, τόσο εύκολα. Δεν υπήρχε περίπτωση ούτε μία στο εκατομμύριο, πριν το ανοιχτό προσκλητήριό μας σε πρόσφυγες και μετανάστες, να συνομιλήσει Ευρωπαίος αξιωματούχος με Τούρκο ομόλογό του με θέμα το Αιγαίο και η Ελλάδα να απέχει από την κουβέντα. Αυτό δεν ισχύει πλέον.

Μετά ήρθε η απόπειρα πραξικοπήματος στη γείτονα και η ελληνική ηγεσία, με μία αφέλεια βγαλμένη κατευθείαν από τα καφενεία της αριστερής νεολαίας, δήλωσε την αμέριστη υποστήριξή της στον Τ. Ερντογάν, την ώρα που κράτη όπως οι ΗΠΑ και η Γερμανία περίμεναν. Και δεν περίμεναν βεβαίως γιατί έχουν προσωπικά μαζί του, αλλά γιατί είναι στριμωγμένος εξαιτίας του κουρδικού ζητήματος και, ως εκ τούτου, απρόβλεπτος.

Εμάς σαν κυβέρνηση αυτά δεν μας λένε τίποτα και, ενώ η επιφυλακτικότητα της Δύσης απέναντί του δικαιώθηκε από τις εξελίξεις , πλειοδοτήσαμε σε στήριξη δίνοντάς του διπλωματική διέξοδο και τον καλέσαμε να κάνει μία τουρνέ στη Θράκη, να ξεδιπλώσει άνετα την ατζέντα του, να πει τον πόνο του για τη Συνθήκη της Λωζάνης ο άνθρωπος. Η συμπόνια μας για αυτόν δεν καταλαβαίνει ούτε από ολόκληρο εγχώριο Κράτος Δικαίου, όπως φάνηκε και με την υπόθεση των oκτώ.

Κατόπιν όλων αυτών, τα τετελεσμένα στα Ίμια μοιάζουν με φυσική εξέλιξη, ειδικά όταν μας εκπροσωπεί ως έθνος (και όχι απλά ως λαό) ένας υπουργός Άμυνας που πετάει απειλές με τον ίδιο τρόπο που γαβγίζει ένα κουτάβι. Συνεχώς, νευρικά και έτοιμο για τούμπες.

Όπως φυσικότατη εξέλιξη ήταν και η δήλωση του Τούρκου συμβούλου του Ερντογάν ότι θα σπάσει τα πόδια όποιου Έλληνα πατήσει στα Ίμια. Όποιος λέει ότι, μετά από όλα όσα προηγήθηκαν, αυτό είναι πρόκληση, είναι πολύ αισιόδοξος. Δεν είναι τίποτα άλλο από πολιτική κεφαλαιοποίηση της τουρκικής επιτυχίας στο νοτιοανατολικό Αιγαίο. Όταν μία κυβέρνηση καταφέρνει κάτι σημαντικό, είναι πολύ λογικό να το φωνάξει όσο πιο δυνατά γίνεται, για να το ακούσει και ο τελευταίος πολίτης της- μαζί με τη διεθνή κοινότητα εν προκειμένω.

Όταν λοιπόν η Τουρκία βλέπει την επιθετικότητά της να καρποφορεί δεν είναι ρεαλιστικό να περιμένουμε οτιδήποτε άλλο παρά κλιμάκωση και, σε αυτό το πλαίσιο, είναι αναμενόμενο τα επεισόδια στο Αιγαίο, δυστυχώς, να πυκνώσουν σε συχνότητα.

Τέλος, για να είμαστε ακριβείς και δίκαιοι, η τρέχουσα ελληνική κυβέρνηση δεν ήρθε ουρανοκατέβατη. Ο ελληνικός λαός την εξέλεξε και την ενίσχυσε ψηφίζοντας ΣυΡιζΑ τρεις φορές μέσα σε έναν χρόνο. Η ειρωνεία εδώ βεβαίως είναι ότι το έκανε κυρίως για να αντιμετωπίσει τους «κακούς ξένους».

«Πού να ήξερε;», μπορεί να πει κάποιος…

Κι όμως, υποτίθεται ότι ο λαός ήδη γνωρίζει πως στην κοινοβουλευτική δημοκρατία ψηφίζουμε ανθρώπους με δεδομένες πεποιθήσεις και κόμματα με πρόγραμμα, κατά κανόνα ακούγοντας νωρίτερα τις προεκλογικές τους εξαγγελίες. Κανένα κόμμα δεν γράφει στη διακήρυξή του «Δεν έχουμε θέσεις- Ψηφίστε μας και βλέπουμε» ούτε λέει «Θα κάνουμε ό,τι μας πείτε»…

Ο ΣυΡιζΑ είχε εκφράσει την πρόθεσή του να ανοίξει τα σύνορα στους Σύρους πρόσφυγες πριν γίνει κυβέρνηση, σε ευθυγράμμιση με το πρόγραμμά του, στο οποίο έγραφε ότι θα εξασφαλίσει «διαύλους εισόδου σε πρόσφυγες»· θέση που είναι μεν ηθική και σωστή, αλλά έχει νόημα μόνο αν συνορεύουμε με το κράτος που διεξάγεται ο πόλεμος.

Παρεμπιπτόντως, ο λαός υποτίθεται ότι ήξερε και τη θέση του ΣυΡιζΑ για το «Μακεδονικό», καθώς είναι γνωστή από πριν ακόμα ονομαστεί «ΣυΡιζΑ», μέσα από δηλώσεις υψηλόβαθμων και προβεβλημένων στελεχών του. Το πώς γίνεται να τον ψηφίζουμε και μετά να κατεβαίνουμε σε συλλαλητήρια για να τον ακυρώσουμε, είναι ένα ερώτημα που άπτεται της ψυχολογικής επιστήμης. Όπως και το γεγονός ότι διοργανώνουμε πατριωτικά συλλαλητήρια για τα συζητήσιμα και δεν βγάζουμε τσιμουδιά για τα τετελεσμένα.

Για αυτά πάντως, η αλήθεια είναι ότι δεν φταίει άμεσα ο ελληνικός λαός- κανείς δεν πρέπει να περίμενε τέτοια ενδοτικότητα στο Αιγαίο- αλλά, όταν ψηφίζεις κάποιον που η σοβαρότητά του είναι επιπέδου «θα βαράμε το νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν», όσο να ‘ναι, χάνεις από το δικαίωμά σου να πεις «δεν ήξερα».