ΕΥΑερα: «Οι μεν και οι δε...»

Γράφει
η Εύα Τσαροπούλου

Για το συνδικαλισμό δεν νογάω πολλά, οπότε δεν είμαι η κατάλληλη για να κρίνω αν είναι καλό ή κακό πράγμα. Διαβάζω πως, ιστορικά, έχει υπάρξει χρήσιμος για τους εργαζόμενους, ότι έχει κατακτήσει με αγώνες πράγματα που δεν έμοιαζαν καθόλου φυσικά ή δεδομένα αιώνες πριν, αλλά ζώντας στην Ελλάδα, έχω γνωρίσει μόνο μία πλευρά του, που όλη κι όλη συνοψίζεται στη φράση: «Μόνο αυτός που δεν τραβάει κουπί έχει χρόνο να ταρακουνήσει τη βάρκα».

Οπότε, κάτι που τράβαγα κουπί όλα τα χρόνια, κάτι που δεν έλαχα ίσως στα κατάλληλα σημεία, τους κατάλληλους καιρούς, ό,τι ξέρω είναι μόνο ό,τι ακούω και βλέπω και, μιλώντας για τη δική μας

την περίπτωση, αυτά που μέχρι τώρα έχω δει, μόνο καλά δεν είναι…

Ας είναι, στα τόσα που έχουμε μπροστά μας, ετούτο είναι το λιγότερο...

Το σπίτι μας πέρασε ένα μεγάλο στραπάτσο, όταν σφαλίστηκε μέσα σε μία νύχτα. Όμως σε αυτό δεν έφτασε διόλου τυχαία κι αν κάποτε αποφασιστεί να μετρηθεί το πραγματικό «κόστος» και να αποδοθούν ευθύνες, τούτες σίγουρα δεν θα βαρύνουν μόνον όσους κατέβασαν ξαφνικά τους διακόπτες και έριξαν «μαύρο» στη ζωή μας. Αυτοί ήταν απλώς το απαράδεκτο αποτέλεσμα πολλαπλών ενεργειών, για τις οποίες όλοι ήμασταν συνυπεύθυνοι, αφού ακόμα και η σιωπή είναι συμμετοχή κι ελπίζω αυτό να το έχουμε όλοι αντιληφθεί ως τα τώρα.

Το σπίτι μας έκλεισε και ξανάνοιξε. Δεν θα σταθώ σε όλα τα λάθη που έγιναν, ούτε σε όλες τις παραλείψεις, που μας άφησαν μισερούς. Όπως σε κάθε σπίτι που ανοιγοκλείνει με τόσο βίαιο τρόπο, μεγάλο μέρος του νοικοκυριού χάθηκε, σκορπίστηκε στους πέντε ανέμους. Και κάποιοι επιτήδειοι βρέθηκαν εκεί να αρπάξουν όλα εκείνα που οι άνεμοι τους έφεραν, πολύ βολικά, στα πόδια τους…

Αφού αυτό είναι κάτι που πια δεν αλλάζει, ας μείνω μόνο σε μας, τους ανθρώπους του. Σε μας που μπορούμε να αλλάξουμε. Που αλλάξαμε. Εμάς που γίναμε, μέσα σε μια νύχτα, «οι μεν και οι δε»…

Μας πήρε πολύ καιρό να ισιώσουμε ξανά τα βήματά μας στους διαδρόμους τούτου του σπιτιού και να μην πισωγυρίζουμε κάθε φορά που βλέπαμε ο μεν τον δε· κι ακόμα, υπάρχουν στιγμές που συναντιόμαστε με κάποιους και απογυρνάμε το βλέμμα. Ετούτες οι πληγές δεν θα κλείσουν, φαίνεται όμως πως, γι’ ακόμα μια φορά, κάποιοι το επιδιώκουν αυτό, κάποιους εξυπηρετεί.

Αν τώρα εγώ κάνω πως δεν το είδα, αν υποκριθώ πως δεν το άκουσα, τότε θα φταίω πιο πολύ από δαύτους. Θα είμαι συνεργός τους και δεν σκοπεύω να το κάνω. Αν επιτρέψω στο φόβο του τι θα απογίνω να μου κλείσει το στόμα, τότε θα μου αξίζει όλη η μοίρα που μου ετοιμάζουν. Κι αύριο, θα πρέπει να απολογηθώ στο παιδί μου γιατί το ξεσπίτωσα ακόμα μια φορά...

Οι εποχές δεν είναι εύκολες για κανέναν, ωστόσο τα λάθη του παρελθόντος, αν μη τι άλλο, έπρεπε να μας έχουν γίνει μάθημα και η φωνή της λογικής έπρεπε να έχει επικρατήσει.

Αλίμονο! Φαίνεται πως αυτό το μήνυμα δεν έχει περάσει στο πετσί όλων μας και στ’ αλήθεια αναρωτιέμαι τι περιμένουμε να συμβεί διαφορετικό, ακολουθώντας τις ίδιες αισχρές μεθοδολογίες του παρελθόντος ή -πολύ χειρότερα ακόμα- συναγελαζόμενοι με τους ίδιους αισχρούς ανθρώπους, που προκάλεσαν αυτές τις μεθοδολογίες του παρελθόντος; Η κατάληξή μας θα είναι η ίδια, αν όχι χειρότερη, διότι τούτη τη φορά, θα βρούμε ολόκληρη την κοινωνία απέναντί μας.

Μια κοινωνία που, εσκεμμένα, ξεχνούμε, πολλές φορές, ότι της χρωστάμε και δεν μας χρωστάει…

Τις προάλλες, οι μεν βρέθηκαν με τους δε. Σε έναν κατάλογο, μία σύμπραξη, μία συμπόρευση, με την οποία, ομολογώ παραξενεύτηκα. Άνθρωποι που γνωρίζω και εκτιμώ και σέβομαι, δίπλα σε άλλους, που φρόντισαν να μας στερήσουν σε μία νύχτα ό,τι είχαμε. Δίπλα σε εκείνους που, εντέχνως, κατάφεραν να γδάρουν τα δέρματά μας, να μας διαχωρίσουν και να μας σταμπάρουν ως «αγωνιστές» και «προδότες», χωρίς ντροπή για τα δικά τους κατορθώματα. Δίπλα σε εκείνους που, ακόμα και σήμερα, ξεμπουκάρουν απ’ τις γωνίες, τρομάζοντάς μας, διότι δεν συμφέρει, φυσικά, να ξαναγίνουμε συγκάτοικοι, όπως πρέπει, μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Δεν εξυπηρετεί τους τακτικισμούς τους, ούτε και τα μικρά ή μεγάλα κέρδη τους, για τα οποία ποτέ δεν στάθηκαν να δώσουν κανέναν απολογισμό…

Προσπαθώ να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου, αλλά ανακατεύονται συνεχώς… 

Θέλω να σωπάσω την κραυγή που φτάνει στον εγκέφαλό μου, διότι σίγουρα δεν με κάνει καλύτερη απ’ αυτούς που αποστρέφομαι. Η δική μου στόχευση, άλλωστε, δεν ήταν ποτέ να χωρίσω πιο πολύ τον κόσμο. Η δική μου επιδίωξη ήταν πάντα να μην υπάρχουν «μεν και δε». Βλέπεις, νιώθει κανείς τη διαφορά στο πετσί του, όταν κυκλοφορεί η φωτογραφία του πάνω στο κεφάλι μιας γίδας, όταν γράφεται το όνομά του με πηχιαίους τίτλους πάνω από λίβελους αγνώστων μικροπωλητών συνειδήσεων που, προσπαθώντας να δημιουργήσουν κι εκείνοι ένα όνομα στην πιάτσα, δεν διστάζουν να του κολλήσουν το στίγμα του προδότη, έτσι, για πρωινό...

Τίποτα δεν είναι «προσωπικό», μέχρι να είναι απολύτως προσωπικό...

Στη συναισθηματική μου έκρηξη, βρήκα μία λογική εξήγηση, μια δικαιολογία, αν υποτεθεί ότι κάποιος τη χρειάζεται ή τον ενδιαφέρει στ’ αλήθεια. Εγώ στα σίγουρα τη χρειαζόμουν πάντως, για να μην αισθανθώ ηλίθια, ακόμα μια φορά, που εμπιστεύομαι τους λάθος ανθρώπους για σωστούς.

Όταν κάτι θέλεις να αλλάξει, πρέπει να βουτήξεις μέσα του και να το πειράξεις από εκεί. Αν δεν σου αρέσει αυτός που αποφασίζει για το σπίτι σου και βγαίνει και μιλάει ωσάν να εκπροσωπεί κι εσένα, ο μόνος τρόπος να τον σταματήσεις, είναι να μετέχεις στις αποφάσεις, να υψώνεις τη φωνή σου πάνω απ’ τη δική του. Αν έχεις απαυδήσει απ’ τη γελοιότητα, πρέπει να προτάξεις απέναντί της μια σκέψη σοβαρή και ισορροπημένη, αλλά αναγκαστικά, ένα χέρι που θέλει να κλείσει ένα στόμα, πρέπει να είναι και κοντά του, για να προλάβει να κάνει την κίνηση. Με κίνδυνο πάντα, πρώτο αυτό να δαγκωθεί…

Όποιος αποφάσισε όμως να κάνει ετούτη τη «βουτιά» πρέπει να μην ξεχάσει:

Όλους τους παράλογους, τεχνικούς δικτατορίσκους, που δεν αντιλαμβάνονται το πραγματικό κόστος των εκατοντάδων υλικών που πετούν κάθε μέρα ως «ακατάλληλα», κάνοντας τον Χουντίνι να φαντάζει ερασιτέχνης…

Όλα αυτά που πέρσι, το ίδιο σπίτι έκανε με μηδενικό κόστος και φέτος, επειδή άλλαξε ο θυρωρός, καλείται να τα πληρώσει χρυσάφι, ανοίγοντας το στόμα της γειτονιάς που, ως γνωστόν, δεν χρωστάει να πει καλό για κανέναν…

Όλες τις ξαφνικές και βεβιασμένες αποφάσεις για μετακινήσεις «επίπλων», από δωμάτιο σε δωμάτιο, χωρίς να υπολογίζεται ποτέ το κόστος της μεταφορικής ή το βάρος που πέφτει στους ώμους των κατοίκων του σπιτιού.

Όλη αυτή τη σπατάλη σε φαγητό πολυτελείας, για λίγους και εκλεκτούς ουρανίσκους, σε αναντιστοιχία με όλη την τσιγκουνιά που επιδεικνύεται, όταν πρόκειται για τροφή θρεπτική και για όλους.

Μαζί με τα κόστη, ας φροντίσουν να μην ξεχαστούν και οι απώλειες:

Όλων εκείνων που δεν μας επισκέπτονται πια στο σπίτι μας, διότι σιχάθηκαν να ακούνε τα ίδια και τα ίδια ψέματα, βγαλμένα κάθε φορά από διαφορετικά στόματα.

Όλων εκείνων που δεν μας θέλουν πια για παρέα, αφού δεν τους σεβόμαστε αρκετά, ώστε να τους ειδοποιήσουμε ότι θα λείπουμε, τις μέρες που παίρνουν το δρόμο να έρθουν να μας δουν.

Όλων εκείνων που δεν μας εκτιμούν πια, διότι βαρέθηκαν να μας ακούνε να γκρινιάζουμε ότι δεν είμαστε αρκετοί για να κάνουμε τις δουλειές στο σπίτι, ενώ βλέπουν πολύ καθαρά ότι είμαστε τόσοι, ώστε να ρεμβάζουμε νωχελικά στα παραθύρια, αλλά μόνον ελάχιστοι εκείνοι που σηκώνουν κάθε μέρα τα μανίκια και καθαρίζουνε την κόπρο του Αυγεία...

Όλων εκείνων που φοβούνται να μας πλησιάσουν, διότι δεν ξέρουν ποιος θα είναι ο τελικός νικητής σε ένα παιχνίδι ισχύος, όπου ο καθένας περιφέρεται χωρίς δισταγμό μέσα στο σπίτι, τραβώντας διαχωριστικές γραμμές μεταξύ σαλονιού και κουζίνας και διεκδικώντας για δικό του το μεγαλύτερο κομμάτι του λουτροκαμπινέ.

Όλων εκείνων που λαχταρούν λίγη ησυχία και απομακρύνονται γρήγορα γρήγορα από τις αφιονισμένες φωνές αυτών που μπαινοβγαίνουν διατάζοντας και μάλιστα, σε ένα σπίτι που δεν είναι καν το δικό τους….

Όλων εκείνων που δεν μπορούν να εμπιστευτούν πια αυτόν που εκμεταλλεύεται προς όφελός του, το γεγονός ότι το κουδούνι γράφει, έστω και προσωρινά, το όνομά του…

Στ’ αλήθεια, εύχομαι να πετύχουν όλοι αυτοί που επιχείρησαν τη βουτιά.

Να τα βάλουν με τις πιθανότητες που έχει ένας κούκος να φέρει την άνοιξη, μέσα στο βαρύ και νοσηρό κρύο.

Να επιστρατεύσουν όλη τους την αντοχή, για να παλέψουν τον παραλογισμό και να επιδείξουν όση ανοχή μπορούν απέναντι στην αγραμματοσύνη, στην παντελή έλλειψη κοινής λογικής και στο προφανέστατο κυνήγι του προσωπικού κέρδους.

Να μην κλείσει ο λαιμός τους, να μην σβήσει η φωνή τους...

Εύχομαι να βγούνε νικητές και κάποτε να μπορούμε να μιλάμε και πάλι για το «εμείς» που σήμερα έχει αντικατασταθεί από το «αυτοί» και το «εκείνοι».

Να έχουμε πάλι όνομα και να μην είμαστε απλώς «οι μεν και οι δε»…

Μα πάνω απ’ όλα, ελπίζω κι εύχομαι στη διαδρομή, να μην έχουν χάσει τον εαυτό τους, διότι τους χρειαζόμαστε τώρα όσο ποτέ…

Dancing in the Dark - Bruce Springsteen

https://www.youtube.com/watch?v=cibZydv3XLM