ΕΥΑερα: «Όταν το φως είναι στραβό, είναι κι η σκιά στραβή»

Γράφει
η Εύα Τσαροπούλου

Ξενύχτησε πάλι προχθές η ελληνική κοινωνία, ετούτη η αποστεωμένη, τόσο οικονομικώς, όσο και αξιακώς, ελληνική κοινωνία, προκειμένου να προσθέσει λίγη ακόμα οργή έναντι της πολιτικής ανηθικότητας που την κυβερνά.

Αφορμή στάθηκε η συζήτηση στη Βουλή για το αν θα παραπεμφθούν σε προανακριτική τα δέκα ονόματα που φέρονται να ενέχονται στην «υπόθεση Novartis» ή, όπως μερίδα των ελληνικών Μέσων αρέσκεται να αποκαλεί, στο «σκάνδαλο Novartis».

Όπως προέκυψε

απ’ την, κατά τα άλλα, μυστική ψηφοφορία, η Βουλή ψήφισε την παραπομπή και των δέκα φερομένων ως κατηγορουμένων σε προανακριτική επιτροπή, έπειτα από συζήτηση που ολοκληρώθηκε μετά από σχεδόν 18 ώρες συνεδρίασης, χαρά στο κουράγιο τους και περαστικά μας, διότι έναν έρπη, όσο να πεις, τον βγάλαμε…

Πάνω κάτω τα ξέρουμε, τόσα έχουν ειπωθεί εξάλλου, αλλά το πρόβλημά μας δεν είναι αυτό! Δεν ήταν ποτέ αυτό, αν με ρωτάτε.

Όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ και νομίζω το έχει αντιληφθεί πλέον κάθε πνευματικώς υγιής άνθρωπος, έχουμε αγγίξει το τελευταίο σκαλοπάτι του πολιτικού ξεπεσμού και δεν το χρεώνω σε αυτήν αποκλειστικά την κυβέρνηση, αν και κάνει εξαιρετική δουλειά προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν ξέρω αν έχει απομείνει άλλο σκαλί να κατεβούμε και πλέον κάθε τι που προστίθεται, είναι μόνο και μόνο για να στρίβει το μαχαίρι στην πληγή που υπάρχει στο πολιτικό μας ήθος.

Η χώρα έχει, κατά καιρούς, γνωρίσει πολλούς άξιους πολιτικούς-τενίστες· πολλοί επετούσαν το μπαλάκι της κοινής γνώμης στην κερκίδα, με τρόπο θαυμαστό.

Ωστόσο, οφείλω να παραδεχτώ πως ετούτους εδώ δεν μπορεί να τους φτάσει κανείς!

Μόνο η στολή λείπει απ’ το θεσμό μας, ώστε –ως άλλος Νέρων- να κάθεται και να ατενίζει ευτυχής την καιόμενη γη! Θέαμα να είναι και δεν πειράζει που φλέγεται! Αρκεί να έχει λάμψη!

Έτσι, απ’ τη στιγμή που ανέλαβαν, πέρα απ' τις γελοιότητες και τις κυβιστήσεις, έχουμε δεχτεί έναν καταιγισμό από σκάνδαλα, παράνομες πράξεις πολιτικών και απαξίωσης, όχι μόνο των πολιτικών προσώπων, αλλά και της πολιτικής γενικότερα, ωσάν αυτή να είναι η μοναδική απάντηση σε κάθε πρόβλημα που ταλανίζει τον ταλαίπωρο τούτο τόπο:

Δεν έχει σημασία πώς το κάναμε εμείς, οι άλλοι ήταν καλύτεροι;

Δεν έχει σημασία η πράξη, αυτή καθ’ αυτή, υπόσταση και αξία παίρνει μόνο η δικαιολογία της. Και η δικαιολογία της, πάντα η ίδια: Η αμαρτωλή πορεία των προηγουμένων.

Η τωρινή κυβέρνηση εκμεταλλεύεται άριστα το γεγονός ότι δεν είχε ποτέ πριν στα χέρια της τη διακυβέρνηση, άρα τα στελέχη της δεν έχουν αμαρτωλό παρελθόν, παρόμοιο με αυτό των άλλων. Οπότε, πιάνεται ουσιαστικά απ’ τα μαλλιά των προηγουμένων, για να βγει απ’ το βούρκο των τωρινών της λαθών. 

Σε αυτό το επιχείρημα θα μπορούσαμε να αντιπαραθέσουμε, βέβαια, την πολιτική ανθρωπολογία του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει μέσα του πολύ «βαθύ» ΠΑΣΟΚ και αρκετή δεξιά νοοτροπία, οπότε, όλο και κάποιος ανακάτευε το δαχτυλάκι του στο δοχείο με το μέλι, τόσα και τόσα χρόνια, απλώς τώρα άλλαξε σαν το Μανωλιό τα ρούχα του και τα έβαλε αλλιώς…  

Ανεξαρτήτως όμως επιχειρημάτων, η πρακτική του πιασίματος απ’ τα μαλλιά των άλλων, περίτρανα διαπιστώθηκε στην περίπτωση και της προχθεσινής διαδικασίας στη Βουλή, αφού και μόνο το ότι κάποιος άσκησε εξουσία απ’ την απαρχή της Μεταπολίτευσης και μέχρι το 2015, τον καθιστά ύποπτο για το κάθε τι, αλλά πάντως, σίγουρα δεν τον αφήνει αθώο.

Το χειρότερο, όπως φτάνει στο δικό μου, μικρό μυαλό είναι ότι, αντί να χρειάζεται να αποδείξει η παρούσα κυβέρνηση τις όποιες κατηγορίες, καλούνται οι «κατηγορούμενοι» να αποδείξουν την αθωότητά τους, κάτι που αποτελεί παγκόσμια πρώτη σε όλα τα νομικά χρονικά, όπου ο καθένας θεωρείται αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Αυτή, λοιπόν, είναι η χείριστη πρακτική, διότι καταλύει οποιαδήποτε γνωστή αρχή διέπει ένα κράτος δικαίου!

Και δεν εφαρμόζεται μόνο σε επίπεδο πολιτικό. Όλοι οι μικροί και μεγάλοι τοποθετημένοι δικτατορίσκοι, ένθεν κακείθεν, καλοπαραδειγματίζονται και καταλύουν οτιδήποτε δομημένο μέχρι στιγμής, ανεξαρτήτως του πώς αυτό δουλεύει, μόνο και μόνο γιατί φέρει επάνω του τη γλίτσα του «παλιού». Το παλιό είναι και κακό· σίγουρα και ανεξαρτήτως αποδείξεως.

Τι κάνουν λοιπόν οι «άλλοι»; Όπως έχει αποδειχτεί, οι άλλοι είναι ανίσχυροι να παλέψουν αυτή την τακτική. Για πολλούς λόγους. Κατ’ αρχήν, διότι το παιχνίδι δεν ξέρουν να το παίζουν έτσι! Στη δική τους εποχή παιζόταν αλλιώς. Μεγαλοστομίες του τύπου: «Εμείς δεν παίζουμε σε σαθρά, πολιτικά παιχνίδια» και άλλα τέτοια, δεν περνάνε πια. Έχουμε αλλάξει «πίστα» και ο βαθμός δυσκολίας είναι μεγάλος.

Οπότε, μέχρι να πάρουν μυρωδιά τους νέους όρους και να αποκτήσουν την απαιτούμενη ευελιξία, έχουν απέναντί τους τον Φέντερερ της πολιτικής να τους πετάει τα μπαλάκια κατά πάνω τους, με όλη τη δύναμη της ρακέτας του και το μόνο που κάνουν είναι να βάζουν τα χέρια τους προστατευτικά στο πρόσωπό τους, μην φάνε καμιά αδέσποτη στη μούρη!

Άσε που ετούτοι, έχουν και το άλλο πρόβλημα: Έχουν τόσα πολλά, εσωτερικά προβλήματα να επιλύσουν που, προς το παρόν, είναι πλήρως αποδυναμωμένοι. Και τα εσωτερικά τους προβλήματα είναι ακριβώς αυτά: Όντως πολλά απ’ τα στελέχη τους, στη λογική του κόσμου τουλάχιστον, ανήκουν σε αυτό το παλιό, διεφθαρμένο και ανήθικο σκηνικό. Κι όσο κι αν προσπαθούν να «καθαρίσουν» το τοπίο, αυτό δεν μπορεί να καθαρίσει χωρίς να διαταραχθούν οι εσωτερικές, πολιτικές ισορροπίες που, ενδεχομένως θα έχουν τρομερό πολιτικό κόστος.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, ναι, αλλά χωρίς να σπάσεις αυγά, ομελέτα δεν γίνεται, αγαπητοί…

Επιθετική πολιτική η κυβέρνηση, από τη μία, άτακτη οπισθοχώρηση της αντιπολίτευσης απ’ την άλλη, αφού –εκτός του προαναφερθέντος προβλήματος- την αλήθεια να την πούμε: Απλώς δεν φτάνει…

Όλες οι μέχρι στιγμής αναμετρήσεις, στη Βουλή τουλάχιστον, των δύο αρχηγών, έχουν φέρει νικητή και τροπαιούχο τον πρωθυπουργό. Γιατί; Διότι μπορεί!

Αφενός, ο κ. Μητσοτάκης είναι εξαιρετικά ήπιος, αφετέρου ο πρωθυπουργός είναι τσουνάμι λαϊκισμού και κανένα τσουνάμι ποτέ και πουθενά δεν κατάφερε να το σταματήσει ένα και μοναχικό βότσαλο στη λίμνη…

Και καλά αυτοί, ο καθένας κάνει το παιχνίδι του, όπως αντέχει να το κάνει.

Εμείς; Μας έχει γίνει, δυστυχώς, συνήθεια να δαγκώνουμε το τυράκι της πολιτικής απαξίωσης ενός εκάστου πολιτικού από άλλον, στον πόλεμο των Μέσων, χωρίς να ζητάμε να στοιχειοθετηθεί με αποδείξεις, τη στιγμή που συμβαίνει.

Ζούμε στην εποχή των ισχυρισμών. Ο καθένας, περισσότερο από ποτέ, ισχυρίζεται δημόσια ό,τι του αρέσει και κανείς δεν τον αντικρούει επί τόπου, ζητώντας του το προφανές: Επιχειρηματολογία που να αποδεικνύει τον ισχυρισμό του.

Αυτό έχει δυο οικτρά αποτελέσματα:

·         Δημιουργείται η άποψη ότι κερδίζει πολιτικά ο ένας η ο άλλος, χωρίς κανένα ουσιαστικό όπλο στην πολιτική τους φαρέτρα. Αυτή η εντύπωση, στην πολιτική ψυχολογία λειτουργεί αργότερα με ολέθριο τρόπο, όπως προκύπτει απ’ το αποτέλεσμα των εκλογικών αναμετρήσεων.

·         Επιβραβεύεται μια διαδικασία που είναι αισχρή. Ηθικά, κοινωνικά, πολιτικά. Δεν γίνεται να δεχόμαστε, αδιαμαρτύρητα, τον οποιοδήποτε να ισχυρίζεται ότι θέλει. Διότι τελικώς λαμβάνει το μήνυμα ότι μπορεί να το κάνει και να το ξανακάνει ατιμώρητος. Και σιγά σιγά, περνάει στο υποσυνείδητό του ότι αυτό που κάνει είναι και το σωστό!

Έλεγα πάντα ότι χρειαζόμαστε αλλαγή στις πολιτικές διαδικασίες, με ένα τρόπο ώστε το παιχνίδι να παίζεται σε μια κοινή βάση ηθικού δικαίου, όπου ο κάθε νέος πολιτικός να μην χρειάζεται να διαφθαρεί για να επικρατήσει μεταξύ των παλαιοκομματικών «θεριών».

Ναι, οι πολιτικές διαδικασίες φαίνεται ότι με τούτη εδώ, την πρώτη φορά Αριστερά, αλλάζουν. Αλλά αντί να βγαίνουν στο φως, αντί να μυρίζουν καθαριότητα, αντί να λαμποκοπούν από διαφάνεια, βουλιάζουν σε ένα πηγάδι πολύ πιο σκοτεινό από αυτό που ξέραμε ως τα τώρα. Γιατί τώρα είναι μαζωμένα όλα τ’ άλλα που ήταν πριν και αυτά που είναι τώρα!

Δεν αλλάζεις το βούρκο, φίλε μου, με λίγο ακόμα βούρκο και χίλια συγγνώμη σας εύχομαι!

Το μεγάλο πρόβλημα, βέβαια, θα είναι πάντα ο πολίτης. Ο απαξιωμένος από την πολιτική της χώρας του, την απαξιώνει, με τη σειρά του, όπως μπορεί. Με την ψήφο του ή την αποχή του από αυτήν. Με το να φοβάται, να είναι επιφυλακτικός, να καταδικάζει και να μην συμμετέχει!

Σε βάθος χρόνου, έχω βάσιμες υποψίες πως ένας τέτοιος πολίτης καθόλου χρήσιμος δεν θα είναι, όχι μόνο για τη χώρα του, αλλά ούτε και γι' αυτούς, τους ίδιους τους πολιτικούς, που τον έχουν οδηγήσει ως εδώ.

Το έχω πει πολλές φορές και δεν θα βαρεθώ να το λέω:

Μασάτε καλά την τροφή που σας δίνουν. Eκατομμύρια μηρυκαστικά, σε όλο τον κόσμο, ξέρουν!

Μην ανεμοχάφτετε, κάνει κακό στο στομάχι, το λένε όλοι οι γιατροί!

Για να αλλάξει η οποιαδήποτε διαδικασία προς το καλύτερο χρειάζεται να χτιστεί στα καθαρά θεμέλια της ηθικής. Χωρίς ηθική, η πολιτική βρωμά. Ας κάνουμε όλοι μερικές ασκήσεις ηθικής ενδυνάμωσης, ώστε να μπορούμε να απαιτούμε από τους εκπροσώπους μας να στέκονται απέναντι μας και να λογοδοτούν για τις πράξεις τους.

Δεν γίνεται να θέλουμε ηθική κάθαρση, αλλά να λαδώνουμε τον υπάλληλο της Πολεοδομίας.

Να ζητάμε ρουσφέτι για να υπηρετήσουν τα κακομαθημένα μας στο στρατό.

Να φιλάμε κατουρημένες ποδιές για να φάει το δικό μας παιδί τη σειρά ενός άλλου, στις εξετάσεις για μια θεσούλα στο «κακό», πλην όμως, πάντα περιζήτητο δημόσιο.

Αν εμείς δεν αλλάξουμε νοοτροπία, αν δεν δημιουργήσουμε πυλώνες ηθικής μέσα μας, απλώς δεν δικαιούμαστε να απαιτούμε από κανέναν άλλον να το κάνει…

Ώστε, την επόμενη φορά που κάποιος θα μας ρωτήσει αν οι προηγούμενοι ήταν καλύτεροι, να μπορούμε να του απαντήσουμε ότι εμείς, εδώ και τώρα, είμαστε καλύτεροι...

Lose Yourself - Eminem

https://www.youtube.com/watch?v=6Un9HLDCTCs