ΕΥΑερα: «‘Μόνοι στη φοβερή ερημιά του πλήθους’»

Γράφει
η Εύα Τσαροπούλου

Αναρωτιόμουν πάντα γιατί οι άνθρωποι πρέπει να κάνουν τόσο μεγάλη φασαρία για πράγματα που είναι απολύτως δεδομένα!

Γιατί χρειάζεται να διεκδικούμε «ισότητα των ανθρώπων», αφού γεννιόμαστε ίσοι; Όταν γεννήθηκα, κανείς δεν μου είπε ότι δεν είμαι ίση με τα αγόρια, ούτε μεγάλωσα με το φόβο ότι δεν θα μπορέσω να καταφέρω στη ζωή μου όσα θέλω, μόνο και μόνο επειδή είμαι θηλυκό.

Γιατί ένας

ομοφυλόφιλος φτάνει, πολλές φορές, σε προκλητικές ακρότητες προκειμένου να υπερασπιστεί τη διαφορετικότητά του και τι ακριβώς σημαίνει ετούτη η λέξη; Πώς ορίζεται, δηλαδή, το κανονικό, για να ξέρουμε και ποιο είναι το διαφορετικό; Οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι να διαθέτουν όπως θέλουν τον εαυτό τους, αρκεί να μην βλάπτουν τους άλλους.

Γιατί πρέπει να λογοδοτούμε για το σε ποιον Θεό πιστεύουμε και γιατί δεν μπορούμε να τον λατρεύουμε όπου θέλουμε ή γιατί πρέπει να απολογηθούμε αν δεν πιστεύουμε σε κανέναν απολύτως; Είμαστε ελεύθεροι να πιστεύουμε ό,τι θέλουμε, αρκεί να σεβόμαστε τα πιστεύω του άλλου.

Γεννημένη σε περίοδο «σχετικής ειρήνης», δεν μου είναι καθόλου σαφές γιατί πρέπει να διεκδικήσω ξαφνικά εδάφη που είναι ούτως ή άλλως δικά «μου», αποτελούν μέρος της πατρίδας μου. Άρα, γιατί χρειάζεται να διαδηλώσω για το αν «η Μακεδονία είναι ελληνική»; Αφού είναι! Γιατί το κάνω θέμα; Το να μπω σε μία τέτοια συζήτηση δεν με καθιστά αυτομάτως αποδεχόμενη του ότι υφίσταται θέμα;

Δυστυχώς, το πράγμα απλώς δεν δουλεύει έτσι!

Ποτέ και σε τίποτα κι είμαι πια αρκετά μεγάλη για να το γνωρίζω αυτό! Χρειάζεται να παλεύεις διαρκώς για όλα αυτά που θεωρείς εσύ δεδομένα, αφού το δικό σου δεδομένο δεν είναι το ίδιο δεδομένο για όλους τους άλλους. Καμία ελευθερία δεν θεωρήθηκε αυτονόητη ποτέ· κερδήθηκε με αγώνες, η ισότητα αμφισβητείται σταθερά, η πίστη ή η απουσία της χλευάζεται και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης δεν είναι καθόλου δικαίωμά μας! Όσο για το ερώτημα «τι είναι πατρίδα μας;», η απάντηση «κι αυτά κι εκείνα, όλα πατρίδα μας», είναι μια απολύτως λάθος θέση, αφού εύκολα την εκμεταλλεύεται ο καθένας και έτσι τα όρια μεταξύ των διαφόρων πατρίδων αλλάζουν πολύ συχνά. Τελευταία δε, συχνότερα ακόμα…

Το δεδομένο, λοιπόν μπορεί μια χαρά να εξακολουθεί να ισχύει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι λαμβάνεται υποχρεωτικά και υπόψη…

Κι όπως δείχνει πια η πρακτική, καθημερινά αναλωνόμαστε προκειμένου να κατακτήσουμε ξανά και ξανά αυτά τα ίδια δεδομένα, με αποτέλεσμα απλώς να μην μας μένει χρόνος για να προχωρήσουμε σε άλλα· συνωμοσιολογικά, το λες και μέρος ενός καλού σχεδίου, για να κρατιόμαστε διαρκώς ένα βήμα πίσω…

Μιλώντας, λοιπόν, για τούτο το επερχόμενο συλλαλητήριο, ούσα φιλελεύθερη, πιστεύω ότι ο καθείς δικαιούται να έχει την άποψή του και να ενεργεί όπως επιθυμεί και δεν χρειάζεται να συμφωνούμε όλοι, ούτε και να σκοτωνόμαστε γι’ αυτό.

Χρειάζεται όμως να βάζουμε σε σειρά τη σκέψη μας, γιατί, αν πρόκειται να διαδηλώσει κανείς ακόμα μια φορά για τα αυτονόητα, ας έχουν μπει τουλάχιστον στην άκρη τα ανόητα:

·         Όλοι αυτοί οι τύποι που θα φορέσουν περικεφαλαίες και, κρατώντας αποκριάτικες σάρισες, θα στήσουν κρεμάλες, θα ανάψουν φωτιές και θα λειτουργήσουν ως καρνάβαλοι, ξεφτιλίζοντας το όλο εγχείρημα.

·         Τα μουσικά ποτ πουρί, όπου θα εναλλάσσεται το «Ένα το χελιδόνι» με το «Μακεδονία ξακουστή», που συντείνουν στη θέση ότι οι λαοί είναι πρόβατα και χρειάζονται τη φλογέρα του τσοπάνη για να μασουλήσουν το χορτάρι τους! Η μουσική υπόκρουση καλύτερα να λείψει!

·         Τα δεκάδες διαφορετικά «προσκλητήρια» που έχουν γίνει viral όλες αυτές τις μέρες και καλούν τον κόσμο να παρευρεθεί, υποδηλώνοντας ότι ο καθένας φέρνει το «μαγαζάκι» του εκεί, υποσκάπτοντας έτσι την ενότητα και τη μαζικότητα της συγκέντρωσης. Τέτοιες επιδείξεις ισχύος είναι απολύτως αποτρεπτικές.

·         Το κλείσιμο των τριών στάσεων του μετρό και ό,τι αυτό υποτίθεται ότι εξυπηρετεί. Η ανοησία σε αυτή τη χώρα καλά κρατεί και δεν αποσκοπεί σε τίποτα ουσιαστικό: Αυτοί που σκοπεύουν να πάνε, θα πάνε και ποδαράτοι, αυτοί που σκόπευαν να κάνουν κάτι άλλο, απλώς δεν θα το κάνουν, σιχτιρίζοντας το κράτος (και ποιος θα τους αδικεί εξάλλου!).

·         Οι καυγάδες για το ποιος θα μιλήσει και από ποια εξέδρα! Είναι τουλάχιστον ανόητο να μην ξέρει ο Δήμος σε ποιον να δώσει την άδεια να στήσει εξέδρα: Στον Μίκη Θεοδωράκη ή στον κ. Πατούλη! Όλο αυτό, απλώς εκθέτει τη διοργάνωση, είναι προσβλητικό για την ιστορία του Θεοδωράκη και καθιστά -άθελά του υποθέτω- τον κ. Πατούλη «κατώτερο» των περιστάσεων.

·         Οι διάφοροι δικτατορίσκοι και οι λόγοι τους, που μαραίνουν κάθε βλαστάρι υγιούς πατριωτικού συναισθήματος, βάζοντας πρωτίστως ένα τεράστιο Χ στη δική τους προσωπική, στρατιωτική ιστορία.

·         Οι φωνές του απανταχού εμπλεκόμενου καιροσκοπικού παπαδαριού, που βρίσκει μια καλή ευκαιρία σε όλα τούτα να ενώσει τη φωνή του με ένα σωρό τυχάρπαστα και διασπαστικά στοιχεία της κοινωνίας, για να μαζέψει πελατάκια για το δικό του «μαγαζί», εξυπηρετώντας στόχους, οι οποίοι πολύ απέχουν απ’ οτιδήποτε στ’ αλήθεια «πνευματικό».

·         Οι οποιεσδήποτε φιλοδοξίες εκμετάλλευσης της συγκεκριμένης εκδήλωσης, ως σκαλοπάτι για μετέπειτα πολιτική καριέρα. Εκείνος που θα θελήσει να κάνει κάτι τέτοιο πρέπει να είναι εντελώς ανόητος ή να νομίζει ότι απευθύνεται σε ανόητους –ούτε εμείς δεν είμαστε δα τόσο πολύ!- αν πιστεύει ότι θα του προκύψει μπίζνα απ’ όλο τούτο.

·         Η γενικότερη πολιτική αλητεία από τον όποιο εν ενεργεία πολιτικό αποφασίσει να χρησιμοποιήσει την εμφάνισή του εκεί δημοσιοσχεσίτικα. Έχουμε δει πως στο παρελθόν έχουν καπηλευτεί τέτοιες εκδηλώσεις κατά το χειρότερο τρόπο κι έχουν διασυρθεί υπολείψεις ανθρώπων. Αν οι πολιτικοί θέλουν να στηρίξουν ως πολίτες το συλλαλητήριο, ας φορέσουν το τζινάκι τους κι ας χαθούνε στο πλήθος.

·         Οι selfies με τον Καμμένο αγκαλιά με τον Κασιδιάρη σε μια πατριωτική, Ερωτική Συμφωνία, που θα τη ζήλευε ακόμα κι αυτός ο Γιάννης Σπανός!

·         Ο Ρουβίκωνας, που απειλεί δημόσια να «πνίξει στο αίμα» όλους εκείνους που θα παραστούν στο συλλαλητήριο, δημιουργώντας –χωρίς να το αντιλαμβάνεται, διότι θέλει και μυαλό- ένα θαυμάσιο κίνητρο για να πάει κανείς, ακόμα κι αν δεν το σκόπευε! Απ’ την άλλη, προτροπές τύπου «ας έρθουν οι Ρουβίκωνες, να τους δείξουμε πόσα απίδια βάνει ο σάκος» σαφέστατα δεν οδηγούν σε κανένα μέρος που να θέλει να πάει κανείς…

Κι αφού μπουν όλα αυτά τα ανόητα στην άκρη, θα πρέπει να μετρήσουμε και τα άλλα· τα πιο σοβαρά!

Όσο κι αν λέμε πως η ουσία δεν είναι στο όνομα, αφού ο πραγματικός κίνδυνος είναι ο αλυτρωτισμός και άρα, η φροντίδα να εξασφαλιστούμε απ’ αυτόν, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι μέσα στο όνομα ελλοχεύει μια χαρά ο αλυτρωτισμός αφού, στα μάτια της κοινής γνώμης, η Μακεδονία υποβιβάζεται από ελληνικό έδαφος σε ελληνική κατάκτηση, κάτι που την καθιστά «συζητήσιμη» περίπτωση στα διεθνή fora.

Αλλά και τι είδους εξασφάλιση μπορούμε να επιδιώκουμε στ’ αλήθεια; Διαβάζω πως το Σύνταγμά τους, λέει, εμπεριέχει κάποια υπόνοια αλυτρωτισμού μόνο σε ένα άρθρο: «Η Πολιτεία μεριμνά για την κατάσταση και τα δικαιώματα των προσώπων που ανήκουν στο μακεδονικό λαό σε γειτονικές χώρες». (Άρθρο 49). Μα, σάμπως και στο δικό μας Σύνταγμα δεν αναφέρεται το έθνος το ελληνικό, ο απόδημος Ελληνισμός και η διατήρηση των δεσμών του με τη Μητέρα Πατρίδα; Οπότε τι στ’ αλήθεια τους ζητάμε να αλλάξουν που να μας εξασφαλίζει ως προς αυτό;

Αν αποφασίσουν ότι θέλουν να διεκδικήσουν έδαφος δικό μας, όπως δείχνουν κάποιοι χάρτες που κυκλοφορούν, εμφανίζοντας τη γειτονική χώρα να λιάζεται στις ακτές της Χαλκιδικής, θα βρεθούν στη δυσάρεστη θέση, δυόμιση εκατομμύρια άνθρωποι, να τα βάλουν με τα έντεκα δικά μας, διότι ποιος εμποδίζει κι εμάς να εγείρουμε διεκδικήσεις δηλαδή, αν το επιθυμούμε και μάλιστα, εναντίον μιας μικρής χώρας που ακόμα αναζητά τους συμμάχους της;

Το πιο εύκολο είναι να κάνουμε πολεμοχαρή σενάρια!

Προς τούτο, χρειάζεται προσοχή σε κάθε ανήθικο παιχνίδι που μπορεί να μας μετατρέψει από πατριώτες σε εθνικιστές. Το να αγαπάμε την πατρίδα μας και τους δικούς μας ανθρώπους μας κάνει πατριώτες, ναι, αλλά το να μισούμε όλους τους άλλους, μας κάνει απλώς εθνικιστές. Δεν μπορεί, για να είσαι καλός πατριώτης, να γίνεσαι ταυτόχρονα και εχθρός ολόκληρης της υπόλοιπης ανθρωπότητας! Αυτή είναι μια παγίδα στην οποία πέφτουμε πολύ συχνά, αφού Θεός και Πατρίδα κάνουν αυτή την τόσο άπαικτη ομάδα που, στην πορεία της ιστορίας, έχει καταπιέσει ή αιματοκυλήσει λαούς ολόκληρους.

Θα ήταν σκόπιμο να δούμε και την άλλη εικόνα: Ενώ εμείς κάνουμε τα παγώνια για τα εθνικά μας θέματα, νομίζοντας ότι αυτή είναι η καλύτερη τακτική, για να μην στρέψουμε τα βλέμματα πάνω μας, οι Τούρκοι σε όποιο τραπέζι και να κάθονται αναφέρονται διακριτικά -ή και όχι και τόσο- στις διεκδικήσεις τους έναντι των ελληνικών νησιών, δημιουργώντας ένα συγκεκριμένο κλίμα υπέρ τους. Τίποτα να μην γίνει, αυτοί το συζητάνε, την ίδια ώρα που εμείς είμαστε «διακριτικά» άφαντοι…

Ως αποτέλεσμα, τι νομίζετε ότι θα γίνει; Υπάρχει νικητής ή χαμένος από τούτη την υπόθεση στ’ αλήθεια; Θα ιδρώσει κανενός τ’ αυτί από τις χιλιάδες του κοσμάκη που θα πλημμυρίσουν την πρωτεύουσα; Ξέρουμε όλοι, πολύ καλά, πως όχι. Δεν θα υπάρξουν νικητές, μόνο διαδηλωτές κι αν υπάρξει ένας χαμένος σε όλη αυτή την ιστορία, θα είναι η εξωτερική πολιτική, αφού με τα βεγγαλικά και τις ντουντούκες των συλλαλητηρίων εξωτερική πολιτική δεν γίνεται. Και πολύ καλώς δεν γίνεται!

Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να γίνει το συλλαλητήριο; Όχι, δεν σημαίνει αυτό. 

Ωστόσο, είναι πολύ σημαντικό να ξέρουμε πώς ακριβώς δεν πρέπει να είναι αυτό το συλλαλητήριο:

Δεν πρέπει να είναι μια αντικυβερνητική διαδήλωση. Σε μία περίοδο που η πολιτική κοινή λογική βάλλεται ανεπανόρθωτα από τον παραλογισμό, αν ο πολιτικά υγιής κόσμος πάει εκεί θεωρώντας ότι έτσι μοχλεύονται οι διαφορετικοί απογοητευμένοι χώροι και πως ίσως με αυτόν τον τρόπο ενοποιηθούν, παρασύρεται σε κάτι που απλώς ποτέ δεν θα συμβεί!

Κάτι τέτοιες κινήσεις, ακόμα κι αν συμπεριλαμβάνουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, όχι μόνο ζημιά δεν κάνουν στον νυν πρωθυπουργό, αλλά θα τον φέρουν νικητή και τροπαιούχο, ιδίως δε περισσότερο αν υπάρξουν και έκτροπα τη μέρα εκείνη.

Μεταξύ των άλλων, πολύ σοβαρών δεδομένων, θα προκύψει, για ακόμα μια φορά, η θλιβερή διαπίστωση του εκφυλισμού της πολιτικής ζωής της χώρας. Οι μέχρι ώρας ανακοινώσεις των κομμάτων, με τις οποίες ουδείς μπορεί να αντιληφθεί αν συμμετέχουν ή διαχωρίζουν τη θέση τους, ενισχύουν τη γελοιότητα που τους θέλει, αντί να ηγούνται της ομάδας τους, να παραπαίουν σαν καρυδότσουφλα μεταξύ του τι θα αποφασίσει η μάζα κάθε φορά.  

Όσο για τον κόσμο, δεν μπορεί να διαδηλώνει για τη Μακεδονία, σκεπτόμενος την κομμένη του σύνταξη, την υψηλή φορολογία του, όλα σε περιτύλιγμα μνημονίου, με φιογκάκι τη γαλανόλευκη! Πρέπει κάποτε να ξέρουμε γιατί κάνουμε τι! Δεν είμαστε κουβάς απορριμμάτων, όλα μέσα, δώσε και σε μένα, μπάρμπα!  

Δεν πρέπει να είναι μια μάζωξη «γραφικών». Ανάμεσα σε όλους αυτούς που επιθυμούν να βρίσκονται εκεί, υπάρχουν άνθρωποι που στ’ αλήθεια φέρουν ψηλά, ακόμη, το ιδεώδες της πατρίδας τους, ιστορικοί απόγονοι κάποιων άλλων, που έδωσαν το αίμα τους για να έχουμε όλοι εμείς πατρίδα σήμερα, ακόμα και για να την αμφισβητούμε. Εκείνοι που ανατριχιάζουν ή που δακρύζουν κάθε φορά που ακούνε τον εθνικό μας ύμνο, εκείνοι για τους οποίους σημαίνει κάτι η έπαρση της σημαίας, εκείνοι που ακόμα κι αν ζούνε στο εξωτερικό, θυμώνουν όταν κάποιος κακολογεί τη φυλή τους, το έθνος τους, όταν αμφισβητεί την ιστορία τους. Ποιος είναι εκείνος, ο «καλύτερος», που θα τους χαρακτηρίσει γραφικούς γι’ αυτό; Είναι υποχρέωσή τους, όμως, να προστατευτούν απ’ όλους τους άλλους, που θα παρεισφρήσουν ανάμεσά τους και θα καπηλευτούν τη δική τους φωνή, συμπεριλαμβάνοντάς τους στο τσούρμο των αφιονισμένων…

Δεν πρέπει να είναι μία ακόμη ευκαιρία για εθνικό διχασμό!

Σίγουρα, όλοι αυτοί που θα πάνε στο συλλαλητήριο δεν είναι οι μόνοι πατριώτες!

Σίγουρα, όλοι αυτοί που δεν θα πάνε, δεν είναι ούτε απάτριδες, ούτε προσκυνημένοι!

Όσοι όμως επιτρέψουν να γίνει αυτό το συλλαλητήριο αιτία για ένα νέο εθνικό διχασμό, κάτι σαν εκείνο το υπέροχο καλοκαιρινό «Όχι», που κοιμήθηκε γλυκά στην αγκαλιά του «Ναι», σίγουρα θα πρέπει κάποτε να λογοδοτήσουν για τις ιστορικές τους ευθύνες!

Να έρθει, επιτέλους, αντιμέτωπη η Αριστερά του κ. Τσίπρα, με το παράλογο της κυβερνητικής συνεργασίας της με τον κ. Καμμένο και την ταυτόχρονη διάστασή τους ως προς τι θεωρούν «ιερό και όσιο» και τι «ξεπουλημένο». Ιδίως, όταν ο δεύτερος όλα αυτά τα κάνει αγκαλιασμένος συντροφικά με τον βουλευτή της Χρυσής Αυγής, ενώ δεν του δίνει «αέρα» στα κανάλια, αλλά προτιμάει να σιγοτραγουδάει μαζί του το «Μακεδονία ξακουστή».

Να αποφασίσει επιτέλους ο κ. Μητσοτάκης αν θα ξεμπερδέψει οριστικά με τον εσωτερικό διχασμό του κόμματός του, αφού δεν γίνεται κάποιοι βουλευτές του να συμπλεύσουν ειρηνικά την Κυριακή μαζί με αυτούς που βρίζουν ως πουλημένους και προδότες τους άλλους βουλευτές του, που δεν δέχονται να το κάνουν κι αυτό να είναι εντάξει και business as usual!

Να απολογηθεί ο καλός Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ενώπιος ανθρώπων, πριν βρεθεί προ Θεού, γιατί επιτρέπει στους ιεράρχες του να καταπατάνε το λόγο Του, συμπορευόμενοι με όσους σπέρνουν μίσος και διχόνοια μεταξύ των αδελφών τους…  

Ετούτο το συλλαλητήριο είναι σίγουρα πολλά πράγματα: Ξεθύμασμα, εκτόνωση, διαμαρτυρία, κραυγή, όλα δικαιολογημένα, όλα καλώς καμωμένα.

Αλλά σίγουρα δεν αποτελεί λύση σε κανένα πρόβλημα…

Η φιλελεύθερη λογική, με τα λίγα που ξέρω, λέει πως το τι θα κάνει ο καθένας, αν θα πάει ή δεν θα πάει στο συλλαλητήριο, άπτεται του δικού του συνειδησιακού κώδικα και των προσωπικών του αρχών και αξιών και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τον οδηγήσει σε «λαϊκά δικαστήρια» είτε για τη μία θέση, είτε για την άλλη.  

Ωστόσο, οτιδήποτε κι αν αποφασίσουμε να κάνουμε, δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια μπροστά σε μια αλήθεια συγκλονιστική:

Η οικονομική ισοπέδωση στην οποία έχει βρεθεί η χώρα μας, έπειτα από την κακή διακυβέρνηση ατελείωτων χρόνων, φτάνοντας μέχρι και τη σημερινή, την έχει οδηγήσει σε πολιτική και διπλωματική αδυναμία.

Αυτό το γεγονός, συνεπικουρούμενο απ’ την αθλιότητα που επικρατεί αυτή τη στιγμή στην ηγεσία των αρμόδιων υπουργείων, την ωθεί σε μία προσπάθεια να κλείσει, όπως όπως και γρήγορα-γρήγορα, εθνικά ζητήματα που εκκρεμούσαν από την εποχή που η χώρα είχε την ψευδαίσθηση ότι ήταν δυνατή και είχε το πάνω χέρι.

Τότε όλα έμεναν ανοικτά, διότι νομίζαμε ότι εξυπηρετούσε κάτι:

Να μην τραβήξουμε την προσοχή!

Και το πετύχαμε αυτό που τόσο διακαώς επιθυμούσαμε: Να είμαστε αόρατοι!

Για όλους όσους μετρούν ως σημαντικοί κι ελέγχουν τις τύχες του κόσμου, ο συνδυασμός της οικονομικής μας αδυναμίας και της ανυπαρξίας μας στο διπλωματικό γίγνεσθαι, κατάφερε να μην λογαριαζόμαστε καν, ακόμα κι έναντι χωρών που θεωρούνται «μικρές», όπως ετούτος ο βαλκάνιος γείτονάς μας.  

Έτσι τώρα, αντί να μιλάμε για «συμφωνία», μιλάμε για «λύση» κι όπως ίσως πολύ καλά γνωρίζετε, αυτές οι δύο λέξεις, σε διπλωματικό τουλάχιστον επίπεδο, είναι πολύ πολύ διαφορετικές…

Τα δικά μου τραγούδια θέλω να μιλάνε για αγάπη και αδελφοσύνη στον κόσμο…

Zeljco Joksimovic - Lane Moje 

https://www.youtube.com/watch?v=9-n9wqBJmK4