ΕΥΑερα: «Από καταδυομένης νηός ό,τι αν λάβης, κέρδος»

Γράφει
η Εύα Τσαροπούλου

Ομολογώ: Αν δεν ήτανε η ρίζα να θέλει βαφή κι αν δεν πήγαινα στο κομμωτήριο –του διαβόλου πράμα- να αναγκαστώ να κάτσω με τις ώρες και να διαβάσω ό,τι βρήκα μπροστά μου, δεν θα είχα μάθει ποτέ μου ότι η Φουρέϊρα θα πάει να εκπροσωπήσει την Κύπρο στη Eurovision. Έτσι μου ήρθε η επιφοίτηση· εμάς ποιος θα μας εκπροσωπήσει;

Δεν είναι που σκάω ποιος θα πάει να τραγουδήσει για την Ελλάδα, είναι που, αν είναι να

γίνει κάτι τέτοιο, εγώ τουλάχιστον, θα έπρεπε να το ξέρω! Διότι, άντε πήγε, πώς θα πάει δηλαδή; Ούτε ελληνικός τελικός ακούστηκε, ούτε απευθείας ανάθεση ακούστηκε, ούτε τίποτα δεν ακούστηκε κι αν δεν έβαφα τη ρίζα, εγκαίρως, θα το θυμόμουν κατά το Μάϊο ή θα το μάθαινα απ' τις ειδήσεις!

Οπότε, όπως συνηθίζεται, τώρα τελευταία, όπου το τι θα μας συμβεί, την επόμενη μέρα, το ψυχανεμιζόμαστε ή το ακούμε να κουβεντιάζεται στους διαδρόμους, χωρίς να έχουμε καμία ενημέρωση, εμείς που πρέπει αρμοδίως να ενημερωνόμαστε αρχικώς, προκειμένου να ενημερώσουμε και τους άλλους, αρχίσαμε να ψάχνουμε…

Ρωτάμε από δω, βρε παιδιά, μπας κι ακούσατε κάτι για τη Eurovision, βρε μήπως και το έχουν έτοιμο και δεν το μάθαμε ακόμα, βρε μήπως και θα σκάσει από το πλάι;

Να μην σου τα πολυλογώ, αφού βγήκαμε στις ρούγες –κι είναι κι αρκετές, πανάθεμά τες- κάποιος μας το σφύριξε το έργο: Είναι λέει, κάπου, μια «ομάδα» και δουλεύει πάνω σε αυτό το «προτζεκτάκι»! Ποια ομάδα είναι; Ποιο είναι, ακριβώς το προτζεκτάκι; Ομίχλη κι έρεβος, αδέλφια! Θα μου πεις, τι τα θέλεις και ρωτάς; Μα πώς; Να έχεις στρωμένο καλά καλά το πρόγραμμά σου και να κάνεις ακόμα μία τροποποίηση, για κάτι που κάποιοι ξέρουν από πριν, απλώς δεν έχουν θεωρήσει σκόπιμο να το πουν σε σένα, που θα το πεις και παραέξω, μόνο και μόνο επειδή αυτή είναι η δουλειά σου; Είναι κάτι σαν το «δεν σου λέω, γιατί πας και το λες», χωρίς λόγο…

Ευτυχώς, οι διαδρομιστές καλά κρατούν. Έτσι, μετά από κόπους, μάθαμε ότι το προτζεκτάκι είναι η προετοιμασία του ελληνικού τελικού. Απ’ αυτό εξάγουμε ασφαλώς το συμπέρασμα πως δεν θα γίνει απευθείας ανάθεση. Αλλά το τι ακριβώς θα γίνει δεν το ξέρουμε και δεν θα το μάθουμε, παρά μόνο στις 22 του μήνα, οπότε άγνωστης ομάδας επιτρέπουσας, θα δούμε τον ελληνικό τελικό στους δέκτες μας…

Η αλήθεια είναι πως, όταν οι Τούρκοι σου κάνουν «γύρω γύρω όλοι» στις βραχονησίδες σου κι ο μισός πληθυσμός της χώρας ετοιμάζεται να φορέσει ξανά το χακί κι ο άλλος μισός έχει ήδη προμηθευτεί μαλλί για να πλέξει τη φανέλα του στρατιώτη, το τελευταίο πράγμα που πρέπει να σε απασχολεί είναι ποιος θα καταφέρει να φτάσει ως την Πορτογαλία για να σε εκπροσωπήσει σε αυτό το υπέροχο, ευρωπαϊκό «πανηγυράκι», όπως το αποκαλούν πολλοί.

Να θυμίσω όμως πως, αφενός, δεν θα είναι η πρώτη φορά που η χώρα αφήνει το γάμο να πάει για πουρνάρια, αφετέρου ετούτο το συγκεκριμένο «πανηγυράκι» κοστίζει πολλά εκατομμύρια κι αυτά προσθαφαιρούνται στις κρατικές δαπάνες. Άρα για να πάει κάποιος να σε εκπροσωπήσει εκεί, απλώς θα σου μείνουν λιγότερα να αγοράσεις μαλλί για τη φανέλα του στρατιώτη…

Παρόλα αυτά, απ’ τη στιγμή που αποτελεί μία σοβαρή (σοβαρότατη και μην λαθέψεις καθόλου να την κοροϊδέψεις) διοργάνωση, για την οποία η χώρα έχει υπογράψει, διά του αντιπροσώπου της, δηλαδή της δημόσιας τηλεόρασης, συγκεκριμένες συμβάσεις, οφείλει να είναι εντάξει απέναντι σε αυτές, όπως και σε όποια άλλη υποχρέωσή της. Πράγμα που σημαίνει ότι αυτοί που θα ασχοληθούν για να εκπονήσουν το συγκεκριμένο έργο, χρειάζεται να είναι κάτι παραπάνω από είδηση σε δευτεροκλασάτα περιοδικά κομμωτηρίου, τα οποία διαβάζονται ενώ βάφεται η πρώτη, τυχούσα ρίζα…

Στα χρόνια τα παλιά, την ευθύνη της διοργάνωσης είχαν από κοινού Διεθνείς Σχέσεις και Δημόσιες Σχέσεις της εταιρείας. Όπου άνθρωποι, που έκαναν αυτή τη δουλειά κάτι εκατομμύρια χρόνια, είχαν συνεργασίες καλά δομημένες με τους αντίστοιχους, στο εξωτερικό. Ήταν το αντικείμενό τους και το κατείχαν πολύ καλά. Και δεν διανοείτο κανείς, όποια κυβέρνηση κι αν άλλαζε κι όσο πολιτικό «κόμπλεξ» κι αν κουβαλούσε, να διαταράξει αυτή την «ισορροπία» -μαζί με πολλές άλλες- διότι υπήρχε κι ένα σέβας στην «αυθεντία», πώς να το κάνουμε! Όταν η ομάδα είναι καλή, δεν την αλλάζεις! Αθλητική αρχή 1.0.1!

Όπως το καταλαβαίνω, όμως, ετούτες οι απλές, αθλητικές ισορροπίες δεν είναι αποδεκτές σήμερα. Γενικώς, μοιάζει να υπάρχει ένα μένος εναντίον οτιδήποτε παλιού, ακόμα κι αν δούλευε καλά. Έτσι, μόνο και μόνο γιατί είναι παλιό. Παραγραφή με τη μία! Ασχέτως του τι και πόσο σου κοστίζει να το αντικαταστήσεις, ασχέτως του τι και πόσο σου κοστίζει να το βάλεις στην άκρη, να το παροπλίσεις. 

Να μην παρεξηγηθώ: Δεν ισχυρίζομαι πως πρέπει ες αεί να υφίσταται μία πολύ συγκεκριμένη «κατεστημένη αγορά», την οποία να μην μπορεί να κουνήσει κανείς, μόνο και μόνο διότι δούλευε καλά επί χρόνια. Δεν είναι δυνατόν να περιγράφει μόνιμα ο κ. Κωστάλας, για παράδειγμα, το Καλλιτεχνικό Πατινάζ ή η κα Μπόκοτα να παρουσιάζει τον Ευρωπαϊκό Διαγωνισμό Τραγουδιού!  

Όχι μόνο διότι έρχεται η στιγμή που οι παλαιοί θα αποσυρθούν, λόγω ηλικίας, αλλά και διότι φρέσκοι άνεμοι φυσούν παντού, νέοι άνθρωποι φέρνουν νέες ιδέες, διαφορετικές και σε ένα τόσο δυναμικό μέσο, όπως είναι η τηλεόραση, αλίμονο αν δεν υπήρχε χώρος για το καινούργιο ή το διαφορετικό! Εδώ η ίδια η τηλεόραση σιγά σιγά αντικαθίσταται απ’ το διαδίκτυο, πόσο μάλλον τα θεάματα ή οι άνθρωποί της…

Ωστόσο, χρειάζεται προσοχή, ώστε η όποια αντικατάσταση να γίνει σωστά. Να καθίσει ο νέος, να μάθει δίπλα στον παλιό, την αγορά, τους ανθρώπους εκεί έξω, πώς σκέφτονται, πώς δουλεύουν. Να δεχτεί ο παλιός, με τη σειρά του, τη νέα ιδέα, να υπάρξει ζύμωση, συνέργεια. Όταν αυτό δεν φροντίζει κανείς να γίνει, είτε διότι ο παλιός θέλει να διατηρήσει μυστικοπαθώς την «αυθεντία» του, άρα και το κασέ του, είτε διότι ο νέος αμφισβητεί τα πάντα ως «κακοκαμωμένα» και πιστεύει ότι εκείνος σίγουρα θα τα κάνει καλύτερα, τότε απλώς το διπλό τόλουπ, τριπλό άξελ δεν θα είναι ποτέ το ίδιο χωρίς τον κ. Κωστάλα…

Στην προκειμένη περίπτωση όμως, τα πράγματα δεν εμπίπτουν σε αυτή την κατηγορία. Διότι η κα Μπόκοτα αντικαταστάθηκε επαξίως κάποια στιγμή και ήδη από εκείνη την αντικατάσταση μέχρι σήμερα, έχει υπάρξει χρόνος ικανός να μάθουν νέοι άνθρωποι τη δουλειά, την οποία και φρόντισαν κι έμαθαν! Τώρα ξαφνικά και αυτοί οι νέοι άνθρωποι θεωρούνται «ακατάλληλοι», αλλά κανείς δεν βγαίνει να παραδεχτεί φανερά ότι αυτό συμβαίνει διότι μετριούνται ως «παλιοί», ενώ παράλληλα, οι αντικαταστάτες τους κρατούνται επτασφράγιστα μυστικοί και πολύ φοβάμαι ότι για τούτη τη μυστικότητα, υπάρχει σίγουρα ένα «γιατί», που δεν θα μας αρέσει καθόλου…

Διαβάζω αυτές τις δευτεροκλασάτες, κομμωτηριακές φυλλάδες και φρίττω: Τραγουδιστές που κάνουν τα επικοινωνιακά τους παιχνίδια, βγαίνουν και λένε πως κάποιος, κάποια στιγμή, ήρθε σε επαφή μαζί τους και τους είπε, λέει, πως με δικό τους τραγούδι θα συμμετέχουν σε έναν ελληνικό τελικό, για τον οποίο κανείς δεν ξέρει ούτε πού θα γίνει, ούτε πώς θα γίνει, μόνο το πότε τους έχει γίνει γνωστό κι αυτό αν δεν αλλάξει κάτι ως τότε! Και μέχρι την ώρα που τυπώθηκε το περιοδικό, πέρα απ’ αυτήν την πρώτη επαφή, ουδείς τους είχε ειδοποιήσει για τίποτα περισσότερο!

Παράλληλα, οι «κραυγές και οι ψίθυροι» των διαδρόμων μιλούν:

Για μια «σκιώδη ομάδα», που συνεδριάζει σε γραφεία ενημερωτικά, ενώ εμπίπτει ξεκάθαρα στην ψυχαγωγία, η οποία ωστόσο κρατείται επιμελώς απ’ έξω απ’ τα τεκταινόμενα.

Για άτομο, που έχει προεξάρχοντα ρόλο στην ομάδα, το όνομα του οποίου περιφερόταν σε εκείνες τις σκανδαλώδεις λίστες με τα ποσά μπόνους, που έγιναν μία απ’ τις αιτίες για να κλείσει η ΕΡΤ και το οποίο συνέχισε να λαμβάνει αυτή την έξτρα αμοιβή, τρία χρόνια μετά το τέλος της διοργάνωσης για την οποία την πήρε, χωρίς να αναρωτηθεί κανείς το γιατί. Μέχρι που κάποιος αναρωτήθηκε και έκοψε την αμοιβή-σκάνδαλο!

Για λοιπά άτομα-μέλη της ομάδας, των οποίων η εμπειρία πάνω στο συγκεκριμένο αντικείμενο αμφισβητείται, αλλά μοιάζει να είναι τεράστια στους «αγώνες» κατά της διαφθοράς των προηγούμενων, που όμως φαίνεται ήταν καλοί όσο πλήρωναν αδρά τις έξτρα αμοιβές κι έγιναν διεφθαρμένοι αμέσως μόλις πήραν χαμπάρι το λάθος τους και τις έκοψαν!

Εγώ σου λέω, λοιπόν, πως κωφεύω σε όλες τις κραυγές και τους ψιθύρους και υποστηρίζω, με γενναιότητα και μέχρι βλακείας, ότι όλα αυτά είναι ασύστολα ψεύδη και κακοήθειες!

Εσύ, που δεν ξέρω ποιος είσαι, αλλά είσαι μέρος όλων αυτών -και εσύ το ξέρεις- κι ακούς, παράλληλα, τι διαδρομοσούρνεται, πώς επιτρέπεις να κυκλοφορούν αυτές οι εικασίες από φαγάνικο στόμα σε φαγάνικο στόμα και δεν βγαίνεις να πεις τι ακριβώς κάνεις, να διαμαρτυρηθείς γι’ αυτά που λένε εις βάρος σου και να σταματήσεις τις φήμες μια κι έξω; Αν ήμουν στη θέση σου, θα το είχα ήδη κάνει, σε όλες τις γνωστές και άγνωστες γλώσσες που μιλιούνται στα γιουροβιζιονικά πάρτι. Κυρίως, διότι αυτό, φίλε μου, έχει να κάνει με επαγγελματική αξιοπρέπεια, για την οποία δεν θα επέτρεπα να υπονοεί κανείς το παραμικρό!

Βάρδα μόνο μην, όταν με το καλό τελειώσουν όλα αυτά, βγούνε πάλι οι φυλλάδες και μιλάνε για «εγχείρημα, για το οποίο χρησιμοποιήθηκαν οι τάδε εξωτερικοί συνεργάτες και οι δείνα έξτρα συντελεστές», παραβλέποντας πολύ βολικά πως η δημόσια ραδιοτηλεόραση έχει δικούς της ανθρώπους για όλες αυτές τις δουλειές, που βαράνε, είτε τους το αναγνωρίσει κανείς, είτε όχι, βάρδιες για όλα τούτα τα πονήματα, μερόνυχτα ολόκληρα! Κι αν εσύ, που ξέρεις ποιος είσαι, είσαι ένας απ' αυτούς, τους «δικούς» ανθρώπους, τι θα κάνεις; Θα συνεχίσεις να σφυρίζεις αμέριμνος για όσα γράφονται; Θα κάνεις πως δεν τα διάβασες;

Μα τότε, φίλε μου, είτε ξέρεις πολύ καλά τι κάνεις, οπότε είσαι εξίσου διεφθαρμένος με όλο αυτό το σύστημα που προσποιείσαι ότι ήρθες ν' αλλάξεις, είτε δεν ξέρεις καθόλου τι κάνεις και κάποιος σε εκμεταλλεύτηκε άσχημα. Αλλά με τόσα να γράφονται, δεν μπορείς πια να περάσεις γι' ανυποψίαστος της εκμετάλλευσης, μόνο για βλάκας μπορείς να μετρήσεις. Οπότε, διαλέγεις και παίρνεις τι θέλεις να είσαι: Διεφθαρμένος ή βλάκας;

Καλώς ή κακώς, υπάρχουν διαδικασίες για όλα. Ακόμα υπάρχουν διαδικασίες! Σωστά υπάρχουν! Κι αν φαίνεται αστεία η υπόθεση της Eurovision, θυμίζω πάλι, αφενός το πόσο κοστίζει, αφετέρου πως, αν για μία τέτοια υπόθεση, που φωτίζεται τόσο πολύ απ’ τη δημοσιότητα, ακολουθείται αυτή η τακτική αδιαφάνειας στις διαδικασίες, τι να σκεφτεί κανείς για όλες τις άλλες, που δεν λούζονται τόσο από φως;

Δεν μας φτάνουν τα blogs που ήδη γράφουν, καθημερινά, για μικρά ή μεγάλα σκάνδαλα σε παραγωγές, που περνάνε με τρόπο «αδιαφανή» ή που κοστίζουν, ενώ θα μπορούσαν να είχαν γίνει άνευ κόστους;

Δεν μας αρκούν όλα όσα, τόσες και τόσες μέρες, γράφονται κι άλλα τόσα που υπονοούνται, για παράκαμψη των αρμοδίων, είτε σε θέματα προγράμματος, είτε σε θέματα  εγκρίσεων μισθώσεων ή αναθέσεων;

Δεν μας περισσεύουν όσα λέγονται για εκπομπές που, αφού ανακοινωθούν ότι ξεκινάνε, ξαφνικά αποσύρονται, διότι είχαν εγκριθεί απ’ την προηγούμενη διοίκηση, λέει, κι ετούτη απλώς δεν θα τις βγάλει στον αέρα –κι ας έχουν πληρωθεί;

Δεν είναι αρκετά όσα λέγονται για τοποθετήσεις στελεχών σε θέσεις-κλειδιά, στις οποίες δεν τους επιτρέπεται, όμως, να ασκούν πραγματική εξουσία;

Για επιτροπές που στήνονται πάνω στα συντρίμμια άλλων, μόνο και μόνο για να τοποθετηθούν οι «ημέτεροι»;

Για άσχετους τύπους, που μπαίνουν και βγαίνουν μέσα σε συνεδριάσεις, στις οποίες δεν έχουν καμία δουλειά, μόνο και μόνο επειδή είναι κολλητάρια αυτών που άτυπα διαφεντεύουν;

Για αναβίωση συνδικαλιστικών «καλπο-Γιάννηδων», που διαψεύδουν καθημερινώς και τις τελευταίες ελπίδες -αν υπήρχαν- των συναδέλφων τους, ότι θα μπορούσαν να διαδραματίσουν σοβαρό ρόλο στο να αλλάξουν ριζικά τα κακώς κείμενα εντός της εταιρείας;

Έστω ότι όλα τούτα είναι ψέματα!

Πώς επιτρέπει μία εταιρεία να διασύρεται έτσι, στον Τύπο, στον κόσμο και δεν ιδρώνει το αυτί κανενός, ούτε ανοίγει ρουθούνι;

Πώς γίνεται, όταν έχει πληρώσει πολύ ακριβά το τίμημα μικρών και μεγάλων σκανδάλων, να επιτρέπει να συζητιέται σήμερα, για τα ίδια, αν όχι για χειρότερα «παραπτώματα»; Περιμένοντας τι; Ότι θα στέκει κι αύριο στη θέση της;

Να στο πω εγώ κι ας μην ξέρω πολλά: Ξεχνάμε οι άνθρωποι πολύ εύκολα.

Ξεχνάμε ότι αυτοί που σήμερα βρίσκονται σε αυτή τη θέση, κάνουν μασούρι το εύκολο χρήμα που περνάει απ’ το χέρι τους, χρήμα που δεν τους ανήκει, είναι του κοσμάκη που πληρώνει και όταν, αύριο, ετούτο το πανηγύρι θα τελειώσει, αυτοί απλώς θα πάνε στα σπίτια τους, θα τρέξουν στη γωνίτσα που αφήνουνε κρυμμένα τα ωραία και μεγάλα κόκκαλα που μάζεψαν απ’ το τελευταίο τραπέζι που στρώθηκε και θα περάσουν τα λίγα χρόνια που τους απομένουν, κατευχαριστημένοι.

Αλί και τρισαλί από μας, όλους εκείνους που θα είμαστε πολύ μικροί για να πεθάνουμε και πολύ μεγάλοι για να βρούμε αλλού δουλειά.

Αλί από μας, που επιτρέπουμε αυτό το πλιάτσικο στο σπίτι μας, από μια σωρά αναλφάβητους τυχοδιώκτες…

Αλί και τρισαλί μας, αλλά μέχρι τότε «Αμπανιμπί Αμποεμπέ», σε ρυθμούς γιουροβιζιονικούς, γιατί όλα είναι εφήμερα και στην Πορτογαλία πολλοί δεν έχουμε πάει ακόμα και «από καταδυομένης νηός ό,τι αν λάβης, κέρδος»...

A-ba-ni-bi by Izhar Cohen & Alpha Beta

https://www.youtube.com/watch?v=DzGnWSIuJvo