«Αγανακτισμένοι» και συλλαλητήρια: Η κυριαρχία του εθνικολαϊκισμού

Από τη Θεσσαλονίκη
γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Ένα συμπέρασμα από τα πολλά που γράφτηκαν για το συλλαλητήριο της 4^ης Φεβρουαρίου, είναι ότι το πεζοδρόμιο δεν αποτελεί πλέον αποκλειστικότητα της Αριστεράς. 

Ισχύει, μόνο αν μιλάμε για τους μηχανισμούς πίσω από τις συγκεντρώσεις. Αν αντικείμενο του ενδιαφέροντος είναι ο κόσμος που τις απαρτίζει και δεν μιλάμε για αμιγώς κομματικές κινητοποιήσεις, τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Βέβαια, αν και τα μεγάλα πλήθη στους δρόμους ποτέ δεν είναι ομοιογενή ως προς τις ατομικές πολιτικές προτιμήσεις, είναι γεγονός πως η Αριστερά, έχοντας καταφέρει μεταξύ άλλων να διαμορφώσει τον διάχυτο επιλεκτικό αντισυστημισμό των Ελλήνων, έχει κάνει το

πεζοδρόμιο δικό της σε τέτοιο βαθμό που ένας συντηρητικός δεξιός, λ.χ., δεν το έχει σε τίποτα να φωνάζει «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» στην πορεία του συνδικαλιστικού του οργάνου.

Από την άλλη όμως, η Αριστερά δεν έχει την αποκλειστικότητα στο θυμικό της κοινωνίας μας. Υπάρχει και το βαθιά ριζωμένο Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια και εδώ τα ηνία παίρνει η Δεξιά.

Οι δύο αυτές συνισταμένες- το εν λόγω «δεξιό» τρίπτυχο και ο «αριστερός» αντισυστημισμός- εισχώρησαν στο γενετικό υλικό της ελληνικής πολιτικής, συνθέτοντας σε βάθος χρόνου (από το Μεσοπόλεμο ακόμα) και τελικά καθορίζοντας την πολιτική ταυτότητα του σύγχρονου Έλληνα.

Και δεν έκαναν μόνο αυτό. Η σύμπραξή τους, εκτός από ένα νοσηρό θεσμικό περιβάλλον και ένα ελέω Θεού κράτος που προσκυνούν αμφοτέρως Αριστεροί και Δεξιοί, δημιούργησε μεταπολιτευτικά μία κοινωνία προσκολλημένη στο παρελθόν. Όχι στις αξίες του παρελθόντος, στο παρελθόν το ίδιο.

Οι αξίες άρχισαν να χάνονται όταν ανακαλύψαμε ότι μία ζωή χωρίς αυτές είναι εφικτή, όταν δηλαδή πήραμε τα πρώτα χρήματα που δεν βγάλαμε με τον ιδρώτα μας, αφήνοντας έννοιες όπως η ατομική ή η συλλογική ευθύνη να συρρικνώνονται σε επίπεδο παιδιού που το ταΐζουν στο στόμα. Και σε αυτό το επίπεδο, το αύριο και ο έξω κόσμος φαντάζουν πολύ απειλητικά.

Γι’ αυτό, η Αριστερά μάς μάθαινε πώς να αγωνιζόμαστε ολημερίς απέναντι στην πρόοδο και η Δεξιά μας έβαζε για ύπνο το βράδυ με παραμύθια για ήρωες και δράκους- η κανονική ιστορία δεν κοιμίζει, βλέπετε. Αυτά είναι τα βιώματά μας, τα ιερά και όσιά μας, αυτά θα μας σηκώσουν και από τον καναπέ.

Η κρίση, σαν αναγκαστικό στάδιο ενηλικίωσης, ήρθε να μας πει κάποια πράγματα για τον αληθινό κόσμο εκεί έξω και εμείς βγαλμένοι από μία ρόδινη παιδική ηλικία, δεν καταλαβαίνουμε λέξη.

Εκτεθειμένοι και ανασφαλείς, αντί να μιλάμε φωνάζουμε, αντί να διαπραγματευτούμε μαλώνουμε, χάνουμε το δίκιο μας ακόμα και όταν είναι με το μέρος μας, χάνουμε τις ευκαιρίες ακόμα και όταν είναι μπροστά στα μάτια μας.

Αγανακτισμένοι στις πλατείες για τον λάθος λόγο, φέραμε κυβέρνηση με λάθος πρόγραμμα, που έκανε μία λάθος διαπραγμάτευση και υπέγραψε το λάθος μνημόνιο, το οποίο εφαρμόζει λάθος, και μετά από τρία χρόνια αναισθησίας αρχίζει να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της, επίσης, για τον λάθος λόγο. Ή μάλλον, για τον ίδιο λόγο που την έφερε στην εξουσία και που σηκώνει με άνεση αριστερούς και δεξιούς από τους καναπέδες:

Τον εθνικο-λαϊκισμό.

Τότε η έμφαση ήταν στο δεύτερο συνθετικό, τώρα είναι στο πρώτο.

Και για όσους αμφιβάλλουν, η έρευνα της ΚΑΠΑ Research, που δημοσιεύθηκε στο «Βήμα» (06/02/2018), ήρθε να επιβεβαιώσει αυτό που πολλοί ήδη διαισθανόμασταν. Ότι οι άνθρωποι στο Σύνταγμα την 4^ηΦεβρουαρίου του 2018 στην πλειοψηφία τους ψήφισαν «Όχι» στο δημοψήφισμα του ‘15, ότι η εμπιστοσύνη τους στον κοινοβουλευτισμό βρίσκεται στα επίπεδα των Αγανακτισμένων του 2011 (σχεδόν ανύπαρκτη) και πως αν ανάμεσά τους βρέθηκαν κάποιοι από το «Μένουμε Ευρώπη», ήταν γιατί εκείνο το καλοκαίρι δεν είχε παραδίπλα ένα «Μένουμε Εκκλησία» για να το προτιμήσουν.

Τέτοιες συμπτώσεις μόνο στα πλαίσια του εθνικολαϊκισμού εξηγούνται, όπως εξηγείται, εδώ που τα λέμε, και το φαινόμενο «μέσος Έλληνας». Ο τύπος του ανθρώπου, δηλαδή, που τραγουδά μελοποιημένα ποιήματα της Αριστεράς με την ίδια συγκίνηση που επιθυμεί να πάρουμε την Πόλη. Συμβαίνουν αυτά αν έχεις γαλουχηθεί να πιστεύεις ότι ο καπιταλισμός είναι του διαβόλου και πατριωτισμός το «φταίνε οι ξένοι».

Είναι αλήθεια λοιπόν ότι στα συλλαλητήρια της 4^ης Φεβρουαρίου και της 21^ης Ιανουαρίου δεν κατέβηκαν (μόνο) χρυσαυγίτες και άλλου είδους εξτρεμιστές, αλλά ο απλός λαός. Όπως είναι αλήθεια και ότι, αναλύοντας τις πεποιθήσεις του, μένουμε με την ίδια μαγιά που έβραζε στο Σύνταγμα λίγα χρόνια νωρίτερα για τους προδότες πολιτικούς και τους κακούς ξένους.

Μόνη διαφορά εκείνων των συγκεντρώσεων από τις φετινές, η εμπροσθοφυλακή.

Τότε Αριστερή, τώρα Δεξιά.