Είναι η δημοκρατία, ανόητε…

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Α. Οι δικαιολογίες μας που τελειώνουν

Αν αφήσει κάτι πραγματικά καλό πίσω της η τετραετία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αυτό δεν θα είναι η λύση του «Μακεδονικού», αλλά το σκληρό μάθημα στον ελληνικό λαό ότι η ψήφος «πληρώνεται».

Τις εποχές που υπήρχαν λεφτόδεντρα, τα προβλήματα του μέσου Έλληνα ήταν ο καλπάζων πληθωρισμός, η νομιμοποίηση του αυθαίρετου εξοχικού και οι απαισιόδοξες δηλώσεις του πατέρα Μητσοτάκη, εν ολίγοις, δεν είχαν

καμία σχέση με τα τωρινά και, το κυριότερο, δεν άλλαζαν ανάλογα με το ποιος κυβερνά.

Μες στα χρόνια που ακολούθησαν και μας έφεραν στο σήμερα, δύο πράγματα είδαμε οι Έλληνες να αλλάζουν σημαντικά: Το εισόδημά μας, προς τα κάτω, και τα μέσα επικοινωνίας, που μας έστρεψαν από την τηλεόραση και τις ειδήσεις προς τα μέσα  κοινωνικής δικτύωσης.

Μέσω αυτών των δύο καθοριστικών παραγόντων, η κοινωνία μας έφτασε στο άλλο άκρο και, από εκεί που έβλεπε την πολιτική σαν τηλεοπτικό σίριαλ, την έβαλε κάτω από τον μεγεθυντικό φακό και, επειδή ο φακός είναι χρωματισμένος από τις πεποιθήσεις που της κληρονόμησε η πρότερη εποχή τής ευμάρειας, τα αποτελέσματα δεν είναι και τα καλύτερα.

Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση, είναι προτιμότερο να ασχολούμαστε με την πολιτική και το τι συμβαίνει γύρω μας, ακόμα κι αν το κάνουμε με τον λάθος τρόπο, παρά να είμαστε στον κόσμο μας. Είναι προτιμότερο, γιατί έτσι οι δικαιολογίες μας στερεύουν και, κάποια στιγμή, τελειώνουν.

Θα πει κανείς ότι υπάρχει πάντα και η δικαιολογία ότι οι πολιτικοί λένε ψέματα, εξακολουθούν να το κάνουν ακόμη και τώρα που το κοινό έχει τη δυνατότητα να πληροφορείται περίπου για τα πάντα, και, όσο θα τα λένε, τόσο θα υπάρχουν άνθρωποι που θα τους πιστεύουν και θα τους ψηφίζουν.

Σύμφωνοι, αλλά όσο πιο πολλά μέσα έχουμε, τόσο πιο εξωφρενικά πρέπει να είναι τα ψέματα και, εν προκειμένω, το να ισχυρίζεσαι ότι σε ξεγέλασε ένας πολιτικός που είπε ότι θα κάνει τις αγορές να χορεύουν, είναι σαν να διαμαρτύρεσαι επειδή σε ξεγέλασε ο αστρολόγος σου. Δεν είναι πολύ τιμητικό αυτό για τον λαό μας, αλλά είναι η αλήθεια.

Όπως αλήθεια είναι και το ότι ζούμε αυτά που ζούμε τα τελευταία χρόνια, περισσότερο επειδή απορρίψαμε τους «προηγούμενους» και λιγότερο επειδή μας μάγεψε ο Α. Τσίπρας. Από τους πρώτους είδαμε να γίνονται πράγματα που δεν θέλαμε, καθώς μείωσαν το κράτος – από τους μισθούς μέχρι το προσωπικό –, έφεραν τον (ναι, καταστροφικό) ΕΝΦΙΑ και τσακώνονταν με τους συνδικαλιστές περισσότερο από ό,τι με τους ξένους.

Με άλλα λόγια, εκατό και πλέον δισεκατομμύρια ευρώ χάθηκαν τα τρία τελευταία χρόνια από την οικονομία μας επειδή έχουμε δημοκρατία, όχι επειδή ένας γοητευτικός νέος μας είπε ψέματα.

Αλλά ακόμα κι αν είχαμε αυτή τη δικαιολογία για τις εκλογές του Φεβρουαρίου του 2015, έπαψε να ισχύει με τις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Τον Σεπτέμβριο είχαμε Capital Control και γνωρίζαμε για το μνημόνιο, την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για έναν αιώνα και για ό,τι άλλο υπέγραψε.

Β. «Μακεδονικό» με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ

Και σε ό,τι αφορά το «Μακεδονικό», τα πράγματα δεν είναι διαφορετικά. Τον ΣΥΡΙΖΑ τον ξέρουμε, βρίσκεται στο Κοινοβούλιο και εκθέτει τις απόψεις του τουλάχιστον από το 2004 (όταν και ονομάστηκε ΣΥΡΙΖΑ) και πλέον, ως κυβέρνηση, είναι νομιμοποιημένος να ασχοληθεί με το «Μακεδονικό» ζήτημα.

Εάν κάποιος θεωρεί ότι η αποδοχή από το συγκεκριμένο κόμμα τού όρου «Μακεδονία» στο όνομα της γείτονος μαζί με τις όποιες άλλες υποχωρήσεις αποτελούν προδοσία, μάλλον έπεσε χθες στην Ελλάδα με αλεξίπτωτο και δεν ξέρει τι εστί Αριστερά. Κανείς δεν πρόδωσε κανέναν στην προκειμένη περίπτωση. Απλά λατρεύουμε να εθελοτυφλούμε.

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες μπορεί να μην μαζεύουν ποσοστό ικανό για να μπουν στη Βουλή αυτή τη στιγμή, αλλά η θέση τους εκπροσωπεί καλύτερα από όλα τα άλλα κόμματα την νοοτροπία μας: «Δεν ρίχνουμε την κυβέρνηση για το “Μακεδονικό”, αν και διαφωνούμε κάθετα, γιατί δεν θέλουμε να σταματήσει η προσπάθεια να βγάλουμε την Ελλάδα από το μνημόνιο». Πιο ακριβής περιγραφή για τον τρόπο που ψηφίζαμε μέσα σε όλο το 2015, δεν υπάρχει.

Αγκαλιά στην πλατεία Ανεξάρτητοι Έλληνες, ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή να εκφράζουν το μίσος για το μνημόνιο και ό,τι μπορεί να εκφράζει η υποστήριξη σε αυτό και ούτε μας ένοιαζε αν οι πρώτοι πιστεύουν ότι μας ψεκάζουν, οι δεύτεροι ότι τα σύνορα είναι ζωγραφιές στον χάρτη και οι τρίτοι ότι είναι εντάξει να σκοτώσεις κάποιον επειδή έχει διαφορετική άποψη.

Ε, αφού οι δύο πρώτοι υπέγραψαν μνημόνιο, τι ακριβώς περιμέναμε από αυτούς όταν τους ξαναψηφίζαμε; Να σταματήσουν τους αεροψεκασμούς οι μεν και να γκρεμίσουν το καπιταλιστικό σύστημα οι δε;

Επειδή οι περισσότεροι συμφωνούσαμε, λοιπόν, ότι «όλοι οι πολιτικοί ίδιοι είναι», η ελληνική Βουλή άλλαξε σε ποσοστό περισσότερο του 50% μέσα στο 2015, με τη Χρυσή Αυγή μάλιστα τρίτο κόμμα, με δική μας ευθύνη, για αυτό δικά μας και τα δίδακτρα στο τετραετές μάθημα με τίτλο «Τελικά υπάρχουν και χειρότεροι»…

Γ. Οι κανόνες της δημοκρατίας

Οι μετανιωμένοι που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και οι θυμωμένοι που δεν τον ψήφισαν δεν μπορούν να αντιδράσουν  πέρα από κάποια συλλαλητήρια, που μπορούν να επηρεάσουν μόνο αυτιά που ιδρώνουν. Εκπροσωπήθηκαν όσο γινόταν καλύτερα μέσω της πρότασης μομφής που κατέθεσε η αξιωματική αντιπολίτευση, που όμως δεν είχε αποτέλεσμα.

Συνεπώς, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ θα συνεχίσουν να κάνουν τα δικά τους από τις καρέκλες της εξουσίας για έναν ακόμη χρόνο. Έτσι λένε οι κανόνες της δημοκρατίας.

Μπορεί τώρα που πολύς κόσμος φωνάζει για «ξεπούλημα» ή για «προδοσία», βλέποντας την πλειοψηφία του λαού να διαφωνεί με την κυβερνητική άποψη για το «Μακεδονικό», να είναι δυσαρεστημένος με τους κανόνες – και ένα μικρό μέρος του να καταφεύγει σε ακρότητες – αλλά αυτοί είναι και, στο κάτω κάτω, αν θέλει, μπορεί να τους αλλάξει, ψηφίζοντας τους ανάλογους ανθρώπους.

Αν κάποιος θεωρεί ότι δεν αλλάζουν έτσι εύκολα τα πράγματα, ότι οι εκλογές είναι μία «ψευδαίσθηση δημοκρατίας» όπως ακούγεται συχνά (και ακόμα συχνότερα επί κρίσης), ας δει πόσα άλλαξαν τελευταία μόνο και μόνο επειδή ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ.

Όσο ανελαστικοί κι αν είναι οι κανόνες και οι θεσμοί της δημοκρατίας, από πίσω τους υπάρχουν άνθρωποι και, όσες ασφαλιστικές δικλείδες κι αν υπάρχουν για να ακολουθήσει ένα έθνος μία συγκεκριμένη πορεία, εκείνοι οι άνθρωποι στο τέλος θα καθορίσουν την κατεύθυνση.

Οι θεσμοί υπάρχουν για να εξασφαλίζουν έναν ελάχιστο, πολύ βασικό και απαραίτητο βαθμό νομιμοποίησης των αποφάσεων, όχι για να προκρίνουν τις «καλές» και να εμποδίζουν τις «κακές». Δεν έχουν σκοπό ούτε μπορούν να προστατεύσουν τους ανθρώπους από τους εαυτούς τους.

Μπορεί, φέρ’ ειπείν, ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας να εξασφαλίζει ότι το κράτος έχει μία συνέχεια, όπως το είδαμε να συμβαίνει εμφατικά προσφάτως στην Ιταλία, καθώς ενώνει δύο διαφορετικές βουλευτικές περιόδους με τη μακρά θητεία του, αλλά με τους «κατάλληλους» ανθρώπους στις κατάλληλες θέσεις, μπορεί να συμβεί και το αντίθετο και να χωρίσει στα δύο μία βουλευτική περίοδο, όπως συνέβη στην Ελλάδα το 2014, και να έρθουν τα πάνω κάτω.

Εν κατακλείδι, είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κάποιος με την κυβέρνηση στο «Μακεδονικό» ή αλλού, είτε κάνει συλλαλητήρια είτε βρίζει στα social media είτε γράφει πύρινα άρθρα κριτικής, την τετραετία θα την ζήσουμε ολόκληρη επειδή επιλέξαμε τους συγκεκριμένους πολιτικούς με τη συγκεκριμένη τους νοοτροπία και, για να λέμε τα σύκα σύκα, αυτό είναι το δίκαιο…